อำมหิต...สั่งตาย

     อาร์มค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ นี่เขาเผลอหลับไปนานแค่ไหนกัน รู้สึกตัวอีกทีข้างนอกก็มืดค่ำเสียแล้ว อต่สิ่งมันแปลกมากกว่านั้น เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์ บรรยากาศในห้องมันเงียบสนิท ไฟในห้องก็ไม่ถูกเปิด มีเพียงความมืดและความเงียบที่อยู่เป็นเพื่อนเขา
สองแขนของเขาถูกล็อกเอาไว้ติดกับเก้าอี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น!
"ตื่นแล้วหรอครับคนไข้"บุรุษพยาบาลคนนึงเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับเดินตรงเข้ามาที่เก้าอี้วีลแชร์ของอาร์ม
"ผม..ทำไมผมถึงมานั่งตรงนี้ ทำไมต้องล็อกแขนผมด้วยครับ"อาร์มเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
"ไม่ต้องตกใจไปหรอกครับ เราแค่จะนำตัวคุณไปรักษา..."บุรุษพยาบาลหนุ่มยิ้มมุมปาก ดวงตาสื่อชัดเจนว่าไม่มช่เรื่องดีแน่ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับอาร์ม
บุรุษพยาบาลเข็นวีลแชร์ของอาร์มออกจากห้องไป ซึ่งบรรยากาศภายนอกมันมืดสนิท ไม่มีผู้คน บุรุษพยาบาลเข็นเก้าอี้วีลแชร์ไปเรื่อยๆ จนมาถึงลิฟท์
"นี่จะพาผมไปไหนน่ะ"อาร์มถามอีกครั้งแต่บุรุษพยาบาลหนุ่มไม่ตอบ
เขาเข็นรถของอาร์มเข้าไปในลิฟท์ ก่อนที่จะกดลิฟท์ไปชั้นที่เขาต้องการ ตลอดช่วงที่ลิฟท์กำลังเคลื่อนไปยังชั้นที่บุรุษพยาบาลกด เขายืนนิ่งไม่พูดอะไรกับคนไข้ที่นั่งบนวีลแชร์สักคำ
'ติ๊ง!'เสียงลิฟท์ดังขึ้น ประตูลิฟท์ค่อยๆ เลื่อนเปิดออกช้าๆ ทางเดินมันช่างมืดไม่มีแสงไฟ อาร์มถูกเข็นออกมาพร้อมกับวีลแชร์ที่เขานั่ง ตรงไปตามทางเดินที่มืดมิด
"คุณไม่ต้องกลัวนะครับ อีกไม่กี่นาทีครั้งหน้า คุณจะสบาย.."บุรุษพยาบาลบอกกับเขา
"หมายความว่าไง และจะพาผมไปไหน!"อาร์มถามต่อ
"เดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ"พูดจบเขาก็เข็นวีลแชร์ของอาร์มมาถึง ห้องดับจิต
บุรุษพยาบาลหนุ่มเปิดประตูห้องออกกว้าง เมื่ออาร์มเห็นว่านี่คือห้องดับจิต เขาก็พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการถูกล็อก ทำไม ทำไมบุรุษพยาบาลต้องพาเขามาที่นี่!!
"จำได้มั้ย ว่าเคยทำอะไรกับกูบ้าง.."บุรุษพยาบาลพูดพร้อมกับเข็นรถวีลแชร์ของอาร์มเข้ามาในห้องดับจิต
"พูดบ้าอะไรน่ะ ปล่อยนะ ปล่อย!!"อาร์มพยายามดิ้นเพื่อให้หลุด
"ความเลวของมึง มันมากมายไม่รู้จะหยิบเรื่องไหนมาพูดก่อน..."บุรุษพยาบาลหนุ่มเดินเข้ามาตรงหน้าของอาร์ม
ดวงตาของบุรุษพยาบาลหนุ่มค่อยๆ กลอกลูกตาขึ้นเป็นสีขาวโพลน มีเลือดสดๆ ไหลออกจากตา
"กะ...กิต!!"อาร์มจ้องตาไม่กระพริบ
"กลัวหรอ...นี่มึงรู้จักกลัวคนด้วยหรอ!! จำได้มั้ยวันนั้นกูกลัวมึงแบบนี้แหละ แต่รู้มั้ยมึงทำยังไงกับกู!"
ภาพเรื่องราววันนั้นย้นกลับเข้ามาอีกครั้ง ที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ตอนนี้เป็นเวลาตกเย็นนักเรียนมากมายกำลังเดินทางกลับบ้าน บางส่วนยังอยู่ในห้องเรียนทำความสะอาดห้องเรียนกับเพื่อนๆ บางคนยังรอพ่อแม่ให้มารับกลับบ้าน
กิตติ์ดนัยกำลังเดินออกจากห้องเรียน เนื่องจากวันนี้ไม่ใข่เวรทำความสะอาดของเขา จึงรีบกลับบ้านเพื่อไปช่วยงานที่ร้านอาหารตามสั่งของแม่เขา แต่ยังไม่ทันเดินพ้นห้องวินก็เดินมาดัหหน้าพร้อมกับพรรคพวกของเขา
"จะรีบไปไหนว่ะ!"วินเดินตรงเข้ามาที่กิต ในขณะที่กิตเองก็ถอยหนีอย่างกลัวเกรง
"คือ..ฉันจะรีบกลับบ้านน่ะ มะ..มีอะไรหรอ"กิตติ์ดนัยมองวินอย่างระแวง
"อย่าเพิ่งสิ อยู่ช่วยทำความสะอาดก่อน วันนี้เวรกู"วินบอก
"ไม่ได้หรอก ขอตัวนะ"กิตติ์ดนัยเดินหนีวิน
แต่อาร์มผลักกิตติ์ดนัยเข้าห้องไป ทำให้อีกฝ่ายตั้งหลักไม่ทันล้มลงไปกองกับพื้น
"ทำไมว่ะ ช่วยกูแค่นี้ไม่ได้หรอ"วินเข้ามาจิกหัวกิตอย่างแรง
"ปล่อยเราเถอะวิน...เราเจ็บนะ เราอยู่ช่วยไม่ได้จริงๆ"กิตติ์ดนัยพนมไหว้วิน เผื่ออีกฝ่ายจะเห็นใจ
แต่ไม่ใข่เลยกิตอ้อนวอนเขายิ่งสนุกกับการกลั่นแกล้ง
"ได้ ไม่ต้องช่วยกูก็ได้"วินหันไปมองพรรคพวกก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
หมอกวิ่งไปปิดประตูห้องเรียนด้านหน้า ส่วนอาร์มเดินเข้ามาหากิตในห้องก่อนที่มอสจะปิดประตูห้องเรียน
"จะทำไรน่ะ!!"กิตติ์ดนัยถาม
อาร์ทไม่ตอบแต่ล้วนกระเป๋ากางเกงนักเรียนหยิบสนัมมือขึ้นมาใส่!
"อย่า..อาร์ม เราขอร้องล่ะอย่าทำเราเลยนะ"กิตติ์ดนัยพนมมือขึ้นมาไหว้ขอร้องอีกครั้ง
แต่ไม่เป็นผลอาร์ทเดินเข้ามาหากิตติ์ดนัย เขาพร้อมที่จะชกกิตติ์ดนัยด้วยสนัมมือนั่น! กิตตอ์ดนัยถอบหนีพนมมือไหว้อ้อนวอนขอร้องอีกครั้งจนตัวไปชิดกับกำแพงห้องเรียน
"ไม่มีที่ไปแล้วสินะมึง"อาร์มเข้ามาจับคอเสื้อกิตติ์ดนัย
"อย่านะ อย่า! ปล่อยนะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย"กิตติ์ดนัยใช้เรี่ยวแรงที่มีดันตัวอาร์มออก แต่อีกฝ่ายจับคอเสื้อเขาแน่นไม่ยอมปล่อย กิตติ์ดนัยถีบอาร์มจนอาร์มล้มหงายท้องไป
"โอ๊ย! ไอ้กิตมึงกล้าถีบกูหรอ!!"อาร์มหันมามองกิตติ์ดนัยอย่างเอาเรื่อง 
กิตติ์ดนัยรีบวิ่งหนีไปที่ประตูห้องเรียน แต่อาร์มฉุดขาเอาไว้จนเขาล้มลง ก่อนที่อาร์มจะเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมตัวเขาไว้
"อย่านะอาร์ม อย่า!!"กิตติ์ดนัยพยายามร้องโวยวาย
"ตายซะมึง!!"อาร์มกำหมัด สนัมมือมีแสงวาววับ ก่อนที่เขาจะกำหมัดพุ่งตรงมาที่หน้าของกิตติ์ดนัย
"หยุดนะ!!"อาร์มชะงักมือ ก่อนที่จะเห็นครูคนนึงเปิดประตูห้องเรียนเข้ามา
กิตติ์ดนัยจำวันนั้นได้ดี วันที่เขาเกือบต้องเสียโฉมเพราะอาร์ม ทั้งๆ ที่เขาพยายามอ้อนวอนขอร้อง แต่อีกฝ่ายไม่เคยเห็นใจสักครั้ง ดีแต่รังแกไปวันๆ เขามองเห็นความกลัวของกิตติ์ดนัยเป็นเรื่องตลกขบขันงั้นหรือ!
"แต่..วันนั้นกูก็ไม่ได้ชกมึงนะเว้ย"อาร์มบอก
"ถ้าวันนั้นครูไม่เข้ามา มึงก็คงชกกูไปแล้ว กูขอร้องมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำ !!"กิตติ์ดนัยในร่างของบุรุษพยาบาลตะคอกใส่
"แต่กู...ทำเพราะไอ้วินสั่งนะ"อาร์มเริ่มตัวสั่นหวาดกลัวเล็กน้อย
"ไม่ต้องหาข้ออ้าง ยังไงมึงก็ตายอยู่ดี เตรียมตัวไปนรกได้แล้ว!!"กิตติ์ดนัยในร่างของบุรุษพยาบาลหนุ่ม เดินเข้ามาหยิบมีดเล่มยาวที่วางไว้ใต้เตียง เตียงนึงที่มีศพคนนอนอยู่
"อย่านะ อย่าฆ่ากู กูขอโทษ กูขอโทษ"อาร์มพยายามดิ้นเพื่อให้หลุด
"ไม่ต้องร้องไปหรอก เจ็บนิดเดียว เดี๋ยวก็ตาย!"กิตติ์ดนัยเดินถือมีดเข้ามาที่อาร์ม 
หิตติ์ดนัยเอาปลายมีดลูบหน้าของอาร์ม ที่นั่งตัวสั่นระริกอยู่บนวีลแชร์
"ดูสิ...สายตาของมึงตอนนี้หวาดกลัวมาก เห็นแล้วกูสะใจจริงๆ ฮ่าๆๆ"กิตติ์ดนัยหัวเราะลั่นห้องก่อนที่จะนำมีดปักเข้ากลางแขนของอาร์ม จนอาร์มร้องลั่น
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ช่วยด้วย"อาร์มร้องอย่างทรมานพยายามเรียกให้คนช่วย
"ร้องไปเถอะ ไม่มีใครได้ยินมึงหรอก"กิตติ์ดนัยลากปลายมีดจากกลางแขนของอาร์ม ลากลงมาถึงปลายนิ้ว!
"โอ๊ยยยยยยยย โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย"
"ฮึๆๆ น่าเวทนาจริงๆ"กิตติ์ดนัยดึงมีดออก ก่อนที่จะนำปลายมีดปักเข้ากลางแขนอีกข้างของอาร์ม และลากมันลงมาถึงปลายนิ้วเช่นกัน อาร์มได้แต่ร้องโอดโอยอย่างทรมานบนวีลแชร์
"กิต กูขอโทษ อย่าทำกูเลย อย่า.."อาร์มน้ำตาไหลพราก
แต่ใช่ว่ากิตติ์ดนัยจะหยุด มีดในมือของกิตติ์ดนัยจวกแทงกลางอกของอาร์มอย่างจัง!
อาร์มเจ็บจนร้องไม่ออก กิตติ์ดนัยชักมีดออกมาอย่างแรงก่อนที่จะนำปลายมีดนั่นฟันคอของอาร์มทันที! หัวของอาร์มกลิ้งหล่นบนพื้น กิตติ์ดนัยในร่างของบุรุษพยาบาลยืนยิ้มอย่างสะใจ ก่อนที่จะหลุดออกจากร่างของบุรุษพยาบาลหนุ่ม
บุรุษพยาบาลหนุ่มได้สติ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ 
"โอ๊ย.. เราเป็นไรเนี่ย"บุรุษพยาบาลหนุ่มพยายามตั้งสติ เขาเริ่มได้กลิ่นเลือดก่อนที่จะหันมามองศพของอาร์ม ที่นั่งคอขาดอยู่บนวีลแชร์ตรงหน้าเขา
"เฮ้ย!! นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย"เขามองรอบๆ ห้อง มันคือห้องดับจิต
กิตติ์ดนัยยืนถือมีดอยู่ด้านหลังของเขา บุรุษพยาบาลหนุ่มหันไปมองแทบช็อคเมื่อเห็นกิตติ์ดนัยยืนอยู่หลังเขา
"ขอบใจนะ ที่ให้ยืมร่างชั่วคราว"กิตติ์ดนัยบอก
บุรุษพยาบาลหนุ่มก้มมองที่มือของตัวเอง ซึ่งมีเลือดมากมายเต็มของเขา
"ไม่จริง กูไม่ได้ฆ่าคน กูไม่ได้ฆ่า ไม่จริงอ่ะ ไม่!!"บุรุษพยาบาลวิ่งหนีออกจากห้องไป
เขาวิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนใจสิ่งใด เขาไม่ได้ตั้งใจฆ่าคนด้วยซ้ำ! บุรุษพยาบาลหนุ่มคนดังกว่าวิ่งร้องโวยวายลงไปที่บันไดหนีไฟ ก่อนที่จะเสียหลักตกบันได คอหักตายไปในที่สุด
 
ชานนท์ได้สติ ตื่นขึ้นมาจากนิทรา หลังจากที่เขาหลับไปนานพอสมควร ตอนนี้เขากำลังอยู่ยนเตียงคนไข้ ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง โดยมีภูมินั่งดูแลอยู่บนโซฟาที่ไม่ห่างจากเขามากนัก นนท์รู้สึกปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก มันเกิดอะไรขึ้นกับเขาก่อนที่เขาจะมาอยู่ที่นี่
"โอ๊ะ โอ๊ย!"เสียงของนนท์ทำให้ภูมิเลิกสนใจกับหนังสือที่เขาอ่าน ลุกขึ้นมาหานนท์ทันที
"เป็นไงบ้างนนท์"ภูมิถาม
"พี่ภูมิ..ทำไมนนท์มาอยู่ที่นี่ล่ะครับ"นนท์จับหัวของตัวเองที่กำลังปวดตึบๆ ในหัว
"นนท์เอาหัวฟาดกับพื้นจนสลบไปน่ะ เลือดไหลเต็มพื้นเลย พี่เลยพามาโรงบาล อีกสักพักพ่อแม่พี่กับครอบครัวนนท์คงมาเยี่ยมกัน"ภูมิบอก
"ไม่เอาอ่ะ นนท์ไม่อยากให้พ่อมาเจอนนท์ในสภาพแบบนี้ นนท์ต้องโดนด่าแน่เลย"นนท์มีสีหน้าที่กังวล เพราะก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามาอาศัยบ้านภูมิ นนท์เพิ่งทะเลาะกับพ่อไป
"ไม่ได้นะนนท์ ยังไงก็ต้องบอกพ่อนนท์สิว่านนท์บาดเจ็บ นอนพักสักหน่อยเถอะนะ"ภูมิบอก
"ครับ..ก็ได้"นนท์ตอบแต่ยังคงกังวลอยู่
ภูมิกุมมือนนท์แน่ เขาให้กำลังใจนนท์ เขารู้ดีว่านนท์ต้องมีเรื่องบางอย่างไม่สบายใจ
"ไม่ต้องคิดไรมากนะนนท์ ถ้าพ่อของนนท์เขาโวยวายใส่ พี่จะคุยกับเขาให้เองนะครับ นอนพักเถอะ"
"ขอบคุณนะครับพี่ภูมิ"นนท์ยิ้มให้กับภูมิ
"เฮ้อ... แต่กิตน่ะสิพี่ติดต่อเขาไม่ได้เลย ว่าจะบอกให้มาเยี่ยมนนท์สักหน่อย"ภูมิบอก
"อย่า!!"นนท์เผลอขึ้นเสียง จนภูมิต้องหันมามองนนท์อย่างแปลกใจ
นนท์รู้ตัวจึงค่อยๆ สงบอารมณ์ตัวเอง ก่อนที่จะตอบภูมิไปว่า
"ผมกลัวกิตจะไม่สบายใจน่ะครับ พี่ภูมิก็รู้ว่ากิตน่ะห่วงนนท์ขนาดไหน ผมกลัวว่าถ้าเขารู้จะไม่สบายใจน่ะครับ"นนท์บอก
ภูทิได้ยินดังนั้นก็ยิ้มให้นนท์ ก่อนที่จะขอตัวออกไปหาอะไรทานนอกห้อง
"โอเคครับ งั้นนนท์นอนพักก่อนนะ พี่ว่าจะไปซื้อข้าวที่เซเว่นมาทาน พี่เฝ้าเราทั้งวันยังไม่ทานอะไรเลย"ภูมิตอบพร้อมกับยิ้มให้นนท์
"ครับพี่ภูมิ นนท์รอได้"พูดจบภูมิก็เดินออกจากห้องไปทันที
มันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก ที่ต้องมานอนในห้องพยาบาลคนเดียวในเวลากลางคืนแบบนี้ ความเงียบเข้ามาแทนที่ทันที นนท์พยายามหันหารีโมทโทรทัศน์ อย่างน้อยการเปิดโทรทัศน์ในห้องตอนนี้อาจจะทำให้ความเงียบหายไป และลดความน่ากลัวมากขึ้น
แต่นนท์กลับหารีโมทโทรทัศน์ไม่เจอ!
"อยู่ไหนเนี่ย.."พูดจบไฟในห้องก็ดับวูบ นนท์ถึงกับผงะอยู่บนเตียง
นนท์ถอนหายใจเฮือกนึง ทั้งเงียบ ทั้งมืด ให้ตายสิ!
จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออกช้าๆ นนท์ไม่เห็นเงาคนเดินเข้ามา แต่สิ่งที่นนท์รู้อย่างนึงนั่นคือ ภายนอกยังคงมีแสงสว่างและยังมีผู้คน อาจจะเป็นพยาบาลเข้ามาแจ้งปัญหากับห้องนี้ บางทีไฟอาจจะเสียงก็ได้
รอยเท้าสีแดงชุ่มฉ่ำไปด้วยเลือด ค่อยๆ ปรากฎเป็นระยะ ราวกับคนกำลังเดินเข้ามาในห้องของเขา
"สวัสดี..."
เสียงทักทายที่คุ้นหูดังขึ้น ก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง แต่รอยเท้าบนพื้นนั่นยังคงก้าวตรงมาที่เตียงของนนท์
"ไม่นะ...ไม่ พอแล้ว!! เลิกตามหลอกหลอนสักที"นนท์พูดพร้อมกับเอามือปิดตา เขาไม่ต้องการเห็นกิตติ์ดนัยอรกแล้ว
"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ เราเพื่อนรักกันนะ.. ก็แค่มาเยี่ยมเพื่อนที่กำลังป่วยแค่นั้นเอง"เสียงของกิตติ์ดนับพูดจบ ก็เงียบไป
นนท์ค่อยๆ เปิดตาเมื่อรู้ว่าทุกอย่างเงียบไป รอยเท้าสีแดงในห้องหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนมันไม่มีแต่แรก ทุกอย่างสงบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นนท์ถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ทำไมไม่ตายห่าไปเลยล่ะ!!"กิตติ์ดนัยพุ่งเข้ามาพูดข้างหู 
นนท์สะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นกิตติ์ดนัยยืนอยู่ข้างเตียง สภาพน่ากลัว ใบหน้าเน่าเฟะ เละจนดูไม่ได้
"ออกไปนะ ออกไป เลิกวุ่นวายสักเถอะกิต"นนท์พยายามปัดมือไล่
กิตติ์ดนัยจับข้อมือนนท์และบีบอย่างแรง พร้อมกับยื่นใบหน้าเน่าเฟะเข้ามาไกลเขา!
"ไม่มีทาง ยังไงกูไม่มีทางปล่อยมึงไปง่ายๆ มึงเคยทำไรกับกูไว้ มึงก็ต้องชดใช้!!"
"ปล่อยนะ ปล่อย ปล่อยยยยย"
เสียงของนนท์ดังโวยวายลั่นจนนางพยาบาลวิ่งเข้ามา
"เกิดอะไรขึ้นคะคนไข้ เป็นอะไรคะ"พยาบาลสาววิ่งเข้ามา ก็ถึงกับผงะ 
กิตติ์ดนัยหายวับจากข้างเตียงของนนท์ มาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าของเธอ พร้อมกับชี้หน้า
"ออกไป ถ้าไม่อยากตาย!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ผีหลอก ผีหลอก"พยาบาลสาววิ่งหนีออกจากห้องแบบไม่คิดชีวิต
กิตติ์ดนัยเดินมาอยู่ตรงปลายเตียงของนนท์ พร้อมกับคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าของนนท์ กิตติ์ดนัยยื่นใบหน้าเน่าๆ เข้ามาใกล้จน นนท์ต้องหลับตาหันหน้าหนีอย่างขยะแขยง
"รู้ไว้ซะ ความสุขของมึงมันจบลงแล้ว ไอ้ชานนท์"กิตติ์ดนัยพูดจบประตูก็ถูกเปิดออก
ภูมิวิ่งเข้ามาในห้อง พร้อมกับมองหาสวิตช์ไฟ ก่อนที่เขาจะกดเปิด ในที่สุดแสงไฟในห้องก็กลับมาสว่างไสวอีกครั้ง
"เกิดไรขึ้นเนี่ยนนท์ ทำไมไม่เปิดไฟ"ภูมิเดินตรงมาที่เตียงนนท์ ที่กำลังนอนตัวสั่นอยู่บนเตียง
"ผะ...ผม..ผม"นนท์ยังไม่ทันพูด ก็มีเสียงแทรกเข้ามา
"พี่ภูมิ!"เสียงคุ้นหูดังมาจากด้านหลังของภูมิ เขารีบหันกลับไป
ในที่สุดเด็กผู้ชายที่เขาอยากเจอ ก็มาหาเขา ภูมิดีใจจนพูดอะไรไม่ออก เขาได้แต่ยิ้มอย่างดีใจ เด็กหนุ่มอยู่ในสภาพที่ดูดี แต่งตัวสบายๆ ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ต่างจากสภาพก่อนหน้านี้ที่นนท์เจอ
"กิต!! มาที่นี่ได้ไงเนี่ย พี่คิดเรามากเลยนะ"ภูมิเข้าไปกอดสวมกอดกิตติ์ดนัยที่ยืนด้านล่างเขา
"กิตก็คิดถึงพี่ภูมิครับ พอดีว่ากิตได้ข่าวว่านนท์ไม่สบายเลยรีบมาเยี่ยม"กิตติ์ดนัยบอก
"แล้วกิตหายไปไหนมา พี่โทรไปก็ไม่ติด ไลน์ไปก็ไม่ตอบ"ภูมิจับแขนกิตติ์ดนัย ซึ่งเขาสัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกของกิตติ์ดนัยอย่างชัดเจน "นี่กิตทำไมตัวเย็นจัง..."
"แอร์ที่นี่หนาวน่ะครับ ดูสิ...นนท์ยังตัวสั่นเลย"กิตติ์ดนัยหันไปมองนนท์ สายตาน่ากลัว พร้อมกับแสยะยิ้มให้นนท์ ที่นอนตัวสั่นมองเขากับภูมิ
"จริงด้วยสินะ พี่เบาแอร์ให้มั้ยจะได้ดีขึ้น"ภูมิบอก
"ไม่ต้องหรอกครับ กิตเริ่มชินกับความหนาวแล้ว"กิตติ์ดนัยตอบ
"อ๋อ..กินข้าวมายังล่ะ พี่เพิ่งซื้อมาเลยนะ ว่าจะเฝ้านนท์สักคืน"ภูมิพูดจบก็รีบเอาถุงเซเว่นที่ใส่ข้าวกล่องกับอีกถุงที่ใส่น้ำเปล่ามาลงบนโต๊ะ ข้างๆ เตียงคนไข้
"แล้วพรุ่งนี้พี่ภูมิไม่มีเรียนหรอครับ"กิตติ์ดนัยถาม
"อ๋อ มีสิ..จริงด้วย พี่รีบๆ ลืมได้ไงเนี่ย"ภูมิเพิ่งนึกออกว่าเขาไม่ได้เตรียมชุดมาเปลี่ยนเพื้อเฝ้านนท์
"งั้นพี่ภูมิทานให้เสร็จก่อน แล้วค่อยไปเอาชุดมาเปลี่ยน ระหว่างนั้นผมจะดูแลเพื่อนรักของผมเอง..."กิตติ์ดนัยยิ้มให้นนท์
แต่นนท์กลับตัวสั่นระริก เอาผ้าห่มคลุมตัว คืนนี้เขาต้องอยู่กับกิตติ์ดนัยงั้นหรอ กว่าภูมิจะกลับเขาขนหัวลุกแน่ๆ
"ก็ดีเหมือนกันนะ ว่าแต่กิตติ์ดนัยตอนนี้เรียนที่ไหนหรอครับ"ภูมิพูดพร้อมกับตักข้าวใส่ปาก
"กิตเรียนมหาลัยรัฐน่ะครับ ช่วงนั้นกิตยุ่งมากที่ต้องเตรียมสอบ ก็เลยไม่ค่อยได้ติดต่อกับใคร"
"ไม่น่าล่ะ พี่ถึงติตด่อกิตไม่ได้เลย เอ๊ะ แล้วทุนของคุณจาล่ะ"
ได้ยินดังนั้น นนท์ถึงกับสะดุ้งทุนที่ภูมิพูดถึงมันคือต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องฆ่ากิตติ์ดนัย
"ทุนนั่น...มีคนเอาไปแล้วล่ะครับ มันคงอยากได้จนตัวสั่น ถึงกับฆ่าเพื่อนรักของมันได้..."กิตติ์ดนัยหันไปมองนนท์ที่นอนคลุมโปรงบนเตียง
"ทำไม..กิตต้องมองนนท์ด้วยล่ะ?"ภูมิถาม
"กิตแค่เปรียบเปรยน่ะครับ นนท์เขาไม่ใช่เพื่อนสารเลวแบบนั้นหรอก...ใช่มั้ยชานนท์!!"กิตติ์ดนัยพูด
แต่นนท์ไม่ตอบ เขาพยายามข่มตาหลับอยากให้ผ่านคืนนี้ไปให้เร็วที่สุด...ทั้งๆ ที่มันอาจจะเป็นค่ำคืนที่แสนยาวนานที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาด้วยซ้ำ
"พี่ภูมิรีบทานเถอะครับ จะได้รีบไปเอาเสื้อผ้า"กิตติ์ดนัยบอก
"แล้วเสื้อผ้ากิตล่ะ"ภูมิถาม
"เดี๋ยวประมาณตีห้ากิตก็กลับบ้านไปแต่งตัวแล้วครับ อีกอย่างกิตก็อาบน้ำมาแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วง"
"อ๋อ.. งั้นพี่รีบกินให้เสร็จๆ ดีกว่า นะได้รีบไปรีบกลับ"ภูมิรีบตักข้าวใส่ปาก
"ครับ กิตจะได้มีเวลาอยู่คุยกับเพื่อนรักสองต่อสองด้วย..."กิตติ์ดนัยยิ้ม แต่มันแฝงไปด้วยความอำมหิต
ค่ำคืนที่เลวร้ายที่สุดของชานนท์มันกำลังจะเริ่มขึ้น!!