What I was (สิ่งที่ฉันเป็น)

ณ   บ้าน  ทยอง

____________________

            ในบ้านที่ดูจะใหญ่โต  หรือจะเรียกคฤหาสก็คงไม่แปลก เพราะบ้นทยองให้โตมาก  พรอมพื้นที่ใช้สอยที่ดูกว้าง  มีสระน้ำ  หรือสนามหญ่าที่นี่เดินด้วยเท้าเปล่า ดอกไม้ที่บางที่ก็นำเข้าจากต่างประเทศ   บ้านใหญ่พอที่จะให้คนอยู่ได้ หลายสิบคน ต้องมีเสียงพูดคุยเสียงหยอกล้อที่ครึกครื้นแต่ทุกอย่างกลับเงียบสงบ และบ้านหลังนี้มีแค่   ทยอง และบิดาของเค้าเท่านั้น ..

          เมื่อรถที่ไปรับทยองก็ขับเข้ามาจอดในหน้าบ้าน  ทยองลงจากรถ  เขาก็ไม่ลืมที่จะนำมือล้วงกระเป๋า  และเดินขึ้นเข้าตัวบ้านไม่ได้แสดงสีหน้าอารมณ์อะไร จากนั้นคนขับรถประจำบ้านทยองก็นำรถไปเก็บ

"เรียนวันแรกไปไงมั่งล่ะ  เจ้าทยอง"ผู้เป็นพ่อที่นั่งโซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขก บิดาทยองมีรูปร่างคล้ายทยองทุกอย่างแต่ดูเหมือนจะอ้วนไปนิดตามการเวลาเพราะตอนนี้บิดาทยองก็มีอายุมากพอสมควร  พ่อของทยองได้เงยหน้าขึ้นถามลูกชายด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

"ก็ ..ดีครับ"ทยองหันไปตอบพ่อด้วยเสียงที่ยิ่งเย็นชา และสีหน้าที่เหมือนหุ่น   จากนั้นก็เดินขึ้นห้องของเขาไป   โดยที่มีสายตาผู้เป็นพ่อจับจองมองอยู่

"นี่ลูก ..มือน่ะเอาออกจากกระเป๋ากางเกงบ้านก็ได้"พ่อของทยองกระโกนบอกทยองด้วยน้ำเสียงที่กรึ่งเล่นกรึ่งจริงจัง   เพราะโดยส่วนตัวแล้ว  พ่อของทยองเป็นคนเฮฮาเข้ากับคนอื่นได้ง่าย  ไม่ถือตัว  บรรดาคนรับใช้จึงรักพ่อของทยองและจงรักภักดีตลอดมา

          เช้าอันสดใสแสงอาทิตย์ที่เข้าลอดผ่านเข้ามาในห้องของทยองที่ตกแต่งด้วยสีเทาแดง  ทั้งห้อง ทยองตื่นลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่งัวเงียบนที่นอน ส่วนชุดนอนที่เข้าใสเป็นประจำนั้นคือกางเกงขายาวผ้านุ่มๆสบายๆ เท่านั้นไม่ได้มีเสืออะไร  

"คุณหนูค้ะจะให้ป้าเตรียม ข้าวต้มปลาแซลม่อน กับกาแฟไม่ไส่น้ำตาล ให้ไหมค้ะ"ป้าจูยองได้มาเคาะประตูและถามทยองอย่างนี้เป็นประจำอยู่แล้ว

"ครับ..แต่ไม่เอากาแฟนะ พอดีผมจะไปซื้อดื่มที่โรงเรียนน่ะครับ"ทยองที่นอนงัวเงียอยู่บนเตียงตอบป้าจูยอง  ในขณะที่เค้ากำลังหลับตาอยู่

"ได้ค่ะ  งั้นเดี๊ยวป้าไปทำและว่างไว้ให้บนโต๊ะทานอาหารนะค้ะ"ป้าจูยองบอกและเดินลงไปทำหน้าที่ของตนเอง   เมื่อสินสุดเสียงของป้าจูยอง  ทยองก็เดินเข้าไปทำการอาบน้ำเพื่อที่จะได้แต่งตัวลงไปทานข้าวและไปโรงเรียน  ..ป้าจูยองเป็นคนเก่าแก่ในบ้านที่  ดูแลทยองตั้งแต่ทยองอายุ  6  ขวบ เพราะทยองถูกแม่แท้ๆทิ่งไปตั้งแต่ เค้า 6ขวบ ทยองให้ความเคารพกับป้าจูยองเป็นอย่งมาก เพราะเค้ารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้คือแม่ของเค้า   

"ลงมาแล้วหรอค้ะคุรหนู  เชิญค่ะ"ป้าจูยองบอกทยอง  ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อเห็นทยองลงมาจากชั้นบน 

"เห้อ...พ่อไปคุยงานต่างประเทศอีกแล้วหรอครับ"ทยองไม่ได้ตอบหรือรู้สึกอะไรกับคำพูดของป้าจูยองเมื่อเค้าลงมาที่ห้องทานอาหาร ก็ได้กวาดตามองหาผู้เป็นพ่อ ถึงรู้อยู่แล้วว่าตื่นมาเค้าจะไม่ได้เห็นหน้าพ่อเค้าก็ตาม เพราะต้ังแต่ทยองยังเด็กพ่อเค้าก็เอาแต่ทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาให้ทยองมาก  เหมือนที่พ่อจะทำให้ลูกทั่วๆไป  และนั่นคือเหตุผลที่เค้าเลือกที่จะไม่ค่อยพูดกับใคร

"อ้อค่ะ  เอิ่มรู้สึกเหมือนจะไปประเทศจีนนะค้ะ  จะกลับก็อาทิตย์หน้าเลยค่ะคุณหนู"ป้าจูยองบอกกับทยองด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงเพราะดูเหมือนว่าทยองจะรู็สึกไม่ดี เลย..

"งั้นผมไปเรียนก่อนครับป้า "ทยองลุกจากเก้าอี้และยืนจากนั้นก็น้อมตัวลงมาเพื่อเป็นการสวัสดี  และเมื่อออกมาจากตัวบ้าน ก็มีรถมาจอดรอไว้แล้ว  

"วันนี้ไม่ต้องไปแวะที่  สวนสาธารณะแล้วนะ  เพราะผมจะใช้เวลาไปดื่มกาแฟที่โรงเรียน"ก่่อนจะขึ้นรถทยองก็บอกกับคนขับรถ   เพราะก่อนจะไปถึงที่โรงเรียนเค้าจะไปแวะที่สวนสาธารณะเพราะอะไรน่ะหรอ  มันคือที่ที่  มารดาทยองได้พาทยองมาปิกนิคที่นี่  และในขณะเดียวกัน  แม่ของทยองก็ได้ทิ้งเค้าไว้ที่นี่ด้วย...

            ไ่ม่นานรถของทยองก็มาถึงที่หน้าโรงเรียน  ทยองเดินเข้ามาในโรยงเรียนจากที่ในโรงเรียนที่แสนจะน่าเบื่อก็กับมามีเสียงกรี๊ดและสาวๆที่หันมองเช่นเดิม ส่วนทยองก็ไม่ไดรู้สึกอะไรเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านกาแฟภายในโรงเรียน  เขาได้เข้าไปแต่ดูเหมือน่วาร้านจะยังเตรียมของไม่เสร็จทยองจึงเดินไปถามที่เค้าเตอร์

"ยังไม่เปิดหรอ ..ครับ"ทยองเอ่ยถามผู้หญิงที่อยู่หลังเค้าเตอร์และหันหลังให้เค้า  โดยที่มั่งแต่จัดของอยู่

"โอ้ยนี่  กำลังเตรียมหัวหด  ก้นฟิสแล้วค่ะรอสักครู่  ดะ ดะได้ สัวัสดีค่ะ "หญิงสอนพูดโดยไม่ได้หันหน้ามามอง  พูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างโมโห  แต่เมื่อหันมามองทยองก็พูดตระกรุกกระกักจากสีหน้าที่ บึ้งตึงก็ กลับมายิ้มให้ทยองอย่างกับเป็นคนล่ะคน

"เปิดแล้วหรือยังปิดอยู่ครับ"ทยองเอ่ยปากถามอีกครั้ง 

"เปิดแล้วค่ะ  ไม่ทราบจะรับอะไรดีค่ะคุณเนื้อคู่  อุ้ยคุณลูกค้า"แม่ค้าสาวพูดไปยิ้มไปและแกล้งทำเป็นหยอดทยองอย่างไม่ได้เขินอายอะไร

"เอาอเมริกาโน่ร้อนไม่  ไส่น้ำตาล"ทยองมองเมนูร้านและสั่งกับแม่ค้าจากนั้นก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะ

แต่ก็มีสายตาของแม่ค้าร้านกาแฟที่มองด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม 

"ขอนั่งด้วยสิ"อยู่ๆก็มีเสียงของผู้ชายเดินมาที่โต๊ะทยองและพูดด้วย น้ำเสียงที่กึ่งหาเรื่อง แต่ทยองที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ก็ไม่ได้หันหรือสนใจเียงนั้นสักนิด

"หยิ่งซะด้วย เก่งนักหรอ ไอ้หน้าหมาเอ้ย"เสียงที่ดูจะหาเรื่องนั้นก็ยังไม่หายแต่กลับพูดหาเรื่องทยองอีก  ทยองถอนหายใจออกมาเหือกไหญ่   ทิ้งหนังสือลงบนโต๊ะ และลุกขึ้นหวังที่จะเอากำปั้นต่อยปากเสียๆ นี่แต่เมื่อมองหน้านั้นก็ก็ต้องเงื้อมือลงทันที

"ไอ้ โซวอน .."ทยองเอ่ยอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าจะเจอเพื่อนเก่า  สมัยประถมอีก  เพราะตอนนี้เค้าก็เข้ามอปลายแล้ว

"เออน่ะ  ฉันเอง นี่ไอ้ทยองเจอหน้าฉันนี่ถึงกับจะต่อยเลยหรือไง"โซวอนเอ่ยล้อเพื่อนด้วยท่าทีร่าเริงและตบบ่าเพื่อนเพื่อไปการทักทาย

"ก็ดูทัก สิ  มันหน้าทำให้ปากหมาๆของแกแตกจริงๆ  นั่งก่อนๆ"ทยองเอ่ยบอกเพื่อน  สมัยประถามที่เค้าสนิดเพียงแค่คนเดียว อย่างมีความสุขแต่สีหน้าก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม

"ทักแกดีๆ  ไม่มีต่อกลอน  ก็ไม่ใช่โซวอนสิคร้าบบ"โซวอนพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ทะเล้น 

"เอาอะไรไหมเดี้ยวจะไปสั่งให้ "ทยองบอกกะโซวอน เพราะนี่ก็เป็นโอกาสดีเพราะทยองก็ไม่ได้เจอโซวอนมานานแล้ว

"เอิ่มเอาเหมือนแกนะ   แต่ใส่น้ำตาลเยอะๆนะเว้ย  เพราะชีวิตฉันขาดหวานไม่ได้"โซวอนบอกเพราะส่วนตัวเขาชอบทานหวานอยู่แล้ว  เมื่อโซวอนบอกเส็จทยองก็ลุกไปสั่งที่เค้าเตอร์ไม่นานก็ได้กาแฟของเค้าและของ  สหายของเค้าที่ชื่อโซวอน

                ทยองถือแก้วกาแฟของตัวเองและของโซวอนเตรียมที่จะไปนั่งโต๊ะ  แต่แล้วก็มีบางคนเดินหันหลังเดินเข้ามาชนกาแฟ  จนมันหกใส่  เสื้อของเขา  เขารีบทิ้งแก้วกาแฟ  และรีบถอดเสื้ออก  เพราะกาแฟนั้นมันร้อนจนทำให้เนื้อส่วนหน้าอกเกิดรอยแดง

"ขอโทดค่ะ  ฉันไม่ได้ตั้งใจ"ผู็หญิงที่ชนหันมากว่าวขอโทด  ด้วยท่าทีที่ตกใจ และรีบเอาผ้าเซ็ดหน้ามาช่วยเช็ด  แต่แล้วทยองก็ปฎิเสธการช่วยเหลือจากเธอพร้อมปัดมือ  ของมีโซด์ออกอย่างแรง

"ไม่เป็นไร."ทยองบอกด้วยน้ำเสียงที่โมโหแต่ก็ไม่ได้กล่าวต่อว่าแต่อย่างได  แต่มีโซด์ก็ยังทุรังที่จะช่วยทยองอยู่จึงใช้ผ้าเซ็ดหน้าเดิมเช็ดให้ทยองอีกแต่ครั้งนี้ดูเหมือนทยองจะเก็ฐความโมโหไม่ไว้  จึงจับข้อมือของมีโซด์อย่างแรงและกระชากมาหาตนเองจากนั้นก็มองหน้ามีโซว์ ด้วยสายตาที่แค้นเคือง

            แต่แล้วแว็บเดียวเค้าก็อึ้งกระใบหน้าที่ดูหวานผิวที่ขาวและดวงตาที่ดูกังวนและ  เหมือนจะมีน้ำตาคลออยู๋ที่ดวงตาที่กลมโตนั้น  แต่เค้าก็ไม่ได้อึ้งนานอะไรเพราะเค้าไม่ได้เป็นคนแพ้น้ำตาผู้หญิงอยู่แล้ว

"บอกว่าไม่เป็นไร  ก็ไม่เป็นไร  ไม่ได้ยินหรือไงห้ะ"ทยองพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งแและดุดันกระครอกใส่มีโซว์ด้วยความโกรธที่ทวีคูณ   

               แต่เค้าจะรู้ไหมว่า ผู้หญิงที่เค้าได้ตระครอกใส่นั้นมีชีวิตที่ชั่งน่าสงสาร  และไม่ได้มีพิษภัยอะไร  หัวใจด้วงน้อยๆของมีโซว์ได้แต่รู้สึกผิด  เท่านั้น..............

เดี้ยมาต่ออีก  50  %  น้าจุฟ