first kiss จูบนั้นฉันให้เธอ 18 +

 
ตอนที่  4   รักเพื่อนผิดไหม  ตอบ!!
 
หลังจากเตชิตแยกกับคัตเตอร์ที่ลานจอดรถของคลับ      s&k     วันนี้ถนนรถติดกว่าทุกวัน   แต่เตชิตก็รู้สาเหตุที่รถติดเพราะเกิดอุบัติเหตุจากทางข้างหน้า   ทำให้จราจรติดขัดไปทั้งสาย     ถึงจะอยากกลับให้ถึงคอนโดโดยเร็วแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ 
 
“  เฮ้อ…ทำไม่ต้องมารถชนวันนี้ด้วยวะ    ไปชนกันวันอื่นไม่ได้รึไง”   วันนี้เตชิตกะว่าจะรีบกลับเพราะต้องเข้าบริษัทตั้งแต่เช้า    ทำไงได้เค้าบริหารงานของครอบครัวตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ   และเมื่อเรียนจบแล้วเค้าก็ต้องเข้าไปเป็นผู้บริหารเต็มตัว
 
“ แกนี่ก็จริงๆเลยนะไอ้วิน     เมาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าเลย    ดีนะที่ไปกินกับพวกฉัน   ถ้าไปคนเดียวแกโดนอุ้มไปไหนต่อไหนแล้ว”    จากที่หงุดหงิดเพราะรถติด     ก็กลับมาโวยคนเมาข้างๆแทน   หน้าหวานๆแบบนั้นคงไม่รอด  
 
“ดูซิ    หน้าแกมันน่าจะเอามาทำเมียมากกว่าจะเป็นผัวอีกนะ”   เตชิต จับปลายคางของวินหันซ้ายหันขวาพิจารนาใบหน้าของวินอยู่นาน    ก่อนที่วินจะปัดออกด้วยความรำคาญ
 
“อือออ”  เสียงของร่างบางบอกถึงความรำคาญได้เป็นอย่างดี
“หึหึ   ตัวก็เตี้ย   แก้มนุ่มอย่างกับผู้หญิง”   เตชิต   พูดพร้อมกับยื่นมือมาดึงแก้มเนียนของวินเล่น    เหมือนแก้มมันเด้งได้   ยิ่งจับก็ยิ่งนิ่ม    เตชิตเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว    เค้ากำลังสนุกกับการได้แกล้งคนเมา
 
“หืมมมม   เจ็บนะโว้ยยยย”    จนในที่สุดวินก็ตื้นขึ้นมาในสภาพยังไม่สร่างเมาเท่าไหร่นัก    แต่สายตาเยิ้มๆเวลาเมาของวินมันทำให้ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ   ในสายตาของเตชิต
 
“นึกว่าจะนอนยาวแบบหลับไม่ตื่นซะแล้ว”   เตชิตเป็นคนเปิดศึกก่อน   ด้วยท่าทีที่กวนส้นสุดๆ
“ปากหมาจังนะ   ไอ้เต”    ถึงจะเมาแต่วาจายังจัดจ้านเหมือนเดิม   นั่นเป็นความคิดของเตชิตที่กำลังมองคนตรงหน้าเค้า   ทำหน้าเป็นแม่เสืออารมณ์เสีย    แต่ดันเหมือนแมวมากกว่า
 
“อ้าว  ไอ้นี่คนเค้าหวังดีจะไปส่งนะครับ”   เตชิตทำหน้าทะเล้นกลับไปบ้าง    ทำเอาคนตัวเล็กแทบจะกระโดดเข้าไปงับหัวซะให้ได้ 
“ใครขอร้องครับ     ฉันกลับเองได้โว้ย”    ท่าทางอวดดีของอีกคนมันทำให้เตชิตมองวินเหมือนเด็กมากกว่าหน้าตาจริงๆของเค้าลงไปอีก    ขี้บ่นขี้โวยวาย   เอาแต่ใจ   แถมยังเตี้ย
 
“หรอ…….  คลานกลับเองยังไม่ได้เลย   ทำมาเป็นเก่ง”    ตัวก็แค่เนี่ยทำเป็นเก่ง    เค้าชอบประเมินวิน แบบนี้อยู่เสมอ    แต่เห็นตัวเล็กแบบนี้  แสบใช่เล่น   
“ที่จริงกลับเองได้โว้ย    แค่อยากเป็นภาระให้แกวันนึงมีไรไหม    แล้วนี่แกจอดรถทำไม   ”   วินที่พึ่งตื่นสังเกตว่ารถมันหยุดอยู่ที่เดิม 
 
“ทางข้างหน้ามีรถชนกัน   รถมันเลยติดอยู่แบบนี้ไง”  พอเตชิตนึกถึงเรื่องนึ้ขึ้นมาก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง ๆ    เค้าเองก็อยากกลับบ้านเหมือนกัน
“ให้มันได้อย่างนี้สิวะ   แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงบ้านกันวะเนี่ย”  วินบ่นอุบ  เค้าเหนียวตัวแล้วก็อยากจะกลับไปอาบน้ำเต็มที  ปกติไม่เคยเมามากขนาดนี้   มันทำให้รู้สึกไม่สบายตัวถ้าได้อาบน้ำคงจะรู้สึกดีขึ้น
 
“แกไม่ได้ขับรถนอนไปเถอะ    ถึงแล้วเดี๋ยวฉันปลุก”   
“มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว   ฉันไม่รอเป็นเพื่อนแกหรอนะ  ”  วินตั้งท่าจะหลับอีกครั้ง   แต่ก็โดนดักคอไว้ซะก่อน
“แกนี่มันจริงๆเลยนะ   ถ้าฉันมากับคัตเตอร์   เค้าคงนั่งคุยเป็นเพื่อนฉันแน่ๆ”    น้ำเสียงที่อ่อนโยนเวลาเรียกชื่อของคัตเตอร์มันกับทำให้ใครอีกคนรู้สึกจุกที่อกแบบไม่มีสาเหตุ    
“นั่นสินะ   แกคงเสียใจล่ะสิ    ที่คนที่นั่งอยู่ตรงนี้ดันเป็นฉัน  ไม่ใช่คัตเตอร์”   วินหันไปสบตากับเตชิตที่จองเค้าอยู่    แต่สุดท้ายก็ต้องหลบตา   เพราะกลัวว่าจะเก็บความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ไม่ได้  
 
“แกเป็นไร   โกรธฉันเรื่องอะไรวะ   เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย”   เตชิตงงกับปฏิกิริยาของวินที่เปลี่ยนไปกะทันหัน    แถมยังหลบตาเค้า    มันไม่ใช่นิสัยของวิน      
“  ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ    รอกลับพร้อมแกมันน่าจะนานเกินไปว่ะ   ฉันกลับเองดีกว่า”   พูดจบวินก็เปิดประตูลงจากรถไปทันที    ตอนที่ลงไป  วินเองก็ยังมึนๆอยู่แต่ก็แข็งใจเดินออกไปจนถึงฟุตบาท
 
“หยุดนะไอ้วิน!   นี่แกเป็นบ้าอะไร”   วินเซไปตามแรงกระชากของเตชิต   ใบหน้าหวานกระทบเข้ากับอกแกร่ง    แต่วินไม่ยอมเงยหน้ามาคุยกับเตชิตเลย   ได้แต่ซบหน้ากับอกแกร่งอยู่อย่างนั้น  
“อึก…..ฮึก..”    เสียงสะอื้นเบาจากตนตัวเล็ก   ทำให้เตชิตอึ้ง    เค้าไม่เคยเห็นวินเป็นแบบนี้มาก่อน
 
“วิน”   เตชิตเรียกชื่อของวินเบาๆ    ยิ่งทำในวินร้องไห้หนักกว่าเดิม    น้ำเสียงอ่อนโยนจากความห่วงใยหรือว่ามาจากความส่งสารกันแน่    เค้าไม่อยากให้เตชิตมาเห็นสภาพแบบนี้    แต่เค้าก็ห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่ได้
 
“ฮึก ปล่อยได้แล้ว   ฉันจะกลับเอง”     วินผลักเตชิตออกห่างพร้อมกลับหันหลังกลับหลบหน้าเตชิตไปอีกทาง    เพราะไม่อาจจะให้เค้าเห็นหน้าตาที่เปื้อนน้ำตาในตอนนี้ 
“แกเป็นอะไรกันแน่    ไอ้วิน     เมาแล้วเสียสติรึไง     หรือว่าไม่สบาย”     เตชิตพยายามใจเย็นที่สุดเท่าที่จะเป็นได้    ที่วินเป็นแบบนี้อาจจะมีสาเหตุเพราะเมาหรือไม่ก็ป่วยอะไรประมาณนั้น    แต่กลับไม่คิดเลยว่าทั้งหมดเป็นเพราะเค้า
 
“เปล่า   ฉันมันบ้าไปเองแหละ   แกไม่ต้องห่วงหรอก    ”   วินไม่คิดว่าตัวเองจะอ่อนไหวง่ายขนาดนี้    แค่ถูกเปรียบเทียบกับคัตเตอร์    ทำไมเค้าจะต้องน้อยใจจนน้ำตาไหล   เค้ารู้มาตลอดว่าเตชิตมองแต่คัตเตอร์     รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังเผลอใจไปรักเข้าจนได้   มันถึงได้เจ็บอยู่อย่างนี้
 
“ฉันจะไปส่ง”    เตชิตคว้าแขนเรียวเอาไว้ได้ทัน   ก่อนที่วินจะวิ่งหนีไปซะก่อน
 
“ฉันบอกว่าไม่ต้องไงเล่า!”   วินสะบัดแขนออกอย่างแรงเพื่อให้หลุดจาการเกาะกุม  ของมือหนา แต่กลับทำให้ถูกบีบแน่นขึ้นกว่าเดิม    หน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“ปล่อยเซ่   เจ็บนะโว้ย  ไอ้เต   เจ็บ!”   วินโวยวายเสียงดัง  เพราะไม่ว่าจะดิ้นยังไง  เตชิตก็ไม่สะเทือนเลย    แถมยังไม่พูดไม่จาอะไร  ลากวินกลับมาขึ้นรถของเค้าที่จอดอยู่กลางถนน   
“เข้าไป”   เตชิตสั่งด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ    จนน่าขนลุก
 
“ไม่”    ใช่ว่าวินจะไม่กลัว   เพราะเริ่มจะรู้แล้วว่าเตชิตกำลังระงับความโกรธของตัวเองอยู่   แต่คนอย่างเค้าไม่คิดจะยอมใคร
“จะเข้าไปดีๆ    หรือจะให้โยนเข้าไป”  คราวนี้เตชิตกดเสียงต่ำเป็นสัญญาณว่าเค้าโกรธมากแล้วจริงๆ     กับความไม่มีเหตุผลของวิน
 
“ก็บอกว่าไม่ไงวะ!”   วินตะโกนใส่เตชิตอย่างเหลืออด   ตอนนี้เค้าไม่อยู่ใกล้ๆ ไม่อยากเห็นหน้า   ไม่อยากได้ยินเสียง     ที่ดื่มมากจนเมาก็เพราะหมอนี้อีกนั่นแหละ
“บอกว่าให้เข้าไปไง!”  คราวนี้วินโดนจับยัดเข้าไปในรถ   โดยเตชิตเข้าประกบดันตัวเอาไว้กับเบาะ    วินดิ้นจนหมดแรง   ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้วินที่แรงน้อยกว่าเตชินอยู่แล้วเหลือแรงอยู่เท่ามด  
 
“ หมดแรงแล้วสิ    สม เมาแล้วฤทธิ์เยอะ  ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ”   วินนอนหอบอยู่กับเบาะรถ   มันอดน้อยใจเตชิตไม่ได้    กับเค้าไม่เคยจะพูดดีด้วย   ชอบใช้กำลัง     แต่เวลาที่เตชิตอยู่กับคัตเตอร์   เค้ากลับอ่อนโยน   เป็นห่วงเป็นใยและยังให้ความสำคัญเสมอ    แต่กับเค้าไม่เคยเลย   ถึงจะรู้อยู่ว่าเค้าเป็นได้แค่เพื่อน   แต่ทุกครั้งที่คิดแบบนั้นใจมันก็เจ็บแปลบแปลกๆทุกครั้ง    วินคิดเสมอว่าไม่ควรจะถลำลึกไปมากกว่านี้   ตัดใจซะจะดีกว่า…………ก่อนที่จะเจ็บไปมากกว่านี้
 
 
“ถึงแล้ว     กว่าจะหลุดมาได้    เกือบตีสี่    พรุ่งนี้ฉันต้องเข้าบริษัทแต่เช้าด้วย    ง่วงเป็นบ้าเลย”   เตชิตจอดรถที่หน้าคอนโดของวินแล้วเอนหลังลงกับเบาะเพื่อคลายความล้า     กว่าตำรวจจะจัดการเรื่องอุบัติเหตุแล้วย้ายซากรถออกไปก็ปาไปเป็นชั่วโมง    
“แกกลับไปได้แล้ว   ฉันง่วง”  วินดินเซนิดๆ   เพราะยังมาสร่างเมา   อยากไปให้ไกลๆเตชิตซักที    แต่ก็โดนมือของอีกคนรั้งเอาไว้ซะก่อน 
 
“ขอนอนด้วยคนดิ…………”    
“OoO  อะ…อะไรนะ!”  
 
ตกใจจนแทบสร่างเมา    อยู่ดีๆก็มาขอนอนด้วย    ตอนเรียนด้วยกัน  เตชิตกับคัตเตอร์ก็มาค้างคอนโดนของวินอยู่บ่อยๆ     แต่ถ้าค้างแค่สองคนไม่เคย     ก็ใจเจ้ากรรมมันดันไม่ยอมฟังคำสั่ง     เผลอไปดีใจกับคำพูดลอยๆของคนบ้าแบบเตชิตอยู่ได้
 
“แค่ขอนอนด้วย  ทำหน้าอย่างกับเจอผี    รีบเลยฉันง่วง”   ยังไม่ทันที่วินจะได้ปฏิเสธ เตชิตก็เดินนำลิ่วไปถึงหน้าลิฟต์    วินได้แต่วิ่งตามไปอย่างงงๆ 
 
“อ่ะ…ไอ้เต   ฉันว่าแกกลับไปนอนบ้านแกดีกว่านะ   ช่วงนี้ห้องฉันมันรกมากเลยยังไม่ได้เก็บ   แกชอบความสะอาด  คงนอนไม่ได้หรอก   นะๆกลับไปเถอะ”   วินคิดอะไรไม่ออกจึงแถไปอย่างงั้นเอง   ทั้งที่จริงแล้วห้องเค้าออกจะเป็นระเบียบ     เพียงกลัวว่าตัวเองจะหวั่นไหว   ทั้งที่เมื่อกี้พึ่งคิดจะตัดใจจากเตชิตให้ได้
 
“ไม่เป็นไร   ตอนนี้ฉันง่วงมาก   รกยังไงก็นอนได้”   ที่จริงแล้วเตชิตเองก็ไม่ได้ง่วงมากเท่าไหร่    แต่เพราะคนตัวเล็กตรงหน้าทำตัวแปลกๆตั้งแต่อยู่ในรถแล้ว    ช่วงที่ทำงานส่งอาจารย์ด้วยกันเค้ากับคัตเตอร์ก็มาค้างที่ห้องของวินออกจะบ่อย   ไม่เห็นจะมีอาการอย่างนี้มาก่อน    แต่ในเมื่อถามตรงๆแล้วไม่ยอมบอก   เตชิตจึงต้องเข้ามาหาคำตอบด้วยตัวเองยังไงล่ะ   มันน่าสนุกไม่หยอก  อารมณ์อ่อนไหวของวินใช่ว่าจะมีให้เห็นกันบ่อยๆ
 
“ไอ้นี่   ตกลงนี้มันห้องฉันหรือห้องแกกันแน่วะ”  แล้ววินจะทำไงได้    ในเมื่อมาถึงกันเรียบร้อยแล้ว    เตชิตเดินดุมๆเข้าไปในห้องนอนของวิน   โดยไม่ต้องรอให้วินอนุญาติเลย     เตชิตทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหลับไปอย่างรวดเร็ว
 
“เอ้า……ไอ้นี่หลับอย่างไว”   วินเข้าไปอาบน้ำก่อนที่จะนอนเพราะรู้สึกเหนียวตัวมาก    จะนอนดึกแค่ไหนก็ไม่มีปัญหา   เพราะยังไงช่วงนี้เค้าก็ว่างอยู่แล้วจะตื่นตอนไหนก็ได้   ไม่เหมือนคนที่กำลังหลับอุตุอยู่บนเตียงของเค้า   ที่ต้องเป็นผู้บริหารตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ
 
“แก่มันโง่   ไอ้วิน   โง่ที่ไม่ยอมหยุดรักไอ้บ้านี่ซักที”    วินเปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อยแล้ว    แต่เมื่อถึงคราวจะนอนหัวใจมันก็ดันอยากจะเห็นหน้าคนนอนข้างๆอีกครั้งก่อนหลับ    วินนั่งที่ของตียงฝั่งที่เตชิตหลับอยู่    มองหน้าไปด่าตัวเองไปด้วยที่ใจไม่แข็งพอจะตัดใจให้เด็ดขาดของตัวเอง
ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บปวด    เพราะคนตรงหน้าไม่คิดจะมองกลับมาเลย………………
 
“แค่จูบนิดเดียวคงไม่ถึงกับตื่นหรอกมั้ง    จบแค่วันนี้แล้วก็ตัดใจซะ”    วินสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าเข้าไปเต็มปอดขอแค่จูบครั้งเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับคนนอกสายตาอย่างเค้า   
ถึงจะพยายามรวบรวมความกล้าแล้ว   แต่หัวใจมันก็ยังเต้นแรงไม่เป็นส่ำอยู่ดี   ยิ่งเลือนหน้าเข้าไปใกล้ๆยิ่งหวั่นไหว    ก่อนที่วินจะประทับจูบตราตรึงแสนนานให้กับอีกคน   เค้าคงทำได้แค่เก็บความรักนี้ให้ลึกสุดใจ  
 
“ลาก่อนไอ้เพื่อนรัก…....อ๊ะ!”  น้ำตาเพียงไม่กี่หยดที่ปล่อยให้ออกมาเงียบในความมืด   ถูกเงาดำพลิดตัวกลับมานอนทับวินต้องเผชิญหน้ากับเตชิตเต็มๆ
 
“  แกลักหลับฉันแล้วคิดจะหนีหรอวะไอ้วิน……..”  OoO