Never Change, Please! เช็คบิคแค้น เปิดโปงหัวใจ

กรี๊ดดดด!!! กรี๊ด!!! กรี๊ดดดดดด!!!

" โอ๊ยเสียงความถี่สูงแบบนี้อีกแล้วน่ารำคาญชะมัดยาก " ซองวาโวยวายลั่นโรงอาหารทำเอาทุกคนถึงกับหันมองมาทางพวกฉันเป็นตาเดียว

" มองอะไรฮ่ะ!! " ซองวาทำสายตาดุดันพร้อมกับตวาดคนที่มองเสียงดังลั่นจนทุกคนรีบหันกับไปเลยทันที

" นี่...ยัยซองใจเย็นๆหน่อยซิ่ " แอลเตือนเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

" ฉันใจเย็นไม่ไหวแล้วแกฉันรำคาญ...แกไม่ได้ยินเสียงแปดหลอดของยัยพวกนั้นรึไงไม่รู้จะกรี๊ดอะไรนักหนากับอีแค่ผู้ชายสองคนมาตึกคณะเราทำอย่างกับว่าดารานักร้องชื่อดังมาอย่างนั้นแหละ บลาๆๆๆ " ซองวาบ่นยาวเป็นชุดจนแอลถึงกับยกมือขึ้นมากลุมขมับ

" โอ้ย!!ยัยซองแกจะบ่นอะไรนักหนาฉันว่าเสียงบ่นแกน่ารำคาญมากกว่าเสียงกรี๊ดแปดหลอดของยัยพวกนั้นอีก " แอลว่าพลางส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา

" ยัยแอล!!แกว่าฉันหรอ ตกลงนี่แกเป็นเพื่อนฉันรึยัยพวกนั้นกันแน่ฮ่ะ " ซองวาพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจพลางเชิดหน้าใส่แอลแบบงอลๆ

" เฮ่ย!ซองแกงอนฉันหรอ "

" ใช่งอนแก..งอนมากด้วยขอขีดเส้นใต้สองเส้นว่าฉันงอนมาก " พูดพลางหันหน้ามองแอลแล้วก็ใช้นิ้วชี้ขึ้นมาทำท่าขีดเส้นใต้สองเส้น

" เฮ่ย!!อย่างอนดิ อย่างอนน๊า....นะๆๆๆ ดีกันนะ..." แอลพูดพลางยื่นนิ้วก้อยไปให้ซองวา

" ไม่!!ฉันโป้งแกแล้ว โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ โป้ง!!! " ไม่พูดเปล่าซองวายังยื่นนิ้วโป้งไปให้แอลแล้วก็ทำำท่าอมลมไว้ในปากจนแก้มป่องทว่าจู่ๆก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารก้าวเดินออกไปทันที

" เฮ่ย!ซองแกจะไปไหนรอฉันด้วย " แอลพูดพลางรีบลุกขึ้นจากโต๊ะแล้ววิ่งตามไปทันที

อีกฝั่งหนึ่งของโรงอาหาร

กรี๊ดดดด!!กรี๊ดดด!!กรี๊ดดดด!!!

" เรียวขาเรียวมาหาแป้งหรอคะ " แป้งสาวสวยดาวคณะพูดพลางเดินเข้าไปควงแขนเรียวหนุ่มสุดฮอตของมหาลัย

" เอ่อ...คือ... " เรียวกำลังจะขยับปากพูดแต่ก็ดันมีผู้หญิงคนนึงเดินมาชนเรียวอย่างแรง

ปึก!!!

" อุ้ย!! " หญิงสาวที่เดินชนเรียวตกใจเล็กน้อยจึงรีบผละตัวออกห่างจากเรียวอย่างเร็ว

" นี่ยัยบ้าเดินชนเรียวของฉันแล้วทำไมไม่ขอโทษยะ " แป้งตวาดใส่หญิงสาวที่เดินชนเรียว

" ว่าไงนะ " หญิงสาวคนนั้นจิ้ปากอย่างอารมณ์เสีย

" ฉันบอกว่าให้แกขอโทษเรียวส๊ะนังโง่ " แป้งตวาดอีกครั้ง

" ฉันไม่ขอโทษ...เธอต่างหากที่ต้องขอโทษฉันถ้ายังไม่อยากตาย " พูดพลางกระตุกยิ้มมุมปาก

" ซอง...มีอะไรหรอ " แอลที่เพิ่งวิ่งมาเห็นเหตุการณ์พูดถาม

" ก็ฉันเดินมาชนหมอนี่ " ชี้หน้าเรียว

" แล้วยัยนี่ก็บอกให้ฉันขอโทษหมอนี่แถมยังกล้ามาด่าฉันว่านังโง่อีก " กล้าดียังไงมาสั่งแถมยังว่าฉันนั่งโง่อีก ในชีวิตนี้ยังไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้ามาสั่งเธอเลยคนเดียวที่สั่งเธอได้ก็คือพ่อของเธอคนเดียวเท่านั้นจะให้ฉันขอโทษงั้นหรอฝันไปเถอะว่าฉันจะขอโทษ...แล้วที่มาด่าฉันว่านังโง่อีกเธอได้ตายศพไม่สวยแน่

" อ่อ " แอลพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้แล้วล่ะ...ขอโทษงั้นหรอต่อให้ไปตายแล้วเกิดใหม่สิบชาติยัยนี่ก็ไม่ขอโทษหรอก

" ขอโทษเรียวเดี๋ยวนี้นะนังบ้า " แป้งพูดพลางปล่อยแขนเรียวแล้วเดินไปประจัญหน้ากับซองวา

" ฉันไม่ขอโทษ " ซองวาพูดพลางยกแขนขึ้นมาเท้าอกแล้วยิ้มมุมปากนิดๆ

" เมื่อกี้เธอว่าไงนะ " คราวนี้ไม่ใช่ยัยแป้งที่พูดแต่เป็นเรียวที่พูดแทน

" ฮันบอกว่า ฉัน - ไม่ - ขอ - โทษ " ซองวาพูดเน้นคำ

" เธอไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นใคร " เรียวที่ได้แต่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เงียบๆมานานพูดขึ้นไปอย่างโมโห

" นายคือเรียวลูกขายหัวหน้าแก๊งมังการดำ " ซองวาพูดอย่างไม่แคร์ว่าเรียวจะเป็นใคร

" รู้แล้วทำไมยังไม่ขอโทษฉันอีก " เรียวถึงกับโกรธจัดในเมื่อรู้ว่าเค้าเป็นใครแต่ทำไมยังกล้าม่แหยมกับคนอย่างเค้าอีกชั่งไม่กลัวคายส๊ะเลย

" ก็ไม่ขอโทษอะมีไรป๊ะ? " ซองวาพูดพลางทำหน้าทำเสียงกวนบาทา

" อยากตายรึไง " เรียวตะคอกใส่ซองวา

" อุ้ย!!กลัวยังเลยแอลฉันกลัวตายมากกกกกกก..." ซองว่าลากเสียงยาวๆเป็นการกวนประสานเล็กๆน้อยๆ

" ซองพอเถอะไปกันได้แล้ว " แอลพูดพลางกระตุกแขนซองวาให้เดินตามแอลไป

" แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น...แกต้องขอโทษเรียวของฉันก่อนนังกระจอก " แป้งตวาดดังลั่น

" เมื่อกี้แกว่าไงนะ " ซองวามองจิกแป้งพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกจน แป้ง เรียว โซล<==[คนที่ไม่เคยมีบทพูดอะไรเลย]ถึงกับแอบรู้สึกว่ามันน่ากลัว

" หึ หึ หึ " แอลหัวเราะหึพลางยกยิ้มออกมา

" แกหัวเราะบ้าอะไร " แป้งหันไปตวาดแอล

" มันก็เรื่องของฉันเกี่ยวอะไรกับเธอทำไมมีเรื่องกับเพื่อนฉันยังไมพออยากมีเรื่องกับฉันด้วยอีกคนรึไงฮะ " แอลพูดเสียงเรียบพลางยกมือขึ้นเท้าอกเอาไว้

" นิ่นังปัญญาอ่อนฉันสั่งให้แกขอโทษเรียวส๊ะ " แป้งตวาดใส่หน้าซองวา

เพี๊ย!!

นิ้วเรียวงามของซองวาปะทะเข้ากับใบหน้าของแป้งจนเสียงดังลั่นแรงจนแป้งหน้าหันเลยทีเดียว

" อร๊ายยย!!แกกล้าดียังไงมาตบฉันฮะ " แป้งกุมใบหน้าตัวเองไว้พลางกระโดนโลดเต้นเป็นเจ้าเข้า่

" เรียวขา เรียวต้องจัดการให้แป้งนะคะ " แป้งหันไปพูดออดอ้อนเรียว

" เธอกล้าดียังไงมาตบคนของฉัน " เรียวพูดเสียงเรียบแต่ทว่าซองวากลับไม่ตอบแถมยังพูดสวนกับขึ้นมา

" นายถามคนของนายดีกว่าว่ากล้าดียังไงมาด่าฉันว่านังโง่ นังบ้า นังกระจอก นังปัญญาอ่อน...." ซองวาพูดเว้นวรรคไว้สักพัก

" แกกล้าดียังไงมาด่าว่าฉันซึ่งไม่เคยมีใครกล้าด่าฉันมาก่อนแถมยังมาตวาดสั่งให้ฉันขอโทษอีก เป็นใครถึงกล้ามาสั่งฉัน " เสียงตวาดลั่นของซองวาดังขึ้นอย่างหน้ากลัว

" แล้วเธอเป็นลูกเทวดานางฟ้ารึไงคนอื่นเค้าถึงด่าเธอไม่ได้ ที่สำคัญเธอเป็นฝ่ายเดินมาชนเพื่อนฉันก่องเธอก็ต้องขอโทษมันก็ถูกต้องแล้วนิ่ " โซลที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมา

" ไม่เคยมีคำว่าขอโทษอยู่ในพจนานุกรมของฉัน แล้วที่สำคัญ...ใช่ฉันไม่ใช่ลูกเทวดานางฟ้าฉันก็แค่ลูกสาวคนโตของหัวหน้าแก๊งมังกรทองก็แค่นั้นเอง...รู้อะไรมั้ยไม่มีใครที่กล้ามาด่าว่าฉันและฉันก็ไม่เคยต้องขอโทษใคร " ซองวาพูดอย่างจองหองทำเอาเรียว โซล แล้วก็แป้งถึงกับอึ้งไปทันทีที่รู้ว่าซองวาคือใคร....แน่นอนว่าไม่มีใครไม่รู้จักแก๊งมังกรทอง

" ที่แท้ก็เธอนี่เองลูกสาวคนโตของแก๊งมังกรทอง ." เรียวพูดพลางส่ายหัวไปมาให้กับความโง่ของตัวเองที่ดูไม่ออกว่ายัยนี่เป็นใคร

" หายโง่กันแล้วนิ่ " ซองวาพูดด้วยนเำเสียงหยิ่งยโส

" ซองไปกันเถอะนี่ก็ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว " แอลพูดเสียงเรียบพลางดึงแขนซองวาให้ออกเดินตาม

" เดี๋ยวซิ่แอลฉันขอสั่งสอนยัยกระป๋องแป้งนี่ก่อน " ซองวาพูดพลางรั้งแขนแอลเอาไว้

" แอล....เธอชื่อแอลหรอ " โซลถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้

" ใช่...ฉันชื่อแอลว่าแต่ทำไม? "

" คือฉันกำลังตามหาคนที่รัับงานให้กับ Havoc ใข่เธอรึเปล่า " เรียวถามออกไป

" ใช่!!!ฉันนี่แหละแอล...คนที่พวกนายตามหา!มีอะไรก็ว่ามา "

" ฉันอยากรู้ว่าใคาเป็นคนจ้าง Havoc ให้ไปฆ่าหัวหน้าแก๊งมังกรดำคนก่อน " เรียวพูดเสียงเรียบ

" โทษทีเรื่องนั้นมันเป็นความลับของลูกค้าฉันคงบอกอะไรนายไม่ได้ยังไงถ้ามีธุระจะคุยแค่นี้ฉันขอตัว " แิลพูดพลางเตรียมหันหลังเดินออกไปจางตรงนั้น

" เดี๋ยวก่อน " เสียงของเรียวทำให้แอลหยุดชงัก

" มีอะไร "

" ฮันให้เธอหนึ่งล้านแลกกับข้อมูลของลูกค้าที่จ้าง Havoc มาฆ่าหัวหน้าแก๊งมังกรดำพ่อของฉัน "

" ฉันขอตัว " แอลไม่สนใจกับข้อเสนอที่เรียวยื่นให้ทว่ากับก้าวเดินออกไป

" สิบล้าน...สิบล้านแลกกับข้อมูลนั่น " คำพูดของเรียวทำให้แอลหันควับกับมา

" โทษนะแต่เงินซื้อความลับจากคนอย่างฉันไม่ได้ "

" ถ้างั้นเธอก็บอกมาว่าผู้ว่าจ้างคือใคร....แลกกับชีวิตของเธอ " เรียวยื่นคำขาดให้กับแอล

" โทษนะ...พอดีว่าฉันไม่กลัวตาย " แอลพูดพลางเหยียดยิ้มส่งไปให้

" นายอย่ามาขู่เพื่อนฉันด้วยวิธีนี้เลย...นายก็รู้ว่าฉันเป็นใครฉันไม่มีทางยอมให้เพื่อนฉันเป็นอะไรเด็ดขาด " ซองวาพูดพลางยักคิ้วส่งไปให้หนึ่งที

" แต่พวกเธอก็รู้ว่าเรียวเป็นใครเพื่อนฉันสามารถทำอะไรใครก็ได้ " โซลพูดขู่สองสาว

" ถ้างั้นก็เชิญ...ถ้าอยากจะเป็นศัตรูกับฉัน " ซองวาพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ

" พวกนายกับไปส๊ะแล้วอย่ามายุ่งกับฉันสองคนอีก " แอลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกจนฟังดูน่ากลัวบสกกับสายตาเย็นชาของแอลแล้วยิ่งทำให้น่ากลัวเข้าไปใหญ่ทว่าพูดจบสองสาวก็เดินลับออกไปช้าๆ

" ยัยแอลนี่ดูลึกลับชอบกลส่วนยัยซองวานี่ก็ร้ายส๊ะเหลือเกิน " โซลบ่นอุบเมื่อสองสาวเดินออกไป

" ฉันก็ว่างั้น "

เย็นของวันนั้น

" แกจะเอาไงต่อเรียวกับโซลไม่หยุดแค่นี้แน่ฉันเขื่อว่าสองคนนั้นไม่ได้แค่ขู่ " ซองวาพูดพลางเปิดตู้เย็นหยิบน้ำส้มขึ้นมารินใส่แก้วสองใบแล้วยกไปให้แอลหนึ่งแก้ว

" ฉันรู้แต่จะให้ทำไงได้ฉันไม่สามารถเปิดเผยผู้ว่าจ้างให้ใครรู้ได้...ไม่ว่าเรียวกับโซลจะทำอะไรฉันก็ไม่มีทางบอกสิ่งที่สองคนนั้นอยากรู้แน่ " แอลพูดจบก็ยกน้ำส้มขึ้นมาดื่ม

" อือ!!ถ้าอย่างนั้นแกก็ระวังตัวด้วยแล้วกันฉันว่าสองคนนั้นต้องกำลังคิดอะไรชั่วๆอยู่แน่ "

" ฉันก็ว่างั้น!สองคนนั้นต้องกำลังคิดแผนเปิดปากให้ฉันบอกสิ่งที่พวกนั้นอยากรู้อยู่แน่ " แอลพูดสมทบคำพูดของซองวา

คฤหาสน์แก๊งมังกรดำ

ฮัดชิว!!ฮัดชิว!!ฮัดชิว!!

" โอ้ย!!ใครมันบ่นถึงพวกเราสองคนนักหนาวะจามกันไม่หยุดแล้วเนี่ย " โซลบ่นกระปอดกระแปด

" สงสัยคงมีสาวๆบ่นคิดถึงเราสองคนล่ะมั้ง...อย่างว่าก็พวกเรามันหน้าตาดีก็ต้องมีสาวๆบ่นถึงเป็นธรรมดา " เรียวพูดพลางกระตุกยิ้มแบบที่ใครเห็นเป็นต้องใจละลาย

" แล้วแกจะเอายังไงต่อวะเรียว...เรื่องยัยแอลอ่ะ " โซลเอ่ยถามเรียว

" ก็ในเมื่อถามดีๆก็ไม่ตอบ ให้เงินก็ไม่เอา ถ้างั้นก็คงต้องใช้วิธีในแบบของฉันเพื่อเปิดปากยัยนั่นแล้วล่ะ " เรียวพูดพลางยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

" แล้ววิธีของแกมันคืออะไร "

" ส่งคนไปข่มขู่ยัยนั่นเอาแค่เจ็บเบาๆไม่ต้องถึงตาย " เรียวพูดพลางหันไปมองหน้าโซล

" งั้นจะส่งคนไปข่มขู่ตอนไหน...ฉันจะได้จัดการให้ " โซลเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

" พรุ่งนี้หลังเลิกเรียน " หึ!!ฉันถามเธอดีๆแล้วนะแอลแต่เธอดันดื้อดึงไม่ตอบเอง เรียวคิดในใจ