first kiss จูบนั้นฉันให้เธอ 18 +

ตอนที่ 3 first kiss   จูบแรก   จับตัว

อืมมม อ่า อ่ะ ฮ๊า ๆ อ่าส์

ตั้งแต่ตอนเย็นคัตเตอร์ถูกใช้เป็นที่ระบายอารมณ์ของเซนทัสจนเกือบรุ่งสางของอีกวัน   ร่างบางบอบช้ำอย่างหนัก   แม้แรงจะขยับตัวยังไม่มี   แต่เซนทัสกลับไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง   ร่างบางที่หายใจรวยรินบนเตียง   ควักเงินจากกระเป๋าตังค์โยนไว้ที่เตียงแล้วออกไปจากโรงแรมม่านรูด ไม่สนใจเลยว่าร่างเล็กที่เค้าทำร้ายไปจะเป็นหรือตาย

“ อืมมมมม”   คนตัวเล็กค่อยๆขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งอย่างยากลำบาก   สมองยังเบลอๆมึนๆอยู่ เจ็บปวดไปหมดทั้งร่าง  

“คุณ!   ตื่นแล้วโล่งอกไปที”   เสียงของเด็กหนุ่มที่หน้าตาไม่คุ้นเลยซักนิด  

“คุณเป็นใคร”   คัตเตอร์หรี่ตามองคนตรงหน้า   เพราะไม่เคยรู้จักคนคนนี้มาก่อน

“ผมเป็นคนพาคุณมาส่งโรงพยาบาลไง” เด็กหนุ่มนั่งลงเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้   คัตเตอร์มองยังไงก็น่าจะเป็นแค่เด็ก มอปลาย   หน้าตาออกไปทาง น่ารัก แต่ก็มีเค้าโครงของเด็กผู้ชายอยู่

“โรงพยาบาล” คัตเตอร์ทบทวนความคิดเพราะสมองยังมึนอยู่  

“ใช่   ตอนที่ผมไปเจอคุณในห้องผมตกใจหมดเลย รอยช้ำเต็มตัว ไข้ขึ้นสูงมาก   ดีนะที่ผมไปเจอซะก่อนไม่งั้นคุณได้เป็นผีเฝ้าโรงแรมแน่นๆ”   เด็กหนุ่มสารทยาย ออกมายืดยาว แต่กลับไม่เข้าหูของคัตเตอร์เลยซักนิด   ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาย   ร่างกายเจ็บช้ำปางตาย   แต่มันก็ยังรักษาหาย   แต่หัวใจของเค้านี้สิเจ็บจนไม่มีหนทางเยียวยา   เซนทัสไม่สนใจสักนิดว่าเค้าจะอยู่หรือตาย   อดีตที่แสนเจ็บปวดกำลังจะหวนคืนมาอีกครั้ง อยากจะลืมแต่ก็ทำไม่ได้

“คุณเป็นอะไรไป เจ็บตรงไหนรึเปล่า”   เด็กหนุ่มตกใจทำอะไรไม่ถูกไปเลย อยู่ดีๆคนป่วยก็ร้องไห้ ขึ้นมาซะงั้น

“ฮึก ปะ เปล่า ผมไม่เป็นไร   ขอบคุณมากนะ ที่พาผมมาส่งโรงพยาบาล”   ถึงจะเสียงใจแค่ไหน   แต่คัตเตอร์ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณคนที่ที่ช่วยชีวิตของเค้าเอาไว้   ถ้าไม่มีเด็กคนนี้เค้าอาจจะกลายเป็นผีเฝ้าโรงแรมม่านรูดไปจริงๆก็ได้

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ว่าแต่คุณจะแจ้งความรึเปล่า เรื่องที่ถูกทำรายร่างกาย   มันเกิดขึ้นที่โรงแรมของผม ผมยินดีจะเป็นพยานให้”  เด็กหนุ่มมองหน้าคนป่วยอย่างรอคำตอบ   เค้าเองก็ไม่สบายใจเหมือนกันที่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับโรงแรมของเค้า

“ไม่ครับ   ผมจะไม่แจ้งความใดๆทั้งสิ้น”   อยากให้จบกันแค่นี้   คัตเตอร์ไม่อยากจะเกี่ยวข้องกับเรื่องของเซนทัสอีก  

“เอ่อ   ผมลืมแนะนำตัวไป คุยซะนาน ผมชื่อ ลูกพลับฮะ เป็นลูกเจ้าของโรมแรมที่คุณไปพัก   แล้วคุณ”

“ผมชื่อคัตเตอร์   ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยชีวิตผมไว้”   คัตเตอร์ขอบคุณจากใจจริงอีกครั้ง   ถือว่าลูกพลับมาพระคุณกับเค้าไม้น้อย

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ   ผมเรียกว่าพี่คัตเตอร์ได้ไหม ผมยังเรียนแค่มอปลายอยู่เลยน่าจะอายุน้อยกว่า”  

“ได้สิ น้องลูกพลับ”

“พี่จะให้ติดต่อญาติให้ไหมฮะ   เดี๋ยวผมจะต้องกลับแล้ว”  

“ไม่ต้องหรอก ญาติพี่เค้าอยู่ต่างประเทศ   พี่อยู่คนเดียวได้”     คัตเตอร์เหลือญาติอยู่เพียงคนเดียว   คือพี่ชายของเค้า ซึ่งตอนนี้เรียนอยู่ต่างประเทศ   คนในครอบครัวเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เมื่อสี่ปีที่แล้ว  

“งั้นผมกลับก่อนนะฮะ   ไว้จะแวะมาเยี่ยมใหม่”     เมื่อพ้นร่างของลูกพลับลับตาไป   คัตเตอร์หลับตาลงช้าอย่างเหนื่อยอ่อน   เมื่อไรจะลืมคนอย่างเซนทัสได้ซักที

มหาวิทยาลัย   >>>>>>>>>>>>>>>>>>>

      เรื่องที่เกิดขึ้นกับคัตเตอร์   ตอนนี้ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ     ข่าวที่ว่าคัตเตอร์โดนจูบบนเวที   ข่าวว่าโดนอุ้ม   ตอนนี้ดังไปทั่วมหาลัย   คัตเตอร์ขี้เกลียดจะตอบคำถามเลยแอบมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียวหลังตึก ที่ไม่ค่อยจะมีคนเดินผ่านไปผ่านมา

“ไอ้คัตเตอร์   หายไปไหนตั้งหลายวันวะ   ฉันกับไอ้วินติดต่อแกไม่ได้เลย” เตชิตเพื่อนสนิทของคัดเตอร์   รู้จักกันตั้งแต่ปีหนึ่งเป็นเพื่อนที่แอบชอบคัตเตอร์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ   จนมาถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่มีโอกาสได้บอกเลยซักครั้ง

“มีเรื่องนิดหน่อย”   คัตเตอร์ตอบเตชิตด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ  

“เออ   แล้วเรื่องที่ข่าวดังทั้งมหาลัย   ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่วะ”  

“ก็ตามนั้นแหละ”   คัตเตอร์หลับตาลงเพื่อปรับอารมณ์ให้เป็นปกติที่สุด   เพราะเรื่องที่ขึ้นมันเกินกว่าจะรับไหว

“แกไหวรึเปล่า   ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร ไม่ว่าจะยังไงฉันก็อยู่ข้างแกเสมอ”   เตชิตโน้มตัวลงไปกอดคัตเตอร์เป็นการปลอบโยน  คัตเตอร์ที่ร่าเริงของเค้าตอนนี้ความเศร้ามันแผ่ออกมาจนเค้ายังรู้สึกได้

“ฮึก ฮือออออ” คัตเตอร์ปล่อยโฮในอ้อมกอดเพื่อนอย่างสุดที่จะทน   ยิ่งเตชินมาปลอบแบบนี้ยิ่งกระตุ้นให้น้ำตามันไหลออกมาได้ง่ายๆ   คัตเตอร์ในตอนนี้อ่อนแอเหลือเกิน

“ไอ้เต   แกทำอะไรไอ้คัตเตอร์วะ   ทำไมร้องขนาดนี้”     วินหนุ่มน้อยสุดแสบ เพื่อนสนิทของทั้งคู่วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น   เมื่อเห็นว่าคัตเตอร์กำลังร้องไห้อย่างหนัก

“ฉันไม่ได้ทำโว้ย   นี่กำลังปลอบอยู่”   เตชิตรีบแก้ตัว เมื่อเห็นสีหน้าเอาเรื่องของวินที่มองเค้าอยู่

“ไอ้คัตเตอร์แกเป็นอะไร เล่าให้พวกฉันฟังได้นะ   ถ้าเป็นเรื่องข่าวลือเดี๋ยวมันก็เลิกพูดกันไปเองแหละ   เลิกร้องได้แล้วหน้าหล่อๆของแกไม่เหมาะกับคราบน้ำตามันเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านะ”   คำพูดของวินช่วยทำให้หัวใจของคัตเตอร์สงบลงไม่น้อย   ถึงแม้ว่าวินจะดูกวนๆเป็นตัวแสบประจำกลุ่มแต่เวลาแบบนี้กลับเป็นคนที่พูดจาได้มีสาระที่สุด

“ฮึก หึ   พูดจามีสาระไม่เข้ากับหน้าแกเลยว่าไอ้วิน”   คัตเตอร์รู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อยที่ได้ปปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาบ้าง   ความอึดอัดในใจได้ถูกปล่อยให้ไหลไปกับน้ำตา

“โห   คนอุส่าเป็นห่วง   หยุดร้องปุ๊บ ก็หันมากัดฉันเลยนะ   ไอ้นี่   แล้วเป็นไงดีขึ้นไหม”   ถึงจะกัดกันอยู่เรื่อยแต่คัตเตอร์ก็รู้ดีว่าทั้งวินและเตชิตเป็นห่วงเค้า

“อืม”   อย่างน้อยก็ได้ระบายออกมาบ้าง

“ เลิกเศร้าได้แล้ว   ไปฉลองที่เราเรียนจบกันดีกว่านะ”     วันนี้เป็นวันมาทำเรื่องจบของทั้งสามคน   คอนเสิร์ตครั้งก่อนก่อนเป็นการอำลาตำแหน่งหนุ่มฮอตที่ถูกจัดอันดับขึ้นทุกปี   แต่การอำลาดันจบไม่สวยเพราะเซนทัสเข้ามาป่วนซะก่อน

“อืม ก็ดีเหมือนกันนะ   เรียนจบแล้วทั้งที   มันก็ต้องฉลองกันหน่อย”   เตชิตเสริมขึ้นอีกแรง

“งั้นสามทุ่มเจอกันที่เดิม” ที่เดิมของวิน   คือ คลับ s&k   ที่ประจำที่รู้จักกันดีในกลุ่ม

“ไอ้คัตเตอร์   คืนนี้ห้ามเบี้ยวนะ   ถือว่าไปคลายเครียดก็แล้วกัน   เห็นหน้าเหงาเป็นหมาหงอยของแกแล้วฉันกินข้าวไม่อร่อยว่ะ”   คัตเตอร์ที่นั่งฟังอยู่ถึงกับหลุดยิ้มออกมา

“หรอ   ฉันเห็นแกกินเก่งจะตาย   นี้ขนาดไม่อร่อยนะเนี่ย”   เตชิตแขวะเข้าให้   เห็นวินตัวเล็กๆ แต่กินเก่งหน้าดู   แต่ก็ไม่โตซักที

“เงียบไปเลยไอ้เต   ไม่กัดฉันซักวันแกจะลงแดงตายไหมวะ”   วินแขวะกลับไปบ้าง

“ไม่ตาย แต่ก็ไม่โต ฮ่าฮ่าๆๆ”   เตชิตหัวเราะออกมาอย่างสะใจ   เพราะในกลุ่ม วินตัวเล็กสุด ด้วยความสูงแค่ 172   ตัวเล็กกินเก่งแต่ไม่เคยอ้วน   คัตเตอร์ถึงจะตัวดูบอบบางแต่ก็สูงกว่าวินส่วนเตชิตสูงถึง187   เลยทำให้วินโดนล้อเรื่องไม่โตกับเค้าซักที

“หรอ   งั้นก็เตรียมตัวตายด้วยฝีมือฉันซะเลยดีไหม   จะไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้เต”

“หยุดก็โง่ดิ   ขาสั้นๆจะวิ่งตามฉันทันหรอวะ ฮ่าฮ่าๆๆ”   คัตเตอร์นั่งหัวเราะเพื่อนสองคนที่วิ่งไล่เตะกันเป็นเด็ก อย่างน้อยก็พอจะทำให้ลืมเรื่องร้ายๆได้บ้าง

คลับ s&k

“ไอ้เต   แกช้ามากเลยนะ”  วินกับคัตเตอร์มาถึงก่อน นั่งดื่มรอเตชิตเกือบชั่วโมง   พอเจอหน้าก็เทศให้ฟังชุดใหญ่

“โทษทีว่ะ   รถมันติด”   หน้าตาน่าเชื่อถือมาก

“เชื่อก็บ้าแล้ว พวกฉันมารถยังไม่ติดเลย   แกมัวแต่เหล่สาวอยู่มากกว่า”   วินบ่นอุบ

“บ่นอย่างกับเมีย   นี่ถ้ามีหน้าอกดูมๆนี่ใช่เลยนะเนี่ย”   เตชิตแซววินกลับไปบ้าง คราวนี้วินถึงกับหน้าแดง

“เมียบ้านป้าแกดิ   ไอ้บ้า   ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะจะได้มีหน้าอกดูมๆ   กวนส้นขึ้นทุกวันนะแก”   ถ้าไฟสว่างกว่านี้อาจจะเห็นได้ว่าตอนนี้วินกำลังหน้าแดงอยู่

“เออๆ ฉันก็แค่ล้อเล่นทำจริงจังไปได้   แล้วนายเป็นไงบ้างคัตเตอร์รู้สึกดีขึ้นไหม”   เตชิตยอมๆวินไปไม่งั้นได้เถียงกันยาว  แต่เมื่อหันไปถามคัตเตอร์น้ำเสียงกลับอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่เป็นไรแล้ว   ขอบใจพวกแกสองคนมากเลยนะที่คอยอยู่เป็นเพื่อน”  

ทั้งสามคนนั่งดื่มกันจนดึก   วินเมาสุด ถึงกับสลบคาโต๊ะ   คัตเตอร์ดื่มไปแต่นิดเดียวเลยทำให้พอขับรถกลับบ้านเองได้

“คัดเตอร์กลับเองได้แน่นะ” ถึงคัตเตอร์จะไม่เมา แค่เตชิตก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้

“ไม่เป็นไรฉันกลับได้   แกไปส่งไอ้วินเถอะ   หมดสภาพจนดูไม่ได้เลยว่ะ”   คัตเตอร์มองดูวินที่เมาคอพับอยู่กับไหล่ของเตชิต

“ งั้นฉันไปส่งไอ้วินก่อนนะ   แกขับรถดีๆนะ"

“รู้แล้ว   แกก็ขับรถดีๆล่ะ”

เตชิตขับรถออกไปก็เป็นอันแยกย้าย   คัตเตอร์จึงเดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงรถ   ตั้งแต่วันนั้นคัตเตอร์ก็ไม่ได้เจอเซนทัสอีกเลย   เรื่องร้ายคงจบแต่เพียงเท่านี้แหละ   เค้าหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น

“ อืออออออ ฮื้ออออ”   คัตเตอร์ไม่ทันได้ระวังตัว   มีคนจากทางด้านหลังเข้ามาล็อกคอเอาไว้   ถูกปิดปากปิดจมูกด้วยผ้าผืนเล็ก   ไม่นานสติที่มีอยู่ก็เลื่อนลาง   ทุกอย่างมืดลงไปในที่สุด……….

เสียงอะไร   เสียงเหมือนน้ำกำลังไหล     หนาวจัง     แต่ก็ยังดีกว่าที่จะตื่นมาพบกับความจริงที่แสนเจ็บปวดนะ   ถ้าตอนนี้ฉันกำลังหลับฝันอยู่ก็คงดี     อยากหลับอยู่อย่างนี้ไม่ต้องตื่นอีกตลอดไปเลยก็คงจะดี