What I was (สิ่งที่ฉันเป็น)

 

 
--ทุกคนล้วนมีอดีตที่เจ็บปวด--
 แต่เราก็สามารถสร้างจจุบันให้ดีได้เช่นกัน

 
 
 
ใช้เวลาในการเดินไม่นานมาก  ฮานาก็ถึงคอนโดที่เธออยู่ ฮานาใช้นิวมือสแกรนประตูเข้ามาอย่างง่ายในห้องไม่ใช่ โทนชมพู หวานใสเหือนห้องผู็หญิงแต่อย่างใด ทั้งห้องล้วนเป็นสีดำ ขาว ซึ่งถ้าใครไม่รู้ว่าห้องนี้คือห้องของผู้หญิงอย่างฮานา  ก็อาจคิดว่าเป็นห้องของชายหนุ่มก็เป็นได้
              ฮานาทิ้งตัวเอนหลังลงเตียงนอนอย่างเหนื่อยล้า  มองโทรสัพที่มีสายเรียกเข้าเรื่อยๆ ซึ่งสายไหนไม่ใช่ใครคือ  พ่อ ของเธอเอง  แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรปล่อยให้เสียงโทรสัพดังไปอย่างนั้น  เธอชินแล้วทุกๆครั้งที่ฮานาไม่กลับบ้าน พ่อของเค้าก็จะโทรมาอย่างนี้ ..เมื่อยังอดีตฮนาเป็นเด็กร่าเริงแต่เมื่อแม่ของฮานาเสียไป ฮานาอยู่โดดเดี่ยวมาตลอดฃ ตอนที่เธอเป็นเด็กเธอพยายามที่จะเข้าใกล้เพื่อนๆ  แต่ก็มีแต่คนเดินหนี ไม่สนใจเธอ และจะตามด้วยคำว่า "ไปไกลเลยนะยัยเด็ก คาสิโน"จากนั้นเธอก็เป็นคนที่เอาแต่เงียบ แม้กระทั่ง เธอเข้าโรงเรียนมัธยมต้นเธอก็ยังต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไป
 
"ยัยเด็กคาสิโน..ฮึ"ฮานานึกถึงอดีตและ พูดออกมาอย่างเจ็บปวด  พร้อมด้วยน้ำตาที่หลั่งไหนออกมาโดยไม่ได้มีเสียงสอื่นไห้  แต่อย่างใด 
 
เมื่อทยองไปส่งฮานา  เค้าก็ให้คนขับรถ  ไปส่งเค้าที่คอนโด เพราะอะไรนั่นหรอไม่ใช่มีปัญหาหรือกลับบ้านไม่ได้  แต่เค้ารู็อยู่แล้วว่าถ้ากลับบ้านไปก็ต้องไปตอบคำถามต่างๆ   ของ  พ่อและแม่ของเค้า 
 
"คุณหนู จะให้ผมไปส่งที่คอนโดจริง หรือครับ"คนขับรถเก่าแก่จองครอบครัวทยองถามด้วยความกังวล เพราะกลัวว่าถ้าไปส่งทยองที่คอนโด ทยองอาจจะทะเลาะกับครอบครัวได้
 
"ครับลุง ..ไม่ต้อเป็นห่วงนะครับเดี้ยผมโทรบอกคุณแม่ เอง"ทยองตอบด้วยท่าทียิ้มย้ม  เพื่อไม่ให้คนที่ถามกังวลใจ
 
"เอ่อออ  ครับคุณหนู"ถึงจะรู้สึกไม่ดีเท่าไรแต่ เค้าก็ไม่ได้ขัดใจอะไร ไม่นานรถก็เคลื่อมาถึงคอนโดที่ดูจากภายนอกแล้วนั้นใหญ่โตและดูหรูหรา 
 
"ถึงแล้วครับ คุณหนู"ลุงขับรถบอกพร้อม  มองทยองจากกระจกมองหลัง 
 
"ขอบคุณครับ"ทยองบอก  และลงจากรถเข้าสู๋ตัวอาคารคอนโด  จากนั้นรถก็ได้เคลื่อนตัวออกไป
เค้าขึ้นลิฟ  มาชั้นที่ 14   เมื่อถึงชั้นที่ทยองอยู่ทยองก็ได้ มุ่งหน้าไปที่ห้องของเค้า ทยองใช่บัตรรูดเพื่อเปิดประตู  ห้องทยองเน้นสี น้ำตาล  ลายไม้ ไม่ได้มีของตกแต่งเยอะแยะอะไร ดูเรียบง่ายสบายๆ  ทยองวางกระเป๋า และเดินมานั่งโซฟารูปเอล  ตัวยาวสีน้ำตาล ทยองพิงหลังอย่างสบายใจ จากนั้นเค้าก็ไม่ลืมที่จะโทรหาแม่  ของเค้า
 
"ครับแม่ "เมื่อปลายทางรับสาย  ทยองก็เปิดบทการพูดทันที
 
"ทยอง แอบไปนอนคอนโด อีกแล้วหรอลูก "หญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่ ถามด้วยเสียงที่ แข็งนิดหน่อย
 
"ขอโทษครับแม่ เอาเป็นว่าผมดูแลตัวเองได้ รักแม่ครับ" ทยองเอ่ยบอก และกดวางทันที เพราะเค้ารูอยู่แล้วว่ายังไงแม่ของเค้าพร้อมที่จะเข้าใจเค้าเสมอ เมื่อวางสายจากแม่  ทยองก็ลุกเพื่อไปอาบน้ำ   ไม่นาน เค้าก็นุงผ้าขุนหนูที่พาดแค่เอวออกมานั่งโซฟา  และนึกถึงคนที่กำลังจะแกล้งได้จึงโทรวิดีโอคลอไป  และยิ้มอย่าง ชนะ
      
"  ทยอง หรอ"ฮานามองโทรสัพที่คนโทรมานั้นไม่ใช่พ่อแต่กลับ เป็นชายหนุ่มที่ชื่อว่า  ทยอง ฮานาก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าเธอดีใจไม่น้อย  เธอรีบรับ..แต่เมื่อเธอรับ   ฮานาก็ต้องรับหันหน้าหนีทันที 
 
 
"เขินหรอ  หน้าแดงเชียว"ทยองพูดอย่างขำขันเมื่อ  เห็นฮานาหลบหน้า เป็นใครๆจะกล้าดูล่ะเมื่อเคาเปลือนท่อนบนซะขนาดนี้ 
 
"มีอะไร"ฮานาตอบกลับไปอย่างเสียงนิ่งไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร ถึงแ่จะเขินอย่างที่ทยองบอกจริงๆ  เพราะสิ่งี่เธเห็นคือกล้ามที่เป็นมัดๆ  เป็นใครๆก็เขิน
 
"ป่าว  ฝันดีน้า  ยายสาวโหดฮานา"ทยองเอ่ยบอกด้วนอาการยิ้มแย้ม  แต่ฮานาไม่ได้พูดอะไรเพียงหันมามองและ กดปิดสายไป  
 
"อย่ามาทำให้ ฉันหวั่นไหวนะ"ฮานาบอกกับความรู็สึกตัวเองเพราะตนนี้เธอ  เริ่มหวั่นไหวกับสิ่งที่ทยองทำกับตัวเอง เมื่อทยองไม่ได้รักตนแล้วเค้าทำอย่างนี้ทำไม  ฮานานอนคิดอย่างกังวลและก็ไม่มีใครที่จะให้คำตอบกับเธอได้ดี  เท่ากับเธอและ  คำตอบจาก   ทยอง
 
"ยัยสาวโหดฮานา  หน้าแดงเลยแหะ"ทยองพูดด้วยอาการที่ขำ  เพราะนอกจากเค้าแล้วก็ไม่มีใครกล้าทำอย่างนี้กับฮานา  เค้าทำไปยอมรับว่ามีความสุขมากที่ได้แกล้วฮานา  แต่ก็เพราะด้วยความสงสาร  ไ่ด้เกนเลยกว่าสิ่งที่เป็นแต่อย่างใด
 
 
 
 
 
 
----จบไปอีกตอน  บ้าย บ่าย  แชวบบบบ---