Heart control หัวใจสั่งได้

"สถานีต่อไป ราชเทวี "

"สวัสดีครับ ผม ดีเจชานนต์ นะครับ เย็นนี้เรามีนัดกันที่งานปันน้ำใจบริจาคเลือดให้กับสภากาชาดไทยที่ลานหน้าเซ็นทรัลเวิล อย่าลืมมากันเยอะๆนะครับ เพื่อหัวใจที่แข็งแรงของทุกคน"

"เนี่ยเจอทุกเช้าเลยเนี่ย พี่ชานนท์เนี่ย หล่อจริงหล่อจัง ถ้าเจอตัวเป็นๆนี่จะเคี้ยวให้หายอยากเลย"

"หื่นจิงนะแกอะ แล้วไปเรียกเขาพี่เนี่ย รู้อายุเขารึไงแต่จะหล่อสู้พีทมันได้หรา" กฤทธิ์กล่าว

"พีทหล่อสู้พี่ชานนท์ไม่ได้หรอก แต่เขาเป็นคนที่มำให้หัวใจฉันเต้นตุบตับได้ไม่ต่างจากพี่ชานนท์เลยหละ"

"แม็คเอ้ย ช่างน่าสงสารจริงๆเลย หน้าไทยๆอย่างแก ไม่ได้แดกตลอด"

"หมาในปากแกเยอะไปแลัวนะ มานี่เลยมาๆๆ" แม็คกล่าวพลางอัดกำปั้นลงกลางหัวกฤทธิ์

"ราชเทวี ประตูจะเปิดทางด้านขวา...."

"หยุดเลยพวกแก ถึงแล้วๆ ไปๆๆๆๆๆ หิวเว้ยยยยยยย" ฉันกล่าวพลางรีบเดินออกจากบีทีเอสคนแรก

"ฉันหละไม่เข้าใจ ผญ แบบแกเนี่ย มันน่าหลงตรงไหน แต่งตัวบ้าๆบ้องๆ เตี้ย ปากหมาอีกต่างหาก ไม่มีแอ้บแบ้ว มุ้งมิ้ง อ้อนนั่นนี่ นี่ถ้าแกไม่ได้ขาว หมวย ตาโต จมูกโด่งตัวเล็ก แกขายไม่ออกแน่ๆ เนอะแม็ค"

แม็คหลบสายตาไปมองทางอื่น

" เออ อย่างน้อยทั้งหน้าเนี่ยก็ของจริง พีทก็หลงหัวปักหัวปำเลยเนี่ย โทหาพีทก่อน" ว่าแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาพีททันที

"ให้มันจริงเหอะ เสือมันจะทิ้งถ้ำได้เร้อ" กฤทธิ์กล่าว

"แกว่าอะไรนะ"

"พีทรับรึยัง สายแล้วเราไปหาไรกินก่อนเหอะ เดี่ยวพี่วิเชียรด่า" แม็ครีบขัด

"ยังเลย สงสัยงานเยอะ เราไปกินกันเลยก็ได้ แถวนี้มีร้านนึงอร่อย ฉันชอบ"

Sweet cafe

"นี่แกร้านนี้เลย อร่อยเหอะ"

"มาๆๆๆสั่งอาหารก่อน แกเอาไรนัท แม็ค"

"เอาไรก็ได้" แม็คกล่าว

"ตามนั้นเลยก็ได้ฉันโทหาพีทก่อน" ฉันกล่าวพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรอีกครั้ง

ฉันตามมาที่นี่เพราะอยากเจอเขาบ้างคะ เราไม่เจอกันซักพักแล้วตั้งแต่แยกโปรเจคกันทำ เราได้แต่โทรคุยกัน แต่มันก็เหมือนเดิมนะ เวลาเขาเจอปัญหาเขาก็จะโทรมาปรึกษา มาเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง ฉันดีใจคะที่เขาเล่า ฉันชอบฟัง ขอแค่ให้รู้สึกว่าเขาไม่ไปไหน เขายังอยู่ใกล้ๆฉัน ถึงเราไม่ได้อยู่ใกล้กัน ฉันก็พอใจ มันทำให้ฉันนึกถึงตอนเราคบกันใหม่ๆ...

"มาทำงานนานรึยังเธอ" ชายหนุ่มหน้าตาดี เยื้องหน้าเข้ามาใกล้ ขณะที่ฉันกำลังนั่งง่วงอยู่ห้องเทรนนิ่ง

"ส...สามเดือนแล้ว เธออะ" ฉันกล่าวพลางเขยิบตัวออกห่าง

"สี่เดือนแล้ว เดี่ยวโปรเจคนี้เราทำด้วยกัน เราชื่อ พีท นะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ" ชายหนุ่มยิ้ม

โห โชคดีอะไรอย่างงี้ โปรเจคแรกกับ ผช ที่ดูอบอุ่น ใจดี ขี้เล่น อยากทำงานด้วยกันไวๆจัง

"อะ.. อืม เรา นัท ฝากเนื้อฝากตัวด้วย"

ครั้งแรกที่เจอ จิงๆต้องบอกว่าครั้งแรกที่ได้คุย เห็นเขาเดินไปมาในออฟฟิศ ดูเป็นคนค่อนข้างเฟรนลี่คุยกับสาวๆคนนั้นคนนี้ที ดูเขาไม่น่าจริงจังกับใครเท่าไหร่ แต่เขาเป็นคนมีเสน่ห์ น่ารัก บุคลิกดี อัธยาศัยดี เสปคฉันเลยคะ

"5555 จิงๆเราเห็นเธอมานานแล้วหละ เธอน่ารักดีนะ ไม่เหมือนคนอื่นๆ"

"มะ...ไม่เหมือนยังไง???"

"เธอไม่สนใจใครเลย ไม่สุงสิงกับใคร เธอแต่งตัวไม่เหมือนใครๆในออฟฟิศ เธอเป็นตัวของตัวเอง"

โอ้ยยยยยย ตายสิคะ สายตาหยาดเยิ้มขนาดนี้ เคลิ้มเป็นบ้า ด้วยความที่เรียนมาก็เจอแต่เพื่อน ผช มาจีบ ฉันก็รู้สึกว่ามุขจีบสาวมันเสี่ยวจริงๆ คงเพราะเห็นเพื่อนใช้บ่อยๆมันเลยทำให้ชินกับการอยู่กับ ผช เลยอยุ่เป็นโสดมายาวนาน ทั้งๆที่เพื่อน ผช ในห้องต่างลุ้นให้ฉันมีแฟนซักที แต่คนนี้ ทำไมมันทำให้ฉันฟินนนนนนน สายตากลุ้มกลิ่มหยาดเยิ้ม ยิ้มหยอดๆ น่ารักเป็นบ้า คงเพราะเขาตรงเสปคฉันด้วยหละ เอาวะ อาจได้แฟนคราวนี้ก็ได้

"ถือว่าเป็นคำชมนะ" รีบหลบสายตาพิฆาตเลยคะ ยิ้มมุมปากเบาๆพอให้ไม่เสียลุค

"งั้นเที่ยงนี้เป็นการแนะนำตัว เราไปกินข้าวกันนะ"

"อะหะ คือว่า...."

"อะไร ปกติเห็นกินข้าวคนเดียวอยู่แล้วนี่นา นะไปกินด้วยกัน เดี่ยวเที่ยงจะมาหาที่โต้ะนะ ไปทำงานละ เจอกันๆ"

ณ โต้ะทำงาน

"โอเค เข้าใจไหม คำนวนให้ดีนะ" พี่วิเชียรกล่าว

"....." ฉันนั่งยิ้ม

"อ้าว ไม่ตอบ" พี่วิเชียรเริ่มอารมณ์เสีย ยืนเท้าสะเอว

"....." ฉันนั่งยิ้ม

ป้าบบบบบ!!!!! เสียงตบท้ายทอยฉันเข้าอย่างจัง เจ็บคะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง ฉันเอามือลูบที่ท้ายทอยเบาๆ

"โอ่ยพี่ ตบไรเนี่ย เจ็บชิบ"

"ฉันถามแกเนี่ย ตอบได้มะ นั่งยิ้มอยู่ได้ ไปกินรังผึ้งมารึไง"

"ได้สิพี่ ได้ๆ ไม่ยากๆ" ฉันหันไปมองตรงประตู ก็เห็นพีทยืนโบกมืออยู่ไกลๆ

"ว่าแต่นี่เที่ยงรึยัง หิวข้าวแล้วอะ ดูสิท้องร้องเลย ไปกินข้าวละนะพี่ เดี่ยวบ่ายมาเทรนต่อเนอะ" ว่าแล้วฉันก็รีบลุกไปหาเขาที่หน้าประตูเลยคะ ท่ามกลางเสียงซุบซิบของเจ้ๆบัญชี แต่ฉันหาได้สนใจไม่ เพราะไม่มีใครมีอิทธิพลกับชีวิตฉันอยู่แล้ว

"กินอะไรดีเอ่ย" พีทกล่าวพลางยิ้มอยู่ข้างๆฉัน ฉันอยากจะสลบตรงนี้ เขามีเสน่ห์มากเวลายิ้มกว้าง มันช่างทำให้โลกัน้นดูสดใสกว่าที่เคยเป็น

"อะไรก็ได้"ฉันตอบ

"ไม่ได้ ต้องเลือกมา อย่าเกรงใจ นัทต้องตัดสินใจนะ" พีทหยุดเดินแล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ส่วนสูงเราห่างกันมาก คงเพราะฉันเตี้ย แผงอกเขาอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันเบรกเท้าแทบไม่ทัน หน้าของฉันแดงก่ำเป็นมะเขือเทศเลยทีเดียว บวกกับความร้อนในตอนกลางวัน นั่นทำให้ฉันจะเป็นลมเอาได้ถ้าไม่ตั้งสติของตัวเองไว้

"โอเค งั้นกินร้านนี้" ฉันหลับตาปี๋ชี้มั่วๆไปที่ร้านนึง

"Sweet cafe เหรอ ชื่อดีนะสำหรับเดทแรกของเรา ไปกันเถอะ" เขาจูงมือฉันเดินไปนังร้านนั้น มันแปลกที่หัวใจเต้นตุบตับแบบคอนโทรลไม่ได้ ก้มลงมองที่มือของเขาจับที่มือของฉัน ฉันไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย เขาอ่อนโยนจัง ฉันเดินตามเขาไปที่ร้าน sweet cafe นั่นเป็นเหตุผล ที่เป็นร้านโปรดของพวกเราหลังจากนั้นเราก็คุยกันยาวเลย ครั้งแรกคะที่เวลาคุยกับ ผช แล้วไม่รู้สึกเหมือนคุยกับเพื่อน ไม่เคยมีใครตักอาหารให้ฉัน เวลาคุยกันไม่เคยมีใครมองฉันดัวยสายตาแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้ มันมีความสุขที่สุดเลยหละคะ

"แก พีทมันรับโทรศัพท์รึยัง อาหารมาครบแล้วเนี่ย" กฤทธิ์ท้วง

"ไม่หวะ สงสัยงานยุ่งมากอะ รีบกินเหอะ" ฉันวางโทรศัพท์ลงข้างๆตัวด้วยท่าทีที่ไม่สู้ดีนัก ฉ้นรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ฉัน หรือถ้าไม่ว่างรับ ก็ตอบไลน์แปเดียวไม่น่าจะมีปัญหา ทำไมนะ หรือเขาอาจยุ่งจริงๆก็ได้

"งั้นลุย!!!!!!" กฤทธิ์กล่าวพร้อมจ้วงอาหารที่อยู่ตรงหน้า

"คิดมากนะแก กินข้าวๆ" แม็คกล่าวพร้อมตักอาหารให้

"อะไรแก บ้าน่า ไม่ได้คิดมาก แค่หิวเลยเบลอๆกินเหอะๆ" ฉันจ้วงอาหารแย่งกับกฤทธิ์ และแล้วสงครามอาหารกลางวันก็เริ่มขึ้น โดยที่แม็คยังชำเลืองมองที่เพื่อนๆอยุ่ตลอดเวลา