Luv นะ U Ver.1

"นั้นใครหรอลูก" พ่อถามในตอนที่ขับรถออกจากบ้านป๊อกแป๊ก
"เพื่อนใหม่  วันนี้เขามาติวหนังสือให้" 
"ชื่ออะไร"
"ชื่อพี คะ"
"เขาจีบลูกอยู่หรอ"
"ทำไมพ่อถามแบบนี้" ฉันหันมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพ่อ
"พ่อเป็นผู้ชายนะ  พ่อดูออก  ถ้าจำไม่ผิดเขาคือคนที่ยืนอยู่หน้าที่เรียนพิเศษกับพวกลูกบ่อยๆ ใช่ไหม" ฉันพยักหน้า
"พ่อคะ  แต่เราไม่ได้ทำอะไรไม่ดี..."
"พ่อรู้จักลูกสาวพ่อหน่า  รู้ว่าลูกจะเลือกสิ่งที่ดีในทุกเรื่อง...ยกเว้นเรื่องเรียน ฮ่าๆๆ" 
"พ่ออ่ะ!" เกือบซึ้งแล้ว  
"ดูเขาก็ไม่ใช่คนไม่ดี  ดูๆ ไว้พ่อว่าก็ไม่เสียหาย  จะคบกันพ่อก็ไม่ว่า  เพราะลูกก็โตพอจะคิดอะไรเองได้แล้ว  แต่พ่อก็จะค่อยดูอยู่ห่าง"
"*-*" พ่อพูดดีอ่ะ  เข้าใจฉันมากกกกก
"พ่อไม่อยากเลี้ยงลูกไปจนแก่  เพราะไม่มีใครมาสู่ขอ"
"พ่ออออออออออ!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" จริงๆ เลยนะพ่อ  พูดแบบนี้กับฉันได้ไง  ถึงจะไม่ได้สวยมากแต่ก็พอจะมีคนมาชอบบ้างป่ะว่ะ  ฉันเบือนหน้ามองทางพรางคิดถึงคำพูดของพี  มันทำให้ใจฉันพองโตอย่างห้ามไม่อยู่  ทำไงดี  ฉันหวั่นไหวกับนายเยอะเกินไปแล้วนะตอนเนี่ย...พี
บ้านตังเม 19.50 น.
"ฝนตกหนักแบบนี้  แม่จะกลับบ้านได้หรอพ่อ" ฉันพูดและยืนมองฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย  แม่ฉันเป็นพยาบาล  ตอนนี้เป็นเวลากลับบ้านของแม่  แล้วฝนหนักขนาดนี้แม่จะกลับบ้านได้ไหมเนี่ย
"แม่น่ะต่อกะดึกด้วยจำไม่ได้หรอ  กว่าจะกลับก็พรุ่งนี้เช้า  อย่าห่วงเลย" พ่อตอบโดยที่ตายังอ่านหนังสือในมืออยู่
ติงต๋อง  ติงต๋อง
"ใครมาเวลาแบบนี้เนี่ย" ฉันสงสัย  ว่าจะลุกไปดู  
"เดี๋ยวพ่อออกไปดูเอง" 
"ระวังลื่นนะคะ" พ่อก็หยิบร่มก่อนจะเดินไป  ฉันก็ก้มทำการบ้านต่อ
"เข้ามาก่อนซิ" ฉันหันมองเมื่อได้ยินเสียงพ่อ
"ใครมาค่ะ  แล้วพ่อเอาหนังสือนั้นมาจากไหน" ฉันมองหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ในมือพ่อ  แล้วท่านก็ส่งมันให้ฉัน
"เอามาจากพี"
"พี?" ฉันมองไปด้านหลังพ่อก็เห็นพีกำลังเดินเข้ามาในบ้าน  อย่าบอกว่าคนที่มาบ้านฉันตอนฝนตกหนักแบบนี้คือ พี
"พี  นั่งก่อนซิ  นายมาทำอะไรเวลาแบบนี้" ฉันถามตอนนี้เราอยู่แค่ 2 คน  เพราะพ่อเดินเข้าครัว  คงจะไปเอาน้ำมาให้พี
"ฉันเอาหนังสือมาเปลี่ยน"
"เปลี่ยน?" ฉันมองเขางงๆ 
"แสดงว่าเธอยังไม่เห็นซินะ  หนังสือของเธอกับของฉันมันสลับกัน  คิดว่าเธอคงจำเป็นต้องอ่านมัน  ก็เลยรีบเอามาเปลี่ยนคืนให้" ฉันลองเปิดหนังสือที่เหมือนกับอีกเล่มที่วางอยู่บนห้องนอน อ้ะ  จริงด้วย  ฉันจำลายมือตัวเองได้
"ขอบใจมากนะ  จริงๆ ได้ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้  ฝนยิ่งตกหนักอยู่  เดี๋ยวก็เกิดอุบัติเหตุหรอก" ฉันพูดไปเพราะเป็นห่วงเขา
"ขอโทษ" 
"ช่างมันเถอะ  นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"
"เป็น...ห่วงหรอ" พีถามเสียงเบา
"อืม"
"ขอบใจนะ -///-" เขาที่เป็นคนถามก็เขิน
"-///-" ฉันที่เป็นคนตอบก็เขิน
"-///-"
"นายรู้จักบ้านฉันได้ไง" ฉันเปลี่ยนเรื่อง  เพราะเหมือนจะเขินพอแล้ว
"ฉันโทรถามป๊อกแป๊กน่ะ" จริงด้วย  พีไม่มีเบอร์ฉันนี้นะ
"แล้วทำไมนายไม่เปียก" ฉันพิจารณาสภาพพี  เขาขี่รถตากฝนมาทำไมตัวไม่เปียก
"ฉันใส่เสื้อกันฝนมา"
"ดูอะไรอุ่นๆ ก่อนพ่อหนุ่ม" พ่อเดินออกจากครัวพร้อมแก้วโอวันติน  พีรับแก้วจากพ่อ
"เดี่ยวไปหยิบหนังสือให้นะ" ฉันรีบขึ้นห้องนอนไปหยิบหนังสือของพี  ทำไมฉันไม่รู้จักสังเกตเลยนะ  ขนาดหนังสือของตัวเองก็จำไม่ได้  ทำให้พีลำบากเลย  แย่จริง
"ของนาย  ขอบใจอีกครั้งที่อุสาห์เอามาเปลี่ยนให้" ฉันยื่นหนังสือให้พี  เขาก็รับมันไป
"ไม่เป็นไร ^^"
"เธอชอบตังเมหรอ" ฉันหันขวับมองหน้าพ่อแบบไม่กลัวคอเคร็ด  หลังจากที่พ่อพูดประโยคนั้นออกมา