อำมหิต...สั่งตาย

     ตื่นสิ ตื่น !! ชานนท์ะยายามบอกกับตัวเอง ตอนนี้เขากำลังอยู่ในตึกร้างและต้องเผชิญหน้ากับศพของกิตติ์ดนัยที่กำลังพ่นเลือดสดๆ ออกจากปากใส่ตัวของเขาจนเลือดของกิตติ์ดนับ เปื้อนเต็มตัว ตอนนี้เสื้อผ้าของชานนท์ชุ่มไปด้วยเลือดสดๆ รวมทั้งใบหน้าและคราบเลือดมากมายที่หลั่งไหลเต็มของเขา ตอนนี้เขากำลังในหรือว่ามันคือเรื่องจริง เขาแยกไม่ออก เพราะทุกอย่างล้วนแต่สัมผัสได้

ทั้งสถานที่ บรรยากาศ และกลิ่นคาวเลือดของกิตติ์ดนัย เขาจะผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้อย่างไรกัน

"ฮึๆๆ มึงต้องตาย กูจะฆ่ามึง"

ชานนท์ได้ยินดังนั้นจึงรีบลุดขึ้นจากพื้น ใช่เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีลุกขึ้น พร้อมกับซอยเท้าวิ่งหนีไป

"มึงหนีกูไปไหนไม่ได้หรอก!"เสียงของกิตติ์ดนัยดังไล่หลังมา 

ไม่จริง เขาต้องรอด! แค่วิ่งออกจากตึกร้างนี้ไปเท่านั้น 

แต่ความคิดของชานนท์มันไม่ใช่ สิ่งที่เขาคิดไม่มีทางเป็นจรืง เมื่อเขาวิ่งมาถึงชั้นหนึ่งเขาพบว่ารอบๆ คตคกร่างนี้ไม่มีอะไร นอกจากความมืด ถ้าเขาวิ่งฝ่าไปมันจะดีหรือ มันมีแค่ความมืดสีดำทึบ ถ้าวิ่งออกไปก็ไม่รู้ว่าจะยังไง เบื้อหน้าที่เขาเห็นจะเจออะไรบ้าง แต่ถ้าเขาอยู่ที่ตึกร้างนี้ต่อ มันไม่ดีแน่!!

กิตติ์ดนัยเดินลงมาอย่างใจเยย็น ในสภาพศพที่กำลังเดิน ไม่ต่างอะไรกับซอมบี้

นนท์รีบหาที่หลบ มันยังมีโต๊ะตัวนึงตั้งอยู่ เขาต้องหลบในนั้นแล้วแหละดีกว่าหลบตามซอกหลืบ อาตตะไม่สามารถวิ่งหนีรอดออกไปได้

นนท์รีบมุดเข้าไปหลบใต้โต๊ะทันที

"อยู่ไหนกันนะ...เพื่อนรัก"กิตติ์ดนัยมองหานนท์ท่ามกลางความมืด

นนท์เอามือปิดจมูก เพื่อให้เสียงหายใจของเขาเบาลง ในขณะที่กิตติ์ดนัยยังคงเดินหาตัวของเขา บริเวณโต๊ะที่เขาหลบ กิตติ์ดนัยเดินไปอีกทาง เพื่อไปหาชานนท์ในอีกห้องนึง

"เฮ้อ..."เมื่อนนท์เห็นว่ากิตติ์ดนัยหายไป เขาจึงค่อยๆ ออกมาจากใต้โต๊ะ หวังที่จะมาทางหนีทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่ง่าย..

นนท์ออกมาจากใต้โต๊ะ ก่อนที่เขาจะสังเกตุเห็นว่ากิตติ์ดนัยยืนอยู่บนโต๊ะที่เขาหลบ !

"เฮ้ยยย!!"นนท์รีบถอยหนีไปเรื่อยๆ

"ชอบเล่นซ่อนหาก็ไม่บอก...ฮึๆๆ"กิตติ์ดนัยยืนจ้องนนท์ที่กำลังมองเขาอย่างหวาดกลัว

"อย่าเข้ามานะ.. อย่าเข้ามา"นนท์เอาหินก้อนเล็กขว้างปาใส่กิตติ์ดนัย โดยที่อีกฝ่ายยืนนิ่งไม่มีท่าทีสะทกสะท้านกลับยืนแสยะยิ้มให้อย่างสะใจด้วยซ้ำ

"อยากหนีไปมากงั้นหรอ...เอาสิ!! หนีไปเลย หนีไป หนีไปให้ไกลที่สุด กูให้เวลามึงหนีแค่สิบวินาที"กิตติ์ดนัยบอก

นนท์รีบวิางออกจากตึก ฝ่าความมืดไป โดยมีเสียงกิตติ์ดนัยดังอยู่ตลอดทาง

"หนึ่ง...สอง...สาม...สี่....ห้า"กิตติ์ดนัยลงมาจากโต๊ะ พร้อมกับเดินตามนนท์ ที่กำลังวิ่งหนีหายไปในความมืด"หก..เจ็ด..."

ชานนท์วิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตอีดแค่สามวินาทีเท่านั้น!! ไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืด

"แปด..เก้า..."

ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างปรากฎตรงหน้าของชานนท์ 

"สิบ!!"

เสียงเปียโนดังขึ้นมาทันที มันกำลังบรรเลงเพลง 'งานเต้นรำในคืนพระจันทร์เต็มดวง' กิตติ์ดนัยเดินจูงมือรัฐภูมิเข้ามายืนในแสงสว่าง กิตติ์ดนัยอยู่ในชุดนักเรียนที่ชานนท์คุ้นตา กับภูมิที่ใส่ชุดนักศึกษาเต็มยศ ทั้งคู่ยืนบิ้มให้กับชานนท์ 

"นนท์...เข้ามานี่สิ แสงสว่างจะพานนท์กลับไป.."กิตติ์ดนัยพูดจบ ภูมิก็ยื่นมือมาให้นนท์

เขาเลือกจะเชื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้าดีหรือไม่ นนท์ค่อยๆ เดินเข้ามาในแสงสว่างพร้อมกับจับมือภูมิ ทันทีที่เขาจับมือของภูมิก็ค่อยๆ จางไปเหลือเพียงกิตติ์ดนัยกับชานนท์สองคน

แสงสว่างประกายขึ้นสาดส่องไปทั่งจนชานนท์แสบตา เขาหลับตาลงก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาพบว่าเขาอยู่ที่หน้าระเบียงห้องเรียน ห้องเรียนห้องเดิมที่เขาเคยเรียน..

"ตามมา..."

นนท์หันหาต้นเสียงก่อนที่พบว่ากิตติ์ดนัยกำลังเดินนำเข้าไปในที่แห่งหนึ่งตามทางเดิน นนท์ไม่รอช้ารีบเดินตามไป แต่ยิ่งตามทางยิ่งไกล กิตติ์ดนัยยิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ

"โทษทีนะที่มาช้า"กิตติ์ดนัยเลี้ยวเข้าไปในห้อง ห้องนึง มันคือห้องนาฎศิลป์

นนท์เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง เขาเห็นฟ้าใสกำลังยืนร่ายรำ โดยมีกิตติ์ดนัยยืนคู่กับนนท์ ถ่ายวิดีโอเพื่อบันทึกภาพการร่ายรำตามที่ฟ้าใสขอ

"ดูนั่นสินนท์...มีคนยืนอยู่"กิตติ์ดนัยยืนจ้องมาที่นนท์ที่กำลังยืนอยู่หน้าห้อง ด่อนที่นนท์อีกคนที่อยู่ในห้องนาฎศิลป์จะมองเขาเช่นกัน

ฟ้าใสร่ายรำไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะหมุนตัวช้าๆ มองนนท์

"ฉันว่าเขาไม่น่ามาเจอพวกเราได้...เราจะฆ่าเขาดีมั้ย"ฟ้าใสพูดจบ นนท์ถึงกับผงะก่อนที่จะถอยหลังห่างจากห้องนาฎศิลป์ช้าๆ

"รออะไร...ไปมันสิ!!"กิตติดนัยพูดจบฟ้าใสก็รีบวิางเข้ามาหาเขา นนท์รีบหนีแบบไม่คิดชีวิต เขาวิ่งลงชั้นล่าง ซึ่งมีนักเรียนมากมายที่กำลังพูดคุย ยืนคุย แต่ทุกคนหยุดนิ่ง นอกจากเขาคนเดียวที่ยังวิ่งหนีฟ้าใส

เนื้อหนังของฟ้ามสค่อยๆ หลุดลอกจนเปิดเห็นเนื้อใน นนท์วิ่งไปตามทาง ก่อนที่จะถูกฉุดลงไปข้างล่างที่มีแต่ความมืดปกคลุม 

รู้ตัวอีกทีเขาก็ตกลงมานอนอยู่พื้น ที่นุ่มเกินกว่าที่เขาคิดไว้...นนท์ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะสำรวจทั่วๆ บริเวณ...กลิ่นเลือดสดๆ ลอยเข้ามาในจมูกของเขา ตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ไหนกัน...

นนท์สังเกตุเห็นว่า เขาไม่ได้อยู่พื้น..เขากำลังอยู่บนเนินสูงๆ เหมือนอะไรสักอย่างที่กองรวมกันเป็นภูเขา.. นนท์เผลอเอามือไปสัมผัสกับอะไรบางอย่าง..เขาหยิบมันขึ้นมา... มันคือมือคน!!

"เฮ้ย!!"นนท์โยนมันทิ้งไปก่อนที่จะสำรวจทั่วๆ ดูอีกที ตอนนี้เขากำลังอยู่บนกองศพนับพัน!!

นนท์รีบปีนลงมาจากกองศพนั่น พร้อมกับเดินไปตามทางฝ่าความมืดไป เขาอยากหลุดพ้นจากที่นี่เร็วๆ

"ตื่นสิว่ะ ตื่นสิ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยว่ะ ตื่นสิ"นนท์พยายามหยอกตัวเองให้ตื่น แต่มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะตื่นขึ้นมาได้

นนท์เดินไปตามทางก่อนที่พบว่ากิตติ์ดนัยยืนรอเขาอยู่ กิตติ์ดนัยรีบยื่นมือมาบีบคอนนท์ทันที

"ที่เจอนี่ยังน้อยไป... ต่อไปกูจะทำให้มึงรู้ว่าความสุขของมึง จะไม่มีอีกต่อไป!!"

พูดจบทุกอย่างก็มืดดับวูบไป...

 

นนท์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่จะพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงของภูมิ ตอนนี้เช้าแล้ว ภูมิกำลังบิดผ้าชุบน้ำอยู่ข้างๆ เตียง

"พะ...พะ..พี่ภูมิ"เสียงของนนท์ดังขึ้น ภูมิรีบหันมามองนนท์

"ตื่นแล้วหรอนนท์ เมื่อคืนนนท์เป็นไร... ทำไมไปนอนอยู่ในห้องครัวล่ะ"ภูมิถามพร้อมกับน้ำผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวนนท์

"ผม...จำอะไรไม่ค่อยได้ รู้อีกทีผมก็มาอยู่นี่แล้ว.."นนท์บอก ก่อนที่เขาจะปัดมือภูมิออกและถามต่อ"พี่เช็ดตัวผมทำไม"

"นนท์รู้มั้ย ว่าตัวนนท์มีโคลน คราบเลือดเต็มไปหมดเลย นั่นน่ะชุดพี่เพิ่งเอาใส่ในตะกร้าว่าจะเอาไปซัก"ภูมิชี้ไปที่ตะกร้าที่วางอยู่ตรงประตูห้อง ชุดนอนเก่าของชานนท์ถูกวางพาดเอาไว้บนตะกร้า มันเต็มไปด้วยคราบเลือดมาดมาย

"พี่เลยเช็ดตัวให้เรา ไหนๆ ก็ตื่นแล้วพี่ว่านนท์ไปอาบน้ำเถอะ"ภูมิลุกขึ้นก่อนที่จะยกตะกร้าและเดินออกไปจากห้อง

"ฝัน..นี่เราต้องเจอเรื่องแบบนี้อีกเท่าไร.."นนท์ลุกขึ้นก่อนที่จะเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า

ตู้เสื้อผ้าของห้องภูมิเต็มไปด้วยรูปของกิต นนท์มองรูปแต่ล่ะรูปอย่างสงสัย

"ทำไมมีรูปกิตแปะเต็มไปหมด.."นนท์หัวเบาๆ พร้อมเปิดตู้เสื้อผ้าออก และหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา

ในขณะที่ภูมินำชุดนอนของนนท์ที่ใส่เมื่อคืนมาซัก ภูมินำชุดนอนนั่นใส่เข้าไปในเครื่องซักผ้า ก่อนที่จะปิดฝาและกดปุ่มให้เครื่องซักผ้าทำงาน

"นนท์ไปทำไรมานะ ถึงได้เนื้อตัวเปอะเปื้อนขนาดนี้ แถมเสื้อผ้ายังมีเลือดเต็มไปหมด เกิดไรขึ้นเมื่อคืนนะ.."ภูมิได้แต่ยืนตั้งข้อสงสัย

อาร์มได้แต่เกินหวาดระแวงอยู่บนริมฟุตบาท เหตุการณ์เมื่อคืนที่หอพัก ทำให้เขานอนไม่หลับ ถ้าเขายังอยู่ที่แต่ในหอพักเขาต้องเป็นบ้าแน่ๆ เพราะเขาเห็นภาพหลอนตลอดทั้งคืน จนกระทั่งตอนนี้เขายังกลัวไม่หาย

อาร์มเดินมาหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เพื่อรอรถตู้ เขาตั้งใจว่าจะไปเดินเล่นห้างและดูหนังสักเรื่อง มันคงช่วยให้เขาผ่อนคลายได้บ้าง อย่างน้อยเขาจะได้เลิกคิดถึงเรื่องบ้าๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

"มึงคือรายต่อไป..."

เสียงนั่นดังขึ้น อาร์มหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ กับเขา หญิงสาวสวมชุดสุภาพ กำลังนั่งคุยแชทบนโทรศัพท์ข้างๆ เขาโดยที่มไม่มีท่าทีสนใจ อาร์มจึงลุกไปยืนรอแทน

"มึงคือรายต่อไป..."

อาร์มหันไปตามต้นเสียงอีกครั้ง  เสียงนั่นมาจากไหนกัน ต้องไม่ใช่เสียงของคนที่ยืนรอแถวป้ายรถเมล์แน่ๆ

"มึงต้องตาย!!"กิตติ์ดนัยยืนพูดอยู่ข้างๆ หูของเขา

อาร์มกันควับไป ถึงกับสะดุ้งสุดตัว กิตติ์ดนัยผลักอาร์มไปที่ถนนใหญ่ ก่อนที่จะมีรถคันนึงวิ่งเข้ามาชนเขาอย่างจัง

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง อาร์มได้สติขึ้นมาอีกครั้ง เขากำลังนอนอยู่บนเตียงโรงบาล แขนขาถูกจับล็อกอย่างแน่นหนา ตอนนี้เขากำลังอยู่ที่โรงพยาบาลร้าง... กิตติ์ดนัยเดินเข้ามาในห้องที่เขานอน ก่อนที่เอ่ยทักทาย

"ขอต้อนรับสู่โรงพยาบาลร้าง.."กิตติ์ดนัยเดินมาที่ข้างเตียงของเขา

"ปล่อยนะ ปล่อย!! ทำไมต้องจับกูมา ปล่อยนะ"อาร์มเริ่มโวยวายพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการจับล็อก

"นิ่งๆ เถอะ...ที่นี่ไม่มีอะไรต้องกลัว"กิตติ์ดนัยพูดจบ ก็บีบขาของอาร์มที่มีบาดแผลจากการถูกรถชน

"อ๊ากกกกกกกกก"อาร์มร้องอย่างทรมาน

"ท่าทางนายจะเจ็บมากเลยสินะ แต่แค่นี้...ไม่พอหรอก"กิตติ์ดนัยหันมาแสยะยิ่มให้อาร์มก่อนที่จะนำมีดเล่มใหญ่ขึ้นมาชูให้อาร์มเห็น

"จะทำไรน่ะ อย่านะ อย่า!!"อาร์มดิ้นอยู่บนเตียง 

กิตติ์ดนัยเดินมาตรงหน้าของเขา ก่อนที่จะใช้ปลายมีดวางบนยอดอกและกดมันลงไปจนลึก ก่อนที่จะค่อยๆ กรีดมันลงมาจนถึงหน้าท้อง อาร์มได้ร้องอย่างทรมาณ น่าแปลกทำไมเขาถึงยังไม่ตาย!

"ถึงนายจะยังไม่ตาย แต่ใช่ง่านายจะไม่เจ็บ..."กิตติ์ดนัยนำมีดลงไปควักตับไตไส้พุงของอาร์มขึ้นมากองจนไส้ไหลออกมานอกตัว 

"อ๊ากกกกกกกกกกก ช่วยด้วย ช่วยด้วยยยย"อาร์มร้องอย่างทรมาน

"ฮึๆๆ"กิตติ์ดนัยกระชากปอดของอาร์มออกมา ก่อนที่จะนำมาสับจนไม่มีชิ้นดี พร้อมกับบีบหัวใจของอาร์ม ที่เต้นเร็วจนไม่อยู่นิ่ง

"อย่า... อย่าาาา"พูดจบกิตติ์ดนัยก็กระชากหัวใจของอาร์มออกมาจากตัว ทุกอย่างดับวูบไป

อาร์มหลับขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ขาของเขาถูกใส่เฟือก ร่างกายมีบาดแผลเล็กน้อย ไม่น่าเชื่อด้วยซ้ำว่าเขาจะรอดกลับมาได้

"ฟื้นแล้วหรอค่ะ"พยาบาลสาวคนนึงเดินเข้ามาในห้องก่อนที่เธอจะเดินมาเปลี่ยนถุงน้ำเกลือ

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะครับ"อาร์มถามอย่างสงสัย

"คนไข้ถูกรถชน แต่ตอนนี้ปลอกภัยแล้วนะค่ะโชคดีที่แค่ขาหักกับมีแผลถลอกเท่านั้น"พยาบาลสาวบอก

"แล้วใครพาผมมาที่นี่ล่ะครับ"อาร์มถามต่อ

"อันนี้ก็ไม่ทราบนะคะ แต่น่าจะเป็นผู้ที่เห็นเหตุการณ์น่ะค่ะ คิดว่าเดี๋ยวเขาคงมาเยี่ยม เห็นบอกว่าจะดูแลค่ารักษาด้วยนะคะ"พยาบาลสาวบอก

อาร์มนอนครุ่นคิดยนเตียงคนไข้ ใครกันนะที่ช่วยเขาไว้...

 

นนท์นั่งทานข้าวกับภูมิอยู่ในบ้าน ภูมิกำลังเปิดดูรายการวาไรตี้รายการนึง ในขณะที่นนท์นั่งทานข้าวอย่างสบายใจ ก่อนที่ภูมิจะเอ่ยถามขึ้นมา ทำให้นนท์ต้องชะงัก

"ช่วงนี้กิตเขาไปไหนหรอ พี่ไม่ค่อยจะเห็นเขาเลย ติดต่อก็ไม่ได้ นนท์รู้มั้ย"ได้ยินภูมิถามดังนั้น นนท์จึงวางช้อนลงบนจานข้าวทันที

"ถามทำไมหรอครับ.."นนท์มองภูมิ

"พี่แค่คิดถึงเขาน่ะ.. พี่อยากเจอเขา"ภูมิบอก

"ผมถามจริงๆ นะ พี่คิดอะไรกับกิตหรือเปล่า"นนท์ถาม

ภูมิไม่ตอบ แต่กลับนิ่งเงียบไม่พูดอะไร นนท์ได้แต่นั่งมองก่อนที่จะถามอีกครั้ง

"พี่ทำไมต้องสนใจกิตมันด้วย ทั้งติดรูปมัน ใส่ใจมันทุกอย่าง พี่รักมันใช่มั้ย"นนท์ถาม

"ใช่...พี่รักกิต รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน.."ภูมิพูดไปก็นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น วันแรกที่เขาได้เจอกับเด็กผู้ชายที่ชื่อว่า กิตติ์ดนัย

ที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ กิตติ์ดนัยเพิ่งได้ย้ายเข้ามาเรียนวันแรก เด็กหนุ่มกำลังวิ่งไปตามทาง เพื่อขึ้นห้องเรียน อีกไม่กี่นาทีเขาก็ต้องขึ้นก้องเรียนเสียแล้ว วันแรกของการเรียนเขาไม่อยากจะขึ้นห้องเรียนสาย

'ตุ๊บ!!'กิตติ์ดนัยวิ่งไปชนกับใครบางคนจนเขาล้มลงไปกองกับพื้น

"โอ๊ยยยยย"ดูเหมือนว่าบุคคลที่เขาชนก็ล้มลงเช่นกัน กิตเห็นหนังสือมากมายล้มเต็มพื้นจึงรีบช่วยเก็บ

"ขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"กิตพูดไปก็ก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือให้อีกฝ่าย ในขณะที่อีกฝ่ายพยายามลุดขึ้นเก็บหนังสือที่เหลืออยู่

"ไม่เป็นไรใช่มั้ยน้อง มาให้พี่ช่วยมั้ย"เขาพูดพร้อมกับยื่นมือมาให้

กิตติ์เนัยรีบคว้ามือก่อนที่จะลุกขึ้น และยื่นหนังสือให้กับชายหนุ่มเบื้องหน้า..เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาเอาเรื่อง รอยยิ้มของเขาดูสดใสแบบที่เขาไม่เคยเห็น 'ปาล์ม' รุ่นพี่ของเขากำลังยืนส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับรับกนังสือในมือของกิตติ์ดนัย

"ขอโทษนะ ที่พี่เดินไม่ดูทาง มาชนน้องเลย"ปาล์มพูด

"ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็วิ่งไปดูทางเหมือนกัน"กิตพูดจบก็มีเสียงผู้ชายอีกคนดังขึ้นแทรก

"ไอ้ปาล์มรีบขึ้นห้องเรียนเถอะ ได้เวลาแล้ว"เสียงหนุ่มๆ ของชายหนุ่มอีกคน ดูน่าฟัง..

กิตติ์ดนัยไปก็พบกับชายหนุ่มอีกคน ใบหน้าหล่เหลา คมสันต์ได้รูป ดวงตาของเขากลมโต ดูมีเสน่ห์ รวมทั้งรอยยิ้มที่ทำให้กิตติ์ดนัยต้องหลงไหลทันที่ ที่พบกับเขา 'รัฐภูมิ' หันมามองกิตติ์ดนัย แว๊บแรกที่เจอกันเขาก็รู้สึกว่ากิตเป็นเด็กผู้ชายที่ดูมีเสน่ห์ไม่ใช่เล่น

"นี่มครน่ะ ไม่เคยเห็นเลย"ภูมิเดินเข้ามาหาทั้งคู่

"เออน่ะ อย่าเพิ่งถาม กูว่าเราขึ้นห้องเถอะไป"ปาล์มรีบวิ่งขึ้นบันไดไป

ทิ้งให้ภูมิกับกิตยืนอยู่สองเขา กิตติ์ดนัยถอนหายใจเฮือกนึงก่อนที่จะมองหาทางไป

"เป็นไรหรอน้อง"ภูมิถาม

"คือผมจะไปหาห้องเรียนน่ะครับ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตึกไหน..."กิตติ์ดนัยตอบ

"เรานี่น่าจะเด็กใหม่ใช่มั้ยเนี่ย"ภูมิมองกิตตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนที่จะยิ้มให้กิต

"ใช่ครับ เพิ่งมาเรียนวันแรก"กิตตอบ

"งั้นพี่พาไปส่ง บอกมาสิว่าอยู่ห้องไหน"พูดจบกิตก็บอกห้องที่เขาเรียกให้ภูมิ 

ทั้งคู่เดินมาเรื่อยๆ จนถึงชั้นสี่ของตึก ระหว่งทางภูมิแนะนำอะไรหลายๆ อย่างให้กิต ทั้งเรื่องของการวางตัว การใช้ชีวิตในโรงเรียนนี้  ภูมิแนะนำอะไรมากมายจนมาถึงห้องเรียนที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

"นี่ไงห้องอยู่ตรงด้านหน้านี้อีกสองห้อง"ภูมิจับมือกิตติ์ดนัยและพาวิ่งมาจนถึงห้องประตูห้อง

ภูมิหันมามองกิตพร้อมกับยิ้มให้กิตอย่างเป็นมิตร

"ถึงห้องแล้ว จำทางมาห้องเรียนได้ใช่มั้ยเราอ่ะ"ภูมิถาม

"ครับ...น่าจะจำได้.."กิตยิ้มให้ภูมิ

"พี่ชื่อ รัฐภูมิ ชื่อเล่นชื่อ ภูมิ นะครับน้องล่ะ"

"กิตติ์ดนัย ชื่อเล่น กิต ครับ"

เมื่อทั้งคู่แนะนำตัวเสร็จ ภูมิก็รู้ตัวว่ากำลังจับมือกิตอยู่ เขาจึงรีบปล่อยก่อนที่จะเดินไปอีกทาง

"ตั้งแต่นั้นมาพี่กับกิตก็เริ่มสนิทกัน จนถึงทุกวันนี้"ภูมิบอก พร้อมกับมองมาที่นนท์ ที่นั่งข้างๆ เขา

"พี่ดูรักกิตมากเลยนะ...แล้วผมล่ะ"นนท์ถาม

"หมายความว่าไงหรอนนท์"ภูมิทำหน้าสงสัย ก่อนที่นนท์จะจับที่ต้นขาของภูมิ

"ผมชอบพี่นะ แต่พี่ไม่เคยสนใจผมเลย"นนท์บอก

"นนท์...แต่พี่คิดกับนนท์แค่พี่น้องนะ ไม่ได้.."ยังพูดไม่ทันจบนนท์ก็เข้ามาจูบปากภูมิทันที

ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกัน นนท์เป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปในปากของภูมิ ทั้งคู่จูบกันอย่างเร้าร้อน ก่อนที่นนท์จะคลายจูบและลูบยอดอกของภูมิอย่างแผ่วเบา...

"ผมจะไม่ยอมให้พี่เป็นของเด็ดขาด.."นนท์เอามือสอดเข้าไปใต้เสื้อของภูมิ

"อย่านนท์ อย่าทำแบบนี้..อะ อื้อ...อ๊าาา"ภูมิพยายามห้ามอารมณ์ตัวเอง ที่โดนชานนท์ลูบไล้ช่วงล่าง

สุดท้ายภูมิก็ปล่อยอารมณ์ไปตามเรื่องตามราว ภูมิจับนนท์นอนบนโซฟาก่อนที่จะเป็นฝ่ายขึ้นคร่อม และไซน้ซอกคอนนท์อย่างเร้าร้อน ตอนนี้เขามีอารมณ์มากจนห้ามไว้ไม่อยู่

"อ๊าาา...พี่ภูมิ อ๊าาา"

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังเล่นสวาทอยู่บนโซฟา เรื่องไม่คาดฟันก็เกิดขึ้น! ภูมิที่ขึ้นคร่อมชานนท์กลับเป็นกิตติ์ดนัยที่นั่งคร่อมตัวเขาอยู่ มองนนท์ด้วยสายตาโกรธแค้น

"ไอ้สารเลว!!"กิตติ์ดนัยใช้กรงเล็บขว่นหน้านนท์จนเป็นแผล

"เฮ้ย!! อย่าาา"นนท์รีบผลักกิตติ์ดนัยออก และรีบหนีหวังจะขึ้นบันไดไป แต่กิตติ์ดนัยกลับดึงขาเขาเอาไว้

กิตติ์ดนัยจับหัวของนนท์ฟาดลงกับพื้นอย่างแรง แบบไม่ยอมหยุด

"มึงยุ่งกับพี่ภูมิ มึงอย่าอยู่เลย ไอ้เพื่อนเลว"กิตติ์ดนัยเอาหัวนนท์ฟาดกับอย่างแรง

ภูมิที่นั่งอยู่บนโซฟารีบวิ่งเข้ามาหานนท์ สิ่งที่ภูมิเห็นคือนนท์กำลังเอาหัวตัวเองฟาดกับพื้นอย่างแรง ภูมิรีบดึงตัวนนท์ขึ้นมา

"นนท์!! นนท์!! ทำใจดีๆ ไว้นะนนท์!!"เสียงของภูมิที่นนท์ได้ยินค่อยๆ เบาลง เบาลง...และทุกอย่างก็ดับวูบไป...