first kiss จูบนั้นฉันให้เธอ 18 +

 
ตอนที่  2    first  kiss   จูบแรก   ที่แสนเจ็บปวด
 
           รถสปอตสุดหรูจอดสนิทในที่จอดรถของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง    ที่ซึ่งมีไว้ระบายความใคร่ของบุคคลทั้งหลายที่หวังความสุขเพียงชั่วข้ามคืนเป็นผู้ใช่บริการ   ดวงตากลมโตที่มีขนตายาวเรียงเป็นแพรมองไปรอบๆ    แค่นี้ก็พอจะเดาได้แล้วว่า เซนทัสพาเค้ามาที่นี่ทำไม   ความรู้สึกหวาดกลัวสะท้อนเข้ามาในใจ    เซนทัสคนเดิมที่เค้าเคนรู้จักได้ตายไปแล้ว   เหลือแค่เพียงผู้ชายที่มีแต่ความแค้นอยู่ตรงหน้านี้เท่านั้น
 
“ลงมา!!”  คำสั่งดุดันเอาแต่ใจ   สั่งให้คนตัวเล็กลงจากรถ
 
“ไม่!!  เป็นตายยังไงผมก็ไม่ลง”   ปากก็เถียงไป   มือก็เกาะเบาะรถเอาไว้แน่น    เป็นการยั่วโทสะของซันทัสได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
 
“ฉันสั่งให้ลงมาไง!”   คนตัวใหญ่ดันตัวเข้าไปในรถพยายามแกะมือน้อยๆออกจากเบาะ   แต่ยิ่งแกะก็ยิ่งเกาะแน่น
 
“นายจะไม่ยอมลงมาดีๆใช่ไหม”   เซนทัสเริ่มแสดงอาการไม่พอใจมากกว่าเดิม
 
“ไม่”   ร่างบางตอบอย่างหนักแน่น   แม้ว่าจะกลัวแต่ตอนนี้มีแต่ต้องสู้เท่านั้น
 
“ได้!!   งั้นฉันก็จะยัดเยียด ความเป็นผัวให้นายมันตรงนี้แหละ   ไม่ต้องไปถึงห้องก็ได้”
คำพูดของเซนทัสทำให้คัตเตอร์ต้องเบิกตากว้างทำไมเค้าถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
 
“อย่านะ!!   คุณเป็นบ้าไปแล้วรึไง”  คัตเตอร์พยายามปักป้องวงแขนแกร่งออกไปจากตัว    เค้าไม่ปรารถนาให้มันเป็นแบบนี้   เรื่องระหว่างเค้ากับเซนทัสมันควรจะจบกันไปตั้งนานแล้ว 
 
 
“คนที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ก็คือนายนั่นแหละ     นายทิ้งฉันไปอยู่กับไอ้เลวนั่น   นายนั่นแหละที่ผิด”   น้ำเสียงของเซนทัสบงบอกถึงความโกรธและความเจ็บปวด    เค้าทนอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะจะกลับมาเอาคืนทุกอย่างจากคนตัวเล็กตรงหน้านี้ให้สาสมให้เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเค้า
 
“ถ้าผมมันเลวขนาดนั้นทำไมคุณถึงไม่ฆ่าผมทิ้งซะล่ะ”    เรื่องราวเมื่อสี่ปีก่อน  คัตเตอร์ยังเก็บเป็นความลับ  แล้วไม่คิดจะบอกให้เซนทัสรับรู้เด็ดขาด    ขอเพียงเรื่องนี้ที่จะตายไปกับเค้าเท่านั้น
 
“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก   นายจะต้องทรมานไปจนตายมันถึงจะสะใจฉัน”   เซนทัสกระชากคอเสื้อของร่างบางขึ้นมารับจูบที่ป่าเถื่อนจากเค้า   จูบรุนแรงดุดันทำให้ริมฝีปากบางๆ  แตกจนได้เลือด   ซันทัสถอนจูบออกจ้องมองหน้าหวานที่ตอนนี้เปื้อนด้วยรอยน้ำตาไปแล้ว
 
“ทำไม    รังเกียจงั้นหรอ”    มือหนาบีบกรามของคัตเตอร์อย่างแรง   ร่างบางแสดงใบหน้าเหยเกเพราะความเจ็บปวด
 
“ใช่  ทั้งรังเกียจ  ทั้งขยะแขยง”     นิสัยไม่ยอมใครของคัตเตอร์  เซนทัสรู้ดีกว่าใคร   ยิ่งทำให้เค้าอยากจะเอาชนะคนตัวเล็กเข้าไปอีก  
 
 
“ดี!   งั้นมาลองดูซิว่าไอ้คนที่น่ารังเกียจอย่างฉันจะทำให้นายครางออกมาได้รึเปล่า”   แรงของตนตัวเล็กมีหรือจะสู้แรงร่างหนาได้    คัตเตอร์ถูกลากลงจากรถอย่างทุลักทุเล  
 
 
อั๊ก!!
 
เสียงร่างบางถูกโยนลงกับพื้นห้องอย่างไร้ความปราณี    คัตเตอร์พยุงตังเองขึ้นถอยล่นหนี้ไปจนถึงปลายเตียง   หมดหนทางจะหนี   ร่างหนายังก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
 
“จะหนีไปไหน   นายจะต้องชดใช้กับสิ่งที่นายทำเอาไว้”  
 
“ไม่นะ  อย่า    ฮึก…  ฮื้อๆ”   เสียงหวานสะอื้นแววเข้ามาในโซนประสาท   แต่การกระทำของเซนทัสกลับยิ่งรุ่นแรงชุกกระชากร่างบางขึ้นไปกองบนเตียง  เร่งปลดกระดุมเสื้อของคัตเตอร์ออก   แต่เมื่อไม่ได้ยังใจเพราะคนคัวเล็กปัดป้องไม่หยุด   ก็เปลี่ยนมาฉีกเสื้อออกจนในที่สุดร่างบางขาวเนียนไร้ซึ่งอาภรปกปิดก็เผยให้เห็นอยู่ตรงหน้า     ซันทัสถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว   แล้วลากขาเรียวที่ถอยหนีไปชิดกับหัวเตียงเข้ามาหาตัวเค้า   คัตเตอร์ตัวสั่นไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ที่กำลังจะโดนหมาป่าตะครุบ   
 
 
“กลัวหรอ    ยังหรอกคัตเตอร์ความน่ากลัวที่นายจะได้เจอมันต่อจากนี้ต่างหากล่ะ”  เซนทัสบีบต้นแขนร่างบางจนเกิดรอยช้ำ    เค้าต้องการจะทำให้ร่างบางแหลกคามือให้ได้
 
“ปล่อยผมไป”    ดวงตากลมโตแม้จะถูกบดปังด้วยม่านน้ำตา   แต่ก็ยังฉายแววความเจ็บปวดออกมาให้เห็น  
 
 
“ไม่มีทาง” เซนทัสจับร่างบางพลิกตัวกดหัวลงกับเตียงมืออีกข้าง    จับแขนของคัตเตอร์ทั้งสองข้างไขว้หลังไว้    ร่างหนาไม่มีท่าทีว่าจะออมแรงเลยซักนิด  
 
 
“อ่าาาาส์ …..จะ  เจ็บ   อย่าทำแบบนี้  ฮึกฮื้อออออ”   เซนทัสดันแกนกายเข้าไปในช่องทางรักของคัตเตอร์โดยไม่มีการเบิกทางและการเล้าโลมใดๆ     เข้าไปได้เพียงนิดเดียวก็ต้องถอนออกช่องทางรักยังคับแน่น    แต่เซนทัสก็ยังพยายามแทรกแกนกายเข้าออกหลายครั้ง   ถึงแม้ว่าร่างบางจะดิ้นรนอ้อนวอนให้เค้าหยุดก็ตาม    การกระทำของเซนทัสสร้างความเจ็บปวดให้กับคัตเตอร์อย่างมากร่างสั่นสะท้านขาขาวเนียนทั้งสองขาแทบไม่เหลือแรงทรงตัว   แต่ร่างหนาก็รั้งบั้นท้ายงอนเอาไว้   กระแทกแกนกายเข้าไปอย่างแรงจนสุดลำ    กลิ่นคาวเลือดเป็นสัญญาณว่าช่องทางด้านหลังฉีกขาดไปแล้ว
 
“อ่ะ  ฮ๊าาาส์”   คัตเตอร์ครางเสียงหลงเพราะความเจ็บปวดที่ร่างหนามอบให้   ถ้าเปรียบร่างบางนี้กับแก้วก็คงแตกเป็นเสี่ยงๆ   ก้อนสะอึกจุกอยู่ที่คอทรมานทั้งกายและใจ    เค้าไม่สามารถต่อกรกับผู้ชายอย่างเซนทัสได้เลย  
 
 
“อ่าส์  ทำไมมันแน่นอย่างนี้วะ”   เซนทัสสะบท  อย่างหัวเสียเพราะช่องทางภายในตอดรัดแน่จนเค้าแทบจะทนไม่ไหมอยู่แล้ว   เมื่อปรับตัวได้ซักพักก็เริ่มขยับโดยไม่ได้สนใจเลยว่าร่างเล็กจะทนแรงกระแทกได้หรือไม่    แค่เริ่มต้นก็โถมแรงเข้าไปสุดตัว  คนใต้ร่างกูกระแทกเข้ามาก็ถึงกับเข่าอ่อนการกระทำที่แสนป่าเถื่อนและไม่คิดจะปราณีคนตัวเล็กเลยซักนิด  
 
 
“ฮึกฮึก   อ่าาา  เจ็บพอหยุด  ข้องร้องล่ะ    อะ…ฮ๊าาา   อืออออหยุดซักที”  ร่างบางรวบรวมแรงที่มีเพียงน้อยนิด  เพื่อขอร้องให้ร่างหนาหยุดแต่ก็ไม่ได้ผล   เซนทัสกระแทกเข้ามาแรงกว่าเดิมด้วยซ้ำ
 
“ฮ่าา…อื้มมม   อ่ะ  อ่าาา”   เสียงครางกระเส่าดังขึ้นเรื่อย  ความเจ็บปวดได้แปรเปลี่ยนเป็นความเสี่ยวซ่านอยู่ภายใน   ร่างบางไม่สามารถห้ามเสียงที่น่าอายได้อีกต่อไป
 
“หึ  ส่งเสียงครางแสดงความร่านออกมาจนได้นะ”   น้ำเสียงอ่อนโยนแต่กลับบาดลึกลงมาถึงขั้วหัวใจ   ร่างเล็กกลืนก้อนสะอื้นลงไปในคอ    เจ็บจนแทบขาดใจแต่ก็ทำได้แค่ทนให้เรื่องบ้านี้จบลงซักที
 
“อ่าส์  ร่านกับคนอื่นเค้าไปทั่ว  แต่ทำไมมันยังแน่นอย่างนี้วะ”   คำพูดแต่ล่ะคำ    เซนทัสจงใจจะพูดให้ร่างบางได้ยินอย่างชัดเจน   ทุกคำล้วนแต่ถูกพูดเน้นอยู่ข้างหู    
 
“อ่า  อ่ะ…  ถ้าผมร่าน  กะก็ปล่อยผมไปสิ”   น้ำเสียงบ่งบอกถึงความน้อยใจอย่างที่สุด    
“หึ…..ปล่อยให้นายไปร่านกับคนอื่นน่ะหรอ  ฝันไปเถอะ”  แรงอารมณ์ปะทุขึ้นเรื่อยๆ  เซนทัสเพิ่มความแรงในการสอดเข้าถอนออกด้วยความเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ  
 
 
“ฮ๊าาา  อย่า   อ่ะ  อ่า  อ่า อื้อออ”
 
แอ๊ดๆ++ เอี้ยดๆ   ปึกๆๆๆ
 
เสียงเตียงโยกไปตามจังหวะการสอดใส่ไม่หยุดยั้ง   ร่างเล็กถูกจับให้กลับมานอนหงาย    ขาเรียวถูกยกให้สูงขึ้นยิ่งทำให้การสอดใส่ลึกไปกว่าเดิม   เซนทัสกระแทกเข้าไปตามอารมณ์ที่พุ่งสูงใกล้ถึงขีดสุด
สวบ++สวบ++สวบ++ผั่บๆๆๆ
 
“อิ๊  อ่ะ  อ่า  อ่า  อ๊าาาส์  อ๊ะ  อื้มมมมม”   เสียงครางน่าอายดังขึ้นไม่หยุด  จนร่างบางต้องยกแขนตัวเองขึ้นมากัดเพื่อไม่ให้เสียงหลุดออกมา
 
“อื้ม  อ่าาาส์”  ร่างหนากระตุกแกร่งปลดปล่อยน้ำรักขุ่นข้นเข้าไปเต็มช่องทางรัก    เซนทัสถอยแกนกายออกทันที่ที่ปลดปล่อยโดยไม่สนว่าร่างเล็กตรงหน้าจะได้ปลดปล่อยหรอไม่   ช่องทางรักมีน้ำรักปนเลือดเออล้นออกมาเปื้อนซอกขาขาวที่ตอนนี้มีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด  ร่างบางนอนหอบหายใจรวยรินอย่างเหนื่อยอ่อน  ไม่มีแรงแม้แต่จะเช็ดน้ำตาทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอยู่อย่างนั้น