Kamisama boku no suki yo ne

 ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

...เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นไม่นานนักก็ดับลง แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านผ้าม่านมุ่งตรงไปที่ร่างเล็กใต้ผ้าห่มซึ่งตอนนี้นอนขดตัวและไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัวเลยสักนิด

Hajime talk

"ฮาซามิ เช้าแล้วนะครับ ถ้าไม่รีบตื่นจะไปโรงเรียนสายนะ"ผมพูดพลางเขย่าตัวอาซามิที่กำลังนอนขดตัวนิ่งบนเตียง สงสัยจะหนาวล่ะมั้ง... ก็นี่มันเพิ่งเริ่มฤดูใบไม้ผลิได้แค่สองวันเองนี่หน่า

"อาซามิ~~"ผมเขย่าตัวอาซามิอีกรอบ แต่ก็ไม่มีการตอบรับกลับมาเลยสักนิด ดูแปลกๆแฮะ ทำไมตัวอาซามิดูนิ่มแปลกๆ ?

พรึ่บ!

ผมเปิดผ้าห่มออกมาก็พบว่ามันคือตุ๊กตาหมีและหมอนใบเล็กที่ถูกจัดท่าให้เหมือนนอนขดตัวอยู่ อาซามิหายไปไหน ?

ทันทีที่ผมนึกถึงอาซามิ ผมก็แทบจะวิ่งหาทันที

ห้องน้ำไม่มี

ห้องครัวไม่มี

ห้องนั่งเล่นก็ไม่มี

หายไหน ??

ผมวิ่งวุ่นหาตัวเขารอบบ้านแต่ก็ไม่เจอ....

หรือว่าอาซามิ....

"ไม่นะอาซามิ!ผมจะไปช่วยคุณเอง"ผมรีบวิ่งออกนอกบ้านตามหาอาซามิทันที และบรรยากาศรอบๆตัวผมก็เปลี่ยนไป จากที่เคยมีบ้านเรือนกลับกลายเป็นสีดำมืดสนิทไปหมดจนรับรู้ได้ว่าผมอยู่คนเดียว...

 "ฮาจิเมะ............"

นั่นเสียงอาซามินี่.....

'อาซามิ! คุณอยู่ที่ไหน'

"ฮาจิเมะ..."

'อาซามิ.....อาซาใิ!คุณอยู่ที่ไหน ทำไมผมมองไม่เห็นคุณเลย'

"ฮาจิเมะ!"

พรึ่บ!

"แฮ่ก...แฮ่ก...ฝะ....ฝันหรอกเหรอ..."ผมพูดพลางปาดเหงื่อที่อยู่บนใบหน้าก่อนที่จะมองไปรอบๆและพบว่าอาซามินั่งอยู่ใกล้ๆผม

"เป็นอะไรรึเปล่า? ฝันร้ายเหรอ"เขาถามผมด้วยใบหน้าที่เป็นห่วง ทำเอาผมไม่อยากเล่าความฝันให้เขาฟังเลยแฮะ

"เปล่าครับ.....อาซามิตื่นมานานรึยังครับ หิวรึเปล่า?"ผมถามเขากลับ

ใบหน้าของอาซามิที่ดูกังวลเริ่มผ่อนคลายลง และพูดตอบด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจางๆ

น่ารัก ~ >/////<

"กะ...ก็ตื่นได้ไม่นานหรอก ผมทำอาหารเช้ากับข้าวกล่องตอนเที่ยงไว้แล้ว รีบอาบน้ำแล้วลงไปทานด้วยนะ"อาซามิพูดยาวก่อนที่จะรีบตรงดิ่งลงไปห้องครัวเพื่อรอทานข้าว

"อาซามิ.......เพราะแบบนี้ไงผมถึงไม่อยากให้ใครได้คุณไป...."

Hajime end talk

"ลงมาแล้วเหรอ... ทานข้าวกันเถอะ"อาซามิพูดพลางยิ้มนิดๆและเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงพร้อมกับอีกคนที่อยู่ในชุดนักเรียนเหมือนกัน

"งั้น...ทานล่ะนะครับ/ทานล่ะครับ"เสียงทั้งสองพูดประสานกันก่อนที่จะลงมือทานข้าวเช้าจนหมดและได้เวลาไปโรงเรียนแล้ว

ระหว่างทาง

"เดี๋ยวผมถือให้นะ"ฮาจิเมะพูดพลางหยิบข้าวกล่องและกรเป๋าของอาซามิไปถือทันที

"ดะ..เดี๋ยวสิ นายก็มีของถือไม่ใช่เหรอ แค่นี้ผมถือเองได้นะ"อาซามิตอบพลางเอื้อมมือไปหยิบของของตัวเองกลับมา แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะคนตัวสูงกว่าดันเอี้ยวตัวหลบซะได้

"ไม่เอานะ ผมไม่อยากให้คุณถือของหนักๆแบบนี้หรอก"เขาตอบกลับพร้อมกับทำหน้างอเหมือนเด็กถูกขัดใจ

"แต่ผมไม่อยากรบกวนคุ---"

"ไม่ได้รบกวนซะหน่อย ! ผมยินดีจะทำเพื่ออาซามิทุกอย่าง ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิต จะตายแทนผมก็ยอ---"

"ไม่เอานะ!....ผม.....ไม่ต้องการแบบนั้น.....ขอร้องล่ะ.."คนตัวเล็กก้มหน้าเพื่อปกปิดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาในไม่ช้า

"อาซามิ...ผมขอโทษนะที่พูดแบบนั้น ผมสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป...เพราะงั้น...อย่าร้องนะครับ"คนตัวใหญ่เชยคางของคนตัวเล็กกว่าขึ้นมาพลางปาดน้ำตาให้ และส่งยิ้มอันอบอุ่นให้คนตัวเล็กกว่าเพื่อปลอบใจ

"ฮึก.....ฮาจิเมะ....สัญญานะ"

"สัญญาครับ..."เขายิ้มให้และคนตัวเล็กก็ยิ้มตาม

'อาซามิ.....ผมจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป'

ติดตามตอนต่อไป...