Hell ( o ) รักนี้มีแค่กูกับมึง

 
นี่ก็วันที่สามแล้ว หลังจากที่ป๊ากับม๊าผมออกจากห้องฉุกเฉิน แล้วมาพักรักษาตัวที่ห้องพิเศษ ผมเองก็ต้องย้ายกลับมาอยู่บ้านชั่วคราว เพราะว่าเป็นห่วงลูกพีช คือจริงๆ ผมยังไม่ค่อยไว้ใจไอ้เพิร์ล เป็นคุณคุณจะกล้าไว้ใจคนที่เคยมีเรื่องกันจนเกือบจะฆ่ากันตายง่ายๆเลยหรอ สำหรับผมบอกเลยว่า ไม่มีทาง
“พี่เฮลคะ”
“ว่าไงครับ”
“ทำไรอยู่หรอ ลูกพีชขออยู่ด้วยได้หรือเปล่าคะ”
“ได้สิ มาๆ”
“พี่เฮลเล่นเกมไรอยู่หรอ”
“สกายริมครับ เล่นมั้ย” ใช่ครับ ผมกำลังเล่นเกมอยู่ ปกติผมก็ไม่ค่อยชอบให้ใครมากวนตอนเล่นเกมนะ แต่ก็อย่างที่บอกแหละครับ ว่าลูกพีชเป็นข้อยกเว้น
“ไม่ดีกว่าค่ะ เอ่อ..พี่เฮลคะ”
“คะ..?” ผมเลิกที่จะสนใจเกมแล้วหันมาสนใจน้องสาวที่ตอนนี้กำลังนั่งทำหน้าหงอยเหมือนไปทำความผิดอะไรมาซักอย่าง
“ลูกพีช ขอออกไปทานข้าวกับพี่เพิร์ลได้มั้ยคะ” น้องพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองผมแบบอ้อนๆ เห้อ ไม่ต้องอ้อนผมก็ยอมให้ไปอยู่แล้ว แต่แค่ต้องบอกว่าไปที่ไหน กลับเมื่อไหร่
“ทำไมทำหน้าเหมือนพี่จะไม่ให้ไปแบบนั้นล่ะ หืมม ??”
“ก็พี่เฮลกับพี่เพิร์ลไม่ค่อยชอบกันไม่ใช่หรอคะ อีกอย่างพี่สองคนก็เคยมีเรื่องกันด้วยนี่นา”
“มันก็ใช่ครับที่พี่สองคนไม่ค่อยชอบกัน แต่สิ่งหนึ่งที่พวกพี่สองคนมีเหมือนกันคืออะไรรู้มั้ยคะ” ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นไปลูบหัวน้องเบาๆ
“อะไรหรอคะ”
“รักครับ พี่กับเพิร์ล เรารักลูกพีชเหมือนกัน แค่ต่างกันตรงที่พี่รักลูกพีชแบบน้องสาว ส่วนมันรักลูกพีชแบบคนรัก”
“พี่เฮลนี่ไม่น่ารักเลยนะคะ”
“หืม ทำไมละคะ”
“พี่เพิร์ลเค้ายังไม่เคยเรียกพี่เฮลว่ามันเลยนะคะ พี่เฮลนิสัยไม่ดี”
“เห้อ นี่น้องสาวพี่เห็นคนอื่นดีกว่าพี่แล้วหรอ แบบนี้พี่น้อยใจนะคะ สงสัยว่าน้องสาวพี่คนนี้จะอดไปเที่ยวทะเลซะแล้วมั้ง” ผมแกล้งทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจลูกพีชที่กำลังทำหน้าอึ้งๆ ที่ผมพูดแบบนี้
“พี่ล้อเล่นค่ะ ไปข้างล่างได้แล้วนะ เพิร์ลมันคงใกล้มาแล้ว”
“งั้นลูกพีชไปแล้วนะคะ พี่เฮลก็ระวังๆหน่อยนะตอนที่จะไปขโมยของคนอื่น คิกๆ”
“ค้าบๆ แหม่” ลูกพีชหมายถึงเกมที่ผมกำลังเล่นอยู่นะครับ เพราะถ้าเผลอไปขโมยตอนที่เจ้าของอยู่นี่มีเรื่องแน่นอน
ครืดๆ ผมเลิกสนใจเกมแล้วหันไปสนใจโทรศัพท์ที่กำลังสั่นรัวๆ
-SuNJaa-
พวกมึง ทำไรกันอยู่
-Porshed-
ไม่เสือก
-SuNJaa-
เกลียดมึง สัสพอร์ช
-Porshed-
ครับผม
-หนึ่งเอง-
ดอทกัน ฮอนก็ได้ กูเหงา
-SuNJaa-
แหม พอเฮลไม่อยู่นี่บ่นเหงาเลยนะครับคุณหนึ่ง
-หนึ่งเอง-
สัส !!
-Bank-
มาๆ พวกมึงเลิกเถียงกันได้ละ เฮลอย่าเงียบ เข้าเกมเลยสัส เลิกขโมยของแล้วมาตีป้อมกับพวกกูเดี๋ยวนี้เลย
 
ก็นั่นแหล่ะครับผมก็เลยเลิกเล่นเกมที่กำลังเล่นค้างอยู่ แล้วก็ไปเล่นเกมกับพวกมัน
 
 
 
......................................................
 
 
 
22.30 น.
“นี่มึงเป็นห่าไร อยู่ๆก็ชวนกูออกมาเนี่ย” คือเรื่องของเรื่องมันเป็นงี้ ผมกับพวกมันนั่งเล่นเกมอยู่ แล้วซักพักซันมันก็ออกจากเกมไป พวกผมก็นั่งรอมันนะ รอไปซักประมาณ ชั่วโมงแมร่งก็ยังไม่มา พวกผมก็เลยเลิกเล่น ซักพักแมร่งโทรมาบอกให้ผมไปหา
“เออน่า อยู่เป็นเพื่อนกูหน่อย เนี่ยเดี๋ยวไอ้แบงค์กับหนึ่งก็มา” เห้อ ขี้เกียจคุยกับมันละครับ ปล่อยมันนั่งกินเหล้าไปเหอะ แมร่ง ชวนกูมายังมาทำหน้าเซ็งใส่กูอีก ซักพักเพื่อนผมอีกสามคนก็มาครับ แต่มาด้วยอาการเดียวกันเลยคือ งง งงว่าซันมันเป็นอะไร
“ถ้ามึงไม่มีเหตุผลดีๆซักข้อมาบอกกูว่าทำไมถึงชวนกูออกมานะซันกูจะฆ่ามึง แมร่ง รู้ทั้งรู้ว่ากูไม่มีรถนี่กูต้องให้แบงค์มันไปรับเนี่ย” มาถึงหนึ่งมันก็บ่นเลยครับ หนึ่งมันเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเที่ยวตอนกลางคืนอยู่แล้ว มันก็เลยยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่
“เออๆ กูขอโทษ กูแค่อยากกินอ่ะ อยากกินก็ชวน แค่นี้ ไม่ได้หรอวะ” ก็แค่นั้นแหล่ะครับ จริงๆ มันก็ไม่ได้อะไร พวกผมแค่เป็นห่วงคิดว่ามันอกหัก รักตุ๊ด ไรงี้ อีกอย่างวันนี้ก็วันศุกร์ จะกินก็ไม่เป็นไรครับ มีเวลาเหลือเฟือ
“ขอโทษนะคะ” แล้วตอนที่พวกผมกำลังนั่งกินนั่งคุยกันซักพักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก
“อ่า..ครับ”
“ขอนั่งด้วยนะคะ” ไม่รอให้พวกผมตอบรับหรือปฏิเสธ เธอก็นั่งเก้าอี้ข้างๆผม แล้วก็ทำเหมือนกับว่าผมกับเธอนี่สนิทกันมาก
“นี่จำกันไม่ได้จริงๆหรอเฮล”
“ครับ ?” ไม่ใช่คำพูดตอบรับ แต่เป็นเหมือนคำพูดที่ตอบกลับอัตโนมัติเพื่อต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม
“คิก ไม่เป็นไรค่ะ จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ว่า...” เธอขยับเข้ามาเบียดผมพร้อมกับเอาเล็บมากรีดที่แขนผมเบาๆ “คืนนี้เราไปลื้อฟื้นกันหน่อยดีมั้ย” แค่นั้นแหล่ะครับ จบประโยคนั้น ผมก็นึกออกทันทีว่าเธอเป็นใคร
“ไม่ดีกว่าครับ ครั้งเดียวพอ” หลังจากที่ผมสามารถส่งเธอคนนี้กลับไปที่โต๊ะได้ ก็ไม่ได้ช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย เพราะว่ามีคนเข้ามาหาผมตลอด จนในที่สุดผมเลยตัดสินใจให้ผู้หญิงคนนึงมานั่งกับผมซะเลย จะได้ไม่มีใครเข้ามาหาผมอีก
“เฮล”
“หืม..."ผมหันไปตามเสียงเรียกแล้วผมก็ได้พบกับคนๆนึง ที่ทำให้ผม เข้าใจกับคำว่า ชะตาขาด
"แพนนนนนนนนนนน”
 
 
 
...............................................
 
 
 
อร๊าก มาแล้ว แหะๆ บอกว่าจะไม่หายไปนาน ก็หายไปนานเหมือนเดิม เก๊าขอโทษ แต่มาช้าดีกว่าไม่มาโน๊ะ 
 
ในที่สุดแพนกับเฮลก็ได้เจอกันซะที แต่งไปลุ้นไปเหมือนกันนะเนี่ย ตอนหน้าจะเป็นยังไงน้า ฝากติดตามกันต่อด้วยน๊าาาาาา