[Fic FNAF] Genesis/การเริ่มต้น
8.5
เขียนโดย Raki_Blueguy
วันที่ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 11.22 น.
6 ตอน
4 วิจารณ์
9,246 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 19.44 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) [Another Story]-Meester-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 5 : [Another Story]-Meester-
นี้เป็นเรื่องผมไม่เคยลืมเลย มันเกิดขึ้นในตอนที่ผมยังเป็นเด็ก
วันนั้นผมไปเดินในเมืองกับท่านแม่
จู่ๆสาวน้อยคนหนึ่งก็ยื่นดอกไม้ธรรมดาที่สีสันสดสวยให้ผม
“นายอ่ะ...ข้าให้นะ ถึงมันจะไม่ค่อยสวยก็เถอะ”
ผมยื่นมือไปรับดอกไม้และยิ้มให้เธอ
“ขอบใจมากนะ”
“นี่ลูกทำอะไรเนี่ย!” ท่านแม่ดึงดอกไม้ไปจากมือผม
“แต่...”
สิ่งที่ท่านแม่พูดออกมาทำให้ผมไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้เลย
“มันสกปรกนะรู้มั้ย?! ทิ้งของแบบนั้นไปซะ!”
ดอกไม้ถูกโยนลงพื้น ผมกำลังคิดจะหันไปขอโทษเธอ
“ฮึก”
เด็กสาวผู้สวมเสื้อผ้าซอมซ่อหน้าตาน่ารักเบื้องหน้าตัวผมเริ่มร้องไห้
“คาริมกลับบ้าน!”
ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากทำตามที่ท่านแม่สั่ง
อยากจะปลอบก็ทำไม่ได้ ผมจำใจต้องเดินจากเธอมาโดยไม่ได้ขอโทษสักคำ
สกปรก
...
หรอ?
“บ้าจริง!!” คู่ต่อสู้ผมหมดทางหนีเมื่อดาบปักอยู่ใกล้ใบหน้าที่ตื่นกลัวนั่น
“เจ้าแพ้แล้วนะโฟนน้อย~”
ยามบ่ายแสนว่างผมชวนโฟนกายเพื่อนทหารคนสนิทมาฟันดาบด้วยกัน
“เว้นช่องว่างให้ศัตรูแบบนี้...เวลาสู้ศึกจริง...ระวังจะโดนแทงง่ายๆนะ”
ผมขยิบตาพลางยิ้มให้โฟน
“ปกติเจ้าถนัดซ้ายไม่ใช่รึ? ทำไมวันนี้ถึงจับดาบมือขวาล่ะ?”
“ก็...นิดหน่อย”
ไม่ว่าเรื่องอะไรผมก็พูดกับเขาได้
“เมื่อเช้ารุนแรงกับน้องชายไปหน่อยมือชาเลย” ผมพูด
“ชักบ่อยระวังเป็นตะคริว” โฟนเตือน
“ก่อนที่ข้าจะอายุครบยี่สิบปี ข้าต้องเป็นนักดาบที่เก่งที่สุดและมัดใจหญิงสาวทั่วโ--”
ต่อมโนทำงานเฉย แหมๆ ตอนอายุยี่สิบผมจะหล่อสักแค่ไหนกันน้า?
“มัดใจชายทั้งโลกมากกว่า” โฟนพูดขัดหน้านิ่ง
อุตส่าห์มโน มาขัดทำไมฟะ....
ผมค่อยๆเอียงคอไปมองโฟนช้าพร้อมจ้องด้วยสาตายอาฆาต
“พ่อเจ้าสิ้นชีพ...”
ขอโทษครับ...
นี้เป็นเรื่องผมไม่เคยลืมเลย มันเกิดขึ้นในตอนที่ผมยังเป็นเด็ก
วันนั้นผมไปเดินในเมืองกับท่านแม่
จู่ๆสาวน้อยคนหนึ่งก็ยื่นดอกไม้ธรรมดาที่สีสันสดสวยให้ผม
“นายอ่ะ...ข้าให้นะ ถึงมันจะไม่ค่อยสวยก็เถอะ”
ผมยื่นมือไปรับดอกไม้และยิ้มให้เธอ
“ขอบใจมากนะ”
“นี่ลูกทำอะไรเนี่ย!” ท่านแม่ดึงดอกไม้ไปจากมือผม
“แต่...”
สิ่งที่ท่านแม่พูดออกมาทำให้ผมไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้เลย
“มันสกปรกนะรู้มั้ย?! ทิ้งของแบบนั้นไปซะ!”
ดอกไม้ถูกโยนลงพื้น ผมกำลังคิดจะหันไปขอโทษเธอ
“ฮึก”
เด็กสาวผู้สวมเสื้อผ้าซอมซ่อหน้าตาน่ารักเบื้องหน้าตัวผมเริ่มร้องไห้
“คาริมกลับบ้าน!”
ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากทำตามที่ท่านแม่สั่ง
อยากจะปลอบก็ทำไม่ได้ ผมจำใจต้องเดินจากเธอมาโดยไม่ได้ขอโทษสักคำ
สกปรก
...
หรอ?
“บ้าจริง!!” คู่ต่อสู้ผมหมดทางหนีเมื่อดาบปักอยู่ใกล้ใบหน้าที่ตื่นกลัวนั่น
“เจ้าแพ้แล้วนะโฟนน้อย~”
ยามบ่ายแสนว่างผมชวนโฟนกายเพื่อนทหารคนสนิทมาฟันดาบด้วยกัน
“เว้นช่องว่างให้ศัตรูแบบนี้...เวลาสู้ศึกจริง...ระวังจะโดนแทงง่ายๆนะ”
ผมขยิบตาพลางยิ้มให้โฟน
“ปกติเจ้าถนัดซ้ายไม่ใช่รึ? ทำไมวันนี้ถึงจับดาบมือขวาล่ะ?”
“ก็...นิดหน่อย”
ไม่ว่าเรื่องอะไรผมก็พูดกับเขาได้
“เมื่อเช้ารุนแรงกับน้องชายไปหน่อยมือชาเลย” ผมพูด
“ชักบ่อยระวังเป็นตะคริว” โฟนเตือน
“ก่อนที่ข้าจะอายุครบยี่สิบปี ข้าต้องเป็นนักดาบที่เก่งที่สุดและมัดใจหญิงสาวทั่วโ--”
ต่อมโนทำงานเฉย แหมๆ ตอนอายุยี่สิบผมจะหล่อสักแค่ไหนกันน้า?
“มัดใจชายทั้งโลกมากกว่า” โฟนพูดขัดหน้านิ่ง
อุตส่าห์มโน มาขัดทำไมฟะ....
ผมค่อยๆเอียงคอไปมองโฟนช้าพร้อมจ้องด้วยสาตายอาฆาต
“พ่อเจ้าสิ้นชีพ...”
ขอโทษครับ...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ