รอยรักในเงามืด

          แสงสีทองส่องเป็นลำผ่านช่องระบายอากาศเล็กแคบเข้ามา เธอลืมตามองมันอยู่อย่างนั้น ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ไออุ่นที่โอบล้อมเธอทั้งคืนหายไปแล้ว ถึงเวลาแล้ว เธอต้องหาความจริง ดีกว่าใช้ชีวิตและหายใจโดยไม่รู้ความจริง มันดูไร้ค่าเกินไป เธอตัดสินใจลุกขึ้นอาบน้ำเเต่งตัว สมองครุ่นคิดทบทวนแผนการต่างๆ เธอรู้ รอบตัวเธอมีคนของคีอานูจับตาดูตลอดเวลา เธอรอเวลาที่ปกติจะมีหญิงสาวมาส่งอาหารเช้าทุกวัน เวลาที่เธอจะเป็นอิสระ ..

          ไม่นานนัก ประตูก็ถูกเคาะสองที พร้อมเสียงแขวนถุงข้าวไว้หน้าประตู เธอรีบวิ่งออกไปเปิดประตู ร่างเตี้ยๆของผู้หญิงคนนั้นกำลังหันหลังและเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อแขนเรียวโอบมาจากด้านหลังมือมีดสั้นจ่อตรงลำคอของเธอ แรงที่มากเกินรูปร่างบอบบาง ลากร่างสาววัยกลางคนเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วและเงียบกริบ

          "คะ คะ คุณจะทำอะไร จะฆ่าฉันหรอกคะ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย คะ.."

          "เงียบ ไม่งั้นฉันปาดคอเธอแน่" เธอต้องทำหน้าและเสียงให้นิ่งที่สุด แน่นอน มันคือการขู่เพื่อสยบเสียงของเจ้าหล่อน เดมี่รู้ดี พวกลูกน้องของเขาหูดียิ่งกว่าหมา ตาไวยิ่งกว่าแมว รวดเร็วอย่างกับแมลงวัน คิดถึงตรงเธอก็ส่ายหน้าอย่างหนักใจ

          "ฉันมีอะไรจะรบกวน ช่วยฉันหน่อยเถอะคะ คุณน้า "

          "ช่วย..อะไร"นางยังปากคอสั่น เธอยังไม่ปล่อยมีดออกจากลำคอยาวๆนั้น

          "คุณน้ากลับออกไปปกติ แต่ช่วยบอกคนที่ดักรอคุณน้าข้างนอกหน่อยว่า ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้ เท่านั้นเองคะ ไม่ยากใช่มั้ย?"

          "แต่...ถ้าพูดแบบนั้น ฉันจะเดือดร้อนมั้ย?"

          "ไม่หรอกคะ น้ามีหน้าที่แค่ส่งของนี่ ไปเถอะ ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ ถ้าน้าไม่ช่วย คงรู้ว่าเป็นไง ถ้าฉันออกไปได้ ...และมั่นใจได้เลย ยังไงฉันก็ต้องออกจากที่นี้ให้ได้ เพราะอย่างนั้น อยากลองเสี่ยงดูมั้ยคะ?"ตาที่ยาวเรียวของเมแกนกวาดมองสาวน้อยตรงหน้าอย่างหวั่นๆ หน้าตาและท่าทางไม่น่ากลัวสักนิด แต่ที่เธอหวั่นคือนัยน์ตาที่นิ่งสนิทราวสายน้ำที่ลุ่มลึกยามค่ำคืนนั้นต่างหาก เธอเดาใจเดมี่ไม่ออกเลยจริงๆ ยิ้มจางๆที่มุมปากนั้น ดูร้ายกาจราวกับแม่มด

          "โอเค โอเค ปล่อยฉันออกไปเถอะ"

          "ฉันจับตาดูอยู่นะคะ" เธอพาร่างเตี้ยๆไปยังประตู เมแกนรีบตาลีตาเหลือกเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

          ......

          "เฮ้ เมแกน คุณป้าคนสวย มานี่หน่อยยยย" เสียงดังออกมาจากประตูห้องที่เปิดอ้า ห้องถัดมาจากห้องสาวน้อยลึกลับ ก๊งเหล้าที่ตั้งและล้อมด้วยชายหนุ่มสี่คน

          "อะ อะไร" เหงื่อเธอแตกชุ่มหลัง

          "สาวน้อยข้างห้องเป็นไงบ้างจ้ะ"ชายหนุ่มหน้าคมผิวคล้ำจัดถามอย่างอารมณ์ดี

          "..."เมแกนนิ่งสนิท มือเธอสั่นจนต้องกำแน่น เธอเป็นแม่บ้านธรรมดาที่ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวและทำงานในอพาทเม้นท์นี้มาห้าปีกว่า ค่าแรงน้อยนิด ทำให้เธอรับจ้างส่งของส่งข้าว ทำความสะอาด การส่งข้าวให้สาวน้อยลึกลับนั้นได้ค่าจ้างมากเป็นพิเศษในแต่ละวันจากชายหนุ่มรูปงามคนนั้น แต่ตอนนี้เธอรู้สึกอันตรายเหลือเกิน

          "เงียบทำไม ป้าเมแกนนนน" เสียงแหบพร่าพูดลากยาวจนเธอขนลุก ไม่มีวี่เเววเมามายอีกแล้ว ชายหนุ่มสี่คนหันมาเธอเป็นตาเดียว

          "เธอ...ไม่อยู่แล้ว"

          "...ป้า ว่ายังไงนะ?"

          .....

          ขอบคุณห้องเล็กราวรูหนูที่อยู่ในสุดและไม่มีหน้าต่าง เดมี่คิดว่ามันเป็นห้องเก็บของเก่า เพราะดูยังไงมันก็น่าอึดอัดเกินกว่าจะอาศัยอยู่ได้จริงๆ เธอนอนฟังเสียงน้ำไหลผ่านท่อขนาดใหญ่มานานจนแน่ใจว่า ในห้องน้ำนี่อยู่ติดกับช่องเล็ก ที่มีท่อขนาดใหญ่ เธอผลักฝาเพดานเหลืองๆออก เหยียบชักโครกแล้วโหนตัวขึ้นไปด้านบน หนูตัวใหญ่สีดำน่าขยะแขยงร้องจี๊ดๆพลางวุ่นงุ่นง่าน คล้ายกับโมโหผู้บุกรุก เธอนั่งและปิดฝาเพดานไว้แบบเดิม แง้มช่องไว้เล็กน้อยพอสอดสายตามองลงไปได้ บนฝาเพดานมีที่ค่อนข้างใหญ่ ขวามือเธอมีช่องท่อน้ำเก่าๆ แต่ดูยังไงก็ลงไปไม่ได้ เพราะขนาดท่อพอดีกับช่องเกินไป เธอต้องออกทางประตูอย่าเดียว

          ไม่ถึง 5 นาที ประตูห้องถูกพังโครมเข้ามา เธอได้ยินเหมือนบานประตูจะหลุดออกมาด้วยซ้ำ เสียงคนรื้อค้นข้าวของ ชายหัวโล้นที่สักทุกตารางนิ้วตั้งแต่ต้นคอเลื้อยลงไปยันขอบกางเกงเดินเข้ามาในห้องน้ำ เธอนั่งนิ่ง พยายามควบคุมลมหายใจให้เบาที่สุด เธอเอาเศษตะไคร้และน้ำเหม็นที่ไหลจากรอบๆมาละเลงลงบนลำตัว เธอต้องทน เพราะทุกครั้งที่เธอพยายามซ่อน คีอานูจะจับได้ทุกครั้งและบอกว่าเธอมีกลิ่นที่หาเจอได้ง่ายมาก มันทำจมูกฟุดฟิด ตาสีฟ้าราวปลาตายกวาดมองเพดาน มันสำรวจจนแน่ใจแล้วจึงเดินออกไป

          "ดึงผ้าปิดปากออก"สิ้นคำสั่ง เธอได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของผู้หญิงคนนึง

          ป้าเมแกน!

          เดมี่กัดริมฝีปากแน่น เธอไม่นึกว่ามันจะกล้าทำอะไรป้าเมแกนที่เป็นที่รู้จักกันดีในอพาทเม้นต์แห่งนี้

          "แกเห็นเดมี่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แกโกหกอะไรฉันรึเปล่า พูดมา! ไม่งั้นแกตาย" เสียงขู่ตะคอกอย่างน่ากลัวทำให้เธอหวั่นใจ หวังว่ามันคงเป็นแค่การขู่

          "ฉะ ฉัน บะ บอกแล้ว ฉั..น ไม่ได้วางแผนอะไรกับมันทั้งนั้น มันแค่บอกให้ฉันพูดว่า ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้แล้ว แค่นั้น"เสียงป้าเมแกนน่าเวทนา สะอึกสะอื้นจนพูดแทบฟังไม่รู้เรื่อง

          "มันวางแผนกันมานี่หว่า ป้ารู้มั้ย?ถ้านายหญิงหายไป พวกกูจะซวยกันแค่ไหน ห๊า!"เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่น เธอบอกไม่เห็นเหตุการณ์และเสียงนั้นทำให้เธอทนไม่ไหว กระชากฝาเพดานออกและกระโดดลงไปอย่างรวดเร็ว

          "พวกแกทำ......"คำพูดถูกจุกอยู่ที่ลำคอเธอ สภาพของป้าเมแกนท่ามกลางวงล้อมของชายร่างสูงใหญ่ไม่ต่างจากซากหมูโดนชำแหละ ร่างของป้าเมแกนโดนกรีดด้วยของมีคมทั่วทั้งตัว ตรงต้นแขนกรีดลึกจนแผลปริเห็นกระดูกด้านใน เธอรู้สึกถึงไอร้อนที่พุ่งข้างใน ความโกรธกำลังปะทุ

          "อ่าาา เราเจอนายหญิงเสียที ไม่เสียเวลามากเท่าไหร่ ขอบใจที่แกตามนายหญิงออกมาให้เราได้ แกหมดธุระแล้ว ลากออกไป! เชิญนายหญิงพัก.."

          สวบ!! มีดสั้นคมกริบพุ่งฝังลงในเนื้อท้องด้านขวามิดด้าม ร่างเล็กเพรียวเข้าเตะซ้ำด้ามมีดลงไปอย่างแรง มันชะงักเพียงครู่เดียวราวกับไม่รู้สึกอะไร ขณะนั้นเองมันจับขาเธอและเขวี้ยงออกอย่างแรง จนร่างเธอกระเด็นออกไปเกือบถึงประตูที่ไร้บานประตู ปะทะร่างใหญ่โตแข็งอย่างกับหินของอีกคนที่ยืนขวางไว้ ทำจับเธอก่อนจะร่วงลงพื้น เธอพลิกตัวเตะและเธอวิ่งกลับเข้าไปพร้อมล้วงมือกระชากมีดสั้นออกจากสายรัดตรงต้นขา แล้วปาเข้าไป มือเธอนิ่ง แรงส่งมีดหนักแน่น ทรงพลัง มีดสั้นเป็นอาวุธที่เธอคิดว่าเหมาะกับการจัดการพวกมัน เธอไม่ไหวสู้ประชิดตัว เธอรู้ เธอไม่มีความสามารถพอที่จะสู้กับปีศาจ...

          'เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ถึงจะยังไง ก็คงสู้แบบประชิดตัวกับพวกมันไม่ไหว ควรใช้มีดสั้น ดาบ แต่ทางที่ดี หลีกเลี่ยงดีกว่า ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บตัวอีกแล้วเดมี่'

     น้ำเสียงนุ่มนวลคุ้นหูลอยเข้ามาในสมองเธอ เธอสะบัดหน้าเบาๆไล่ความคิดนั้นออกไป มันไม่ใช่เวลามาคิดถึงใคร..

          มีดปักแม่นยำที่หัวไหล่ด้านซ้าย มันชะงักและคำรามอย่างเกรี้ยวกราด เธอมองไปรอบตัว มันล้อมเธอหมดแล้ว พวกมันนิ่งสนิท ไม่มีการรุมทำร้ายเธอ ยืนนิ่งๆปิดทางออกแค่นั้น! ไม่ช่วยเหลือเพื่อนบาดเจ็บ ไม่มีช่องว่างให้เธอหนี ให้ตายเถอะ!เธอจะออกไปยังไงกัน เธอวิ่งไปหาป้าเมแกน

          "ป้าคะ เป็นไงบ้าง อดทนก่อนนะคะ "

          ป้าเมแกนหายใจหอบ ลิ่มเลือดกระเด็นออกทางปากและจมูก ทันใดนั้นดวงตาอาฆาตแค้นก็เปิดมองมาหาเธอ

          "ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันคงไม่เป็นแบบนี้ นังสารเลว!" มืออูมคว้าคอเธอบีบแน่น จนเธอตกใจ พริบตาเดียว ไม่ทันจะร้องหรือป้องกันตัว ร่างสูงใหญ่สี่ร่างก็ปราดเข้ามารุมกระชากร่างอวบจนมือเท้าและหัวขาดออกจากกันราวกับกระดาษบางๆ เลือดอุ่นกระเด็นเต็มหน้าและตัวเธอ แดงฉานและเหม็นคาว... เธอมือสั่น

          "ทำ ทำไม ทำไมทำแบบนี้....ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!!!!" ขอบตาร้อนผ่าว เจ็บปวดเหลือเกิน คนบริสุทธิ์ โหดร้ายเหลือเกิน เกินไป... เป็นเพราะเธอจริงๆที่ทำให้ป้าเมแกนตาย เพราะแบบนี้ไง เธอถึงอยู่ไม่ได้ อยู่กับพวกที่โหดร้ายแบบนี้ไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ... เธอก้มลงร้องไห้ข้างศพ ร้องไห้อยู่อย่างนั้น น้ำตาของเธอไร้ค่าจริงๆ มันไม่เคยช่วยอะไรเลยสักอย่าง...

          "เก็บกวาดเสีย"...

          มันเป็นความโง่เขลาที่ต้องแลกกับชีวิต....