อำมหิต...สั่งตาย

     ช่วงในเวลากลางวันของโรงเรียน กิตกับนนท์นั่งทานข้าวด้วยกันในโรงอาหาร นนท์มองเพื่อนรักที่ก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปาก นนท์จึงเปิดบทสนทนากับเพื่อนรักของเขา คำถามที่เขาอยากรู้คำตอบตั้งแต่เมื่อวาน

"เมื่อวานเป็นไรว่ะกิต..."นนท์ถาม

กิตไม่พูดเพราะข้าวยังเต็มปาก เขาเงยหน้ามองนนท์อย่างสงสัย

"ที่โทรมาเมื่อวานอ่ะ เจออะไรหรอถึงได้ร้องโวยวายขนาดนั้น"นนท์ถามต่อ

กิตรีบวางช้อนส้อมลงบนจาน ก่อนที่จะหยิบน้ำดื่มขึ้นมาดื่ม 

"เมื่อวานเจอผีในห้องน้ำน่ะ.. ผีรุ่นพี่ในห้องน้ำชายที่เขาพูดถึงกันไง"กิตบอก

"นี่นายเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยหรอ"นนท์มีสีหน้าที่ชัดเจนว่าเขาไม่เชื่อ

"เราพูดจริงนะนนท์ ห้องน้ำชายชั้นสองมีผีจริงๆ ที่เขาลือกันมันเป็นเรื่องจริงนะ"กิตพูดย้ำ

"ไม่เอาน่ะกิต เรื่องแบบนี้เราไม่เชื่อหรอก อย่ามาหลอกเลยมันก็แค่เรื่องแต่ง ผีน่ะไม่มีจริงหรอก"นนท์พูด

"แต่..."กิตยังไม่ทันพูด เสียงกริ่งของโรงเรียนก็ดังขึ้น

'กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง' นักเรียนพากันลุกออกจากโต๊ะอาหาร บางส่วนก็พากันขึ้นห้องเรียน 

แต่กิตติ์ดนัยกลับอยากนั่งนิ่งๆ อยู่บนในโรงอาหารแบบนั้นไปจนเย็น วิชาต่อไปคณิตศาสตร์ ซึ่งเขาไม่อยากขึ้นไป

"ทำไมไม่ลุกล่ะ"นนท์ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับหยิบจานข้าวและแก้วน้ำ ก่อนที่จะหันมาถามกิต

"คือ...การบ้านวิชานี้มัน...."กิตนั่งหน้าซีด

"ถ้าพวกนั้นเอาไป เดี๋ยวเราจะไปช่วยนายทวงคืนเอง"นนท์บอก

จากนั้นไม่นานกิตก็ลุกขึ้นจากโต๊ะเรียน ระหว่างที่พวกเขาเดินขึ้นบันไดเพื่อไปที่ห้องเรียน กิตก็ตัดสินใจที่จะบอกเรื่องบางอย่างที่จะต้องบอกกับนนท์เพื่อนของเขา

"นนท์..."

"อะไรหรอ"นนท์หันมามองกิต ที่มีสีหน้าวิตกอย่างชัดเจน

"คือ... เมื่อวานพี่ภูมินัดเราไปเจอ แล้วเขาเอาโปรชัวร์รายละเอียดทุนมาให้เราอ่ะ"กิตบอก

"ก็ดีแล้วนิ แหมพี่ภูมินี่ดูแลนายดีจังอ่ะ"นนท์พูด

"มันเป็นทุนของ คุณจารุณี"ได้ยินแค่นั้น ทำให้นนท์ชะงักฝีเท้าไปชั่วขณะ...

นนท์รู้ทันทีว่า ถ้ากิตจะสอบชิงทุนเดียวกับเขา โอกาสที่เขาจะได้ทุนนั่นมาก็ไม่มีทางอีกแล้ว กิตติ์ดนัยทั้งเรียนเก่งกว่า เกรดดีกว่า แค่ยื่นเกรดก็ได้ทุนมาสบายๆ ไม่ต้องสอบให้เหนื่อยเปล่า ทำไม ทำไมกิตติ์ดนัยต้องมาขอทุนเดียวกับเขาด้วย!!

"เราปฏิเสธพี่ภูมิไปแล้วนะว่าไม่เอา แต่พี่ภูมิก็ไม่ยอมจะให้เราลองไปสอบชิงทุนนี้ให้ได้..."กิตพูดในใจก็กลัวว่านนท์จะโกรธ เพราะกิตรู้ดีว่านนท์อยากได้ทุนนี้มากขนาดไหน

"ไม่เป็นไรหรอก ดีจะตาย จะได้มีเพื่อนไปสอบชิงทุนด้วยกัน"ชานนท์ยิ้มให้เพื่อนรักอย่างฝืนใจ ทั้งๆ ที่ในใจไม่ได้ยินดีด้วยแม้แต่น้อย กลับตรงข้ามกันเขาเกลียด เกลียดกิตติ์ดนัยเหลือเกิน

"งั้นเรารีบเข้าห้องเรียนเถอะ เดี๋ยวครูมา"กิตรีบเดินไปที่ห้องเรียน 

ส่วนชานนท์เดินตามหลังกิต สายตาก็มองด้วยความไม่พอใจ 

เมื่อกิตมาถึงโต๊ะเรียนก็พบว่ากระเป๋านักเรียนหายไป.. ไม่ต้องสืบให้เหนื่อยก็รู้ทันทีว่าฝีมือใคร กิตเดินไปหลังห้องซึ่งมีพวกวินนั่งอยู่

"เอากระเป๋ามา และก็หนังสือคณิตด้วย"กิตแบมือต่อหน้าวิน

"หึ!! อยากได้มาก มึงก็ไปเอาในถังขยะสิว่ะ"วินบอก

"ทำไมทำแบบนี้!! เอาไปทิ้งในถังขยะทำไม ห๊ะ"กิตขึ้นเสียงใส่วินจนเพื่อนในห้องหันมามอง เสียงพูดคุยที่ดังเจี๊ยวจ๊าวกลับเงียบสนิทลงทันที นนท์ยืนมองอยู่หน้าห้องไม่คิดช่วย

"ก็ของใช้จนๆ มันก็ต้องอยู่ในถังขยะ ก็เหมาะดีแล้วนิ เห็นแล้วมันรกหูรกตา"วินพูด

"วิน!!"กิตยืนกำหมัดแน่ วินมองอย่างเหยียดหยาม

"ทำไมจะต่อยกูหรอ"วินจับข้อมือกิตที่กำหมัดแน่ และเอามาตรงหน้าท้าทายให้กิตต่อยหน้าเขา"ต่อยดิ มึงกล้าก็ต่อยกูเลยดิว่ะ เอาดิ"

วินรู้ว่ายังไงกิตก็ไม่กล้าทำ นนท์ยืนมองเฉยไม่ยอมเดินเข้ามาช่วย จนวินลุกขึ้นผลักอกกิตจนเด็กหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้นอย่างน่าเวทนา

"ลูกแม่ค้าอย่างมึง จะปัญญาทำห่าไรได้ว่ะ ไอ้กระจอก ถุ้ย"วินถ่มน้ำลายใส่หน้ากิต

แทนที่เพื่อนในห้องจะช่วยกลับหัวเราะคิกคักชอบใจ นนท์เดินเข้ามาพร้อมกับประครองกิตขึ้นมาจากพื้น

"ไม่เป็นไรนะกิต"นนท์พูด

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเรามานะ"กิตรีบเดินออกจากห้องเรียน เดินตรงมาที่ถังขยะที่วางตั้งอยู่หน้าห้องเรียน

กิตรีบควานหาหนังสือกับกระเป๋านักเรียนของเขา โดยมีเพื่อนในห้องเรียนชะโงกหน้ามาดู ไม่พอวินยังตอกย้ำด้วยการตะโกนร้องเรียกให้คนที่อยู่ชั้นเดียวกันออกมาดู

"มาดูเร็วครับทุกคน ลูกแม่ค้ากำลังคุ้ยขยะเล่น ฮ่าๆๆ"สิ้นเสียงของวิน นักเรียนมากมาย รวมทั้งคนูบาอาจารย์แต่ล่ะห้องก็พากันมาดู ต่างพากันหัวเราะชอบใจ

ในขณะที่กิตก็พยายามหากระเป๋านักเรียนกับหนังสือ จนเจอ กิตพยายามไม่สนใจเสียงหัวเราะและสายตาของคนรอบข้างที่มองเขาอย่างเหยียดหยามที่สุด ชานนท์แอบยืนสะใจอยู่ในห้องก่อนที่จะเข้ามาปลอบกิต

"ไม่เป็นไรนะกิต"นนท์พูด ถึงผู้คนจะมองว่าชานนท์เหมือนพ่อพระ แต่แท้จริงแล้วชานนท์อยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

หลังจากนั้นไม่นาน เหตุการณ์ก็สงบลงเมื่อครูฝ่ายปกครองเดินขึ้นมาต้อนให้ทุกคนกลับห้องไป กิตนั่งเปิดหนังสือคณิตเขาต้องช็อคเมื่อทุกหน้าของหนังสือถูกขีดเขียน ถูกฉีกจนดูไม่ได้ แถมปกหนังสือด้านในยังเขียนว่า 'ลูกแม่ค้า' อีกด้วย

นนท์แอบเห็น ก็แอบยิ้มมุมปากสะใจเล็กๆ ก่อนจะหันมาหากิต

"เฮ้ย ทำไมเป็นงี้ล่ะ แบบนี้ครูว่าแน่"นนท์บอก

"แล้วจะทำไงดีนนท์ ครูด่าเราแน่"กิตมีสีหน้ากังวล 

"ใจเย็นๆ นะกิต ไม่เป็นไรหรอก...แค่นี้เอง"นนท์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ และมองกิตด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

กิตเห็นสายตาคู่นั้นของนนท์ ก็รู้ทันทีว่านนท์เปลี่ยนไป ไม่ใช่ ชานนท์ เพื่อนรักของเขาคนเดิม

"ทำไมมองเราแบบนี้ล่ะ.."กิตถาม

"แบบไหนหรอ... นายคิดมากไปหรือเปล่า"นนท์ยิ้มมุมปาก เหมือนกับจะบอกว่ากิตน่าจะรู้ตัวได้แล้วว่าเขาไม่ได้คิดกับกิตติ์ดนัยว่าเป็นเพื่อนรัก อีกต่อไป...

จากนั้นไม่นาน 'ครูเพ็ญ' ก็ก้าวเท้าเข้ามาในห้องเรียน ก่อนที่หัวหน้าจะบอกให้นักเรียนทุกคนในห้องลุกขึ้นยืนและทำความเคารพ เมื่อนักเรียนทุกคนนั่งลง เธอก็รีบออกคำสั่งทันที

"นำการบ้านที่สั่งเมื่อวานมาส่ง เดี๋ยวนี้ครูจะบอกแนวข้อสอบ"ครูเพ็ญสั่งจบทุกคนก็หยิบหนังสือเดินไปส่ง

กิตนั่งหน้าซีด ทำอะไรไม่ถูก เขาจะบอกกับครูว่ายังไงดี

ครูเพ็ญนับหนังสือเรียน ก่อนที่จะเอ่ยถามเมื่อรู้ว่าหนังสือที่ส่งมา ยังมีคนไม่ส่ง

"ใครยังไม่ส่ง ยกมือขึ้นเดี๋ยวนี้!!"ครูเพ็ญทำเสียงดุ

กิตค่อยๆ ยกมือขึ้นช้าๆ ก้มหน้ารับผิด

"กิตติ์ดนัย!!!"ครูเพ็ญตะคอกใส่ จนทุกคนสะดุ้ง ก่อนที่เธอนะถามต่อ "หนังสือของเธออยู่ไหน"

"คือ... คือว่า..."กิตหยิบหนังสือคณิตวางบนโต๊ะ ครูเพ็ญเดินเข้ามาและหยิบมันขึ้นมาเปิด

เธอเขวี้ยงหนังสือใส่กิตอย่างไม่ใยดี

"สกปรก โซโครก นี่เธอ!! การงานที่บ้านเธอก็ใช่ว่าจะดี ค่าเทอมก็ค้างค่าใช้จ่าย และยังเอาหนังสือมาขีดเล่น เธอเห็นว่าวิชาฉันเป็นของเล่นหรอไง!! ปกติก็ทำงานส่งตลอด และตอนนี้ทำไมมันอยูาในสภาพนี้!!"ครูเพ็ญขึ้นเสียงดุ

"ก็วินกับเพื่อนเขาเอาไป..."กิตจะพูดความจริงแต่ถูกดักคอ

"ไม่ต้องโยนความผิดให้คนอื่น ฉันจะหักคะแนนเธอ!!"ครูเพ็ญเดินกลับไปที่ฌต๊ะ ก่อนที่เธอจะมองมาที่กิตอย่างไม่พอใจ

โดยปกติโรงเรียนที่กิตเรียนจะมีแต่ลูกรากมากดี มีเส้นมีสาย เป็นลูกจ้าวใหญ่ นายโต ครูบาอาจารย์จะดูแลดี ยกยอเป็นพิเศษ แต่ต่างกับกิตที่เข้ามาไม่เหมือนคนอื่นๆ ฐานะก็แตกต่างกับคนอื่นๆ จึงไม่ค่อยมีครูมาคอยเอ็นดู เอาอกเอาใจสักเท่าไร ประมาณว่า 'คนจนไม่มีสิทธิอะไรทั้งนั้น'

 

ตกเย็น ชานนท์เดินมาหาพวกวิน ที่กำลังเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน ซึ่งเวลาเลิกเรียนใครๆ ก็ต่างพากันรีบกลับบ้านทั้งนั้น มันเหมือนกับนกกระจอกตัวน้อย ที่ถูกปล่อยจากกรงไม้อย่างอิสระ นนท์รีบเข้าไปหาพวกวิน

"วิน!!"นนท์ทัก จนวินและพวกเพื่อนๆ หันมามองเป็นตาเดียว

"มีไร จะมาเอาคืนแทนเพื่อนมึงหรอ"วินถาม

"เปล่า... กูแค่จะบอกว่า วันนี้มึงแกล้งมันได้สะใจกูจริงๆ"นนท์พูด

วินและพรรคพวกแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ปกติแล้วนนท์จะเข้าข้างกิตตลอด ชนิดที่ว่าเถียงแบบหัวชนฝา ปกป้องเต็มที่แต่วันนี้ นนท์กลับบชื่นชอบที่วินและพรรคพวกแกล้งกิตติ์ดนัย

"มึงไม่สบายป่ะเนี่ย"วินถาม

"กูพูดจริงๆ ไอ้กิตน่ะมันไม่ใช่เพื่อนกูอีกต่อไปล่ะ ต่อไปนี้กูว่าจะขอมาอยู่กับพวกมึงอ่ะ"นนท์บอก

"เอาดิ!! เราฐานะพอกันอยู่ด้วยกันเหมาะที่สุด"วินพูด

"แล้วไอ้กิตล่ะ"อาร์มพูดบ้าง

"อย่าพูดถึงมัน แค่ชื่อกูยังไม่อยากได้ยิน"นนท์พูด

"แสดงว่าไอ้นนท์ตัดขาดกับไอ้กิตจริงๆ แล้วสินะ"หมอกพูด ในขณะที่วินยืนยิ้มอย่างพอใจ

วินเดินเข้ามาโอบไหล่ชานนท์

"ขอต้อนรับสมาชิกใหม่"วินพูด

กิตติ์ดนัยยืนอยู่ในห้องน้ำ ก่อนที่จะยืนมองตัวเองในกระจกเงา เขามองตัวอย่างสมเพช

"กิต..มึงไม่น่าเกิดมาเลย มึงไม่น่าเกิดขึ้นมาเลยจริงๆ"กิตพูดกับตัวเอง

ตลอดเวลาที่เรียนที่นี่ก็โดนคนดูถูกมาตลอด กิตเสียใจทุกครั้งแต่ก็พยายามกัดฟัน อดทนไม่เก็บมาคิดมาก

ข้อความของภูมิส่งเข้ามาในไลน์ของกิต

'ทำไรอยู่'

'เจอกันที่เดิมนะ'

กิตอ่านข้อความจบก็รีบเดินออกจากห้องน้ำชาย 

กิตมาถึงสนามเด็กเล่นของหมู่บ้าน ซึ่งภูมิกำลังนั่งรอที่ชิงช้าตัวเดิม ฃูมิกำลังนั่งแกว่งชิงช้าอย่างช้าๆ พร้อมกับมองขึ้นบนท้องฟ้าอย่างสบายอารมณ์

"พี่ภูมิ..."กิตเดินเข้ามาทัก

ภูมิหันมามองกิตและยิ้มให้

"ว่าไงกิต วันนี้มาเร็วนะเรา"ภูมิพูด

กิตยืนก้มหน้าก่อนที่น้ำตาของเขาจะไหลอาบสองแก้ม กิตยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อหน้าภูมิ จนชายหนุ่มต้องลุกขึ้นมาปลอบอย่างเวทนา

"เป็นไร...บอกพี่ได้นะ"ภูมิพูด

"กิตมันน่ารังเกียจ กิตมันตัวประหลาด มีแต่คนชัง กิตมันน่ารังเกียจใช่มั้ยพี่ภูมิ"กิตพูดทั้งน้ำตา

"ไม่จริง..ไม่จริงแน่นอน กิตเป็นคนดี เป็นคนจิตใจดี ไม่ใช่คนเลวแบบนั้นนะ"ภูมิโอบไหล่กิตอย่างอ่อนโยน

"แต่ที่โรงเรียน มีแต่คนเกลียดกิตนะครับ กิตไม่อยากเรียนที่นั่นแล้ว กิตหนีไป ไปให้ไกลจากผู้คน ไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น"กิตปล่อยโฮออกมา จนภูมิต้องกอดเขาเอาไว้

"ไม่คิดอย่างนั้นสิ ยังไงกิตก็เป็นน้องรักของพี่นะครับ"ภูมิเช็ดน้ำตาให้กับกิต

ทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของกิตติ์ดนัย ภูมิไม่เคยดีใจสักครั้ง เขาสงสารและเห็นใจอยากให้เด็กหนุ่มมีความสุข มากกว่ามีความทุกข์

เช้าวันต่อมา กิตเดินเข้ามาในโรงเรียน เขาก็พบกับชานนท์เพื่อนรักของเขา กิตกำลังจะเดินเข้าไปทักทาย แต่นนท์กับเดินหนีไปอีกทางอย่างไม่ใยดี ก่อนที่จะนั่งรวมกลุ่มกับพวกวิน

กิตยืนมองด้วยความสงสัย สายตาที่นนท์มองพวกนั้นช่างแตกต่างกับที่มองกิตเมื่อครู่ สายตาที่นนท์มองเขามันเยือกเย็น ไม่มีความรู้สึก แตกต่างกับที่นนท์มองพวกวิน แววตาดูสดใสมีชีวิตชีวา

ชานนท์คงตัดขาดกับกิตติ์ดนัยแล้วจริงๆ

หลังจากที่เคารพธงชาติเสร็จ นักเรียนก็พากันขึ้นห้องเรียน โต๊ะเรียนข้างๆ ที่นนท์เคยนั่งตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า นนท์นั่งหลังห้องกับพวกวินและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ไม่สนใจกิตแม้แต่น้อย แม้แตาหางตาก็ไม่มองมา...

กิตกลายเป็นว่าต้องอยู่ตัวคนเดียว จากที่เคยนั่งกินข้าวกับนนท์ ตอนนี้ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว ทำอะไรคนเดียวในขณะที่นนท์มีความสุขกับเพื่อนกลุ่มใหม่

วันเวลาผ่านไป ถึงวันที่ต้องสอบชิงทุนของคุณหญิงจารุณี โดยมีกฎหลักๆ คือก่อนสอบชิงทุนนั้น ต้องนำใบเกรดมายื่นเพื่อดูคะแนน ถ้าหากเกรดดีไม่ต้องสอบ เข้ามาสัมภาษณ์และรับทุนได้เลย แต่ถ้าใครที่เกรดไม่ค่อยดีนักต้องสอบชิงอีกทีโดยตัดสินกันที่คะแนนสอบ

กิตเดินเข้ามาที่จะมายื่นใบเกรด ก็พบกับนนท์โดยบังเอิญ

"หวัดดีนนท์.."กิตทักทาย

"อืม"นนท์กำลังจะเดินหนีกิต แต่กิตรีบคว้าแขนเขาไว้

"นายโกรธเราเรื่องทุนหรอ!!"กิตถาม

"อะไร..."นนท์พูดแบบไม่สนใจ เขาไม่อยากพูดคุยกับกิตด้วยซ้ำ

"ต้องเข้าใจนะนนท์ ว่าทุนสำคัญกับเรามาก เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ครอบครัวนายรวยไม่ต้องชิงทุนก็ยังได้นะ"กิตพูด

นนท์สะบัดแขนออกจากกิต

"ขอตัวนะ...กิตติ์ดนัย"นนท์เดินหนีกิตไป ไม่คิดจะหันกลับมามอง

กิตถอนหายใจเฮือกนึง ก่อนที่จะไปยื่นใบเกรด ผลออกมาคือเกรดของกิตดี จึงไม่ต้องสอบชิงทุน พนักงานนัดวันเวลาที่ตะให้มาสัมภาษณ์ทุนกับกิตแบบเสร็จสับ ส่วนชานนท์ต้องมาสอบชิงทุน

และมันก็เป็นอย่างที่นนท์คิดจริงๆ ผ่านมาไม่กี่วัน เพจของคุณหญิงจารุณีก็ประกาศผล ชานนท์ไม่ได้ทุนเนื่องจากคะแนนสอบของเขาไม่ถึง ส่วนกิตติ์ดนัยได้ทุนมาสามหมื่น โดยที่ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องเสียแรงมานั่งสอบแบบนนท์ ยิ่งทำให้นนท์เกลียดกิตมากขึ้น

"มึงต้องสละทุน... ทุนนั่นต้องเป็นของกู มันควรเป็นของกูแต่แรก"ชานนท์กำหมัดแน่น เขาแค้นใจมาก

 

วันต่อมา นนท์เดินเข้ามาหากิตที่กำลังจะเดินขึ้นห้องเรียน นนท์เดินเข้ามาพร้อมกับพวกวิน ก่อนที่เขาจะฉุดแขนกิตและผลักอกกิต จนกิตกระเด็นไปติดกำแพง

"ดีใจมะกับทุนที่มึงได้มา"นนท์ถาม

"นายพูดเรื่องอะไร..."กิตถามอย่างหวาดกลัว

"ก็ทุนที่แย่งกูมาไง ทำไมมึงต้องแย่งกูด้วย มึงรู้มั้ย กูโดนคนในครอบครัวด่าว่าขนาดไหน ห๊ะ"นนท์ดึงคอเสื้อกิตขึ้น

"เอาเลยมึง เพื่อนเลวๆ ต้องสั่งสอน"วินพูด

"สละทุน ไม่งั้นมึงเจอดีแน่"นนท์พูดขู่

วินกับพรรคพวกพากันยืนล้อมรอบกิต เพื่อกดดัน กิตมองมาที่นนท์ ทำไมเพื่อนรักของเขาถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แค่ทุนการศึกษาทุนเดียว ทำให้นนท์เปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอ

"เราสละทุนให้นายไม่ได้หรอก เราจำเป็นต้องใช้เพื่อเรียนต่อมหาลัย"กิตพูด

"ไม่มึงต้องสละทุนนั่นให้กู ถ้ามึงสอบได้คะแนนดีและเอาใบเกรดนั่นไปยื่นให้เขาและได้ทุนมา มึงต้องสละให้กู"นนท์พูด

"ไม่ เราให้ไม่ได้จริงๆ"กิตผลักนนท์ออก ก่อนที่จะวิ่งขึ้นชั้นเรียนไป

วินหันมามองนนท์

"เอาไงดีว่ะมึง"วินถาม

"หึ เงินทุนนั่นกูไม่เอาก็ได้...บ้านกูรวยซะอย่าง แต่กูว่าเรามีอะไรสนุกๆ เล่ากันล่ะ"นนท์ยิ้มร้าย

"อะไรว่ะ มึงหมายความว่าไง"หมอกพูดบ้าง

"พวกมึงอยากเงินทุนของมันป่ะล่ะ กูว่าเราน่าจะรวมหัวกันกดดันให้ทันสละทุนมาให้กู"นนท์บอก

"แล้วไงต่อว่ะมึง"อาร์มถามอย่างสงสัย

"ก็เรากดดันมัน จนมันสละทุนเราก็เอาเงินทุนนั่น มาหารกันคนละครึ่ง แล้วก็เอาไปเที่ยวใช้ให้หมดไงว่ะ สบายจะตาย ได้เงินมาใช้แบบฟรีๆ"นนท์พูด

ทุกคนเห็นด้วยอย่างมาก นอกจากมอส ที่เป็นเหมือนทาสในกลุ่ม เป็นที่รองมือ รองตีน ของเพื่อนๆ ในกลุ่ม ที่ไม่ค่อยจะเห็นด้วยนัก เพราะมอสกับกิตฐานะพอกัน มอสจึงค่อนข้างเห็นใจกิต

"ทำแบบนี้จะดีหรอว่ะ กูว่าอย่าทำเลยนะ"มอสพูด

"ไอ้มอส!! ถ้ามึงเห็นใจมันมากก็ไปอยู่กับมันเลยไป"อาร์มตะคอกใส่

"เออ อยากโดนแบบมันก็ไปอยู่กับมันเลยดิ"หมอกพูด

"เอาน่ามึง คนจนก็ต้องเห็นใจคนจนเหมือนกัน อย่าไปว่ามันเลย"วินพูด แต่กลับทำให้มอสเจ็บไปถึงก้นบึ้งหัวใจ

มอสได้แต่ยืนเงียบไม่กล้าพูดต่อ

ตกเย็นกิตกำลังเก็บหนังสือใส่ล็อคเกอร์เตรียมตัวกลับบ้าน แต่ก็ต้องผงะเมื่อเห็นกระดาษแปะอยู่บนหนังสือเรียนของเขา

'สละทุน ไม่งั้นมึงตาย'

กินหันไปมองรอบๆ ทำไมกระดาษนี้ถึงมาอยู่ในนี้ได้ ในขณะที่กิตกำลังยืนครุ่นคิด จู่ๆ ก็มีเสียงอะไรบางอย่างกระแทกกับประตูห้องน้ำ

'ปั่ง!! ปั่ง!!'

กิตหันไปมองห้องน้ำชายด้านหลังเขา เสียงนั่นมาจากห้องเดิม... เหมือนที่เขาเคยได้ยิน กิตค่อยๆ เดินเขเาไปในห้องน้ำพร้อมกับเดอนมาหยุดตรงประตูห้องน้ำ ที่กำลังมีคนกระแทกประตูจากด้านใน

'ปั่ง!! ปั่ง!!"

"พะ..พะ...พี่ครับ... พี่อยากออกมาใช่มั้ย"กิตถาม แต่ไม่มีเสียงตอบนอกจากเสียงกระแทก

ดูเหมือนอะไรบางอย่างในห้องไม่ลดล่ะความพยายาม 

"ปล่อยกูออกไป ปล่อยกูออกไป!!!"

เสียงนั่นทำเอากิตสะดุ้ง จนต้องถีบประตูห้องน้ำ

เมื่อประตูห้องน้ำเปิด กินกลับไม่พบอะไรนอกจากข้อความบางอย่างที่เขียนตรงกำลังห้องและผนังห้องน้ำไว้เต็ม กิตเดินเข้ามาเพื่ออ่านมัน..มันเป็นข้อความเดียวกันว่า

'ระวัง ตาย' และ 'เพื่อน พาไป ตาย' สองข้อความนี่เขียนเต็มไปทั่วผนังห้องน้ำ แต่ที่แตกต่างคือกำแพงห้องน้ำนั่นเขียนว่า... 'มึงไม่รอดแน่!!'

กิตค่อยๆ เดินถอยหลังจะเดินออกจากห้องนั่น กิตยังไม่ทันเดินออกจากห้องน้ำชาย ก็พบว่ามีนักเรีบนชายกลุ่มนึงกำลังเดินเข้ามาในห้องน้ำชาย พร้อมกับลากเพื่อนผู้ชายอีกคนเข้ามาด้วย

"ปล่อยกูไอ้กัส ไอ้เวร ไอ้เหี้ย ปล่อย!!"ชายหนุ่มที่ถูกรวบขารวบแขน ถูกลากเข้ามาในห้องน้ำ เขาพยายามดิ้นสุดชีวิต ก่อนที่จะถูกจับทุ่มลงกับพื้น

"ไอ้โมทย์ มึงกับกูอยู่ร่วมโลกเดียวกันไม่ได้แล้ว!!"กัสชี้หน้าโมทย์ โดยมีพรรคพวกยืนล้อมรอบ

กิตพยายามชะโงกหน้ามอง จนเห็นโมทย์นอนอยู่กับพื้น

"มึงจะทำไมกูไอ้กัส ก็มึงผิดเองที่สูบบุหรี่ผิดที่ผิดทาง"โมทย์พูด

"ไม่ต้องมาพูด ใครใช้ให้มึงบอกครู ไอ้เหี้ย"กัสถีบโมทย์ ก่อนที่โมทย์จะลุกขึ้นมาต่อย

ทั้งคู่ฟาดฟันกัน จนกัสเริ่มไม่มีแรงสู้พรรคพวกของกัสจึงเข้ามาช่วยกันรุมกระทืบจนโมทย์นอนดิ้นพล่านบนพื้นอบ่างเจ็บปวด

กิตพยายามจะห้าม แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงเขาสักคน

"มึงกล้าทำกูเจ็บหรอ ไอ้เหี้ย"กัสลากโมทย์เข้าไปในห้องน้ำห้องนึง ก่อนที่จะเอานำมีดพกปาดคอโมทย์อย่างเลือดเย็น... แต่เหมือนปาดครั้งเดียวไม่พอ กัสขยับปลายมีดปาดคอโมทย์ซ้ำแล้วซ้ำอีกจนคอของโมทย์เกือบขาดจากตัว

มารู้ตัวอีกทีเสื้อนักเรียนของกัสก็เปื้อนรอยเลือดเต็มไปหมด กัสและพรรคพวกรีบหนีไป ทิ้งศพโมทย์ไว้ในห้องน้ำ

กิตยืนมองศพโมทย์อย่างเวทนา ทำไม ทำไมเพื่อนของเขาต้องทำขนาดนี้... ทำไมไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนที่เคยมีกันมา...

ในขณะที่กิตยืนมอง ศพของโมทย์ก็เริ่มขยับตัว เสียงกระดูกเสียดสีดัง 'แก๊กๆ แก๊กๆ' 

ศพของโมทย์ของยืนชี้หน้ากิตติ์ดนัย 

"ระวังจะตายเพราะเพื่อนมึง!!! ฮ่าๆๆๆ"ศพของโมทย์ยืนหัวเราะอย่างสะใจ กิตรีบถอยหนีด้วยความหวาดกลัว

"กิต!! กิต!!"

กิตสะดุ้งตื่นจากนิทรา พร้อมกับมองไปรอบๆ เขานอนอยู่ม้านั่งในสนามเด็กเล่น ทุกอย่างเขาฝันไปอย่างงั้นหรือ.. กิตหันมามองภูมิที่เพิ่มมาปลุกเขา

"ทำไมมานอนตรงนี้ล่ะ"ภูมิถาม

"อ๋อ...กิต.."กิตพยายามนึก ก่อนที่นะลุกและหยิบกระเป๋านักเรียนเตรียมเดินกลับบ้าน "กิตขอตัวนะครับ"

"เป็นไรหรือเปล่าเนี่ย"ภูมิถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่ครับ กิตกลับบ้านก่อนนะ"กิตเดินหนีภูมิ

โดยที่กิตไม่รู้เลยว่า ด้านหลังเสื้อเขามีคราบเลือดติดเต็มเสื้อไปหมด.. ภูมินั่งมองอย่างสงสัย

กิรเดินเข้ามาที่บ้าน ภายในร้านมีลูกค้ามากมายนั่งทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

"หวัดดีครับแม่"กิตยกมือไหว้แม่ของเขา ที่กำลังยืนทำกับข้าว

แม่ของกิตหันมามองกิต ในขณะที่ลูกชายกำลังจะเดินขึ้นห้องไป..

"กิตลูก!! เสื้อไปโดนอะไรมาน่ะ"แม่ของกิตถาม

กิตหันมามองแม่ตัวเอง โดยมีลูกค้าหลายคนมองอย่างตกใจ กิตรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านพร้อมกับถอดเสื้อนักเรียนออก เขาตกใจเมื่อเห็นคราบเลือด เปื้อนเต็มเสื่อนักเรียนของเขา

หรือว่านั่นไม่ใช่ความฝันกันแน่ ที่ผีรุ่นพี่ในห้องน้ำบอกมันหมายความว่ายังไง

"หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเรานะ"กิตพูดกับตัวเอง

แต่ใครจะไปรู้ สิ่งที่ผีรุ่นพี่บอก มันกำลังจะเกิดกับกิตในไม่ช้า...