เห้ย!!!...กูอยากได้มึงเป็นผัวมีปัญหาม้ะ!!!

              06.00 น. บ้านของเครส

ร่างหนานอนเปลือยสวมเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวนอนกอดหมอนข้างอย่างสบาย 

ปังๆๆๆๆ!!!!

เสียงปืนรัวเสียงรอสายโทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาร่างที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่ม ชักกระตุกตามเสียงรัวปืน พร้อมฟื้นคืนชีพ

"กูยอมรับนะว่ามันเท่ห์ แต่ถ้าเพื่อนกูอยู่ด้วยเสียงมึงคงทำกูหน้าแตกหมอไม่รับเย็บแน่ๆ กูเอาหญิงลีเข้าดีกว่า"เครสพูดก่อนจะกดรับโทรศัพท์โดยที่ไม่คุ้นเบอร์นี้

"พี่ครับ...มาเจอกันที่ร้านชาบู ที่×××นะครับ วันนี้ผมขอเลี้ยงชาบูพี่" เสียงหวานเอ่ยออกมาเดาไม่ยากว่าเป็นใครที่โทรมารบกวนเวลานอนของเขา 

+++++++20%+++++++

"น้อง...พี่บอกแล้วไงว่าพี่เต็มใจช่วย และวันนี้พี่ก็ไม่ว่างด้วย"ผมพูดกลับไปเชิงปฏิเสธ

"นะครับ...อย่าดูถูกน้ำใจของผมเลยผมอยากเลี้ยงพี่จริงๆ"เสียงหวานอ้อนชายหนุ่ม 

"พี่ไม่ว่างจริงๆ...วันนี้พี่มีธุระ"ผมบอกเสียงนิ่งเพื่อที่จะทำให้มันเกรงใจบ้าง

"ฮึก...ฮึก...ก็ได้ครับ ไม่ไปก็ไม่ไป"เสียงหวานเปลี่ยนจากอารมณ์ร่าเริงเป็นสะอื้นไห้ ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกผิดไปชั่วขณะ

"เฮ้ย!!!...ร้องไห้เลยหรอ..."ผมตกใจที่มันร้องไห้ ไม่นึกว่ามันจะอ่อนแอขนาดนี้

"ผมจะไม่กวนพี่อีกแล้วครับ ฮึก ผมจะไม่วุ่นวาย..ฮึก

แค่นี้นะครับ...ผมจะไม่โทรไปอีกแล้ว"เสียงหวานพูดพร้อมสะอื้นไห้ไปด้วย

"กี่โมง???..."ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆว่าทำไมต้องใจอ่อนด้วย

"ครับ???..."ร่างบางชะงัก

"จะไปกินกี่โมง"ผมถาม

"7 โมงครับ ตกลงว่าพี่จะมาใช่มั้ยครับ...เย้!!"อารมณ์ของร่างบางเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วดั่งจรวด

"แล้วเจอกัน...แค่นี้นะ"ผมบอกมันก่อนจะกดวางสาย

พร้อมถอนหายใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองถึงต้องใจอ่อนให้คนแปลกหน้าคนนี้ด้วย

07.00 น. ร้านชาบู ที่ xxx

ผมเดินเข้ามาในร้านก็เห็นหนุ่มร่างบางเรือนผมสีน้ำตาลที่ยืนโบกมือเรียกเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในร้าน

"ทางนี้ครับ!!!"ร่างบางตะโกนเรียก จนหลายคนหันมองตาม ผมเอามือกุมขมับทันทีเมื่อถูกเป็นเป้าสายตา

"จะเรียกเสียงดังทำไมเนี่ย...พี่รู้แล้ว"ผมบอกพร้อมนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับร่างบาง

"ก็ผมกลัวพี่จำผมไม่ได้นี่นา"ผมว่าผมจำได้ไม่มีวันลืมเลยล่ะ ไอ้เด็กหน้าหวานนี่มันทำผมใจเต้นบนรถ

"คนอย่างน้องพี่ไม่มีวันลืมหรอก..."ผมบอกไปตามความจริง แต่คำพูดนี้ทำเอาร่างบางแก้มแดงทันที

"ทำไมหรอครับ...ผมน่ารำคานจนพี่ไม่อยากลืมเลยหรอครับ"ร่างเล็กหาเหตุผลอื่นทั้งๆที่รู้ดีว่าเพราะอะไร (นายเอกของเราเป็นคนมั่นใจในตนเองสูงลิ่ว)

"ไม่มีอะไรหรอกน่า..."ผมเลี่ยงที่จะตอบร่างบางตรงหน้า

"เราสั่งอาหารกันเถอะครับ ร้านนี้อร่อยสุดในจังหวัดแล้วนะครับ"ร่างบางพูดพร้อมตักหมูที่ต้มอยู่ในหม้อจนเดือดก่อนจะจิ้มซอสพริก ก่อนจะยื่นมาทางผม

"ลองชิมนะครับ..."ร่างบางยิ้มหวานให้ผม ทำให้ผมต้องหลบหน้า เพราะผมยังไม่อยากนอกใจเฟย์ตอนนี้

"เดี๋ยวพี่กินเองได้น่า..."ผมบอกปฏิเสธออกไป พลางก้มหน้าต้มหมู และปลาเก๋าในชามที่หยิบมาวางไว้ที่โต๊ะ

"ฮึก...ฮึก..."เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นมา ทำเอาผมเงยหน้าก็พบว่าใบหน้าหวานตรงหน้านั้นร้องไห้เป็นที่เรียบร้อย

หลายคนต่างจับจ้องมาที่ชายหนุ่มทั้งคู่

"พี่คงรำคานมากสินะครับที่ผมบังคับให้พี่มาแบบนี้ ผมขอโทษครับ ต่อไปนี้ผมจะไม่ยุ่งอีกแล้ว"ร่างบางเอ่ยพร้อมปาดน้ำตา

"พี่อยากกินหมูจังป้อนพี่หน่อยนะ...ของพี่อีกนานกว่าจะสุก...ป้อนพี่หน่อยนะครับ"ผมจึงต้องทำการง้อด่วนเพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าสายตาไปมากกว่านี้

"พี่รำคานผมไม่ใช่หรอครับ...ไม่ต้องมาทำดีกับผมก็ได้...ฮึก...ฮึก..."มันร้องหนักกว่าเดิม อุสส่าง้อเเล้วนะเฟ้ย

"เปล่าครับ...พี่กำลังเบื่อพอดีต้องขอบใจน้องที่ชวนพี่มานะครับ พี่กำลังอยากกินพอป้อนพี่หน่อยนะ"นี่คือคำพูดที่ออกจากปากของผม!!! โอ้มายก้อท!!!!!

"จริงหรอครับ"ไม่จริงอ่ะ!!!

"ครับ...ป้อนหน่อย..."ร่างบางคีบหมูชิ้นเดิมป้อนผม เอิ่มมันก็อร่อยจริงๆนั่นแหละ ผมยังไม่ได้กินข้าวเช้าซะด้วยสิ!!!