Heart control หัวใจสั่งได้

หกโมงเช้า แดดส่องลงมากจากต้นไม้ต้นใหญ่ เสียงนกร้องจิ้บๆๆๆน่าฟัง อากาศเย็นกำลังดี ลุงชิตกับป้าเพ็ญยังไม่กลับมาจากในสวน ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัววิ่งออกกำลังกายตอนเช้า ฉันวิ่งออกไปตรงถนนหน้าบ้าน ข้างทางมีทั้งทุ่งนา ป่าไผ่ ถนนลูกรังอันเงียบสงบราวกับถนนส่วนตัว ไม่มีแม้แต่รถผ่านมาซักคัน เพราะที่นี่เป็นบ้านสวนที่เจ้าของสวนแต่ละสวนอยู่ห่างกันไปหลายกิโลเลยก็ว่าได้ ฉันวิ่งๆๆไปเรื่อยๆ เหงื่อออกชุ่มกาย เลือดกำลังสูบฉีด หายใจกระหอบหืดเบาๆ รู้สึกเหมือนสมองมันโล่งอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกมันช่างต่างกับการวิ่งบนลู่วิ่งในฟิสเนตหลายเท่า ที่นี่ฉันได้ยินเสียงเพลงบรรเลงจากนก จิ้งหรีด หรือแม้กระทั้ง

โฮ่งๆๆๆๆ!!!!!!!!

“อ้ากกก!!!!!! หมา!!!!!!” ฉันรีบวิ่งหันหน้ากลับแทบไม่ทัน หมาพันธ์บางแก้วตัวใหญ่ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นของใคร แต่ ณ ตอนนี้ฉันอยากรู้ แต่ฉันต้องหนีก่อนเป็นอย่างแรก มันทั้งเห่าทั้งวิ่งตามฉันมาด้วยความเร็ว ฉันสาวเท้าก้มหน้าวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต

ตุบ!!!!!

ฉันเซล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับดินลูกรังอันแสนขรุขระ ทั้งเจ็บทั้งมึน ฉันรู้แค่ว่าชนกับอะไรบางอย่างแข็งๆ ฉันพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมา มือของฉันมีแผลจากก้อนหินเล็กๆนิดหน่อย แต่มันเจ็บใช้ได้เลยหละ เสียงหมาที่ตามฉันมันหยุดเห่าไปแล้ว ฉันหันไปมองข้างหน้า มีชายคนนึงใส่หมวกแก้ป กางเกงขาสั้นสีดำและใส่แว่นตากันแดดกำลังนั่งเล่นกับเจ้าหมาตัวแสบด้วยความเอ็นดู แวปแรกที่เห็นคือ โอ้โห กล้ามหน้าท้อง 6 แพคของแท้ สวยเวอร์ หยาดเหงื่อที่เคลือบอยู่บนผิวกายของเขาพอโดนแสงแดดสะท้อนมันช่างงดงามยิ่งนัก บวกกับใบหน้าที่แม้จะมีหมวกและแว่นกันแดดบดบังบางส่วนไว้แต่ยังไงก็ปิดความหล่อของเขาได้ไม่มิด

“อ่าวคุณ เป็นยังไงบ้างครับ” ชายแปลกหน้าเงยหน้าขึ้นมากล่าว

“ไม่เป็นอะไรคะ ขอโทษด้วยนะคะที่ไปชนคุณ” ฉันกล่าวพลางหลบมือที่เปื้อนเลือดไว้ข้างหลัง

“ผมมัวแต่วิ่งไมได้หลบคุณด้วยหละ” ชายแปลกหน้ากล่าว

“อ้า!!!!!!” ฉันร้องลั่น หลับตาปี๋ ยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อชายแปลกหน้าปล่อยหมาให้มันวิ่งตรงมาที่ฉัน

“ดูคุณจะไม่ชอบมันนะ แต่มันชอบคุณ” ชายแปลกหน้ากล่าว ฉันยังคงยืนตัวแข็ง เมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นเจ้าหมาตัวแสบกำลังพยายามกระโดดเกาะขาฉัน สาบานว่าความกลัวมันเกินขีดจำกัดของฉันไปแล้ว

“มิ้คกี้ มานี่มา” ชายแปลกหน้ายืนยิ้มพลางยื่นมืออันเรียวยาวเรียกเจ้าหมาตัวแสบกลับไป เขากระซิบเบาๆแล้วเจ้าหมาตัวแสบก็วิ่งกลับไปทันที

ชายแปลกหน้าเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน ใจเต้นตุบตับ เขาตัวสูงมาก ส่วนสูงของฉันอยู่ถึงแค่หน้าอกอันแน่นปึกของเขาเอง แสงแดดสาดส่องลงมาสะท้อนจนมองเห็นหน้าเขาไม่ชัด เขาจับมือข้างนึงของฉันเบาๆ พร้อมหยิบผ้าขนหนูที่อยู่บนไหล่เขา พันที่มือของฉันไว้

“มีแผลก็ไม่บอก ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก” ชายแปลกหน้ากล่าวขณะที่กำลังมัดผ้าขนหนูที่มือฉัน โอ้แม่เจ้า หล่อ ใจดี สุภาพบุรุษ แถมหุ่นชวนเลือดกำเดาไหล อะไรจะเพอร์เฟคขนาดนี้

“ฉันเกรงใจคะ” ฉันก้มหน้ากล่าว 6 แพคแน่นๆของเขาอยู่ตรงหน้าฉัน โอ้แม่เจ้า หัวใจจะวาย แปลกที่หัวใจฉันกำลังเต้นตุบตับๆๆ จนแทบจะระเบิดออกมายังไงอย่างงั้น ยัยบ้า ที่คนแปลกหน้า ใครก็ไม่รู้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ

เลือด!!!!! เลือดหยดลงมาจากส่วนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือมันมาจากฉัน โอ้แม่เจ้า ฉันจะตายไหม?????

“เลือดกำเดาไหลนี่ เงยหน้าๆๆๆๆ” ชายแปลกหน้ารีบเอามือปาดเลือดจากจมูกของฉัน ขณะที่ฉันกำลังยืนตกใจทำอะไรไม่ถูก ให้ตายเหอะ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตฉันที่เป็นแบบนี้ โอ้ย ทำไมต้องเป็นตอนนี้ มันน่าอายที่สุด เขาใช้นิ้วบีบจมูกฉันไว้จนหายใจไม่ออก ทำให้ฉันต้องอ้าปากหายใจแทน

“อะคุณ บีบจมูกไว้นะ” ชายหนุ่มกล่าว ฉันรีบเอามือขึ้นมาบีบจมูกตัวเองทันที ทันใดนั้นตัวฉันก็ถูกยกขึ้นจากชายร่างกายกำยำคนนี้ ฉันยังไม่รู้ว่าเขาวิ่งพาฉันไปไหน จริงๆมันก็รู้สึกดีนะ ที่มีหนุ่มหล่อมาอุ้มแนบชิดติดกาย กลิ่นเหงื่อเขายังวนเวียนอยู่ข้างๆ ฉันได้ยินเสียงหัวใจและลมหายใจอันหอบหืดของเขาอยู่ใกล้ๆ แต่มันน่าอายด้วยสภาพฉันตอนนี้หนะสิ เฮ้อ!!!!!!

“แม่ครับ ช่วยหยิบน้ำแข็งมาให้ผมหน่อยครับ” เสียงชายแปลกหน้าตะโกนลั้น ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อเขาวางฉันลงที่ชายไม้ ฉันรู้สึกเหมือนกำลังนอนที่ตักของเขา แสงแดดสะท้อนลงมายังใบหน้าของเขา เขาถอดหมวกและแว่นแล้ว ความหล่อของเขาแม้แต่แสงแดดกลบอ่อนๆ จนทำให้ฉันมองเห็นไม่ค่อยชัด แต่ก็ยังไม่สามารถกลบรูปหน้าอันได้รูปของเขาได้

ตุบ!!!!!!

โอ้ย!!! เย็นชะมัด เมื่อถุงน้ำแข็งมาโป้ะที่หน้าผากและดั้งจมูกทันที หมดกันคะ แทบจะโดนโปะทั้งหน้าเลยก็ว่าได้ เย็นจนหน้าชาไปหมด ฉันว่าไม่ต้องไปถึงเกาหลีแต่ฉันอาจจะรับรู้ถึงความรู้สึกอันเย็นยะเยือกได้ก็ตอนนี้แหละคะ

“ยัยหนู ไปโดนอะไรมาเนี่ย ดูซิ” เสียงหญิงแก่คราวแม่กล่าว

“แม่รู้จักเขาด้วยเหรอครับ” เสียงชายแปลกหน้ากล่าว

“ป....ป้าเพ็ญปะคะ พ......อดีหนูมองไม่เห็นอะ....คะ” ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงอันสั่นรัว

“อะจะ นี่หนูนัท ลูกน้องตาวิเชียร เขามาพักที่นี่อาทิตย์นึง แล้วนี่ก็ตานนท์ลูกชายป้า เขาก็มาพักร้อนเหมือนกัน” เสียงป้าเพ็ญกล่าว

“น่าจะหยุดแล้วนะ” ชายแปลกหน้า เอ้ย คุณนนท์กล่าว เขาค่อยๆเอาถุงน้ำแข็งออกมาจากหน้าฉัน โอ้ย!!! ยังชาอยู่ที่หน้าไม่หายจนไม่สามารถลืมตาได้ แสงแดดที่สาดลงมายังหน้าฉันจนรู้สึกได้ ฉันพยายามขยับหน้าเท่าที่จะทำได้ แล้วก็มีมืออุ่นๆมือหนึ่งจับที่แก้มฉันเบาๆ ให้รู้สึกถึงความอบอุ่นผ่อนคลาย

“เย็นหละสิ” นนท์กล่าว

“ข...ขอบคุณมากคะ” ฉันกล่าวเบาๆ ใบหน้าร้อนผ่าว หน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆเลย อึ๋ย!!! แล้วฉันก็ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพคุณนนท์ยังอยู่ข้างหน้าฉัน มือของเขายังกุมอยู่ที่แก้มทั้งสองข้างของฉัน ฉันยังนอนอยู่ที่ตักของเขา สายตาเริ่มปรับเข้ากับแสงแดดที่สาดลงมาก รูปหน้าเรียวได้รูป จมูกเป็นสัน ตาสวยหยาดเยิ้ม ปากบางจิ้มลิ้ม หน้าตาแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ

หา!!!!!!!

“ดีเจชานนท์!!!!!!” ฉันลุกพรืดขึ้นมาทันทีทันใด ชายในฝันกำลังนั่งยิ้มอยู่ตรงหน้า ใครจะไปรู้ว่าดีเจชานนท์ที่เห็นอยู่หน้าทีวีทุกวัน กำลังนั่งอยู่ข้างหน้าฉัน กำลังดูแลไอ้เลือดกำเดาของฉัน กำลังจับแก้มฉัน โอ้แม่เจ้า!!!!!!!!

“ครับ” ชายที่อยู่ตรงหน้ายิ้มรับอย่างใจเย็น

ณ ใต้ถุนบ้าน

“เป็นไงบ้างหนู” ลุงชิตกล่าว ขณะที่ฉันเดินกลับมาจากการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อมารอกินข้าวเช้า

“หายดีแล้วคะลุง หนูนี่ซุ่มซ่ามจริงๆเลย” ฉันกล่าวพลางเดินไปนั่งตรงเก้าอี้

“ดีแล้วหละครับ” เสียงดีเจอันแสนคุ้นเคยหันมายิ้มโลกละลาย เดินออกมาจากห้องน้ำ ด้วยสภาพเสื้อกล้ามตัวกลวมโครงเผยให้เห็นร่างกายบางส่วน พร้อมกับกางเกงขาก้วยตัวเก่าๆ โอ้ยๆๆๆ นี่ขนาดแต่งตัวแบบนี้ยังหล่อละลาย ในทีวีว่าหล่อแล้ว ตัวจริงนี่กินขาดเลยคะ ฉันฟังเขาจัดรายการอยู่แทบทุกวัน ทำไมฉันถึงจำเสียงเขาไม่ได้นะ ให้ตายสิ อากาศมันช่างร้อนขึ้นมาทันทีทั้งๆที่ตอนนี้มันแค่ 7 โมงเช้า

“ข...ขอบคุณนะคะดีเจชานนท์” ฉันกล่าว

“ไม่เป็นไรครับ เรียกผม นนท์ ก็ได้ ผมไม่หลบคุณเอง ทำคุณเลือดกำเดาไหลอีก แล้วก็....” ชานนท์กล่าวพลางเพิ่งมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

“อะ...ไม่ๆคะ ตาซ้ายนี่ฉันโดนมาจากที่ทำงานเอง แหะๆ”ฉันกล่าวพลางยื่นมือชีตรงตาซ้ายของตัวเองที่ทั้งบวมเป่งและเขียวอื๋อ

“อ่อ งานหนักน่าดูนะครับ 55555” ชานนท์กล่าวแกลมขำ

“55555 นั่นสิคะ” ฉันกล่าวพลางยิ้มเจื่อนๆ

“มาๆๆ ทานเข้าเช้ากัน นานๆตานนท์กลับมาบ้านมาซักที นี่ป้าทำกับข้าวไว้เยอะเลย”

“ทำไมวันนี้ไม่เปิดทีวีหละคะป้า” ฉันกล่าวพลางตักอาหารเข้าปากด้วยความหิว

“ตานนท์กลับมาแล้ว เราจะเปิดทำไมหละ” ป้าเพ็ญกล่าวแล้วยิ้มอย่างมีความสุข รู้สึกว่ามื้อนี้จะพิเศษจริงๆ ทั้งๆที่อาหารที่อยู่ตรงหน้าสุดแสนจะธรรมดา แต่เมื่อลูกชายของบ้านนี้กลับมา เหมือนความสุขทุกอย่างมันแผ่เข้ามาถึงฉันอย่างที่รับรู้ได้ ความสุขของพ่อกับแม่ ที่มีลูกอยู่ใกล้ๆ มันทำให้ฉันนึกถึงบ้านของตัวเอง พ่อกับแม่ฉันคงดีใจมากถ้าฉันกลับบ้าน แต่ถ้ากลับด้วยสภาพแบบนี้ บ้านได้แตกแน่ๆเลย