Hell ( o ) รักนี้มีแค่กูกับมึง

Pan part

ผมกลับมาไทยแล้วครับ เห้ออ น่าใจหายเหมือนกันนะครับที่ผมต้องบอกลาคนๆนั้น ผมไม่มีเบอร์ ไม่มีเฟส ไม่มีไลน์ ไม่มีอะไรที่ผมจะสามารถติดต่อเขาได้เลย เห้อออ...

“เป็นไรมึง ทำหน้าหมดอาลัยตายอยากฉิบหาย” เพิร์ลทักผม ก่อนที่เพื่อนอีกสองคนจะเดิมตามกันเข้ามา

“อกหักอีกหรือเปล่าค๊าบบ คุณหนูแพน”

“มึงก็อย่าไปล้อมันสัสเบน” แล้วพวกมันสามคนก็ชวนกันคุยไปเรื่อยแต่ผมไม่ได้สนใจ ผมคิดถึงเขา คิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงเสียง คิดถึงทุกอย่างที่เป็นเขา นี่ผมรักเขาหรือว่าผมหลงเขา หรือว่าผมแค่ชอบ หรือว่าผมแค่เหงาอ่ะ ผมสับสน

“แพน” เพิร์ลเดินมานั่งข้างๆผมแล้วก็ตบบ่าผมเบาๆเหมือนต้องการที่จะให้กำลังใจ

“เป็นไรวะ หรือว่ายังคิดถึงมันอยู่”

“เห้อ ไม่อ่ะ กูไม่ได้คิดเรื่องนั้น” ผมไม่รู้ว่าผมควรที่จะบอกมันดีมั้ย ผมกลัว กลัวว่ามันจะด่าผมอีก เพิร์ลมันไม่เคยเห็นด้วยเลยกับการที่ผมชอบหรือรักผู้ชาย ไม่ใช่เพราะว่ามันรังเกียจแต่มันเคยบอกผมว่ามันกลัวว่าผมจะโดนหลอก มันกลัวว่าผมจะต้องเสียใจ แล้วสุดท้าย มันก็เป็นไปตามที่เพิร์ลคิด ผมโดนคนที่ผมรักหักหลัง นั่นอาจเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ผมไม่กล้าที่จะบอกเรื่องของเฮลให้มันฟัง เพราะกลัวว่ามันจะไม่เห็นด้วย

“แล้วมึงคิดเรื่องอะไรอยู่”

“ช่างเหอะ แล้วมึงกับลูกพีชเป็นไงมั่งอ่ะ”

“ก็ดี...”

“แปลว่าไม่ดีหรอวะ”

“ก็คงงั้นอ่ะ กูกับพี่ลูกพีชไม่ถูกกันว่ะ แล้วกูก็เคยเกือบทำเรื่องแย่ๆกับลูกพีช พี่ลูกพีชมันก็เลยยิ่งไม่ค่อยไว้ใจกู”

“แล้วมึงจะทำไงต่ออะ” ผมว่าเรื่องของมันอาจจะหนักกว่าเรื่องของผมก็ได้นะ เพราะว่าเรื่องของผม มันเหมือนนิยายเรื่องนึงที่มีคนแต่งไว้ แล้วก็ให้มันจบลงแค่ที่ตรงนั้น แต่เรื่องของเพิร์ล มันเหมือนนิยายที่เข้าสู่ช่วงดราม่าอ่ะ

“ก็ไม่ทำไง เพราะว่าตอนนี้กูกับมันเป็นเพื่อนกันแล้ว ฮ่าๆๆ”

อ้าว ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย กูอุตส่าเครียดแมร่งเสือกล้อเล่น

“กวนตีนกูนะมึงอะ กูขอให้พี่ลูกพีชมากระทืบมึง”

“โอ๋ๆ ขอโทษครับๆ ป่ะๆ ไปเรียนกัน”

“เออ แมร่ง”

.................................................

วันนี้ก็พอแค่นี้ก่อนโนะ แหะๆ เดี๋ยวจะมาอัพเพิ่มให้น้าาา 

ปล.เป็นคนที่ไม่ชอบนิยายดราม่า เพราะงั้นนิยายเรื่องนี้ ดราม่าแน่นอน งะ - - 555 เก๊าไม่ได้ตั้งใจน้า มันเป็นไปเอง เดี๋ยวจะรีบมาอัพต่อนะงับ จะไม่หายไปนานๆอีกแล้ว จุ้บๆ

ป ล๊อ ป ลอ. คอมเม้นได้น้า อยากอ่านๆ ติ ได้ แนะนำได้นะคะ thanks a lot