[Fic FNAF] Genesis/การเริ่มต้น

ตอนที่ 3 : ไม่เข้าใจเลย...
 
“วันนี้เจ้าดื้อมากเลยนะ”
ชายผมบลอนด์ทองพูดในสภาพที่เหงื่อชุ่มบนเตียงกับบอนนี่
“พรุ่งนี้เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว เจ้าจำสัญญาที่เคยให้ไว้กับข้าได้รึเปล่า?”
ร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าไม่พูดอะไร เขาจึงพูดต่อ
“เมื่อเจ้าได้ขึ้นเป็นกษัตริย์แล้วทรัพย์สมบัติทั้งหมดในคลังต้องเป็นของข้า”
มันคือแผนการของเมียสที่ชักใยอยู่เบื้องหลังนี่เอง
“ทั้งการบริหารเมือง ค่าภาษีหรือแม้แต่การออกรบ”
เมียสจับผมสีม่วงที่ชุ่มเหงื่อเช่นกันของอีกฝ่าย “ข้าจะเป็นคนสั่งโดยมีเจ้าอยู่เบื้องหน้า”
“เจ้ามันก็เป็นแค่ว่าที่กษัตริย์จอมปลอม”
บอนนี่ได้แต่นอนกลั้นความเจ็บไว้ไม่ตอบอะไรเช่นเดิม
“อย่ามัวแต่คิดถึงเจ้าเด็กนั้นจนลืมสัญญาซะล่ะ” เมียสยิ้ม
 
กระต่ายน้อยของข้า~
 
แกร๊ก เมียสปิดประตูห้องของตนและมีคนเรียกเขาพอดี “เมียส!!”
“เห็นบอนนี่บ้างหรือเปล่า? ช่วงเย็นข้าไม่เห็นเขาเลย...” ชิกก้าเอ่ยถาม
“กระหม่อมไม่เห็นเลยขอรับ” เขาโค้งให้ชิกก้าเล็กน้อย
“อื้อ! ขอบใจนะ”
“ถ้าท่านไม่รังเกียจมาร่วมดินเนอร์กับกระหม่อม....” เมียสชวน
“ได้สิ!!” ชิกก้าตอบทันทีด้วยความร่าเริง
“ท่านช่างร่าเริงเสียจริง♡”
แล้วทั้งคู่ก็เดินไปห้องทานอาหาร แต่บอนนี่ยังคงอยู่ในห้องนอนของเมียส โดยที่ยังไม่ใส่เสื้อผ้า
“ดวงดาวงั้นเหรอ?”
 
ณ ระเบียงในปราสาท
“คืนนี้ดวงดาวส่องแสงสวยจัง ถ้าบอนนี่อยู่กับพวกเราตอนนี้เขาต้องชอบดาวบนฟ้ามากแน่ๆ”
ชิกก้าที่ยืนอยู่ข้างเมียสพูด
“กระหม่อมก็คิดแบบนั้นขอรับ” เขาตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“สวยมากเสียจน...อยากจะทำให้มันแปดเปื้อนไม่เหลือชิ้นดีเลยขอรับ”
 
“เชิญทุกท่านพักผ่อน พิธีจะเริ่มในอีกสามสิบนาที..”
งานแต่งถูกจัดในห้องโถงใหญ่ที่มีแสงสว่างมากมาย
แขกที่มาร่วมงานล้วนแต่งตัวเต็มยศทั้งชายหญิง
และแล้วมันก็ใกล้เวลา
“มาถึงเร็วจังเนอะ ทั้งๆที่ข้าอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นให้นานกว่านี้แท้ๆ...”
ชิกก้าที่แต่งชุดเจ้าสาวบ่นอยู่หลังม่านของพิธี
“งือ...ถ้าแอบหนีตอนนี้จะทันไหมนะ...บอนพาข้าหนีหน่อยสิ”
ไม่มางั้นเหรอ... “เจ้านั่น...”
บอนนี่พึมพำภายใต้หน้ากากครึ่งหน้าที่สวมอยู่
“ในงานมีอะไรหรอ? เห็นเจ้ามองตั้งนาน”
เมียสโผล่เข้ามาทักทายทั้งสอง
“กระหม่อมขอออกไปสูดอากาศข้างนอกนะพะยะค่ะ” บอนนี่ขอปลีกตัวทันที
“รีบๆกลับมานะ!” ชิกก้าพูดก่อนจะแอบยืนดูงานต่อ
 
ตึก ตึก เสียงฝีเท้านั่นค่อยๆเบาลง
“ทำไมข้าถึง...”
บอนนี่หยุดเดินเมื่อคิดว่าไม่มีใครมาเห็นตัวเองตอนนี้ได้ เขาจึงถอดหน้ากากออก
“ไม่เคยอ่านความคิดท่านออกเลยนะ”
หยาดน้ำไหลออกมาจากดวงตาสีแดงของบอนนี่
ผู้ชายแบบนั้น ทั้งเห็นแก่ตัว ทั้งเจ้าสำราญ ทำไมถึงมีแต่คนชมและยกย่องล่ะ
ไม่เข้าใจเลย...
“อื้อ!” บอนนี่โดนบางคนปิดปากไว้จากด้านหลัง
“ชู่ว...เบาๆสิ เดี๋ยวทหารก็ได้ยินหรอก” และคนที่ว่าก็คือเฟรดดี้นั้นเอง
“เฟรดหรอ?! ทำไมถึงมีชุดแบบนี้ล่ะ? หน้าอย่างเจ้ามัน...” บอนนี่พูดทั้งที่ยังน้ำตาคลอ
“ลุงแอบไปขโมยมาให้น่ะ”
“ลุง?”
“ตอนเด็กข้ากับเจ้าก็จากกันแล้ว” เฟรดดี้กอดบอนนี่พลางร้องไห้
“เพราะฉะนั้น...ได้โปรดอย่าหายไปไหนอีกนะ”
“อือ...ข้าจะไม่หายไปไหนแล้ว...”
 
เมียสยืนดูนาฬิกาพกของตัวเองว่าใกล้เวลางานรึยัง
“อีกสามนาทีขอให้ทุกท่าน...”
แต่บอนนี่ยังไม่กลับมาเลย
“เฟรด...พอเถอะ ข้าต้องไปแล้ว”
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ขอต่ออีกนิดเดียว” เฟรดดี้ไม่สนใจคำพูดของบอนนี่
“เจ้าหมีบ้าเอ๊ย!!”
“ขอเถอะ...ฟังที่ข้าพูดก่อน...”
 
“หมดเวลาสนุกแล้วสิเจ้าหมีโสโครก!!”
 
“ทหารจับมันไว้!! ควบคุมมันไปขังในคุกใต้ดิน!” เมียสออกคำสั่ง
“เจ้าหมี...เจ้านี่ไม่เจียมตัวเลยนะ...” เขาแสยะเล็กๆ
ข้างๆเมียสคือชิกก้าที่ยืนหน้าซีดที่เห็นสภาพบอนนี่กับเฟรดดี้
ส่วนฟ๊อกซี่ถูกทหารสองคนคุมตัวไว้แล้ว “ลุง...”
แผนของพวกเขาสองคนล้มเหลว
“บังอาจทำให้ร่างกายว่าที่กษัตริย์ต้องแปดเปื้อนด้วยมลทิน”
“พลาดงั้นเหรอ...”เฟรดดี้พึมพำ
เมียสเผยยิ้มให้บอนนี่และพูดเสียงหวาน
“ไม่ต้องห่วงนะท่านดยุค เรื่องนี้ข้าจะส่งรายงานแด่ท่านราชาแน่นอน”
“ท่านเอิร์ลขอรับ แล้วท่านดยุค...” ทหารคนหนึ่งเอ่ย
“เอาแค่เจ้าหมีกับหมานั่นไปขังสองคนพอ” เมียสพูดต่อด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“นี่มันก็แค่คดีข่มขืนและวางแผนลักพาตัว...สองตัวนั่นต้องโทษประหาร”
“เดี๋ยว...แบบนี้มันไม่ยุติ..” บอนนี่ร้องห้าม
แกร๊ก! ไม่ทันพูดจบปืนก็มาจ่อตรงหน้ากระต่ายหนุ่ม
“อยู่นิ่งๆซะ ถ้ายังไม่อยากโดนปลดตำแหน่งและถูกประจาน นี่ข้ากำลังช่วยท่านอยู่นะท่านดยุค”
ชายผมบลอนด์เก็บปืนแล้วเอาเสื้อคลุมตัวเองมาคลุมตัวบอนนี่และลูบหัวเบาๆ
“ไม่ต้องห่วงนะ”
ทหารพาตัวเฟรดดี้กับฟ๊อกซี่ไปขังแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครเห็นเขาจึงดึงบอนนี่มากอด
“ทหารพวกนี้เป็นทหารในตระกูลข้าเอง...ทั้งท่านราชาและคนอื่นๆยังไม่รู้เรื่องนี้”
กระต่ายหนุ่มนิ่งเงียบเมื่อเมียสพูดประโยคนั้นออกมา
“เพื่อให้เจ้าได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ล่ะก็...วิธีสกปรกแค่ไหนข้าก็จะทำ”
ชายผู้นี้ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้บอนนี่ขึ้นเป็นกษัตริย์จริงๆ
“องค์หญิงก็ด้วยขอรับ...ถ้าเผลอปากโป้งเมื่อไร คนรักของท่านต้องตายอย่างทรมานแน่”
เมียสรู้ตัวว่าชิกก้าแอบยืนฟังอยู่จึงขู่ไปด้วยรอยยิ้ม
“แกนี่มัน...ไอ้สารเลว!!” ชิกก้าตะคอกเสียงดัง
“หึ เพิ่งรู้หรอขอรับ?” เขาจับไหล่เด็กสาวไว้
“ที่ท่านราชาให้ท่านต้องแต่งงานกับคนของข้าก็เป็นเพราะว่าท่านไปหลงรักโจรสลัดนี่เนอะ”
เมียสยังยิ้มและพูดต่อ “ทำตนเองเดือดร้อนอย่ามาโทษข้า”
ขณะเดียวกันบอนนี่ก็รีบแต่งตัวเพื่อกลับเข้างาน
“งานอภิเษกและการขึ้นครองราชย์ยังไม่ถูกยกเลิก แต่งตัวให้เรียบร้อยพวกเราจะกลับเข้างานกัน”
ทั้งบอนนี่และชิกก้าต่างมีสีหน้าวิตกกังวลจนเห็นได้ชัด
“ทำไมพวกเจ้าทำหน้าแบบนั้นล่ะ
ไม่กี่ชั่วโมงพวกเรา‘สามคน’
จะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”
ชายผมบลอนด์พูดอย่างร่าเริงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ร่าเริงหน่อยสิ!! ข้าว่าข้าไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”
 
“ขออภัยทุกท่านในความล่าช้าที่เกิดขึ้น การสถาปนากษัตริย์องค์ใหม่กำลังจะ...”