Hell ( o ) รักนี้มีแค่กูกับมึง

 
Pan part
 
เห้อ...โค ตะ ระ จะเหนื่อยเลยอ่ะ หิวก็หิว แต่ก็ไม่รู้จะออกไปกินข้าวกับใคร ยิ่งอยู่นานๆผมก็ยิ่งรู้สึกว่าผมคิดผิดที่มาเรียนที่นี่อ่ะ คือนอกจากผมจะเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องแล้ว ผมยังไม่มีเพื่อนเลยอ่ะ เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว
‘ออกไปหาไรกินก็ได้วะ’ ภายใต้ท้องฟ้าสีครึ้มๆ อากาศเย็นๆ ผมไม่เคยรู้สึกเหงาขนาดนี้มาก่อนเลย เมื่อก่อนผมเคยมีคนที่ผมรัก เคยมีคนที่คอยอยู่ข้างๆจับมือผมไว้เวลาที่ผมรู้สึกประหม่า มีคนที่คอยให้ความช่วยเหลือ แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว เขาทิ้งผมไปแล้ว...
“หึหึ” เสียงหัวเราะเบาๆข้างหูทำให้ผมหันไปมองหาต้นเสียง แล้วผมก็ได้เจอกับคนๆนั้นอีกครั้ง
“เดินระวังๆหละ เดี๋ยวจะไปชนอะไรเข้า” คนๆนั้นหันมาพูดกับผมพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
“หึหึ มีไรให้ช่วยมั้ย” นี่หน้าผมเหมือนคนต้องการความช่วยเหลือขนาดนั้นเลยหรอ
“เอ่อ...คือ...เอ่อ...” เอาไงดีๆ จะไปคนเดียวก็กลัวหลง จะชวนก็กลัวจะรบกวน ไม่ได้รู้จักกันซักนิด
“งั้นไปแล้วนะ...” อ้าว เห้ย ไปจริงหรอวะ
“นี่ นาย เดี๋ยวก่อน....”ผมรีบวิ่งไปหาเค้าทันที “นี่กะจะไม่ให้คิดเลยหรอ ฮึ ” อ้าว แพน มึงมีสิทธิ์อะไรไปใส่อารมณ์กับเขาวะเนี่ย ไอ้บ้าเอ๊ยย แมร่ง อยากจะตบหัวตัวเองซักสามที ค่าโง่
“เปล่า ก็รออยู่นี่ไง ว่าไงมีไรให้ช่วย หืม...??” เอาอีกแล้วอ่ะ หมอนี่มันมาลูบหัวผมอีกแล้วอ่ะ >//<
“เอ่อ...” เอาวะ เป็นไงเป็นกัน “คือ นายพอจะรู้จักร้านอาหารแถวนี้บ้างมั้ย”
“หิวสินะ” ถ้าไม่หิวกูจะออกมามั้ยละแมร่ง - - ผมพยักหน้าให้เบาๆ ก่อนที่คนๆนี้จะยื่นมือของเขามาจับมือผมไว้แล้วลากผมให้เดินตาม
“งั้นป่ะ เดี๋ยวพาไปหาไรกิน”
 
 
.........................................................................................
 
 
“ร้านนี้มั้ย”
“อะ..อ่อ...อืมๆ” ไอ้เหี้ย มึงเป็นไรเนี่ยแพน จะอึกอักทำส้นตีนไร ก็แค่เค้าจับมือ แค่จับมือเอง.... ผมทำได้แค่เดินตามคนๆนี้ไปเงียบๆเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เค้าเลือกโต๊ะนั่งที่อยู่ที่ติดกับหน้าต่างที่สามารถมองออกไปที่ถนนข้างๆ ได้ ฝนเริ่มกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง ผู้คนที่เคยเดินอยู่เต็มถนนตอนนี้ต่างพากันวิ่งหลบฝนกันวุ่นวาย ก่อนที่ถนนทั้งสายจะเหลือเพียงความว่างเปล่า..
“นี่...นี่..นายยยยยยยย”
“หะ เห้ยยยยยย เล่นไรเนี่ย”
“ก็เรียกไม่ตอบ นึกว่าวิญญาณออกจากร่างไปซะแล้ว” แล้วมันใช่เรื่องที่จะต้องยื่นหน้ามาจนจะชนกันหรอวะ
“จะบ้าหรือไง” - - ดีจริงๆคิดอีกอย่าง ตอบอีกอย่าง ก็ผมกลัวอ่ะ โด่วว เป็นใครก็ไม่กล้าปะวะ ขืนไปโวยวาย โดนทิ้งขึ้นมาแมร่งเรื่องใหญ่แน่
“หึ สั่งอาหารเถอะ หิวไม่ใช่หรอ”
“อ่า....” ผมตอบรับเบาๆก่อนที่จะหันไปสั่งอาหารกับพนักงาน แล้วมันสั่งตอนไหนวะ ไม่เห็นได้ยิน สรรพนามเริ่มเปลี่ยน 5555
 
.........................................................................
 
หลังจากที่อาหารมาเสิร์ฟ ผมกับมันก็นั่งกินกันเงียบๆโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร แต่ผมก็แอบสังเกตุนะ หมอนี่มันโครตจะผู้ดีเลยอะ แบบว่า ค่อยๆกิน ไม่มูมมาม แถมไม่พูดเวลากินข้าว คือจะผู้ดีไปไหน แมร่งทำผมเกร็งเลยอะ พอเห็นมันกินแบบนี้ผมก็เลยต้องเรียบร้อยไปด้วย แมร่ง กว่าจะหมด ถ้านั่งกินคนเดียวป่านนี้ผมกลับถึงห้องแล้วอ่ะ
“กลับเลยมั้ย” กินเสร็จแล้วพูด - - คือดีจริงๆ เวลากินข้าวกับเพื่อนจะเงียบแบบนี้ปะวะ เริ่มสงสัยละ
“อืมมม...” หลังจากที่พนักงานมาเก็บเงิน ผมแอบเห็นค่าอาหาร คือ เหี้ยย ผมสั่งแค่ข้าวคนละจาน แต่บิลมายังกะสั่งเลี้ยงเพื่อนทั้งกลุ่ม ผมกำลังจะหยิบเงินค่าอาหารไปให้ แต่มันก็พูดดักก่อนที่ผมจะยื่นเงินให้
“ไม่ต้องหรอก เลี้ยง”
“หะ...เลี้ยงไมอะ”
“ก็อยากเลี้ยง ไม่มีไรมากกว่านั้น”
“เอ่อ...งั้นก็ขอบใจนะ”
“อืมไม่เป็นไร ผมเฮลนะ แล้ว...”
“แพน แพนเค้กอ่ะ”
“คิก” ขำห่าไรวะแมร่ง ทีแมร่งชื่อเฮลผมยังไม่ขำเลยอะ คนไรวะ ชื่อนรก - - พ่อแม่กล้าตั้งให้ลูกได้ไงวะ
“hello” เอ้า หวัดดีกูไม ผมเริ่มงงละ ไรของท่านเค้าอ่ะ
“ชื่อ เฮลโหล แต่เรียกแค่เฮลก็พอ”
“อ่อ....” ก็ว่า พ่อแม่ที่ไหนจะกล้าตั้งชื่อลูกว่านรก แต่แมร่งดันเรียกตัวเองว่านรกซะงั้น - - แพนเพลียยยยยย
 
........................................................................................
 
“ตื่นได้แล้วนะ” ใครแมร่งมากวนตอนคนกำลังนอนเนี่ย
“นี่ ตื่นได้แล้ว” ตื่นไรวะ คนจะนอน - -
“จะตื่นมั้ย” ไม่ตื่นเว้ยยยยยย จะนอนนนนนนนนนนนนนนน
“จะไม่ตื่นจริงๆใช่มั้ย” เออออออออออออออออออออออออออ
จุ้บ ^^
“เห้ย ทำไรเนี่ย”
“มอนิ่งคิสไงครับ ไม่รู้จักหรอ”
“รู้จัก แต่มันใช่หรอ” แมร่ง คือไร อยู่ดีๆมามอนิ่งคิสกูเนี่ย นี่มันไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ
“ก็ปลุกไม่ตื่นเองนี่ ไปอาบน้ำได้แล้วนะ วันนี้ผมจะไปข้างนอก อาหารก็อยู่ข้างล่างนะ ผมให้คนทำไว้ให้แล้ว แล้วก็ถ้าจะไปไหนก็บอกคนขับรถนะ จะได้ไม่ต้องหลง แล้วก็ให้คนขับรถรอรับกลับบ้านเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“เอ่อ....เฮล”
“^^ บาย”
แล้วมันก็เดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม อ่า.... ผมลืมบอกไปสินะ คืองี้ครับ คุณคงจำวันที่ผมไปกินข้าวกับเฮลได้ใช่มั้ย นั่นแหล่ะครับ หลังจากนั้น ผมก็มีเรื่องให้เฮลช่วยหลายเรื่อง ไปๆมาๆ เฮลก็เลยชวนผมมาอยู่ด้วย แล้วก็อ้างว่า ขี้เกียจคอยตามดู ซึ่งผมก็งงนะ ว่ามันมาคอยตามดูผมอะไรยังไง แต่ก็นั่นแหล่ะครับ ถามไปเจ้าตัวก็ไม่ยอมบอกบางทีก็เงียบจนผมเดาอารมณ์ไม่ถูก แต่ก็ดีนะครับได้มาอยู่กับคนที่เขารู้จักที่นี่ แถมยังพูดคุยกันได้ปกติ มันทำให้ผมรู้สึกแย่น้อยลงในการมาใช้ชีวิตต่างแดนแบบนี้
 
แล้วนี่ก็คงเป็นอีกครั้งที่อาจทำให้ผมลองเปิดใจดูอีกครั้ง.....
 
 
 
.............................................