Heart control หัวใจสั่งได้

"เช็คบิลครับพี่!!!! อิ่มแปล้เลย" กฤทธิ์กล่าวพลางเอามือลูบพุงโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง

"แก วางก่อนไหม โทรศัพท์อะ พีทมันงานยุ่งแหละ แกจะอะไรนักหนา" แม็คกล่าว

"นั่นดิ ปกติแกไม่เคยตามจิกมันนี่นา วันนี้เป็นไร" กฤทธิ์เสริม

"ป่าวเว้ย แต่ปกติเขาไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ฉัน แล้วจนตอนนี้เขายังไม่อ่านไลน์ฉันเลย"

"เอาแล้วววววว" กฤทธิ์กล่าวพลางยื่นเงินให้กับเด็กที่มาเช็คบิล

"ไอ้กฤทธิ์ แกหยุดเล่นได้แล้วนะ เห็นไหมนัทมันเครียดจริง" แม็คกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงนัท

"อ่าว ฉันขอโทษนะ ล้อแกเล่นเฉยๆ อย่างที่แม็คมันพูดแหละ ช่วงนี้มันคงเร่งส่งงาน%%%"

ครืดดดดดดด!!!!

ฉันค่อยๆลุกจากเก้าอี้ ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่ากฤทธิ์กำลังพูดอะไร ภาพทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้ามันช้าไปหมด ฉันมองไปที่ร้านฝั่งตรงข้าม ข้างหลังของ ผช คนนั้น ถึงแค่ข้างหลัง ฉันก็จำได้ ใจเต้นระสำ่ไม่เป็นจังหวะ

"ใช่ ไม่ใช่ ใช่ ไม่ใช่"ในใจฉันคิดได้แต่เพียงเท่านี้

ภาพที่เห็นคือเขากำลังสวีทหวานกับ ผญ ผมสีแดงลอนยาวสวย ลุคเฉี่ยว ดูดีเลยทีเดียว แต่ภาพข้างหน้ามันชัดเจนช่างตรงกันข้ามกับความรู้สึกที่อยากให้เป็น หัวใจของฉันมันกำลังเจ็บ ฉันจุก ฉันไม่รู้ตัวว่ากำลังไปที่ไหน ฉันรู้แค่ฉันกำลังจะเดินไปยังภาพที่เห็นอยู่ข้างหน้า

"นี่แกจะไปไหน รถจะชนแกอยู่แล้ว ไม่ดูรถเลยรึไง" ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างฉุดกระชากฉันไว้ ภาพที่เห็นข้างหน้าคือ แม็ค สีหน้าของเขาดูไม่สู้ดีนัก ภาพมันเบลอๆ มองไม่ชัดเจน เพราะน้ำตานี่เอง ที่มันกำลังไหลออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ว่ามันมาได้ยังไง เพราะหัวใจฉันกำลังเจ็บ...

"พี....ท"

"แกว่าอะไรนะ" กฤทธิ์กล่าว พลางหันไปมองรอบๆ

"พีทอยุ่ร้านนั้น"

ทั้งสองคนหันไปมองร้านฝั่งตรงข้าม

"โดนจนได้" กฤทธิ์กล่าว

"ฉันจะไปถามเขา" สิ่งที่ฉันคิดได้ในตอนนั้นคือ ฉันอยากได้คำตอบ

"แกจะไปทำไม เขาคุยงานอยู่รึเปล่า กลับเหอะ" แม็คกล่าวขณะที่ยังกำข้อมือฉันไว้แน่น น้ำตาฉันยังคงไหล มันไม่ยอมหยุดซักที ฉันไม่รู้จะทำยังไง

"ใช่เจ้เจนนี่ที่เป็นเซลล์อุปกรณ์เซฟตี้ปะวะ เออ ได้ข่าวมาเหมือนกันว่าเจ้แกขายงานได้ที่ไซด์งานพีทนี่นา ตัวแรงเลยนะนั่นอะ"

"หยุดพล่ามเลยกฤทธิ์" แม็คตวาดเสียงแข็ง

"ฉันจะไปถามเขา" ฉันพยายามบิดข้อมือเพื่อให้แม็คปล่อยมือจากฉัน แต่แรงฉันยังไม่สามารถสู้แรงของแม็คได้ เราฉุดกระชากลากถูกันอยู่ตรงนั้น ภาพข้างหน้าที่เห็นมันเจ็บ ทำไมฉันถามไม่ได้ ทำไมเพื่อนถึงห้ามฉัน น้ำตายังไหลไม่หยุด ทำไมหัวใจฉันมันเจ็บมันคอนโทรลไม่ได้ คนรอบข้างเริ่มมอง เรากลายเป็นจุดสนใจไปโดยปริยาย

"กลับ!!!!!" แม็คกล่าวคำเดียว ในขณะที่เราสองคนยังฉุดกระชากลากถูกันอยู่ตรงริมฟุตบาทท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย

"พวกแก รีบกลับเหอะ คนมองเยอะแล้วหวะ 555" กฤทธิ์กล่าวแกลมขำ

"ฝั่งตรงข้ามเขามองอะไรกันคะพีท หน้าตาคุ้นๆ" เจนนี่กล่าวในขณะเดียวกันสาวสวย ผมยาวสีแดงลอน ลุคเปรี้ยวเข็ดฟันที่กำลังป้อนอาหารให้ชายที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ชายที่กำลังยิ้มกลิ่มต้องหันไปมองถนนฝั่งตรงข้าม ภาพที่เขาเห็นคือชายหนุ่มเข้มร่างสูงโปร่งกำลังฉุดกระชากลากถูหญิงสาวหน้าตาน่ารักแต่แรงเยอะไม่เบา กับชายหนุ่มหน้าตาน่ารัก ยืนเก้ๆกังๆ แบบไม่รู้จะช่วยฝ่ายไหน ทำเอาเขาหันหน้ากลับแทบไม่ทันเพราะนั่นคือแฟนและเพื่อนที่ทำงานของเขาเอง

"หืม??? เป็นอะไรคะพีท"

"เปล่าครับ พอดีมันใกล้ถึงเวลาเริ่มงานแล้ว เรากลับดีกว่า" พีทกล่าวพลางเรียกเด็กเช็คบิล จัดแจงเก็บของด้วยความห่วงหน้าพะวงหลัง

"พวกนี้มาทำอะไรกันแถวนี้ว้า" พีทคิดในใจพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถึงกับบางอ้อ เมื่อเห็นข้อความในไลน์ พร้อม miss call อีกเป็นสิบจากแฟนสาวขอวเขานั่นเอง เมื่อเช็คบิลเสร็จเขารีบเดินกลับไปที่ไซด์งานกันสาวสวยเจนนี่ทันที

ในขณะเดียวกัน ถนนฝั่งตรงข้าม ฉันเห็นเขาทั้งคู่กำลังเดินกลับ ภาพข้างหน้ามันตอกย้ำว่าเป็นความจริง ฉันหมดแรงที่จะต่อสู้ แล้วฟุบลงกับพื้น

"แก เขาคงคุยงานแหละ แกก็รู้ เราต้องเจอเซลล์เป็นปกติอยู่แล้วไหม เรากลับกันเนอะ" แม็คพยุงตัวฉันขึ้นมา พลางจับที่ไหล่หญิงสาวด้วยมือใหญ่สองข้างเบาๆ แล้วเช็ดน้ำตาให้เด็กขี้แยที่อยู่ข้างหน้า สถานการณ์ในตอนนี้เขาอยากจะกอดเธอแล้วบอกความรู้สึกที่มันล้นเอ่อจนแทบทะลักออกมา แต่มันไม่สามารถทำได้ เมื่ออีกฝ่ายคิดกับเขาแค่เพื่อน

ฉันตกลงใจเดินกลับพร้อมแม็คและกฤทธิ์ไปด้วยดี ในใจมีแต่คำถามว่า คืออะไร ยังไง ทำไมเขาบอกว่าไม่ว่าง ทำไมเขาอยู่กับคนนี้ ทำไม มันเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้สึกว่าแม็คจับมือฉันแน่นกว่าปกติ จริงๆ ฉันรู้นะคะว่าเขาคิดอะไรกับฉัน แต่ที่ทำเป็นนิ่งไม่รู้เพราะว่าฉันเห็นเขาเป็นเพื่อนจริงๆ เราเป็นเพื่อนกันดีที่สุดแล้ว เขาไม่หันมามองหน้าฉันเลย ภาพที่เห็นข้างหน้าคือชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง เดินนำหน้าฉันพร้อมกับแสงอาทิตย์ตอนกลางวันที่สะท้อนลงมา ฉันได้แต่เดินตามเขา เพราะภาพข้างหน้ามันเบลอ ...น้ำตาคลอ

ออฟฟิศ ณ ไซด์งาน

"คิดมากนะแก ทุกทีฉันก็พูดเล่นกับแกไปงั้นแหละ มันทำงานอยู่แหละแก เจ้เจนนี่เขาขายงานได้ที่นั่นก็คงคุยเสปคกันอยุ่ ไรแบบนี้อะ แล้วก็..." กฤทธิ์ต้องหยุดพูดทันทีเมื่อเหลือบไปเห็นสายตาพิฆาตของแม็คที่ดูจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

"ทำไมพวกแกห้ามฉัน ในเมื่อฉันควรจะรู้"

"แล้วแกจะไปทำไม มันได้อะไรขึ้นมา แกรู้แล้วแกจะทำอะไรต่อ ถ้าเขาคุยงานกันจริงๆหละ แกก็หน้าแตก แกเดินไปยังกะจะไปต่อยเขา" แม็คกล่าว

"ฉันไม่ได้จะไปต่อยเขา"

"แต่ท่าทางแกเป็นแบบนั้น" แม็คกล่าวเสีงแข็ง พร้อมทัพเสริมกฤทธิ์ที่คอยพยักหน้าอยู่ข้างๆ

"เออ ก็ได้ ตอนนั้นฉันไม่รู้ตัวหรอกว่าจะทำอะไรอะ แต่ฉันควรรู้ใช่ไหม"

"ใช่แกควรรู้ แต่แกควรมีสติ" แม็คกล่าว

"โอเคๆ ตอนนี้แกมีสติแล้ว อยากรู้ใช่ไหม โทรไปถามเลย ฉันก็อยากรู้" กฤทธิ์กล่าวโดยที่ไม่ได้สนใจสายตาแม็คที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

"ได้ ฉันจะโทรไป" ว่าแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์

"เดี๋ยวๆๆๆๆ อย่าเพิ่ง ยังไงโทรไปหาพีทมันก็ปฏิเสธอยู่ดีปะ เอางี้ ฉันโทรหาเจ้เจนนี่ดีกว่า ฉันมีเบอร์" กฤทธิ์กล่าวโดยที่ไม่ได้มองหน้าแม็คเลย

"เออ พวกแกอยากทำอะไรก็ทำ ฉันไปทำงานแล้ว" แม็ครีบหยิบหมวกแล้วเดินออกไปทันทีด้วยความหงุดงิด ปล่อยให้ตัวแสบสองคนอยู่ในออฟฟิศโดยที่ไม่รู้เลยว่าเพื่อนกำลังโกรธ

"เอาไงวะ" กฤทธิ์ทำหน้าเจื่อนๆ

"อะไรอีกละ ก็โทรสิวะ แกนี่ นิ่งอยู่ได้ แกอยากรู้ฉันก็อยากรู้"

ตู้ดดดดดด!!!!!!! เปิด speaker phone

"ฮัลโหลเจ้เจนนี่ ผมกฤทธิ์นะเจ้" กฤทธิ์กล่าวพลางยักคิ้วให้ฉัน

"ว่าไงจ๊ะกฤทธิ์ มีงานแนะนำพี่เหรอ"

"แหมๆๆๆๆ ผมโทรมาหาเนี่ยถามแต่งานนะเจ้ ถ้าแม็คมันโทรมาจัถามแบบนี้ไหมเนี่ย"

"โอ๋ๆๆๆ ไม่ได้เจอกันตั้งนานป็นยังไงบ้างหละพ่อหนุ่มไฟแรง"

"5555 ขอบคุณครับเจ้ที่ยังจำได้ว่าผมไฟแรง คิดถึงเจ้จังเลย อุ้ย!!!!"

ป้าบ!!!! ฝ่ามืออรหันต์ฉันฟาดลงกลางหลังก็กฤทธิ์เสียงดังลั่น

"เป้นอะไรรึเปล่ากฤทธิ์"

"เข้าเรื่องด้วยแก" ฉันกระซิบเบาๆ กฤทธิ์ทำสัญลักษณ์มือว่า ok ก่อนจะหันกลับไปคุยเข้าเรื่อง

"ป่าวๆเจ้ พอดีของตก ผมได้ข่าวว่าเจ้ได้งานที่คอนโดตรงราชเทวีเหรอ"

"อ่ะใช่จะ กว่าจะขายได้รอตั้งนาน"

"เจ้ไปโคกับคอนโดที่นู่นได้ไงอะ"

"อย่าบอกใครนะ พีทอะช่วยเจ้ เขาน่ารักมากเลยนะ ดูแลเจ้อย่างดีเชียว ไม่เหมือนแกเลย"

"อ่าว ไหงมาว่าผมงี้อะ พวกผมมันเข้ากับหัวหน้าไม่เก่ง ใครจะไปลื่นไหลเหมือนพีทมันหละ พูดอะไรใครก็ชอบ งี้เจ้ก็ไม่สนแม็คมันแล้วอะดิ"

"บ้า สนอะสน แต่แม็คเขาสนใจเจ้ที่ไหนหละ ยั่วจนแทบจะยื่นให้กับมือเลยเนี่ย ยังไม่รับเลย"

"แหมๆๆๆๆ ใช่ซี่ ตอนนี้เจ้มีคนใหม่แล้วนี่" กฤทธิ์กล่าวพลางชำเลืองมองมาที่เพื่อนสาวที่ยืนนิ่งฟัง ไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ

"จะถามอะไรก็ถามมา ยึกยักอยู่ได้ แกอะ"

"เจ้คบกันอยู่เหรอ กับพีทมันอะ" กฤทธิ์ถามพลางยืนมือไปแตะที่ไหล่นัทเบาๆ

"ใช่จะ เราคบกันมาสามเดือนได้แล้ว เงียบๆเลยนะ พีทบอกว่าไม่อยากให้เพื่อนๆรู้ มันจะดูไม่ดี เจ้เห็นพวกเธอสนิทกัน คงไม่มีปัญหาเนอะ เขาอะนะ ดูแลเจ้ดีมากกกกก เขาน่ารัก เอาใจใส่ เจ้อะชอบเขามากเลยหละ แล้วก็นะ....ตื้ดๆๆๆๆๆๆๆ"

"พอแล้วหละแก"

ฉันยื่นมือไปกดตัดสาย จริงๆแค่ฟังบทสนทนาแค่นี้ฉันก็เป็นอันเข้าใจแล้วนะ ฟังมากกว่านี้ไปมันจะทำร้ายตัวเองเปล่าๆ ความรู้สึกตอนนี้ มันมึนตื้อ รู้สึกจุกตรงหัวใจ เหมือนโลกกำลังหมุน ทุกอย่างช้า แต่แปลก น้ำตาไม่ไหลซักหยด ฉันนั่งลงกับเก้าอี้ มันคิดอะไรไม่ออกเลยนอกจากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"แกจะทำอะไร"

"ฉันจะถามพีทดู ฉันอยากรู้ว่าเขาจะตอบยังไง"