The Ancient Tales : The Awakening

  
        แสงอาทิตย์ปรากฏ ณ ขอบฟ้า แสงทองทอประกายบนผืนน้ำสีน้ำเงิน คลื่นน้ำซัดเข้าฝั่งกระทบกับโขดหินในขณะที่เรือลำใหญ่หลายลำกำลังแล่นเข้ามาเทียบท่า ลมทะเลพัดเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย เจ้าหน้าที่พนักงานของท่าเรือเริ่มออกปฏิบัติหน้าที่ หน้าที่ของพวกเขาคือจัดแจงนำเรือแต่ละลำให้เทียบท่าให้ถูกต้องและป้องกันไม่ให้เรือชนกันเสียหาย นั้นก็เป็นบรรยากาศชองเขตท่าเรือ  ดรีต้า  แห่งเมือง เรรี่ เมืองท่าที่ใหญ่ที่สุดในเซดัสห์
 
 
          เรรี่จัดเป็นศูนย์รวมการนำเข้าและการส่งออกสินค้า รวมถึงการคมนาคมทางน้ำที่สำคัญของที่สุดในเซดัสห์ ทำให้จักวรรดิเมย์ทรอนส่งทหารเข้าประจำการ ควบคุมและดูแลรักษาความปลอดภัยอย่างหนาแน่น จัดตั้งให้มีการจดทะเบียนลำเรือเพื่อความเป็นระบบระเบียบและความปลอดภัย เพราะนอกจากสินค้าที่นำเข้าและออกแล้วยังมีชาวอาเรีย กลุ่มคนที่เดินทางข้ามทวีปเข้ามาในเซดัสห์เพื่อทำการค้าหรือประกอบกิจการผ่านทางเรรี่มานานกว่าทศวรรษ และ ปัญหาโจรสลัดที่คอยดักปล้นสะดมเรือ จักวรรดิเมย์ทรอนจึงต้องคุมเข้มเป็นพิเศษ
 
 
           ท่าเรือดรีต้ามีขนาดกว้างใหญ่มาก มันถูกแบ่งออกเป็นโซนหลายโซนเพื่อความเป็นระเบียบ โซนท่าเรือก็ใช้ว่าจะเล็กๆ วันๆหนึ่งดรีต้ามีเรือเข้าออกเป็นร้อยๆลำ นอกจากเรือสินค้าแล้วก็ยังมีเรือเดินทางอีก ซึ่งก็ถูกจัดให้อยู่อีกโซนหนึ่งที่ใหญ่ไม่ใช่เล่น นอกจากโซนท่าเรือสินค้าและโซนท่าเรือเดินทางแล้ว ยังมี ทานโด โซนย่านการค้าชื่อดังที่รวบรวมเอาพ่อค้าแม่ค้าและนักธุรกิจของทุกเผ่าพันธุ์บนเซดัสห์อีกด้วย
 
 
     และที่สำคัญเหตุผลอีกประการที่จักวรรดิเมย์ทรอนได้เข้ามาแทรกแซงเมืองท่าเรรี่ เพราะเรรี่มีการค้าทาส มากที่สุดในเซดัสห์ ซึ่งจักวรรดิเมย์ทรอนได้มีนโยบายห้ามระบบทาสขึ้นในเร็วๆนี้ ทางการจึงต้องคุมเข้มทุกตารางนิ้ว
 
 
“ ช่วยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นหน่อยนะคุณทหาร ”  
 
          เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้นก่อนที่เขาจะยื่นถุงเงินขนาดเท่าผ่ามือ
          ให้นายทหารเมย์ทรอน
 
 
“ หวังว่าจะเพียงพอนะท่าน..”      พ่อค้าพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
 
“ อย่าโจ่งแจ้งนักละ ” 
 
          นายทหารคนหนึ่งกล่าวขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะรีบเดินออกจากบริเวณนั้น
 
 
“ ได้ครับๆ ข้าจะปิดเงียบไม่ให้ใครรู้เลย ” 
 
          พ่อค้ากล่าวไล่หลังสองนายทหารที่กำลังลับหายไปตรงทางแยก
 
 
“ นี่แหละนะ ทำมาค้าขายก็ต้องรู้จักใช้เงินให้เป็น บางครั้งก็ต้องยอมเสียบ้างเพื่อให้ได้ดีกว่า ”
 
          พ่อค้าหันหลังและเดินตรงไปยังโกดังสินค้าของตน มือหยาบๆและท่อนแขนขนดกๆเอื้อมไปกระตุกผ้าคลุมสีน้ำตาลเข้มผืนใหญ่
 
“ เนอะ…เจ้าว่าไหม” 
 
           เขายืนหน้าเข้าใกล้กรงเหล็กที่อยู่ใต้ผ้าคลุม พร้อมกับยิงคำถามหยอกล้อกว่าหลายสิบชีวิตที่ถูกล่ามไว้อยู่ด้านใน
 
 
ตึง !!!   โฮกกกกกกก
 
 
          ร่างขนาดใหญ่ที่ถูกพันธนาการพุ่งเข้ากระแทกพ่อค้าด้วยโทสะ แต่นั้นก็เปล่าประโยชน์ด้วยโลหะล่ามโซ่ที่ล็อคคอของเขาและกรงเหล็กหนาที่คุมขังตน เรือนร่างที่มีแขนขาเช่นเดียวกับมนุษย์แต่ผิดแปลกไปที่ตามตัวของเขานั้นมีขนเหมือนกับขนสัตว์ และเขี้ยวเล็บที่แหลมคม อุ้งมือ อุ้งเท้า รวมไปถึง หาง ร่างนั้นกระแทกเข้ากับกรงเหล็กอย่างจังแต่กลับได้รู้สึกเจ็บปวดไม่ ร่างนั้นยังคงคำรามใส่พ่อค้าอย่างบ้างคลั่ง พร้อมทั้งพยายามกระแทกทุบทำลายกรงที่คุมขังตน
 
 
“ แหม แรงดีจริงๆ พวก โซอัน ”       เขากล่าวเหยาะเย้ย
 
“ ครึ่งมนุษย์ครึ่งราชสีห์อย่างเจ้า ต้องราคาสูงแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ ”  
 
          เขาหัวเราะเสียงดังลั่นของที่จะกระตุกผ้าคลุมกลับลงมาปิดกรงไว้คงเดิม และเดินเริงร่าจากไปจากห้องโกดัง
 
“ เป็นอะไรรึเปล่าเจ้าแมวยักษ์ ”       อีกเสียงหนึ่งภายในกรงขังดังขึ้น
 
“ รู้ทั้งรู้ว่าเหล็กมันแข็ง เจ้าก็ยังจะไปพุ่งชน ”       อีกเสียงแทรกเข้ามา
 
 
          ร่างนั้นยังคงหายใจเสียงดังจากอาการโมโหที่ยังไม่สงบลง ครึ่งมนุษย์ครึ่งราชสีห์ไม่ตอบอะไร เขาหันกลับด้วยความฉุนเฉียวก่อนที่จะกลับมานั่งที่เดิมของตน
 
“ มนุษย์บัดซบ ”       เขาสบถ
 
 
“ เอาหน่า…เวลานี้ก็ทำได้เท่านี้เหละเจ้าแมวยักษ์…แค่ตอนนี้เจ้ายังไม่ตายและไม่ถูกขายก็ดีแล้ว ”   
 
“ ไม่คิดว่ากิ้งก่าจะใจเย็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ “
 
“ ก็หรือมันไม่จริง ”
 
" เจ้าคิดว่าอะไรจะดีขึ้น อีกไม่กี่ชั่วโมงเจ้าก็แค่เปลี่ยนกรงเหล็ก ถูกล่ามโซอยู่ดี อาจจะดีขึ้นหน่อยที่มีคนมาดูเจ้า ต้องการเจ้า และเลือกซื้อเจ้าไปใช้แรงงาน ”
 
“ ถ้าไม่ช่วยให้อะไรไม่ดีขึ้นก็อย่าพูดออกมาเถอะเจ้าจิ่งจอก”
 
“ ข้าพูดความจริงกิ้งก่า ”
 
“ ข้ามีนามว่า เดออน เจ้าจิ้งจอก ”
 
“ ส่วนนามข้า ฟานห์ เจ้ากิ้งก่า ”
 
 
          อีกสองร่างครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ที่กำลังถกเถียงกันอยู่ ร่างหนึ่งมีผิวกายสีเขียวลักษณะแบบสัตว์เลื่อยคลาน ผิวหนังนุ่มลื่นเป็นตะปุ่มตะปั่มขรุขระ และดวงตากลมโตนัยต์ตาสีเหลืองบนใบหน้าทรงวงรีเรียวยาว ในปากมีเขี้ยวเล็กแหลมเรียงเป็นแนว รวมไปถึงหางยาวที่โผล่ออกมากองอยู่ข้างกาย ส่วนอีกตนเรือนร่างมีขนสีน้ำตาลส้ม อุ้งมืออุ้งเท้าหุ้มด้วยขนสีขาว ใบหูทรงสามเหลี่ยมบนศรีษะ ใบหน้ารูปทรงสุนัขจิ้งจอก ตาเล็กๆ และหางที่ม้วนวางบนหน้าตักตนเอง
 
 
            ทั้งสองถกเถียงกันอยู่พักใหญ่โดยที่ทาสตนอื่นๆก็นั่งฟังโดยไม่โต้แย้ง นั้นคงเป็นบรรยากาศที่ดีกว่าการนั่งหดหู่ในกรงทึบๆรอเวลาที่ตนถูกขายอย่างที่จิ้งจอกฟานห์พูดขึ้น ชาวโซอันเป็นชนเผ่าครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ที่เชื่อกันว่าเป็นคำสาปของเทพเดนายที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดตามที่พระคัมภีร์ได้กล่าวเอาไว้ พวกเขามีความสามารถและพละกำลังที่โดดเด่นเหนือมนุษย์และเผ่าพันธุ์อื่นๆ เว้นตามความสามารถการใช้เวทย์มนตร์เช่นเดียวกับดรอว์ฟ แต่ทว่าโซอันถูกสั่งสอนให้พึงระลึกเสมอว่าตนเองนั้นเกิดมาพร้อมกับบาปที่ต้องชดใช้
 
 
          เริ่มแรกเอลฟ์จับเหล่าโซอันมาเป็นทาสกว่าหลายร้อยปีด้วยความสามารถทางมนตราที่โซอันไม่สามารถใช้ได้ ก่อนที่จะเกิดสงครามมหาเวทย์และลุกลามจนกลาย The Plague  จนถึงการล่มสลายของเอลฟ์ โซอันจึงเป็นอิสระในช่วงหลังสงครามเป็นเวลากว่าสามทศวรรษเช่นกัน แต่แล้วพวกเขากลับถูกมนุษย์ไล่ล่ากลับมาเป็นทาสอีกครั้งและด้วยข้อจำกัดทางเวทย์มนตร์อีกเช่นเคยทำให้พวกเขาไม่สามารถต่อกรได้ และถูกจับเป็นทาสจนถึงปัจจุบัน 
 
 
“ ว่าแต่ เจ้าแมวยักษ์ เจ้าชื่ออะไร ”  
 
          เดออนหยุดเถียงกับฟานห์แล้วหันมาสนใจร่างที่เต็มที่ด้วยโทสะเมื่อครู่
 
“ ก็แล้วจะไปถามเขาทำไมเล่า กิ้งก่าเนี่ยพูดมากเสียจริง เดี๋ยวก็ผู้บิ้กนั้นจับกินเสียหรอก ” 
 
          ฟานห์กล่าวขัด
 
 
คลิ๊ก !!
 
เสียงประตูกรงเหล็กถูกไขออกและเปิดขึ้น
 
 
“ ได้เวลาเผ่นแล้วหนุ่มๆ”
 
          เจ้าของเสียงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว  เขาเข้ามาปลดโซตรวนให้กับทาสทีละตนๆ เดออนพยายามที่จะมองใบหน้าของผู้ที่กำลังช่วยเหลือตน แต่ร่างนั้นแต่งการโทนสีดำมิดชิดสวมหมวกฮู้ดแลดูลึกลับแถมมีผ้าปิดปากอีกด้วย แต่ดูจากน้ำเสียงและทรวดทรวงส่วนเว้าโค้งจะต้องเป็นสตรีแน่ๆ
 
 
“ เงียบๆหน่อยนะ ”   ร่างในชุดดำกล่าว
 
 
            หลักจากที่นำเอาโซ่ตรวนออกจากคอเหล่าทาสได้สำเร็จร่างเพรียวบางก็พาขบวนทาสย่องออกจากโกดัง  พวกเขาพ้นออกจากโกดังและหลบหนีไปตามเส้นทาง มุ่งหน้าสู่ตลาดทานโด 
 
“ อ่ะ นี่ ”  
 
          หญิงสาวในชุดดำยื่นกระเป๋าหนังใบใหญ่ให้กับฟานห์  ภายในกระเป๋ามีเสื้อผ้าใหม่ๆให้เหล่าทาสได้เปลี่ยนสวมใส่เพื่ออำพรางตัว  เธอหยิบมันจากถังไม้ที่เธอนั้นแอบเอามาซ้อนไว้ จำนวนและขนาดของเสื้อผ้าก็พอดีกับเหล่าทาสอย่างหน้าประหลาดใจ
 
“ หยุดก่อน ” 
 
          สตรีดำชุดกล่าวขึ้นพร้อมกับย่อตัวลงและทำสัญญาณมือให้ขบวนทาสก้มลง ด้วยพ่อค้าคนที่จับพวกเขาขังคนนั้น เดินผ่านมาทางนี้พอดี เขาคงกำลังกลับจากทานโด คงออกไปคุยกับกลุ่มหุ้นส่วนหรือไม่ก็ลูกค้าระดับวีไอพี  เขาเดินอย่างเริงร่าอย่างเช่นเคย ในหัวของเขาคงคิดถึงแต่เรื่องค่าตอบแทนที่ตนจะได้รับ  ใบหน้าของเขาจึงเผยรอยยิ้มออกมาตลอดเส้นทาง
 
“ เจ้าแมวยักษ์ใจเย็น ”
 
          เดออนกล่าวเหมือนรู้ทันพร้อมทั้งจับที่ไหล่ของราชสีห์
 
“ เรากำลังจะเป็นอิสระแล้ว อย่าเพิ่มคดีให้กับตัวเองเลยถึงแม้ เมย์ทรอนประกาศเลิกทาสก็จริง แต่พวกเขาก็ยังต้องทำตามกฎหมายอยู่ดี ”      เดออนกล่าวเสริม
 
 
            ในครั้งนี้ฟานห์ไม่ได้เข้ามาขัดเหมือนครั้งก่อน สิงที่เดออนพูดนั้นถูก เพียงแค่พวกเขาหนีออกไปเงียบๆ พ่อค้าก็ไม่มีทางตามเจอแล้ว ราชสีห์กำหมัดแน่น สูดลมหายใจรุนแรง ตาขวางคิ้วขมวดแทบจะผูกเป็นปม 
 
“ ไปต่อได้แล้ว ” 
 
          หญิงสาวกล่าวขึ้น  ทั้งหมดจึงออกจากที่ซ่อนและมุ่งตรงสู่ทานโดต่อไป
 
 
            ไม่นานนักกลุ่มทาสที่ได้รับการช่วยเหลือก็เดินทางมาถึงทานโด เขตที่ผู้คนพลุกพล่านมากๆ ทางเดินที่ว่ากว้างๆ  ก็ยังคนเต็มไปด้วยฝูงชนที่เขามาทำการจับจ่ายซื้อขาย หญิงสาวชุดดำถอดหมวกฮู้ดและผ้าปิดปากของเธอออก เผยให้เห็นใบหน้าเรียวแหลม  ริมฝีปากอิ่มเอิบที่ขนาดพอดีกับใบหน้า ประกอบด้วยดวงตาคมโต นัยต์ตาสีน้ำตาลแดง และเธอก็ใช้มือจัดทรงผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวประมาณต้นคอของเธอ
 
 
“ ขืนใส่ชุดนี่ที่นี้มีหวังโดนการ์ดเรียกแน่ๆ  ”       เธอกล่าวพลางยิ้มขำ  
 
 
          ว่าแล้วของพวกเขาต้องเดินทางกันต่อ กลุ่มต้องเดินแทรกฝูงชนอย่างระมัดระวังห้ามละสายตาจากหญิงสาวนำขบวน  เพราะถ้าหากสมาธิหลุดตามหญิงสาวไม่ทันคงมีหวังหลงทางในทะเลฝูงชนแน่ๆ พวกเขาเดินเลี้ยวซ้ายขวากว่าหลายครั้ง เส้นทางไม่ได้วกวนแต่อย่างใด แต่ก็ต้องเดินหลบหลีกเหล่าพ่อค้าแม่ค้ารวมถึงชาวต่างๆที่เข้ามาซื้อของ เพราะถ้าหากยืนรอให้มีหวังจอดแหงกอยู่ที่เดิม  ไม่นานนักพวกเขาก็ถึงร้านร้านหนึ่ง ลักษณะภายนอกเป็นร้านสองชั้น ทำจากไม้ ตกแต่งด้วยผ้าศิลปะสีสด ชั้นที่หนึ่งมีโต๊ะเรียงรายและเคาน์เตอร์ตรงมุมด้านในสุดของร้าน และถังไม้ขนาดใหญ่ที่คาดว่าจะบรรจุเบียร์เต็มถัง กว่าสามถัง
 
 
          หญิงสาวพาเดินอ้อมไปด้านหลังร้าน เธอพูดอะไรบางอย่างกับชายผิวแทนที่เฝ้าประตูก่อนที่เขาจะเปิดประตูและยอมให้ทุกคนผ่านเข้าไป  เส้นทางหลังบานประตูดูเหมือนจะเป็นเส้นทางลงสู่ชั้นใต้ดิน   
 
 
“ นี่ท่านพาพวกข้ามาที่ไหนเนี่ยะ ” ฟานห์กล่าว
 
 
            ไม่ทันไรที่ฟานห์กล่าวจบพวกเขาก็มาถึงห้องโถงกว้าง และร่างที่ปรากฏตรงหน้าของพวกเขาคือ กลุ่มโซอันประเภทแมว พวกเขามีรูปร่างสูงโปรงและหลากสี บางตนมีส้ม บางตนสีขาวหรือสีเทา โซอันแมวสีดำตรงหนึ่งเดินมาต้อนรับแขกผู้มาเยือน  เรือนร่างของเขาคล้ายกับโซอันราชสีห์แต่แตกต่างกันที่ขนาดตัวขนาดเคี้ยวและเล็บ และที่สำคัญพวกเขาก็ไม่มีขนแผงคอ
 
“ ยินดีต้อนรับสหาย” 
 
          รอยยิ้มและนัยต์ตาสีเหลืองพร้อมกับแววตาที่เป็นมิตรจากโซอันแมวสีดำ
 
“ ข้า กาล์ว ”       เขากล่าวแนะนำตัวพลางค่อมศีรษะให้
 
“ เชิญนั่งก่อนที่ท่าน ” 
 
           ว่าแล้วแมวดำก็พาแขกเกือบสิบชีวิตผ่านห้องโถงตรงสู่ทางเดิน เพื่อมายังห้องรับแขกที่มีโต๊ะทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าตั้งอยู่กลางห้อง  บนผนังและเพดานของห้องรับแขกตกแต่งด้วยโคมไฟที่ดูราคาแพง รวมถึงพรมสีแดงสดที่มีลายเส้นสีทองแลดูหรูหรา อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆของกำยานที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายกระจายอยู่ทั่วห้อง
 
“ ลำบากหน่อยนะ ทั้งที่มีการประกาศเลิกทาสแล้ว แต่ก็ยังมีการแอบลักลอบอยู่ “  
 
          กาล์วเดินตรงไปยังโต๊ะเครื่องดื่มที่มุมห้อง เหยือกและแก้วชาที่มีลายลายตกแต่งสวยงาม และรูปทรงของโต๊ะพร้อมกับรอยแกะสลักของขาโต๊ะที่เผยให้เห็นถึงงานประณีต กาล์วรินชาลงบนแก้วหรูก่อนที่จัดวางลงบนถาดและนำมาเสริฟให้กับแขก
 
“ ข้าและกลุ่มของข้า เชื่อว่าหากพวกเราไม่รวมกลุ่มกัน อยู่กันแบบกระจัดกระจายจะยิ่งตกเป็นเป้าให้พวกนอกกฎหมายจับตัวเอาได้ ”
 
          กาล์วกล่าวพร้อมเผยมือไปยังทางเดินที่พวกเขาผ่านมา
 
 
“ เอาละ..ข้าคิดว่าพวกท่านคงมีคำถามมากมาย ข้าจะอธิบายให้ท่านคลายความสงสัยเอง ”
 
 
            ร่างของครึ่งมนุษย์ครึ่งแมวสีดำนั่งลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะ พร้อมวางศอกทั้งสองข้างลงบนโต๊ะและประสานอุ้งมือแมวของตนเข้าด้วยกัน ในขณะที่ฟานห์และโซอันตนอื่นๆกำลังจิบชาที่มีรสเลิศที่ความรู้สึกเย็นสดชื่นแบบสุดๆ เมื่อจิบเข้าไปแล้วจะรู้สึกหอมหวานบวกกับกลิ่นหอมที่ปะปนกับไอเย็นพุ่งเข้าไปในช่องปากและจมูกจนรู้สึกซาบซ่านไปทั่วร่าง ส่วนเดออนก็ยังจ้องมองพิจารรณสิ่งของภายในห้องที่ดูหรูหราผิดกับห้องเก่าโทรมในสถาณที่แห่งนี้ ส่วนโซอันสิงโตก็นั่งกอดอกรอฟังเงียบๆ
 
 
“ หลังจากที่จักวรรดิเมย์ทรอนได้ประกาศยกเลิกระบบทาส พวกข้าก็ได้รับการปล่อยให้เป็นอิสระจากนาย แต่ก็อย่างที่บอกยังคงมีการแอบออกล่าพวกเรากลับมาเป็นทาสอยู่บางแห่ง ยังคงต้องใช้เวลาให้เซดัสในการปรับตัวมากกว่านี้ ข้าจึงรวบรวมกลุ่มประเภทของข้าเพื่อความอยู่รอดปลอดภัย เช่นเดียวกับมนุษย์และชนเผ่าอื่นๆ และเดินทางมายังเรรี่ ด้วยข่าวที่ว่า ชาวอาเรียได้ให้การช่วยเหลือโซอันฉันพี่น้อง ”
 
“ อ้อ ข้าเกือบลืม นี่ โซนีล ”           
 
          กาล์วเผยมือไปยังหญิงสาวที่ช่วยเหลือกลุ่มพวกเขาออกมา
 
“ โซนีล คือชาวตัวแทนของชาวอาเรียที่ถูกส่งเข้ามาให้ความช่วยเหลือแก่พวกเรา ”
 
            เดออน ฟานห์ และโซอันสิงโตหันไปมองโซนีลที่ถูกกล่าวแนะนำ และเธอส่งยิ้มเห็นฟันอันเป็นมิตรกลับมาให้กับหนุ่มๆ  ชาวอาเรียเรียกได้ว่าเป็นชาวต่างชาติก็ได้ พวกเขาเดินทางเข้ามาทำธุรกิจในเซดัสห์ผ่านทางเรรี่ ชาวอาเรียมีผิวกายสีแทนและเรือนผมสีน้ำตาลแดงซึ่งเป็นเอกลักษณ์ ที่บ่งบอกความเป็นอาเรียอย่างชัดเจน
 
“ เอาละ ข้าคิดว่าคงคลายสงสัยของพวกท่านได้บ้าง วันนี้พวกท่านพักที่นีก่อนเถอะ ข้ามิค่อยได้มีแขกมาเยือนสักเท่าไหร่นัก พรุ่งนี้เช้าพวกเจ้าค่อยตัดสินใจว่าจะไปต่อหรืออยู่ที่นี่ “
 
            กาล์วกล่าวพร้อมกลับลูกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องรับแขกไปพร้อมกับโซนีล
 
 
            เหล่าทาสต่างพากันจิบชาเลิศรสและกินอาหารที่ตามเข้ามาเสริฟหลังจากที่กาล์วออกจากห้องไป เนื้อสัตว์ชิ้นโตกับผักและผลไม้หลายชนิด รวมถึงตระกร้าขนมปังก้อนกลมขนาดใหญ่หลายก้อน  ฟานห์ยัดพรวงเบอรี่สีฟ้าเข้าปากไปทั้งพวง ส่วนเดออนกับโซอันสิงโตกำลังใช้มีดหั่นสเต็กเนื้อเข้าปาก บรรยากาศภายในห่างเต็มไปด้วยความสุข ขัดแต่โซอันสามตนที่พวกเขานั้นถึงแม้จะกินอาหารที่ตนไม่ได้ลิ้มลองมาทั้งชีวิต พวกเขาก็ยังคงครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
 
 
            ช่วงหัวค่ำได้เข้ามาเยือนเรรี่ จากที่คิดว่าเมื่อแสงอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปแล้วผู้คนในทานโดจะซาลงบ้างแต่ปล่าวเลยผู้คนยังคงหนาแน่นไม่ต่างจากตอนกลางวัน ยังไม่ทันพ้นหนึ่งวันกลุ่มทาสโซอันที่ได้รับการช่วยเหลือหลายตนตัดสินใจอยู่รวมกลุ่มกับโซอันแมว จากที่พวกเขาได้รับการต้อนรับอย่างดีและพาชมสถาณที่ในย่านทานโดรวมถึงดรีต้าโดยการคุ้มครองของโซนีล และพวกเขายังได้สวมชุดใหม่ๆ เพื่อให้ตนนั้นเหมาะกับการเป็นพ่อค้าคาราวานที่จะต้องออกเดินทางไปค้าขายทั่วเซดัสห์ และสินค้าที่พวกเขาต้องนำไปขายก็เป็นสินค้าของชาวอาเรียนั้นเอง มีเพียงสามตนอีกเช่นเคยที่ไม่เข้าร่วม ซึ่งกาล์วก็มิได้ขัดแต่อย่างใด ฟานห์ เดออน และ โซอันสิงโต
 
 
“ เจ้าเองก็รู้สึกใช่ไหม ”  
 
          เดออนพูดขึ้น ในขณะที่ตนเดินมายังห้องรับแขกและพบกับสิงโต
 
“ นี่เจ้าชื่ออะไรนะ ”
“ เซเลส ข้าชื่อ เซเลส ”
“ เจ้าก็รู้สึกใช่ไหมเซเลส ” 
 
          เดออนกล่าวซ้ำ พลางมองไปยังเครื่องชา โคมไฟ และโต๊ะรับแขกอันหรูหรา
 
“ เอลฟ์…” เซเลสกล่าว
“ ใช่…และสิ่งของชาวเอลฟ์นั้นแพงมาก ข้าว่าการเป็นพ่อค้าคาราวานไม่สามารถซื้อของพวกนี้ได้ หรือแม้แต่พ่อค้าแม่ค้าในทานโดถ้าไม่ใช้เจ้าของกิจการใหญ่ๆด้วยซ้ำ ”
“ อืม….”
“ ชัดแหละ กลิ่นมันฟ้อง ”           
 
          อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นตรงทางเข้า
 
“ ชานั้น…..เกรเชียมิ้นท์…หนึ่งในส่วนผสมของยาเสพติดหลายชนิด.. ” 
 
          จิ้งจอกฟานห์กล่าวเสริม
 
 
          เซเลสกอดอกและผูกคิ้วเป็นปนอีกครั้งก่อนที่เขาจะหันมองทั้งสองในห้องรับแขก เขาผงกหัวเล็กน้อยและเดินออกจากห้องโดยมีเดออนและฟานห์ตามไปติดๆ พวกเขามุ่งสู่ห้องโถงใหญ่ที่มีกลุ่มโซอันแมวและกลุ่มทาสพ่อค้าคาราวานหน้าใหม่นั่งสังสรรค์เฮฮากันอยู่ ทั้งสามมุ่งตรงสู่ทางออกทันที
 
 
“ เฮ้ จะรีบไปไหนกันพวกท่าน ”  
 
          กาล์วโผล่มาขวางทางได้ทันควัน อุ้งมือของเขาทาบลงบนแผ่นอกหนาของเซเลส
 
“ ไม่คิดจะเข้าร่วมกับพวกเราจริงๆหรือ…”  
 
“ ข้าคิดดูแล้ว พวกเขาสามคนอยากจะมีกิจการแบบของตัวเองบ้าง แบบพวกเจ้าไง ”  
 
          ฟานห์กล่าวขึ้นพร้อมเข้ามากอดคอของเซลเส ก่อนที่เซเลสจะทำอะไร ในขณะที่เขาเองแอบเห็นราชสีห์หนุ่มทำส่งแววตาของสัตว์ล่าเนื้อใส่กาล์ว กาล์วยิ้มก่อนที่จะลดมือลงพร้อมจัดปกเสื้อโทรมๆของเซเลส และหลบทางให้กับทั้งสาม
 
 
“ ขอให้พวกท่าน...โชคดี..”