อำมหิต...สั่งตาย

     เช้าวันใหม่เริ่มมาเยือน ท้องฟ้าที่เคยมือมิดกลับค่อยๆ สว่างไสว เมื่อดวงจันทร์ลาลับขอบฟ้าไป พระอาทิตย์เริ่มขึ้นมาแทน ช่วงเวลาหกโมงเช้า ผู้คนเริ่มตื่นจากนิทรายามราตรี ออกมาใช้ชีวิตทำมาหากินตามประสาคนสู้ชีวิต ภาพที่เห็นกันชินตาคือแม่ค้ากำลังเข็นรถเข็น ที่บรรจุผลไม้ในตู้กระจกของรถเขา ก่อนที่จะเข็นไปจอดประจำที่ ที่เคยขายทุกๆ วัน
ร้านอาหารข้ามทางเริ่มเปิดขาย จัดการ โต๊ะ เก้าอี้จัดวางให้ดูน่านั่ง น่าใช้บริการ นั่นคือช่วงเวลาของผู้ใหญ่ ที่ต้องทำมาหากิน หาเงินมาเลี้ยงจุนเจือครอบครัว และด้วยความที่เป็นช่วงเปิดเรียน บนท้องถนนนอกจากจะมีรถประจำทาง รถโดยสาร และรถอีกหลากหลายคัน ยังมีรถโรงเรียนคอยรับส่งนักเรีบนอีกด้วย
กิตติ์ดนัย เดินออกจากบ้านของเขา พร้อมกับไปตามทางที่มีรถจอดอยู่เป็นระยะ เช้านี้ก็เหมือนทุกๆ วัน เด็กน้อยของบ้านมายืนรอรถโรงเรียน บ้านบางหลังเพิ่งจะเปิดประตูบ้านมาต้อนรับเช้าวันใหม่เสียด้วยซ้ำ บ้านของกิตติ์ดนับเอง ก็เป็นอีกหลังนึงที่ต้องรีบมาเปิดร้านแต่เช้ามืด ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ลาลับขอบฟ้าไปเสียด้วยซ้ำ
บ้านของกิตติ์ดนัย เปิดเป็นร้านอาหารตามสั่ง ในหมู่บ้าน แม้ว่าจะไม่ขายดีมาก แต่ก็มีคนแวะเวียนมาซื้อทุกวัน เงินทองก็พอไหลเวียนที่จะทำให้ครอบครัวของเขาอยู่รอดต่อไปได้ แต่ก็ยังไม่พอส่งเสียให้กิตติ์ดนัยเรียนเสียเท่าไร แต่ยังโชคดีที่ว่า กิตติ์ดนัยเด็กเรียนดี เลยได้ทุนเข้ามาเรียนต่อที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนมัธยมชื่อดังของกรุงเทพ กิตติ์ย้ายเข้ามาตั้งแต่ ม.1 หลังจากสอบเข้ามาและยังสอบชิงทุนการศึกษาได้อีกด้วยทำให้ประหยัดค่าใช้ภายในบ้านได้บ้าง 
ตอนนี้เขาเองก็เรียนจนมาถึงโค้งสุดท้าย มัธยมศึกษาปีที่ 6 อีกเดือนเดียว ก็เรียนจบเตรียมตัวมหาลัย ตอนนี้เขาเองต้องหามหาลัยเรียน พร้อมกับทุนเพื่อจะได้แบ่งเบาค่าใช้จ่ายในบ้านไปได้บ้าง
"ฮัลโหล ถึงแล้วๆ เดี๋ยวเจอกันในโรงอาหารนะ"กิตกดรับโทรศัพท์ ปลายสายคือเพื่อนรักของเขา
กิตเดินเข้ามาในโรงอาหาร ก่อนที่จะสังเกตุเห็นผู้ชายคนนึง ที่เขารู้จักเป็นอย่างดี กำลังโบกมือทักทาย เพื่อเรียกให้เขาเดินเข้าไปหา 
กิตไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหา 'ชานนท์' เพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่ ม.1 ทั้งคู่เข้ามาเรียนที่นี่พร้อมกัน ต่างคนต่างมากันคนละที่ ฐานะก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ทั้งคู่กลับเข้าขากันได้ดีเพราะกิตรู้ใจนนท์ไปซะหมด เป็นที่ปรึกษาที่ดีมาตลอด ทั้งสองเป็นเพื่อนกันมานานแสนนาน จนถูกเพือนในห้องแซวบ่อยๆ ว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน 
"ว่าไง มาช้าจังวันนี้"นนท์เอ่ยทักทายเพื่อนรักของเขา
"พอดีว่าวันนี้ช่วยแม่จัดร้านเพลินไปหน่อยน่ะ รถก็หายาก กว่าจะมาก็เลยช้า"กิตวางกระเป๋าพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามนนท์ "เรานึกว่าจะมาสายแล้วนะเนี่ย"
"ถ้านายมาสาย เราคงมาเรียนเย็นเลยมั้ง"นนท์พูด เขารู้ดีว่ากิตเป็นคนตรงต่อเวลา แม่จะสายบ้างเป็นบางครั้ง แต่น้อยครั้งที่กิตจะขาดเรียน กิตเป็นคนรักเรียนมาก ถ้าไม่ป่วยจริงๆ กิตไม่ขาดเรียนเด็ดขาด
"ก็พูดเกินไป"กิตพูด
"แล้วไม่ไปสั่งข้าวหรอ กินข้าวมายังเนี่ย"นนท์ถามอย่างเป็นห่วง
"กินมาแล้วน่ะ นายกินข้าวให้หมดเถอะ เดี๋ยวจะเข้าแถวเคารพธงชาติแล้วนะ"กิตพูดจบก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเชคข้อความในไลน์
ข้อความแรกที่เขาเห็นคือ ข้อความของชายหนุ่มคนนึงที่ส่งมาบอกกับเขาว่า 'วันนี้เจอกันที่เดิมนะ พี่มีอะไรดีๆ มาแนะนำ'
"อ่านข้อความใครเนี่ย"นนท์ถามทำเอากิตสะดุ้ง
"เปล่าๆ ไม่มีไรหรอก แล้วตอนนี้หามหาลัยที่จะเข้ายัง"กิตพูด
"ยังเลย.. นี่ก็ว่าจะลองไปสอบชิงทุนของคุณจารุณีดูตั้งสามหมื่นแหนะ"นนท์บอก เขาคิดไว้นานพอสมควร เรื่องที่จะสอบชิงทุนของคุณหญิงจารุณี เศรษฐีพันล้าน ที่ชอบเปิดโอกาสให้กับเด็กนักเรียน นักศึกษาอยู่บ่อยครั้ง
"แต่ครอบครัวนายก็ร่ำรวย ทำไมต้องสอบชิงทุนด้วยล่ะ"กิตถาม
"ก็เราอยากพิสูจน์ให้พ่อเห็น ว่าเราก็ทำเรื่องดีๆ เป็น พ่อน่ะชอบหาว่าเราเป็นลูกไม่รักดีล้างพลานพ่อแม่ไปวันๆ เอะอะ อะไรก็ให้น้องสาวดีกว่าตลอด"นนท์บอก ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด นึกถึงเรื่องนี้ทีไรเขาก็ลำบากใจทุกที
"เราว่านายพิสูจน์ให้พ่อแม่นายเห็นว่านายเรียนเก่ง เรียนดี ได้เกรดดีๆ ดีกว่ามั้ย ถ้าเกรดไม่ดีโอกาสที่จะเข้ามหาลัยก็น้อยนะ"กิตพูด
"เฮ้อ..อย่าพูดถึงเลย เราเบื่ออ่ะ"นนท์บอก
หลังจากนั้นไม่นานชานนท์ก็ตักข้าวใส่ปาก ส่วนกิตติ์ดนัยก็มองข้อความในไลน์ วันนี้เขาต้องไปตามที่ผู้ชายคนนั้นนัดเขาไว้
ตกเย็นก่อนกลับบ้าน กิตแวะเข้ามาหยิบของในล็อคเกอร์ มันคือหนังสือเรียนที่เขาจะกลับไปทำการบ้านเย็นนี้นั้นเอง ทันทีที่กิตปิดประตูล็อคเกอร์ หางตาก็สังเกตุเห็นเงาผู้ชายยืนอยู่ข้างๆ 
"นนท์ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ"กิตถามพร้อมกับไขกุญแจล็อคตู้ล็อคเกอร์ของเขา ก่อนที่จะเอาลูกกุญแจใส่ลงในกระเป๋ากางเกงนักเรียนของเขา
เมื่อกิตหันมาก็พบว่าเงาผู้ชายคนนั้นหายไป...
"อ้าว.. หายไปไหนแล้วล่ะ"กิตมองรอบๆ ตู้ล็อคเกอร์ถูกตั้งไว้ตรงข้ามกับห้องน้ำชายพอดิบพอดี กิตจึงคิดว่านนท์อาจจะกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำก็ได้
เพราะกิตเห็นว่ามีในห้องน้ำชาย มีห้องนึงปิดประตูอยู่ กิตติ์ไม่รอช้ารีบเดินเข้าไป
"นนท์.. เสร็จยังอ่ะ จะได้กลับบ้านพร้อมกัน"กิตถาม พร้อมกับเดินมายังห้องที่ปิดประตูอยู่ 
กิตติ์ดนัยคิดแค่ว่านนท์น่าจะเข้าห้องน้ำห้องนี้ และอาจจะไม่ว่างตอบเขาแน่นอน
"นนท์ ทำไมเงียบไปนานจัง ตอบหน่อยดิ..."มีเพียงความเงียบที่ให้คำตอบกับ
ก่อนที่เสียงภายในห้องน้ำห้องนั้นจะดังขึ้น
"แค่กๆๆ แค่กๆๆ แค่กๆๆๆ"
เสียงไอของผู้ชายคนนึงดังออกมาจากห้องที่กิตยืนอยู่
"น่ะ..นนท์ เป็นไรเปล่า ไม่สบายหรอ"กิตรีบเคาะประตูถาม แต่อีกฝ่ายไม่ตอบได้แต่ไออยู่ในห้องราวกับคนกำลังจะตายยังไงอย่างงั้น
เสียงไอของผู้เงียบไป ก่อนที่จะมีเลือดไหลอาบ ไหลออกมานอกประตู กิตมองมันด้วยความตกใจ
"เฮ้ย!! นนท์!!"กิตตกใจจนต้องวิ่งไปตั้งหลักที่อ่างล้างหน้า
ในเวลาเดียวกัน นนท์ก็โทรเข้ามาหาเขาพอดี เบอร์ของนนท์โทรเข้ามาหาเขา...
กิตไม่รอช้ารีบกดรับสาย "ฮัลโหล นนท์เป็นไรอ่ะ ทำไมเลือดเต็มเลย!!"
"อะไรของนาย เราแค่จะโทรถามว่าวันนี้มีการบ้านคณิตด้วยใช่มั้ย"
"ห๊ะ... นนท์ตอนนี้ อยู่ไหนว่ะ"กิตถาม ตาก็มองไปที่ห้องน้ำห้องเดิมที่ยังมีเลือดไหลกองเต็มพื้น
"อยู่บนรถอ่ะ ตอนนี้รถติดมากอีกสักพักคงถึงบ้านแหละ ถามทำไม"นนท์ถามกลับอย่างสงสัย
กิตถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ ถ้านนท์กลับบ้านไป และในห้องน้ำนั่น..คือใคร!!
ยังไม่ทันทำอะไร ประตูห้องน้ำนั่นก็มีอะบางอย่างกระแทกเข้าใส่ "ปั่ง!! ปั่ง!!"
ราวกับมีคนพยายามจะออกมาจากห้องนั้น แต่ไม่สามารถทำได้ กิตได้แต่ยืนมองตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลลัว
"ฮัลโหลๆๆ กิต...เฮ้ยยังอยู่ในสายมั้ยว่ะ ไอ้กิต!!"นนท์พยายามถาม แต่กิตไม่ได้สนใจกับโทรศัพท์ ตอนนี้เขากำลังกลัว..
"ปั่ง!! ปั่ง!!"ใครบางคนยังพยายามกระแทกประตูอย่างไม่ลดละความพยายาม ก่อนที่เขาจะหยุด!!
ศรีษะของผู้ชายในห้องน้ำห้องนั้น ค่อยๆ ลอดออกมาใต้ช่องประตู้ห้องน้ำ ใบหน้าของเจาบิดเลี้ยวเน่าเฟะจนดูไม่ได้ ดวงตาขาวโผลนไม่มีตาดำ ปากฉีกกว้างถึงใบหูค่อยๆ ออกจากช่องใต้ประตูอย่างทุลักทุเล 
กิตติ์ดนัยยืนอึ้งตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจ...นี่มันอะไรกัน
ศรีษะของชายคนนั้นค่อยๆ หันมามองกิตติ์ดนัยที่ยืนตัวสั่นระริกอยู่ตรงอ่างล้างมือ ก่อนที่จะพูดกับกิตว่า...
"ทำไมมึงไม่ช่วยกู!!"
"อ๊ากกกกกกก"กิตร้องโวยวายก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องน้ำไป
"กิต!! กิต!! เฮ้ยไอ้กิต"ไม่นานสายก็ถูกตัดไป... นนท์มองมือถืออย่สงประหลาดใจ
อะไรที่ทำให้กิตร้องโวยวายขนาดนี้ กิตต้องเจออะไรแน่ๆ
 
กิตติ์ดนัยเดินมาที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน ตลอดทางที่เขากลับมาจากโรงเรียน เขาคิดถึงผีผู้ชายในห้องน้ำที่เขาเจอ นั่นคงจะเป็นผีรุ่นพี่ที่เคยถูกฆ่าตายในห้องน้ำชาย ตามที่เขาล่ำลือกัน กิติไม่เคยเชื่อจนได้มาเจอกับตาของตัวเอง ผีพี่คนนั้นมีอยู่จริงๆ 
ในขณะที่กิตติ์ดนัยนั่งคิดอยู่บนชิงช้า จู่ๆ ก็มีมือมาแตะที่บ่าของเขา จนกิตสะดุ้งเฮือก หันไปมองด้วยความหวาดกลัว
"เฮ้ย!!"
กิตติ์ดนัยมองหันกลับมาด้าน ก็พบว่าเจ้าของมือนั่นคือ 'รัฐภูมิ' รุ่นพี่ของโรงเรียนที่เขาสนิทสนมนั่นเอง
"โธ่ พี่ภูมิมาแบบนี้กิตตกใจหมด"กิตเอามือทาบอก เขายังไม่หายกลัวกับเรื่องเมื่อครู่
"ฮ่าๆๆ อะไรของเราเนี่ยกิตสะดุ้งอย่างกับเจอผีงั้นแหละ"ภูมินั่งลงบนชิงช้าข้างๆ กิต
"ก็กิตเพิ่งเจอมาเมือกี้นี้เอง ที่โรงเรียน"กิตบอก น้ำเสียงของเขาดูจริงจัง
"ห๊ะ!! เจอที่ไหน..."ภูมิมองกิต
กิตสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะถอนหายใจ ถ้าจะให้เล่ามันก็ยากที่จะอธิบาย
"กินเจอในห้องน้ำชายชั้นสอง ที่เขาลือกันไง"กิตบอก
"มันมีจริงๆ หรอ... เรื่องที่ครูเขาเล่าและเด็กๆ ลือกัน พี่นึกว่ามันเป็นเรื่องเล่าที่แต่งขึ้นมาซะอีก"ภูมิเขาไม่เชื่อ เพราะในฐานะที่เขาเคยเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนเดียวกับกิต เขายังไม่เคยเจอสักครั้ง ได้ยินแต่เรื่องเล่าที่เขาลือกันมา แต่ตอนนี้กิตคนใกล้ตัวเขามายืนยันว่าเจอกับตาตัวเองจริงๆ เขาแทบไม่อยากเชื่อ
"กิตเจอจริงๆ นะพี่ภูมิ กิตพูดจริงๆ นะ"กิตย้ำเพือให้อีกฝ่ายเชื่อว่าเขาเจอจริงๆ
"ครับ พี่เชื่อ... มาเข้าเรื่องสำคัญดีกว่า"ภูมิเปิดกระเป๋าสะพายพร้อมกับหยิบโปรชัวร์ออกมา 
มันคือโปรชัวร์โฆษณาเรื่องทุนการศึกษา ที่ภูมิลงทุนไปปริ้นออกมาจากเน็ตให้กิตโดยเฉพาะ พร้อมกับแม็กเนื้อหาและรายละเอียดการสอบชิงทุนมาให้ด้วย
"ลองเอาไปอ่านดูนะ พี่ว่ากิตน่าจะต้องการมัน"ภูมิยื่นให้กิต
กิตรับพร้อมกับอ่านดูมันคือ 'ทุนจารุณี' ทุนการศึกษาของคุณหญิงจารุณี ที่นนท์เองก็กำลังจะไปสอบ!!
"นี่มัน... กิตไม่เอาหรอกพี่"กิตยื่นกลับคืนให้ภูมิ
"ทำไมล่ะ ทุนนี้ดีสุดแล้วนะ ถ้าเกิดว่าเกรดเฉลี่ยดี ไม่ต้องสอบชิงทุนแค่สัมภาษณ์ทุนก็รับทุนมาแล้ว คุณหญิงเขาจ่ายไม่อั้นเลยนะ"ภูมิพูดเพราะเขารู้ดีว่าฐานะของครอบครัวกิตติ์ดนัยไม่ร่ำรวยนัก
"กิตว่าจะหาทุนอื่นอ่ะ ทุนนี้ผมไม่เอาจริงๆ"
"เอาเถอะน่ะ อย่าให้เสียน้ำใจพี่เลย"
"แต่ทุนนี้นนท์เขาจะไปสอบนะครับ กิตไม่อยากแย่งกับนนท์ กลัวจะเสียเพื่อน"
"ว่าไงนะกิต!!"ภูมิจ้องกิต ก่อนที่จะพูดต่อ"กิตจะไปสนใจนนท์ทำไม นนท์บ้านมันรวย พ่อมันก็มีเงินทำธัรกิจเป็นล้านๆ กับแค่เงินสามหมื่นเอง นนท์จะเอาไปทำไม สู้ว่าเรามาเองไม่ดรกว่าหรอ บ้านเราก็ใช่ว่าจะรวย"
"แต่...นนท์เขาตั้งใจมากนะครับ จะสอบชิงทุนของคุณหญิงจา"
"เห็นใจเพื่อน แล้วไม่เห็นใจตัวเองบ้างหรอกิต เราลำบากกว่าเขา จนกว่าเขา ได้โอกาสดีๆ มา เราก็รีบรับไว้ก่อนสิ พี่ไม่อยากให้เราเสียโอกาส"ภูมิบอก
กิตติ์ดนัยจำใจต้องเก็บเอกสารและโปรชัวร์ที่ภูมิให้มา ที่ภูมิพูดมันก็จริง เขาต้องเอาตัวให้รอดก่อนสิ... 
"งั้นกิตจะลองติดต่อเรื่องการสอบชิงทุนนี้ดูนะครับ"กิตบอก
"ดีแล้วล่ะ พี่ขอให้เราได้ทุนนี้นะ ถ้าได้เงินก้อนนี้มากิตต้องมาเรียนที่เดียวกับพี่นะรู้มั้ย"ภูมิพูดพร้อมกับลูบผมกิตอย่างเอ็นดู สำหรับภูมิแล้วกิตคือน้องชายของเขาคนนึงเลยก็ว่าได้
"ครับ ขอบคุณนะพี่ภูมิที่ช่วยกิตมาตลอด"
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง"ภูมิยิ้มให้กิตอย่างอบอุ่น
 
เช้าวันต่อมา เมื่อกิตมาถึงโรงเรียนก็ถูกกลุ่มนักเรียนชายกลุ่มนึงยืนขวางทางเอาไว้ ไม่ยอมให้กิตเดินไปไหน กันทางไว้ตลอดไม่ว่ากิตจะพยายามเบี่ยงตัวไปทางไหนก็ตาม 'วิน' หัวโจกเป็นตัวต้นคิด วินมักจะชอบหาเรื่องแกล้งกิตอยู่ตลอด
"มาขวางทำไม..."กิตถามโดยที่ไม่สบตาอีกฝ่าย
"ทำไมล่ะ เดี๋ยวนี้ไม่มองหน้ากูเลยนะมึง หยิ่งนักนะ"วินดึงคอเสื้อกิต จนกิตมองหน้าเขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
"นายจะทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยนะวิน"กิตพูด
"ทำไม แค่นี้โกรธหรอว่ะ มึงก็แค่ลูกแม่ค้ากระจอกๆ มีสิทธิอะไรมาโกรธกู ห๊ะ"วินเหวี่ยงกิตจนตัวไปกระแทกกับกำแพงอย่างจัง
กิตถูกพรรคพวกของวินล้อมรอบ ซึ่งล้วนแต่เป็นในห้องเดียวกับเขา 
"พวกนาย!! จะทำไรเนี่ย"กิตถาม สายตาของเขาดูเกรงกลัว เพราะกิตติ์ดนัยสู้คนไม่เป็นจึงเป็นเป้าหมายของพวกเกรียนในโรงเรียน ตามแกล้งตลอดเวลา รวมทั้งกิตเป็นคนดูติ๋มๆ จึงไม่แปลกที่นะมีคนชอบมารังแกเขา
"ก็ไม่ทำไรหรอก แค่จะขอยืมลอกการบ้านหน่อยแค่นั้นเอง"วินบอก ก่อนที่จะส่งสายตาให้กับ 'หมอก' เพือนในกลุ่มของเขา ให้ไปแย่งกระเป๋านักเรียนของกิต
หมอกเดินเข้าหากิตพร้อมกับคว้ากระเป๋านักเรียนของกิต กิตพยายามดึงรั้งเอาไว้
"ปล่อยนะ อย่ามายุ่งกับของเรานะเว้ย"
"เอามานี่ไอ้กิต!!"หมอกกระชากกระเป๋านักเรียน พร้อมกับผลักกิตไปติดกำแพง
'อาร์ม' 'มอส' เพื่อนในกลุ่มของวินรีบเข้ามาล็อกตัวกิต ในขณะที่หมอกควานหาของในกระเป๋านักเรียนกิต
"ปล่อยนะ เอาของฉันคืนมานะ"กิตพยายามดิ้นให้หลุดจากมือของอาร์มและมอส
"เฮ้ย มึงจะหาทำไม เสียเวลา"วินแย่งกระเป๋ามาจากหมอก พร้อมกับรูดซิบกระเป๋าให้กว้างและเทข้าวของในกระเป๋านักเรียนของกิตจนหมด
วินใช้เท้าเขี่ยข้าวของทั้งสมุด หนังสือจนกระจุยกระจายเต็มพื้น ก่อนที่วินจะหยิบหนังสือคณิตมาเปิด
"แหม สมกับเป็นนายกิตติ์ดนัยจริงๆ ทำเสร็จครบทุกข้อเลยว่ะ"วินมองมาที่กิต พร้อมกับเขาเอาหนังสือในมือตีหัวกิต "กูขอนะเว้ย" วินพูดก็เดินจากไป
หมอกเดินเข้ามาต่อยท้องกิตจนเด็กหนุ่มเข่าทรุด อาร์มและมอสเหวี่ยงกินจนไปติดกำแพง และเดินตามวินไป
กิตนั่งกุมท้องท่มกลางสายตาของนักเรียนคนอื่นๆ ที่ยืนดูสถานการณ์แต่ไม่คิดช่วย รวมทั้งครูบาอาจารย์ เพราะวินเป็นลูกคนมีตัง พ่อแม่ของวินช่วยโรงเรียนนี้หลายต่อหลายอย่าง ทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าหือกับวิน แถมวินยังเป็นหลาน สส. อีกด้วย แม่กระทั่งครูบาอาจารย์ยังไม่กล้าด่า กล้าว่า ขืนทำแบบนั้นก็เตรียมตกงานหางานใหม่ได้เลย
กิตคลานเข้ามาเก็บของใส่ในกระเป๋า พรางน้ำตาไหลอย่างน่าเวทนา ก่อนที่ชานนท์จะเดินเข้ามาพร้อมกับก้มลงช่วยเก็บ กิตมองนนท์ทั้งน้ำตา
"นี่โดนพวกนั้นรังแกอีกแล้วหรอ เราจะไปเอาเรื่องมัน"นนท์ลุกขึ้น แต่กิตคว้ามือเอาไว้
"อย่าเลยนนท์ ปล่อยเขาไปเหอะ"กิตบอก
"แต่มันทำแบบนี้หลายทีแล้วนะ เราจะไปเอาเรื่องมัน"นนท์พูด
"ถ้านนท์ยังเห็นเราเป็นเพื่อน อย่าไปเอาเรื่องเขาเลยนะ เราขอล่ะ... นะ"กิตพูดสายตาของเขาออดอ้อนจนนนท์ต้องตามใจกิต
"ได้... แต่ถ้าคราวหน้ามันมาทำแบบนี้เราจะเอาเรื่องมัน"นนท์พูดและก้มช่วยกิตเก็บของ
"ขอบใจนะนนท์..."
"ไม่ต้องขอบใจหรอก เราเพื่อนรักกันนิ ใครจะยอมให้นายเจ็บตัวล่ะจริงมั้ย"
กิตมองนนท์เพื่อนรักของเขา กิตคิดไม่ผิดจริงๆ ที่มีชานนท์เป็นเพื่อนของเขา...