รอยรักในเงามืด

          วันเวลาผ่านไปกี่วัน กี่คืน กี่ชั่วโมง กี่นาที นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียงนี่ นอนมองเพดาน ปล่อยน้ำตาไหลครั้งแล้วครั้งเล่า จนตอนนี้ ดวงตาเธอแข็งกร้าว แห้งผาก เธอหวังจะให้มันเป็นความอ่อนแอครั้งสุดท้าย...

          ร่างสูงก้าวเอื่อยๆมั่นคงเหมือนเคย แต่ละก้าวมีจุดมุ่งหมาย ไปยังที่ที่ซ่อนหัวใจของเขาเอาไว้ หัวใจที่เขาไม่มีวันปล่อยให้หายไปไหนอีกแล้ว หัวใจเขาเคยตายไปแล้วครั้งนึง เขาจะไม่ทำผิดพลาดซ้ำสองอีกแล้ว ดวงตาคมสวยช้อนมองดวงจันทร์ที่ลอยเด่นเต็มดวง

          เปล่งปลั่งดุจไพลินที่ตั้งอยู่กลางผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงิน งดงาม..แต่โดดเดี่ยวเหลือเกิน

          เขาผิวปากเป็นจังหวะแปลกๆ ราวลมพัด เสียดสีโหยหวน

          "ขอรับ นายท่าน"

          "นางเป็นยังไงบ้าง?"

          "เอ่อ.. เมื่อสองวันนายหญิงพยายามหนีขอรับ แต่ข้าได้กลิ่นนาง ถึงรู้ว่าไม่ได้ไปไหนไกล จึงใช้แผนล่อออกมาอย่างนุ่มนวลที่สุดขอรับ และข้าเชื่อว่านางหญิงไม่กล้าหนีไปไหนอีกแน่ๆขอรับ" ชายหนุ่มทั้งสี่ยืนอยู่ด้านหลังเขา ทหารองครักษ์ที่จงรักภักดี โหดเหี้ยมและ...โง่เขลา

          "นุ่มนวลงั้นเหรอ? คิดว่าข้าไม่รู้ที่พวกเจ้าทำสินะ"

          "..อ่า ข้าทำเพื่อเปลี่ยนความคิดที่จะหลบหนีของนางขอรับ นายท่าน"

          "คำสั่งของข้า ให้พวกเจ้าข่มขู่นางงั้นหรือ?"

          "...ไม่ขอรับ"เหงื่อเย็นๆผุดซึมทั่วศีรษะทุกคน ความกลัว..ความรู้สึกของผู้ถูกล่า ความรู้สึกของสัตว์ที่อ่อนแอยามเจอเพชรฆาต เขารู้ดี วิสัยของปีศาจ...ไม่มีคำว่าปรานี

          "อย่าให้มีคราวหน้า ข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่"

          "ขอรับนายท่าน ขอบพระคุณอย่างยิ่งในความเมตตานายท่าน" ....

          ร่างสูงเปิดประตูห้องที่ซ่อมแซมแบบลวกเสียงเอียดอาดเสียดหู ความสว่างจากภายนอกส่องเข้าสู่ห้องที่มืดมิด ดวงตาคมที่เปล่งประกายวาวราวสัตว์กินเนื้อจัดจ้า เขามองเห็นร่างเล็กบางนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาคู่สวยจ้องมองอย่างเหม่อลอย

          "ได้กลิ่นคาวเลือดในห้องนี้มั้ย คีอานู มันฉุนเสียจนข้าแทบทนไม่ไหว" เสียงเธอแหบพร่า

          "กลิ่นอะไรกัน ..."

          "จมูกเจ้าคงได้กลิ่นคาวเลือดเสียจนชินมากกว่า ...ปีศาจ" คำนั้นกรีดลึก เขาสูดหายใจลึก

          "อย่าเรียกข้าแบบนั้น เดมี่"

          "มันคือเรื่องจริง เจ้ารับความจริงไม่ได้เหรอ เจ้าปีศาจ น่าขยะแขยงเหลือเกิน" มือยาวแข็งแกร่งปิดประตูแล้วเดินตรงเข้าร่างน้อย ดวงตาคมวาววับ เธอขยับถอยหลัง จนสุดเมื่อแผ่นหลังแนบติดกำแพง เธอคิดว่าเขาโกรธ

          "มันคือความจริง ใครๆต่างเรียกอย่างนั้น แต่ข้าไม่อยากได้ยินมันจากปากเจ้า อย่าเกลียดข้า อย่าขยะแขยงข้าเลยเดมี่ ข้าขอร้อง" เสียงทุ้มอ่อนล้า เขากอดเธอนุ่มนวล เหมือนทุกครั้ง...

          "ข้าขอเพียงเจ้าคนเดียว ในโลกใบนี้ ขอให้เจ้าไม่เกลียดข้า คนเดียวก็พอ" ใบหน้าคมงามแนบลงบนแก้มนุ่มของเธอ ใจที่เต็มไปด้วยโกรธตลอดสามวันที่ผ่านมา อ่อนยวบ

          "ถอยไป ข้าเกลียด..." เธอสัมผัสได้ถึงความเศร้าที่แผ่ออกมา เธอพูดไม่จบ คำพูดเจ็บแสบหายไปในลำคอ ทำไมเธอถึงห่วงใยเขามากขนาดนี้กันนะ

          "ข้าจะนำดวงวิญญาณขอเมแกนไปในที่ที่ดี เดมี่ ข้าสาบาน นางจะมีชีวิตที่สุขสงบ เชื่อข้ามั้ย ข้าจะชดใช้ทุกสิ่งให้เจ้า"

          "ยังไง?" ร่างสูงจับมือเรียวบาง ดึงให้ก้าวลงจากเตียง เธอก้าวขาไม่ออก เขาพยายามพาเธอเดินไปยังที่ที่เคยมีศพป้าเมแกน เขาหันกลับมากระชับมือแน่น

          "เชื่อใจสิ เดมี่" เธอก้าวเดินไปช้าๆพร้อมกับร่างสูง เขายืนนิ่งและก้มตัวลงไปแตะเบาๆที่ห้อง เธอได้ยินเสียงเหมือนกรงเล็บขูดเบาเป็นจังหวะที่พื้นห้อง ขนลุกซู่ เมื่ออากาศเย็นลงผิดปกติ เสียงพูดอะไรสักอย่าง ภาษาที่เธอฟังไม่ออก ดูเหมือนเป็นภาษาที่ดุดัน บางครั้งแผ่วอ่อนสลับกันนานกว่า 10 นาที ทันใดนั้น แสงสีน้ำเงินเข้มส่องสะท้อนออกมาจากแผ่นหลังของคีอานู เสียงคำรามต่ำเหมือนเขาเจ็บปวด เธอรีบก้าวเข้าไปแตะที่ตัวเขา ทันทีที่สัมผัสถูก ราวกับไฟลวก เธอแสบตั้งแต่ปลายนิ้วลามไปยังส่วนต่างๆอย่างรวดเร็ว ทรมานและเจ็บปวด สติสุดท้ายหายไปพร้อมเสียงกรีดร้องของตัวเองและภาพใบหน้าเผือดสีของคีอานู

          'เจ้าน่ะไม่ใช่ปีศาจหรอกนะคีอานู จริงๆแล้วเจ้าคือเทวดา .......เทวดาของมายา...'