Kamisama boku no suki yo ne

เขาว่ากันว่า...ถ้าหากเราพับนกกระเรียนครบ 1000 ตัว จะสามารถอธิฐานขออะไรก็ได้แล้วจะสมหวัง เป็นความเชื่อของคนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านของผม
และแน่นอนว่าสิ่งที่วัยรุ่นมัธยมปลายอย่างผมจะขอคือความรัก...
.
.
.
.
ครึ่งเดือนผ่านไป
.
.
วันนี้เป็นวันที่หิมะแรกของฤดูหนาวโปรยลงมา ผมหยิบนกทั้ง 1000 ตัวมาโปรยขึ้นฟ้าพร้อมกับหลับตาอธิฐานในสิ่งที่หวัง ช่วงเวลาที่นกกระดาษล่วงหล่นลงมาพร้อมกับหิมะ เหมือนกับเวลาเดินช้าลง...
"ท่านเทพเจ้า...ผมปรารถนาจะมีความรักที่สมหวัง....ขอท่านช่วยบันดาลให้ผมได้พบคู่รักแท้ด้วยเถอะ..."ผมพนมมือและหลับตาอธิฐานด้วยใจจริง
.
.
.
เวลาผ่านไปจนถึงฤดูใบไม้ผลิ ดอกซากุระหลายต้นเริ่มบานสะพรั่งสวยงาม ทางเดินสีเหลืองอ่อนถูกฉายด้วยแสงแดดจากพระอาทิตย์บวกกับหิมะบางส่วนที่ละลายกลายเป็นแอ่งน้ำย่อมๆทำให้ส่องประกายเป็นสีทอง...ดูสวยงามจนอยากหยุดเวลาเอาไว้
...ผมเดินตามทางนั้นไปเรื่อยๆเพื่อไปโรงเรียนที่คุ้นเคย ชั้นปีที่ถูกเลื่อนจาก ปี 1 เป็น ปี 2 เป็นความทรงจำที่น่าจดจำอย่างหนึ่ง
.
.
ผ่านไปหลายนาทีก็เข้าสู่ชั่วโมงโฮมรูมของแต่ละห้อง และแน่นอนว่าต้องมีการเพิ่มมาของนักเรียนใหม่
"เอาล่ะๆ นั่งที่กันให้เรียบร้อย วันนี้มีนักเรียนเพิ่มมาอีก 1 คนนะ เข้ามาสิ"ทันทีที่อาจารย์กล่าวเชิญ ขายาวที่ถูกปิดด้วยกางเกงนักเรียนก็ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับยิ้มบางอย่างเป็นมิตร
"ผมฮิจิเมะ เรย์ ฝากตัวด้วย........นะครับ"เขาคนนั้นแนะนำตัวก่อนที่จะพูดประโยคหลังแล้วหันมามองทางผมเหมือนกับว่าทั้งห้องมีแค่ผมคนเดียว
"งั้นเรย์คุง เธอไปนั่งตรงอาซามินะ"อาจารย์พูดพลางชี้นิ้วไปที่โต๊ะว่างทางขวามือผม เขาคนนั้นเดินมานั่งที่พร้อมกับหยิบหนังสือประจำวิชามาวางให้เรียบร้อย และอาจารย์ก็เริ่มสอน
"อาซามิ...."เสียงทุ้มเอ่ยชื่อผมขึ้นก่อนที่จะยิ้มสดใสเหมาะกับฤดูมาให้ผม
"ครับ...?"ผมหันไปมองคนทางขวาแล้วถามกลับอย่างสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอกครับ"เขายิ้มบางให้แล้วสนใจหนังสือตรงหน้าต่อ
เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย...
 
ตกเย็นของวันก็ได้เวลากลับบ้าน แต่ละคนแยกย้ายกลับบ้านของตัวเองอย่างเร่งรีบ บางคนก็จะไปเดินเที่ยว บางคนก็มีงานพิเศษรออยู่ และอีกหลายเหตุผลมากมายที่ทำให้นักเรียนหลายคนกลับไปจนแทบจะหมดโรงเรียนทั้งๆที่เพิ่งบอกเลิกเรียนไม่กี่นาทีด้วยซ้ำ แต่ผมไม่มีเพื่อนหรืออะไรที่ทำให้ต้องรีบกลับบ้าน ทำให้ผมเดินไปที่ที่หนึ่ง
...ผมเดินไปที่ต้นซากุระต้นหนึ่ง เป็นที่ที่ไม่มีใครผ่านเข้ามา เพราะอยู่บนภูเขาห่างจากแหล่งที่อยู่อาศัยพอสมควร ผมชอบไปที่นั่นบ่อยๆจนเรียกได้ว่าเป็นบ้านหลังที่สอง และที่ตรงนั้นก็เป็นที่ที่ผมนำนกกระเรียนมาโปรยและอธิฐานเอาไว้
ผมยืนมองซากุระที่พลิ้วไหวตามลมอย่างเพลิดเพลินโดยไม่รู้ว่ามีคนอยู่ข้างหลัง
"อาซามิ..."เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังผมไม่ไกลนักชวนให้ผมหันไปดูอย่างอดไม่ได้ เพราะบริเวณนี้มีแค่ผมที่รู้ทาง แล้วผมก็ไม่มีเพื่อนจึงไม่มีใครตามมาได้แต่เขากลับมาอยู่ที่นี่ได้งั้นเหรอ...
ผมหันไปตามเสียงเรียก ก็พบเข้ากับนักเรียนที่เพิ่งเข้าใหม่เมื่อเช้า แต่เขาอยู่ในชุดกิโมโนะสีขาวและฟ้าลายดอกซากุระ ผมประบ่าสีน้ำตาลต่างจากเมื่อเช้าที่เป็นสีอ่อน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกำลังจ้องมองมาที่ผมอย่างไม่ละสายตา ปากที่ขยับยิ้มบางพอให้ดูรู้ว่าเป็นมิตร ซึ่งโดยรวมแล้วเขาเหมาะกับชุดนี้มาก และดูหล่อสมวัยมากจริงๆ
"ฮาจิเมะคุง...."ผมพูดเสียงเบาราวกับว่าพึมพำ หัวใจของผมเต้นแรงที่ครั้งที่จ้องมองเขา ร่างนั้นขยับเท้าก้าวเข้ามาก่อนที่จะดึงผมไปกอดอย่างนุ่มนวล ร่างกายผมที่ถูกกอดอยู่ดันไม่ต่อต้านแต่กลับดึงดูดมากกว่าเดิม แขนของผมทั้งสองข้างโอบกอดเขากลับอย่างห้ามไม่ได้ ความรู้สึกดีและอบอุ่นถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน เขาไหวตัวเล็กน้อยก่อนที่จะกระซิบหูผมอย่างนุ่มนวล...
"ผมมาตามที่คุณเรียกร้องแล้วนะอาซามิ...ผมจะเป็นคนรักของคุณตลอดไป...."เมื่อเขาพูดเช่นนั้นหัวใจของผมก็เต้นแรง ใบหน้าก็ร้อนฉ่าด้วยความอาย ความรู้สึกดีมากมายจู่โจมอย่างหนักทั้งทางกายและจิตใจของผม
 
...อ่า..ทำไมกันนะ...ทำไมผมถึงไม่รู้สึกรังเกียจเขาที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน...แต่ตรงกันข้าม ผมกลับรู้สึกอยากกอดเขาไว้อย่างนี้เรื่อยไป...
 
"อาซามิ....ผมรักคุณ เป็นของผมแค่คนเดียวเท่านั้นนะ..."เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นก่อนที่จะซบหน้าลงกับไหล่ของผม
 
ผมควรจะทำยังไงดี......ผมเชื่อดีรึเปล่าที่เขาเป็นรักแท้ของผม...
 
'ท่านเทพเจ้าครับ.......เขาคนนี้คือคนที่คุณส่งมาใช่ไหม...'
 
ติดตามตอนต่อไป...
 
* ชื่อและความหมายของตัวละคร *
- Hajime Rei (ฮาจิเมะ เรย์) (การเริ่มต้น การให้พร (blessing) อันแท้จริง)
- Asami Haruki (อาซามิ ฮารุกิ) (รุ่งอรุณอันงดงาม ดวงอาทิตย์ส่องแสงสว่าง)