Never Change, Please! เช็คบิคแค้น เปิดโปงหัวใจ

ณ โรงอาหารตึกคณะนิเทศศาสตร์

ตึก..ตึก..ตึก!!

เสียงรองเท้าส้นสูงสีดำของหญิงสาวเจ้าของใบหน้ารูปไข่ดวงตาสวยคมจมูกโด่งได้รูปสวยริมฝีปากสีแดงสดพวงแก้มชมพูระเรื่ออย่างสุขภาพดีผมยาวลอนสีบอร์นทองหรือที่ใครๆต่างรู้จักเธอในนามซองวากำลังมุ่งตรงไปยังโต๊ะอาหารที่แป้งดาวคณะนิเทศศาสตร์นั่งอยู่

ซ่าาา!!!

เมื่อมาถึงซองวาก็คว้าแก้วน้ำส้มที่อยู่ใกล้มือสาดใส่ใบหน้าขาวสวยของแป้งจนเปียกชุ่มไปหมด

" ยัยซองแกกล้าดียังไงมาสาดน้ำใส่ฉัน " แป้งพอเช็คใบหน้าตัวเองที่เปียกชุ่มเสร็จก็ลุกขึ้นเหวี่ยงใส่ซองวาแทบจะทันที

" ฉันไม่ได้กล้าแค่เอาน้ำสาดใส่หน้าแกอย่างเดียวนะ...แต่ฉันกล้าทำมากกว่านั่นอีก "

เพี๊ยะ!!!

เสียงฝ่ามือของซองวากระทบกับใบหน้างามๆของแป้งดังสนั่นไปทั่วบวิเวณจนทุกคนต่างหันมามองเป็นตาเดียวอย่างให้ความสนใจ

" อร๊ายยยย!!!..แก!!ยัยซองแกกล้าตบหน้าฉันงั้นหรอ " แป้งโวยวายพลางกระโดนโลดเต้นอย่างบ้าคลั่ง

เพี๊ยะ!!!

" นี่สำหรับที่แกเรียกฉันว่ายัยซอง...จำเอาไว้ถ้าฉันไม่อนุญาตให้เธอเรียกว่าซอง เธอก็ไม่มีสิทธิ์เรียก...เธอต้องเรียกฉันว่าซองวา " ซองวาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบพลางเหยียดยิ้มมุมปากมองใบหน้าของแป้งที่กำลังโกรธเป็นเจ้าเข้า

เพี๊ยะ!!!

เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าดั่งสนั่นขึ้นอีกรอบหากแต่รอบนี้เป็นแป้งที่เป็นฝ่ายสะบัดมือเรียวใส่ใบหน้าสวยเฉี่ยวของซองวาแทน

" แก!! " ซองวาพูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำพลางจ้องมองแป้งด้วยสายตาโกรธจัด

" คิดว่าแกมีมือคนเดียวรึไง " แป้งไม่พูดแต่ยังกระตุกยิ้มมุมปากเยาะเย้ย

" หรอ?งั้นก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องออมมือ นานๆทีจะเจอคนเก่งๆปากดีแบบแกสักที...ฉันจะได้สั่งสอนให้รู้ว่าใครเป็นใคร " สิ้นสุดเสียงนั้นซองวาก็ย่างสามขุมเข้าไปใกล้แป้งพลางกระชากผมแล้วผลักแป้งลงไปนอนกองอยู่กับพื้น

" แหม!หมดสภาพเชียวนะแม่ดาวคณะคนสวย " ซองวาพูดจาด้วยน้ำเสียงสงสารอย่างสุดซึ้งแต่สายตาที่มองแป้งกับเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยถากถาง

" แกมันอีนังบ้า " แป้งพูดพลางพยุงตัวขึ้นแล้วรีบวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

ซองวาได่แต่ยืนกอดอกมองแป้งด้วยความรู้สึกสงสาร(สมเพช)แต่คิดหรอว่าเธอจะปล่อยให้ยัยนั่นหนีไปง่ายๆแบบนี้คนปากดีแบบแป้งมันต้องโดนสั่งสอนให้รู้สำนึกส๊ะบ้าง

" ใครจับตัวยัยแป้งมาให้ฉันได้....ฉันให้หมื่นนึง " ซองวาพูดพลางโบกเช็คในมือไปมาและก็เป็นไปตามคาดหลายคนวิ่งกรูเข้าไปจับตัวยัยแป้งมาให้เธอแทบจะทันที

" อ่ะนี่เช็คเงินสดหนึ่งหมื่นสำหรับเธอ " ซองวาพูดพลางยื่นเช็คไปให้กระเทยสาวร่างบึกบึนที่ฉุดกระชากลากถูยัยแป้งมาส่งให้กับเธอ

" แหม!!งานสบายๆได้เงินง่ายๆแบบนี่ซู่ซี่ช้อบ..ชอบ..ขอบคุณสำหรับเงินนะคะ " พูดจบกระเทยสาวร่างใหญ่ก็เดินจากไป

ฉิ้ง!!

ดวงตาคู่สวยของซองวาตวัลสายตาไปมองแป้งด้วยความรู้สึกสมเพชพลางก้าวเดินเข้าไปใกล้

เพี๊ยะ!!

" นี่สำหรับเมื่อวานที่แกกล้ามาตวาดใส่หน้าฉัน

เพี๊ยะ!!!

" นี่สำหรับที่แกกล้ามาออกคำสั่งกับฉันเมื่อวาน "

เพี๊ยะ!!

" นี่สำหรับที่แกกล้ามาด่าฉันว่านังบ้า "

เพี๊ยะ!!

" นี่สำหรับที่แกด่าฉันว่านังกระจอก...แกสิ่กระจอก!! "

เพี๊ยะ!!

" และนี่สำหรับที่แกด่าฉันว่านังปัญญาอ่อน "

เพี๊ยะ!!

" ส่วนนี่สำหรับที่แกกล้าตบหน้าฉัน "

เพี๊ยะ!!

" ส่วนอันนี้ฉันแถมให้ " ซองวาเหยียดยิ้มอย่างชั่วร้ายพลางจิกสายตามองแป้งอย่างเหยียดหยาบแล้วหันหลังก้าวเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

" แก!!นังซองวาฉันจะทำให้แกมาสยบแทบเท้าฉันให้ได้ " แป้งกัดฟันพูดออกมาพลางใช้มือกลุมใบหน้าที่ฟกช้ำเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือบนใบหน้าแถมเลือดที่ไหลออกมาจากริมฝีปากอย่างโกรธแค้น

10 นาทีผ่านไป

ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!

เสียงหัวเราะร่วนของซองวาดังลั่นไปทั่วโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนหลังมหาวิทยาลัยที่นั่งเล่นประจำของสองสาวซองวาและแอล

" หัวเราะอะไรนักหนาบ้าไปแล้วรึไง... " แอลบ่นซองวาอย่างสุดจะทนเมื่อคนสวยของเธอเอาแต่หัวเราะไม่หยุด

" ก็ฉันส๊ะใจนิ่แอล "

" ส๊ะใจอะไรของแกยัยซอง " ซองวากระตุกยิ้มพลางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอและแป้งในโรงอาหารให้แอลฟัง

" ทำแบบนี้มัยจะไม่เกินไปหน่อยรึไง " แอลพูดพลางส่ายหัวไปมา

" ไม่เกินไปหรอกแกพวกปากดีแบบยัยแป้งมันต้องเจอดีส๊ะบ้างจะได้รู้ว่าใครเป็นใคร....แถมมันยังตบหน้าฉันด้วยฮรึ่ย!พูดแล้วอารมณ์เสีย " ซองวาพูดพลางจิกนิ้วลงไปบนกระโปรงตัวเองอย่างโกรธจัด

" ฉันว่าบางทีแกควรจะระงับสติอารมณ์และความโกรธตัวเองไว้บ้างเพราะถ้าเกิดแกทำอะไรลงไปด้วยอารมณ์แถมขาดสติแบบนี้มันอาจจะทำให้แกเสียใจไปตลอดชีวิตก็ได้ " แอลร่ายยาวเป็นชุด

" ฉันจะพยายามแล้วกัน "

" ก็ดีที่ยังคิดจะพยายาม " แอลพูดจบก็ลุกขึ้นเก็บสมุด หนังสือ โน้ตบุ๊ก บนโต๊ะ

" แกจะกลับแล้วหรอแอล "

" อืม...ได้เวลาแล้วน่ะ " แอลยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา

" ได้เวลาอะไร " ซองวาพูดพลางมองหน้าแอลงงๆ

" มีคนดักรอฉันอยู่น่ะเลยจะรีบไปไม่อยากให้พวกนั้นรอนาน " แอลพูดเสียงเรียบ

" ใครดักรอแก? "

" ลูกน้องของเรียวน่ะคงกะให้มาขู่ฉัน...น่าสนุกดีฉันไปล่ะ " แอลพูดจบก็ก้าวเดินออกไปทันที

ระหว่างทางกลับคอนโด

แอลก้าวเดินไปตามปกติอย่างทุกวันเหมือนกับว่าเธอไม่รู้เลยสักนิดว่ามีคนดักรออยู่

ติ้ด..ตี..ดี..ติ้ด..ติ้ด~

แอลหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายขึ้นมาดูเบอร์โทรที่โชว์อยู่

" ฮัลโหล!!ว่าไงซอง...มีอะไรรึเปล่า "

[แกเป็นไงบ้างไอ้พวกที่ดักรออยู่มันทำอะไรแกรึเปล่านี่แกบุบสลายตรงไหนบ้าง บลาๆๆๆๆๆ]

" เฮ้ย!ยัยซองแกจะถามอะไรนักหนาหยัดพูดแล้วฟังฉันก่อน "

[ แอลมันทำร้ายแกใช่มั้ยแกเจ็บตรงไหนรึเปล่าเป็นอะไรมากมั้ย...แกคงไม่โดนพวกมันรุมทำร้ายจนขาหักขาเป๋ขาบิดขาเบี้ยว บลาๆๆๆๆ ]

" ซอง...ซอง...ซองแกใจเย็นๆนะแล้วฟังฉัน "

[ ฉันใจเย็นไม่ไหวแล้วแกมันทำอะไรแกบ้างแกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลย ]

" ฉัน... "

[ มันทำแกเจ็บตัวฟกช้ำดำเขียวตรงไหนบ้างแล้วนี่... ] แต่ยังไม่ทันที่ซองวาจะพูดจบแอลก็ตระโกนเสียงดังลั่นกอกใส่โทรศัพท์

" ยัยซองงงงง...แกหยุดพูดแล้วฟังฉันเดี๋ยวนี้ "

[ แต่... ]

" ไม่มีแต่ "

[ แต่ว่า...ก็..ก็ได้ ]

" แกฟังฉันนะ...ฉันไม่ได้เป็นอะไรฉันไม่เจอพวกนั้นเลย "

[ อ้าว!!หรอ... ]

" อือ "

[ ว้าย!!แย่จัง...ปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อเลย!!งั้นถ้าแกไม่เป็นอะไรก็แค่นี้นะ ]

ตู้ด...ตู้ด...ตู้ด...ตู้ด!!

พูดจบซองวาก็ตัดสายทิ้งแทบจะทันที

" ให้มันได้แบบนี้สิ่เพื่อนฉัน " แอลสบทกับตัวเองเบาๆ

" เธอใช่มั้ยที่ชื่อแอล " ชายฉกรรจ์หน้าโหดสองคนที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนถามขึ้น

" ใช่!!มีอะไรกับฉันงั้ัืนหรอ " ถามไปงั้นแหละในใจแอลก็รู้อยู่แล้วว่ามี

" ดีจะได้ไม่ผิดตัว " หนึ่งในชายฉกรรจ์พูดขึ้นมา

" ผิดตงผิดตัวอะไร...ทำไมมีคนส่งพวกนายให้มาเล่นงานฉันรึไง "

" ใช่ " ชายฉกรรจ์ทั้งสองคนตอบขึิ้นมาพร้อมกัน

" เล่นงานฉันเนี่ยนะ?ฉันเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงเองใจคอพวกนายจะกล้าทำร้ายฉันจริงๆหรอ " แอลพูดพลางตีสีหน้าเศร้า

" อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะไม่ว่ายังไงพวกฉันก็ต้องสั่งสอนเธออยู่ดี "

" เลิกเสียเวลากับยัยนี่สักทีจัดการมันเลยดีกว่าจะได้รีบกลับ "

" เออๆ " แอลยืนฟังชายฉกรรจ์ทั้งสองคนคุยกัน คิดจะเล่นงานคนอย่างฉันงั้นหรอ?ฝันไปเถอะ

" ถ้าคิดว่าจะทำอะไรฉันได้ก็เข้ามา " แอลพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างท้าทาย

" เธอท้าพวกฉันงั้นหรอวอนตายส๊ะแล้วยัยนี่ "

" ไม่ท้าพวกนายแล้วจะให้ไปท้าหมาที่ไหนล่ะหืม?เอ๊ะ!รึพวกนายเป็นหมา? " แอลไม่พูดเปล่าแถมยังหัวเราะร่วนออกมา

" ยัยนี่วอนตายส๊ะแล้ว " พูดจบชายฉกรรจ์คนหนึ่งก็พุ่งตรงเข้ามาล็อคตัวแอลไว้จากทางด้านหลัง

" เธอเสร็จแน่ยัยตัวดี " ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ตรงหน้าแอลพูดขึ้นพลางซัดหมัดซ้ายเข้าใส่ใบหน้าของแอลอย่างเต็มที่

ผลัวะ!!!

" โอ้ย! " แต่ผิดคาดแอลกับหลบหมัดซ้ายของชายฉกรรจ์คนนั้นทันจึงทำให้หมัดพุ่งตรงเข้าใส่หน้าชายฉกรรจ์อีกคนที่ล็อกตัวเธอเอาไว้อย่างเต็มแรง

" หึ!! " แอลถึงกับหัวเราะหึในลำคออย่างส๊ะใจ แต่ยังไม่ทันที่แอลจะได้ตั้งตัวชายฉกรรจ์คนเดิมก็ซัดหมัดซ้ายใส่แอลอีกครั้ง

ผลัวะ!!

" โอ้ย!! " แต่แล้วทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิมแอลหลบหมัดซ้ายได้พอดีถึงแม้จะหลบได้อย่างฉิวเฉียดก็ตามทำเอาชายฉกรรจ์ที่รับหมัดแทนเธอถึงกับร้องเสียงหลงขึ้นมา

" ตาฉันบ้างนะ " แอลพูดขึ้นเสียงเรียบ

ปึก!!!ตุบ!!!โอ้ย!!!

พูดจบแอลก็กระทุ้งข้อศอกใส่หน้าท้องของชายฉกรรจ์ที่ล็อกตัวเธอไว้อย่างแรงทำเอาชายฉกรรจ์คนดังกล่าวปล่อยตัวเเอลแล้วร้องโอ้ยออกมาด้วยความเจ็บและจุกแต่มีหรือที่คนอย่างแอลจะปล่อยให้ตัวเองพลาดโอกาสแอลจึงหันไปทีบซ้ำเข้าที่หน้าท้องชายฉกรรจ์คนเดิมจนเซล้มลงไปกองกับพื้น

" เหอะ!! "

ฉิ้ง!!

สายตาของแอลตวัดไปมองทางที่ชายฉกรรจ์อีกคนยืนอยู่อย่างมาดร้าย

ฟิ้ว!!

ชายฉกรรจ์คนนั้นแจกหมัดใส่แอลอย่างแรงแต่แอลก็เอนตัวหลบทันทำเอาชายฉกรรจ์คนนั้นเซไปข้างหน้าทันที

" นี่!!จะต่อยชั้นบรรยากาศทำไม? " แอลพูดพลางเลิกคิ้วถาม

" ไม่ต้องพูดมาก " พูดจบชายฉกรรจ์คนนั้นก็ซัดหมัดใส่แอลอีกรอบเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชายฉกรรจ์อีกคนพยุงตัวลุกขึ้นมาพอดีจึงทำให้หมัดที่ตอนแรกจะพุ่งเข้าใส่แอลแต่แอลหลบได้ทันพอดิบพอดีจึงพุ่งตรงเข้าใส่ใบหน้าของชายฉกรรจ์คนดังกล่าวอย่างเต็มแรงจนล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

" หลบเก่งนักนะฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าแกจะหลบไปได้สักกี่น้ำ "

พูดจบชายฉกรรจ์ก็แจกหมัดใส่แอลอย่างรวดเร็วจนแอลหลบแทบไม่ทันแต่โชคดีที่แอลหมุนตัวหลบได้ทันเวลาพอดีหมัดหนักๆนั่นจึงพุ่งตรงใส่กำแพงข้างหลังแอลอย่างเต็มแรง

" นายเรียวส่งพวกแกมาใช่มั้ย? " แอลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

" เรื่องอะไรฉันต้องบอกเธอ " ชายฉกรรจ์คนดังกล่าวพูดขึ้นพลางถีบเข้าที่หน้าท้องของแอลอย่างแรงจนเซล้มลง

" ได้เวลาที่ฉันจะสั่งสอนแกบ้างแล้วล่ะ " ชายฉกรรจ์คนดังกล่าวพูดพลางหยิบมีดพกขึ้นมาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่แอลและชายฉกรรจ์อีกคนพยุงตัวเองลุกขึ้น

" คิดว่าแค่มีดจะทำอะไรฉันได้รึไง "

" งั้นก็ลองดู " ชายฉกรรจ์คนเดิมถือมีดพุ่งตรงเข้าใส่หน้าท้องของแอลแต่ด้วยไหวพริบที่แอลมีจึงหมุนตัวหลบได้ทันแอลจึงใช้เท้าถีบที่กลางหลังของชายคนดังกล่าวอย่างแรงจนเซเข้าไปหาชายฉกรรจ์อีกคนที่ยืนอยู่

" หมดเวลาเล่นสนุกกันแล้วล่ะ " พูดจบแอลก็หยิบปืนพกออกมาจากกระเป๋าถือจ่อปากกระบอกปืนเล็งไปทางชายฉกรรจ์ทั้งสองคนทันที

" นายเรียวเป็นคนส่งพวกแกมาใช่มั้ย? " แอลเอ่ยถาใเสียงเรียบ

" ไม่บอกเว่ย!!ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างแกไม่กล้ายิงพวกฉันหรอก " ชายฉกรรจ์คนหนึ่งพูดขึ้นอย่างอวดดี

" งั้นหรอ? " แอลกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่าพลางลั่นไกรปืนยิงไปที่ขาของชายฉกรรจ์ทั้งสองคน

" โอ้ย!! " เสียงของชายฉกรรจ์ทั้งสองคนร้องโอดครวญขึ้นมาด้วยความเจ็บพลางล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้นอย่างน่าสมเพธเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลของชายทั้งสองอย่างบ้าคลั่งทำให้ความเจ็บปวดที่มีเพิ่มขึ้นไปอีก

" ว่าไงทีนี้จะบอกได้รึยัง? " แอลพูดพลางยิ้มหวานส่งไปให้ชายทั้งสองแต่สายตาที่จ้องมองกับเต็มไปด้วยความน่ากลัว

" ..... " ชายทั้งสองได้แต่เงียบแล้วมองหน้ากันอย่างใช้ความคิด

" เงียบทำไม?ทำไมไม่ตอบ?รึต้องให้ฉันง้างปากพวกแกด้วยลูกปืน?...อย่างตายกลายเป็นศพอยู่ในซอยเปี้ยวนี่รึไง? " แอลพูดขู่ชายทั้งสอง

" ไม่ๆๆพวกผมยังไม่อยากตาย " ชายทั้งสองรีบพูดปฏิเสธอย่างทันควัน

" งั้นก็ดี!ในเมื่อยังไม่อยากตายก็ตอบคำถามของฉันมา....ใครเป็นคนส่งแกสองคนมาจัดการฉัน " แอลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบทว่าใบหน้าของหญิงสาวนิ่งเฉยราวกับว่าที่แห่งนี้ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น

" คุณเรียว "

" ใช่ครับคุณเรียวส่งพวกเราสองคนมา " ชายฉกรรจ์คนนึงพูดสมทบขึ้น

" งั้นฝากไปบอกนายเรียวด้วยนะว่าแค่ส่งคนมารังควานฉันแบบนี้...คิดหรอว่าฉันจะกลัว!! " แอลพูดพลางมองจ้องชายทั้งสองด้วยสายตาเย็นชา

" รีบไสหัวของพวกแกไปได้แล้วก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจฆ่าพวกแก " แอลตวาดใส่ชายทั้งสองเสียงดังลั่นทำเอาชายทั้งสองกุลีกุจอพยุงกันวิ่งหนีออกไปทันที