Heart control หัวใจสั่งได้

"อะตามใจแก ฉันก็อยากรู้"

"มีเรื่องไหนที่แกไม่อยากรู้บ้างไหมเนี่ย"

"เรื่องของเพื่อน ฉันก้อรู้ไว้ มาเลยๆกดโทรศัพท์ แกจะได้กระจ่าง ฉันบอกแล้ว แม็คอะ นิสัยดี" กฤทธิ์กล่าวพลางยักคิ้ว

"อีกแล้วนะแก จะมายัดเยียดแม็คมันมาให้ฉันตลอดเลยนะ"

ตู้ดดดดดดดด

"ฮัลโหล ว่าไงนัท"

"กลางวันนี้กินข้าวที่ไหน"

"ปะ...เป็นอะไรอะ อยู่ถึงถาม"

"ป่าว แค่อยากรู้"

"น้ำเสียงนัทดูแปลกๆไปนะ ไม่พอใจอะไรรึเปล่า?"

"ใช่ นัทไม่พอใจพีท"

"ใจเย็นๆนัท"

"พีทจะให้นัทใจเย็นเหรอ ทุกวันนี้เราเจอกันกี่ครั้งจำได้ไหม เวลานัทโทรหาพีทเคยว่างไหม นัทพยายามเข้าใจว่าพีทงานเยอะ แต่นัทก็งานเยอะ นัทก็อยากเจอพีทบ้าง"

"โอเคๆนัท พีทขอโทษ งั้นเดี๋ยวอาทิตย์นี้พีทจะทำตัวให้ว่าง แล้วเราไปเที่ยวกัน"

"ไม่!!!!"

"อ่าวนัท พอพีทจะเคลียร์เวลาให้นัทก็บอกว่าไม่ แล้วจะให้พีททำยังไง?"

"แกๆใจเย็นๆ" กฤทธิ์สะกิดนัทพร้อมกระซิบเบาๆ ฉันหันขวับไปมองด้วยความอารมณ์เสีย เขารู้สึกเหมือนกำลังอยู่กลางสงครามอันร้อนระอุ บวกอากาศร้อนๆตอนกลางวัน มันไม่น่าอยู่เสียเหลือเกิน

"พีทบอกนัทก่อนว่า กลางวันนี้ พีทไปนั่งกินข้าวกับเจ้เจนนี่ได้ยังไง?"

"....."

"ทำไมถึงเงียบหละพีท!!"

"ก็คุยเรื่องเสปคพวกอุปกรณ์ safety กับเจ้แกไง พอดีพี่ไพโรจน์ไม่ว่างเลยให้พีทมาคุยแทน"

คำตอบที่ได้คือเขาโกหก มันช่างน่าละอายใจเสียจริงๆที่ฉันมาคบกับ ผช คนนี้

"พีทตัดสินใจได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ป่าวพีทำไม่ได้ตัดสินใจ แค่คุยแล้วก็ไปบอกพี่เขา ว่าแต่นัทเห็นได้ยังไง?"

"....นัทแค่ผ่านไปแถวนั้นแล้วเจอ แค่นั้นแหละ"

กฤทธิ์ทำหน้างงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น จากแรกๆที่เพื่อนของเขาแทบจะทุบโทรศัพท์กลับเย็นลงทันตาเห็นกับคำพูดที่รู้ทั้งรู้ว่าโกหกเนี่ยนะ

"โอเค งั้นเราก็เคลียร์กันแล้วเนอะ ไว้อาทิตย์นี้เจอกันนะนัท พีทคิดถึงจะแย่อยู่แล้วอะ"

"ไม่!!!!!"

"อะไรอีกอะนัท ก็เราเคลียร์กันแล้วนี่"

"ใช่พีท นัทเคลียร์แล้ว นัทจะไม่เจอพีทอีก เพราะพีทโกหกนัท นัทรู้แล้วว่าพีทคบกับเจ้เจนนี่ งั้นพีทก็ไม่จำเป็นต้องมีนัท เราเลิกกัน"

"เดี๋ยวๆๆๆๆนัท นัทไปฟังจากใครมา มันเลยเถิดไปไกลแล้วนะพีทบอกแล้วว่า....ตู้ดๆๆๆๆๆ" เสียงโทรศัพท์จบลง ฉันเดินไปหยิบหมวกและสมุดโน้ต แล้วเดินไปที่ประตู

"นัท แกจะไปไหน แกโอเคไหม" กฤทธิ์กล่าว

"ไม่หวะ มันยังรู้สึก fail อยู่ แต่หายอึกอัดแล้ว ห้าโมงเย็นแล้ว ขอไปดูหน้างานก่อน"

ฉันเดินออกมาจากออฟฟิศ ไม่น่าเชื่อคำๆนี้จะออกมาจากฉันเอง ภาพเก่าๆมันยังคงผุดขึ้นมาจากความทรงจำ ฉันเชื่อใจเขา และเราไม่เคยทะเลาะกันเลยเราคุยกันด้วยเหตุผล และครั้งนี้การตัดสินใจของฉันก็มีเหตุผล ความรู้สึกมันยังมึนๆงงๆ แต่ฉันตัดสินใจไปแล้ว หวังว่ามันจะดีขึ้น ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาเนอะ ใครๆก็ต้องเจ็บเวลาเลิกกัน

"หนักไหม เดี๋ยวพีทช่วยถือ แล้วตอนเย็นเลิกงานเรากลับด้วยกันนะ" พีทกล่าวพลางยิ้ม

"เรากลับบ้านทางเดียวกันเหรอ"

"ป่าว แต่พีทอยากไปส่ง ได้ไหม" พีทกล่าวพลางหันหน้ามามองนัทดเวยสายตาหยาดเยิ้ม

ให้ตายเหอะ คนอะไรสายตาจะพริบพราวได้ขนาดนี้ หลังจากนั้นมาเขาก็มาส่งฉันทุกวัน เขาน่ารักนิสัยดี อบอุ่น มีอยู่วันนึงที่ฉันยังจำได้ไม่ลืม

"ทำไรอยู่เอ่ย" พีทเดินมาพลางเอามือขยี้ที่หัวนัทเบาๆ

"วันนี้แวะมากินข้าวบ้านพีทก่อนนะ" พีทกล่าวพลางยิ้ม

"แปลก ทำไมวันนี้ชวนไปกินข้าวที่บ้าน"

"เราไปกินข้างนอกบ่อยแล้ว กินในบ้านบ้างก็ได้"

"อืมมมม ก็ดีนะไปกัน"

"ปะ เลิกงานแล้วใช่ไหม ไปกันๆ" พีทจัดแจงเก็บของให้นัท แล้วทั้งสองคนก็เดินออกไปด้วยกัน

บ้านพีท

ฉันมาบ้านเขาหลายครั้งแล้ว ทุกอย่างยังเป้ะไม่มีเปลี่ยน เขาค่อนข้างเป็นระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า ในบ้านแทบไม่มีฝุ่นแม้แต่นิดเดียว ทุกวันหยุดเสาร์อาทิตย์พีทจะใช้เวลาในการทำความสะอาดบ้านไปเกือบทั้งวัน ชีวิตของเขามีที่ไปอยู่สองที่คือบ้านและอู่

5555 เขาชอบแต่งรถจนฉันปวดหัว มีอยุ่วันนึงเขาโทรมาถามว่านัทชอบสีอะไร ฉันก็ตอบไปว่าสีฟ้า รู้ไหม กลับมาอีกที รถเขาเป็นสีฟ้าทั้งคันเลย ฉันแทบจะร้องไห้ ไม่ใช่ดีใจนะคะ แต่สีมัน....เฮ้อ ความสุขของเขาอะเนอะ

"อะไรกันเนี่ย ชวนมากินข้าว ไม่มีอะไรเลย"

"เราทำกับข้าวด้วยกันไง" พีทกล่าวพลางเปิดตู้เย็น

เขาทำให้ฉันยิ้มได้เสมอ เราทำกับข้าวด้วยกัน พีทเป็นคนขี้เล่นเหมือนเด็กเวลาอยู่กับฉัน แต่เวลาทำงานเขาจะดูดีมาก น่าเชื่อถือสุดๆ จนหัวหน้าไว้วางใจให้เขาทำในสิ่งที่เพื่อนๆรุ่นเดียวกันทำไม่ได้ ฉันรักเขาที่เขามีความรับผิดชอบและเขาก็รักฉัน

เราทำกับข้าวเสร็จด้วยความทุลักทุเล กว่าจะเสร็จก็ปาไปสี่ทุ่มแล้ว 5555 หิวจนความรู้สึกมันหายไปหมดแล้ว ไม่ทีเวลาตั้งโต้ะเลยหละ ทำเสร็จนั่งกินตรงเคาเตอร์ครัวต่อเลย ที่ครั้งที่มองหน้าเขา ทุกครั้งเวลาเขายิ้ม โลกมันสดใสอย่างบอกไม่ถูก

"อิ่มแล้ว ดูหนังกันก่อนเนอะแล้วค่อยกลับ" พีทกล่าวขณะเก็บโต้ะอาหารที่รกรุงรังหลังจากที่เราทั้งสองคนช่วยกันทำ 5555 ฉันหละอายตัวเอง พีททำเป็นเกือบทุกอย่างซึ่งฉันช่วยเหลือเขาแทบไม่ได้เลย

เรานั่งดูหนังเรื่อง ความทรงจำสีจาง จริงๆเราดูเรื่องนี้ดันลายรอบแล้วนะ แต่ดูกี่ทีพีทก็ร้องไห้ทุกที เขาดูจะเส้นตื้นกว่สฉันเยอะเลย เรานั่งจับมือกัน ฉันชอบมองด้านข้างเขา ตา จมูก ปาก ทุกอย่างที่เป็นของเขา

"Happy birthday นะนัท" พีทกล่าว พลางขยับมาจุ้บที่แก้มนัทเบาๆ

"เอ้ย พีทรู้ได้ไงอะ นัทไม่เคยบอกใครเลยนะ" ฉันตกใจมากคะ คือฉันรู้ว่าวันนี้วันเกิดฉัน แต่ฉันไม่เคยบอกใคร ฉันไม่คิดด้วยซ้ำว่าเขาจะรู้

"ก็พีทเป็นแฟนนัท พีทก็ต้องรุ้สิ"

อากาศมันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที หน้าของเขาเขยิบเข้ามาใกล้ๆๆๆแล้วก็ใกล้ ฉันหลับตาปี่เลย ใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ มือเรายังจับกันแน่น ฉันแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของเขา เมื่อตัวเขาขยับเข้ามาแนบชิด ไออุ่นจากปากของเขามันรุมเร้าให้หัวใจยิ่งเต้นไม่เป็นจังหวะ เลือดมันสูบฉีดซะยิ่งกว่าเวลาวิ่งออกกำลังกายในฟิตเนสซะอีก ร่างใหญ่ๆของเขาสวมกอดฉันไว้ จนหัวใจของเราใกล้กัน

"อ้า....." ฉันแทบจะคอนโทรลร่างกายไม่ได้เมื่อเขาเลื่อนปากลงมาเคล้าเคลียที่ลำคอ สติตอนนี้มันหลุดลอยไปไกล ปล่อยให้มันเป็นอย่างมันควรจะเป็น

พีทเลื่อนหน้าอันแดงก่ำขึ้นมามองฉัน ยิ้มด้วยรอยยิ้มอันแสนละมุนละไม

"พีทรักนัทนะ เราจะไม่ทิ้งกัน แล้วเราจะเก็บเงินแต่งงานกันนะ" มันตื่นตันอย่างบอกไม่ถูก ฉันไม่มีคำตอบใดๆออกจากปาก ฉันได้แค่พยักหน้าหลายๆสิบครั้งก็ว่าได้ น้ำตามันล้นเอ่อ เรากอดกันไว้แน่น ลมหายใจอันร้อนผ่าวของเราสองคน แต่มันช่างอบอุ่นเหลือกัน ฉันปล่อยทุกอย่างที่มันควรจะเป็น เพราะเรารักกัน ฉันเชื่ออย่างนั้น

ฉันพยายามจะไม่คิดถึงเรื่องเก่าๆ ขณะเดินขึ้นไปหน้างาน ทางเดินมืดๆที่มีแต่คนงานตะโกนเสียงโหวกเหวกโวยวายมากมาย เสียงเชื่อมเหล็กเสียงตอกตะปู ทุกอย่างดูช้าไปหมด นี่ฉันกำลังเป็นอะไร นี่ฉันกำลังเดินไปไหน

ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาประกบข้างหลังฉัน มันไวมาก ฉันรู้สึกจุกที่ท้อง มันเจ็บมากแต่พยายามตั้งสติ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน แถวนี้เป็นที่ที่ไม่คุ้น มีชายไม่คุ้นหน้า หน้าตาน่ากลัวแต่เดาได้ว่าใส่ชุดคนงานบริษัทอื่น กับใครก็ไม่รู้ที่กำลังเอามือปิดปากฉันไว้และรัดตัวฉันอยู่ ฉันดิ้นๆๆๆๆเพื่อที่จะหนี แต่แทบจะสู้แรงไม่ได้ ฉันยังจุกที่ท้องอยู่

"ไม่ไหว ฉันต้องตายแน่ๆ" ฉันคิดในใจ

"Eng วันนี้แต่งตัวสวยนะ" ชายร่างใหญ่แสยะยิ้มที่อยุ่ข้างหน้าฉันกล่าว

"จะทำไรก็รีบๆทำ" ชายอีกคนที่อยู่ข้างหลังฉันกล่าว

"ตรงนู้น" ชายที่อยู่ข้างหน้าฉันชี้ไปที่มุมมืดๆที่ยังไม่ได้เทปูน ฉันได้ยินดังนั้นก็พยายามดิ้นสุดชีวิต ฉะนไม่รู้หรอกว่าฉันจะตายไหม แต่ฉะนจะไม่ยอมเป็นแบบนี้ น้ำตามันไหลออกมาจนเลอะเปื้อนไปถึงมือของชายที่ปิดปากฉันอยู่

"อ้ากกกกกกกก" ในจังหวะที่เขาขยับนิ้ว ฉันกัดเข้าที่นิ้วมือเขาอย่างจัง ฉันกัดให้แรงที่สุดเท่าที่จะแรงได้ จนชายที่อยู่ข้างหลังต้องปล่อยมืออกจากตัวฉัน

"ช่วยด้วยยยยยยยยยย" ฉันตะโกนลั่นสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ ฉันรีบพยุงตัวเองหนีทั้งๆที่ยังรู้สึกจุกที่ท้อง ภาพทุกอย่างมันเบลอ ไว รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุน ฉันอยากรอด มีความคิดเดียวที่โผล่มาจากสมองฉันในตอนนี้

"ช่วยด้วยยยยยยยยว" ฉันต้องหาทางรอด แต่แล้วชายร่างใหญ่ก็ยืนแสยะยิ้มยืนอยู่ตรงหน้าฉัน เขาสวนหมัดเข้าที่เบ้าตาซ้ายฉันอย่างจัง ฉันล้มตึงลงกับพื้น น้ำตาไหลพราก ฉันไม่คิดว่าในชีวืตวันนี้ ฉันจะต้องตกต่ำที่สุดถึงเพียงนี้ ฉันไม่มีแรงแล้ว ตาของฉันค่อยๆหลับ แต่ในสมองฉันคือหลับไม่ได้ ฉันต้องหาหนี

"รีบลากไป" ชายคนนึงกล่าว ภาพลางๆที่อยู่ตรงหน้าคือเขากำลังลูบมาที่ต้นขาฉันไว้ ฉันพยายามขัดขืน แต่แรงมันหดหายไปหมด ฉันจุกที่ท้อง ฉันเจ็บที่ตา

"เฮ้ย!!!! หยุดนะ" ฉันไม่รู้ว่าเสียงนั้นคือเสียงใคร ภาพลางๆที่เห็นคือ คนหลายคนกรูเข้ามารุมชายน่ากลัวสองคนนั้น

"นัทๆๆๆแกมีสติอยู่ไหม" เสียงก็กฤทธิ์เพื่อนสนิทอันคุ้นเคย นั่นทำให้ฉันรู้ว่า ฉันรอดแล้ว