ลุ้นรักกับไอดอล

     แสงอาทิตย์ยามเช้า ส่องกระทบผ่านผ้าม่านสีเทา ในห้องนอนของนิคที่กำลังนอนกอดต้นสนไว้ในอ้อมกอดอย่างอบอุ่น ต้นสนค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนที่จะพบว่าตัวเองกำลังถูกนิคกอดอยู่บนเตียง...

ต้นสนมองหน้านิค ที่กำลังหลับตา ฝันหวานอยู่ห้วงนิทราในยามเช้า ต้นสนยื่นหน้าเข้าไปจุ้บแก้มนิค ก่อนที่จะพูดทักทาย

"ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ"ต้นสนตบหน้านิคเบาๆ จนนิคลืมตาขึ้นช้าๆ 

นิคมองมาที่ต้นสน มันคงไม่มีไร ดีไปกว่าการที่ได้ตื่นมาเห็นหน้าคนเรารักเป็นคนแรกในยามเช้าแบบนี้

"ตื่นแล้วหรอ...ทำไมตื่นเช้าจัง"นิคถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

"นายแหละ นอนอยู่ได้ ลุกไปอาบน้ำเลย"ต้นบอก

"ไม่เอาอ่ะ วันนี้ไม่อยากออกไปไหนเลยอยากนอนกอดเตงแบบนี้ ทัเงวันมากกว่า"นิคพูดพน้อมกอดต้นสนแน่น

"ไม่เอาน่า...นอนกอดแบบนี้ทั้งวัน น่าเบื่อแย่เลย"

"งั้นวันนี้ ออกไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยดิ... พรุ่งนี้ก็วันเกิดพริมแล้ว ว่าจะไปซื้อของขวัญให้พริมซะหน่อย"

"งั้นก็ลุกขึ้น และไปอาบน้ำแต่งตัว"

"ไม่อาวววว อยากนอน ขอนอนต่ออีกหน่อยได้มะ"

"ลุกกกก บอกให้ลุกก็ลุกดิ อย่าดื้อสิ"

นิคยิ้มให้ต้นสนเล็กน้อย สุดท้ายเขาก็ยอมลุกจากเตียง ไปเตรียมตัวอาบน้ำแต่งตัว เพื่อพสต้นสนว่าที่คนนักมนอนาคตไปเลือกซื้อของขวัญให้กับพริม

ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ถูกออกแบบในสไตล์ยูโรปตอนกลาง มีรูปปั้นราคาหลักวางอยู่กลางหน้าบ้าน ประหนึ่งเป็นวงเวียน ภายในบ้านกำลังถูกตกแต่งอย่างสวยงาม วันนี้คนใช้ในบ้านของเธอต้องเหนื่อนเป็นพิเศษ เพราะวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของลูกสาวคนเดียวของคฤหาสน์หลังนี้ นั่นคือ 'พริม' คุณหนูผู้แสนใจดร อ่อนหวาน มีเมตตานั่นเอง

"ค่ะ ลุงหมายพริมว่าโต๊ะอาหารนี้ เปลี่ยนจากแจกันตรงนั้น เป็นเทียนไขดีมั้ยค่ะ"พริมพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่กลางโต๊ะอาหารตัวใหญ่

"ได้ครับคุณหนู เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนให้ แล้วสวนหน้าบ้านล่ะครับ จะเพิ่มอะไรอีกมั้ยครับ"ลุงหมายคนขับรถที่อสศัยอยู่ในคฤหาสน์ที่นี่มานาน เอ่ยถามอย่างเต็มใจ

"ไม่ต้องเพิ่มอะไรแล้วล่ะคะ แค่เอาไฟติดเพิ่มสักหน่อย แล้วก็เอาโต๊ะไปวางเพิ่มสักตัวก็พอคะ จะได้มีพื้นที่ให้เด็กๆ ได้วิ่งกัน"พริมตอบพร้อมกับยิ้มหวาน

"แต่คุณหนูครับ วันเกิดทั้งที จัดแค่นี้จะพอหรอครับ เราออกจะมีฐานะ ร่ำรวย น่าจะจัดให้ใหญ่ สมกับที่พ่อคุณหนูเป็นมหาเศรษฐีนะครับ"ลุงหมายพูด

พริมยิ้มให้พน้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

"ไม่ต้องจัดใหญ่หรอกคะ พริมว่าสิ่งสำคัญของวันเกิด คือการที่เราได้สนุกกับเพื่อนๆ ในงานมากกว่า ถ้างั้นหนูขอตัวไปหาคุณแม่ก่อนนะคะ"พริมพูดจบก็เดินจากไป ส่วนลุงหมายก็รีบนำแจกกัยบนโต๊ะไปเปลี่ยนทันที

พริมเคาะประตูบานใหญ่สองสามที ก่อนที่จะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องที่ใหญ่โต 'ไพลิน' แม่ของเธอกำลังนั่งเปิดอัลบั้มภาพลูกสาวของเธอ ตั้งแต่เป็นเด็กอ่อนจนถึงปัจจุบัน ผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะ ที่เธอเลี้ยงดูลูกสาวของเธอมาตลอดหลายปี เธอดูภาพเหล่านั้นไปก็อดยิ้มไม่ได้ เห็นได้เห็นภาพลูกสาวของเธอ ทุกกิริยา ทุกท่าทางในภาพ เธอจำทุกเรื่องราวในภาพได้ดี และไม่เคยคิดที่จะลืม

ไพลินนั่งดูรูปไม่นาน พริมก็เข้ามากอดจากด้านหลัง

"ทำไรอยู่หรอค่ะ คุณแม่"น้ำเสียงหวานๆ ของพริมพูดขึ้น

"แม่กำลังดูรูปเราน่ะสิ ดูสิตอนนั้นหนูเด็กมากเลยนะ"ไพลินพูด พร้อมกับเปิดอัลบั้มภาพไปเรื่อยๆ

"คุณแม่คะ... ถ้าวันนึงคนที่เรารัก มีใจให้คนอื่น แต่เขายังรักเราอยู่...เราควรทำไงดีคะ"พริมถาม

ไพลินหันมามองลูกสาวของเธอ พร้อมกับลูบหัวอย่างแผ่วเบา

"ถามแม่แบบนี้ แสดงว่ามีเรื่องไม่สบายใจใช่มั้ย.."

"คะ... นิคเขารักคนอื่น แต่เขาก็ยังรักหนู เลยให้โอกาสเขาได้ถามใจตัวเอง... ว่าเขารักคนนั้นจริงๆ หรือเปล่า พรุ่งนี้หนูว่จะถามเขาคะแม่ แต่หนูกลัวคำตอบ..."พริมบอก

ไพลินไม่พูดอะไร เธอกอดลูกสาวของเธอเอาไว้

"คำตอบมันจะออกมายังไงก็ช่าง เพราะไม่มีสิทธิไปบังคับใครได้ โดยเฉพาะเรื่องหัวใจของเขา"

ไพลินบอก ก่อนที่จะจูบหน้าผากลูกสาวของเธออย่างเอ็นดู

 

ที่สยาม ต้นสนกำลังเดินตามหลังนิคอย่างเหนื่อยหน่าย ราวกับไม่มีเรี่ยวแรงที่นะเดินต่อไปข้างหน้าอีกแล้ว จนเขาต้องปาดเหงื่อพร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยความเหนื่อย

"นายจะรีบเดินไปไหนเนี่ย ห๊ะ!!"

นิคหันมาหาต้นสนที่กำลังยืนขมวดคิ้วอยู่ด้านหลังเขา

"ก็รีบเดินสิ"

"ฉันเหนื่อยแล้ว นายอ่ะ เดินช้าๆ ลงหน่อยดิฉันเหนื่อย"

นิคเดินเข้ามาหาต้นสน ก่อนจะกระซิบข้างหูต้นสนว่า

"เดินไม่ไหวแบบนี้ สงสัยเมื่อคินจะหนัก"

"ไอ้บ้า"ต้นสนผลักนิคออก แต่นิคหัวเราะชอบใจ"นายพูดไรเนี่ย คนเยอะแยะ เดี๋ยวเขาก็ไปนินทานายในเฟสหรอก"

"ไม่หรอกน่า ป่ะๆๆ อย่าช้าเลยเดี๋ยวตกเย็นรถจะติดเอา"นิคโอบไหล่ต้นสนเอาไว้

"เฮ้ย ไม่ต้อง!! นี่เดี๋ยวแฟนคลับนายเห็นเขาก็ได้เข้าใจผิดพอดีอ่ะ ปล่อย"ต้นสนดิ้น แต่นิคกลับโอบไหล่แน่นไม่ยอมปล่อย

"ไม่!! ครั้งที่แล้วหลงทางไปรอบนึง ยังไม่เข็ดใช่มะ"นิคพูดที ทำต้นสนไม่กล้าขัดขืนต่อ"อยู่ใกล้ๆ ฉันแบบนี้แหละจะได้ไม่หลง"นิคพาต้นสนเดินไปที่บันไดเลื่อน

ไม่รู้ว่านิคจะสังเกตุมั้ย ว่ารอบข้างตอนนี้กำลังมีคนแอบซุบซิบอยู่แทบตลอดทาง ราวกับมีคนจำเขาได้ แม้ว่าเขาจะใส่แว่นดำเพื่อพรางตัว ต้นสนเห็นจึงหันมามองนิค

"นี่นาย บ้าป่ะเนี่ยใส่แว่นดำในห้าง"ต้นสนกระแทกไหล่นิคเบาๆ

"ทำไมล่ะ... ดาราเขาก็ทำกันเยอะแยะ"นิคบอก

"ถอดออก !!"ต้นสนพูด

"ถอดตรงนี้เลยหรอ เฮ้ย เร่าร้อนนะเราอ่ะ.."

"ไอ้บ้า หมายถึงให้ถอดแว่นดำออก มันเด่นสะดุดตาเกินไป"

บันไดเลื่อนพาทั้งคู่ขึ้นมาอีกชั้น ก่อนที่ต้นสนจะพานิคหลบหลังเสาต้นนึงในห้าง เพราะกับถอดแว่นดำนิคออก

"เฮ้ย เอามานี่นะ จะใส่"นิคพยายามคว้าแว่นดำในมือต้นสน แต่ต้นสนพยายามเอาหลบไม่ยอมให้

"ไม่ต้องใส่แบบนี้แหละ กลมกลืนดี อย่างน้อยก็ไม่มีใครจำนายได้หรอกน่ะ"ต้นสนบอก

"รู้ได้ไงว่าไม่มี"นิคถาม

"เออน่ะ เชื่อฉันเหอะ"ต้นสนเดินนำ ไม่ทันไรก็มีเด็กสาวคนนึงเดินเข้ามาทักนิค

"ขอโทษนะคะ ใช่พี่นิคหรือเปล่า?"

ต้นสนชะงักฝีเท้า พร้อมกับหันไปมองนิค

"เอ่อ...คือ...ใช่ครับผมนิคเอง"นิคยิ้มให้เด็กสาวคนดังกล่าว

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่นิค พี่นิคจริงๆ ด้วย กรี๊ดดดดดดดด"

"อั๊ยหย๊าาา หนักกว่ายัยหนูดีอีก มานี่ๆๆ"ต้นสนรีบคว้ามือนิคและพาวิ่ง

เด็กที่กำลังยืนกรี๊ดได้สติ รีบวิ่งตามไป พร้อมตะโกนชื่อนิคตลอดทาง จนผู้คนระแวกนั้นสนใจ วิ่งตามเป็นขบวน

ยิ่งวิ่งมาไกล ยิ่งได้ยินเสียงกรี๊ดดังลั่นห้างเรื่อยๆ ต้นสนพานิคไปหลบหลังเสาต้นนึงเพื่อเหนื่อย

"เห็นมะ บอกแล้วว่าอย่าถอด ไม่เชื่อ"นิคโวยใส่ต้นสน

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่ายัยน้องคนนั้นจะกรี๊ดซะดัง อีกอย่างนายจะใส่หรือไม่ใส่ยังไงกฌมีคนจำได้อยู่ดีแหละ"

ทั้งคู่ยืนหอบอยู่สักพัก นิคก็เริ่มเห็นฝูงชนวิ่งตามมาไกลๆ เขารีบหันไปหาต้นสน

"เอาไงต่ออ่ะ หรือว่าจะยอมให้เขาถ่ายรูปคู่ดี"นิคพูด

"ไหวหรอ เยอะนะ"ต้นสนบอก

"ไม่ไหวว่ะ ยืนขาลากแน่ แต่ว่าเราก็ควรจะดูแลแฟนคะ...เอ้ยยยย"นิคยังพูดไม่จบต้นสนก็จับมือนิคและวิ่งหนีออกจากห่างไปให้เร็วที่สุด จนทั้งคู่มาถึง BTS สยาม ต้นสนพานิคเดินเร่งฝีเท้าไปทางอื่น ด้วยความที่คนในสถานีรถไฟฟ้าเยอะพอสมควร ฝูงชนที่ตามมาจึงมองไม่เห็นนิค

หลังจากหนีฝูงชนขนาดใหญ่มา ทั้งคู่ก็มาหยุดที่สยามแสควร์ ต่างฝ่ายต่างยืนหอบ แฮ่กๆ

"ทำไมต้องให้หนีแฟนคลับด้วยอ่ะ"นิคถาม

"คนเยอะแบบนั้น เดี๋ยวนายก็โดนแฟนคลับรุม นายอาจจะร้อน ไม่มีที่หายใจ เผลออาจจะโดนแฟนคลับโรคจิตลวนลาม ฉันเป็นห่วงอ่ะเลยให้นายหนีมาก่อน"ต้นสนบอก

"หวงหรอ"นิคยิ้มแบบกรุ้มกริ่ม

"เอ้อ หวงและห่วง พอใจยัง...และนี่เรามาอยู่ไหนล่ะเนี่ย"ต้นสนหันมองรอบๆ

"สยามแสควร์อ่ะ งั้นหาซื้อของขวัญให้พริมที่นี่เลยล่ะกัน แต่คราวนี้ห้ามพาฮันหนีแฟนคลับอีกนะ"

"ถ้าไม่กรี๊ดบ้าคลั่งจนคนสนใจ วิ่งตามนายเป็นฝูงๆ แบบเมื่อกี้ล่ะก็ ฉันยอม"ต้นสนบอก

นิคพาต้นสนเดินหาของขวัญตามร้านค้าต่างๆ อยู่หลายร้าน ระหว่างที่เดินหาของขวัญให้พริม ก็มีแฟนคลับและคนระแวกนั้นที่จำนิคได้ พากันเข้ามาของถ่ายรูป บางคนก็มีท่าทีหลังลังเล ไม่กล้าขอถ่าย บางคยก็เดินเข้ามาขอถ่ายรูปคู่นิคอย่างตั้งใจ บางคนต้นสนต้องลงทุนเป็นตากล่องให้เลยทีเดียว

และในที่สุดต้นสนกับนิคก็เดินเข้ามาในร้านขายตุ๊กตา นิคได้เลือกหยิบตุ๊กตาหมี ตัวขนาดกลางๆ มาตัวนึง

"แหม วันเกิดแฟนทั้งที ซื้อตุ๊กตาให้เนี่ยนะ ไม่โรแมนติกเลย"ต้นสนบอก

"เอาน่า ก็เคยให้ของดีๆ ไปพริมเขาก็ไม่อยากจะได้นี่ คิดไม่ออกแล้วด้วยว่าจะซื้ออะไรให้ ก็มาจบที่ตุ๊กตาเนี่ยแหละ"นิคบอก พร้อมกับมองตุ๊กตาหมีแบบเซ็งๆ

"เอางี้ งั้นลองของขวัญแบบนี้ดูดีมั้ย..."ต้นสนยิ้มให้นิค นัยต์เปร่งประกายด้วยความคิดอันสุดแสนจะบรรเจิง ของขวัญชิ้นนี้ นิคไม่เคยทำให้พริมแน่นอน

ต้นสนเดินหาร้านอยู่นานจนมาเจอกับร้านนึง ที่มีของที่เขาต้องการ ต้นสนหยิบของชิ้นมา

"Scrapbook รับรองว่านายทำแล้วพริมต้องชอบแน่นอน"ต้นสนยิ้ม เขาภูมิใจกับความคิดของตัวเอง

"เออ น่าลองแฮะ แล้วเราจะทำยังไงอะ"

"นายก็แค่ไปหารูป เล็กๆ รูปพริม หรือรูปคู่ที่นายถ่ายคู่พริมก็ได้ เดะฉันช่วยตกแต่งอีกแรง"

"เป็นของขวัญที่เราช่วยกันทำงี้??"

"ใช่อ่ะดิ ส่วนเรื่องห่อของขวัญ เดะฉันจัดการให้เอง รับรองพริมต้องประทับใจ แน่นอน"

นิคพยัคหน้าตอบรับ เขาคิดในใจ หมอนี้ก็ทำไรน่ารักๆ เป็นกับเขาด้วยหรอเนี่ย

 

กว่าทั้งคู่จะกลับมาถึงบ้าน ก็เล่นเอาแทบเหนื่อย ต้นสนต้องตามหาร้านที่รับห่อของขวัญ เพื่อไปซื้อกระดาษห่อและริบบิ้น ไหนจะยังให้นิคขับรถหาร้านปริ้นรูป ซึ่งรูปต่างๆ นิคเป็นคนเอารูปมาจากไอโฟน ต้นสนรับหน้าที่ปริ้นรูปที่น้านให้ แถมยังโดนคนในร้านปริ้นรูปแซวว่าเป็นติ่งของนิคพริมอีกด้วย

ทั้งคู่เมื่อกลับมาบ้าน ก็จัดการทำของขวัญชิ้นพิเศษ ที่ช่วยลงไม้ลงมือทำในห้องนอนทั้งคืน จนเสร็จ มันคือ Scrapbook ชิ้นแรกในชีวิตของเขาทั้งสองที่ได้ลงมือทำ 

เช้าวันต่อมา ต้นสนและนิคก็นั่งรถไปที่บ้านของพริม

"หาวววว"

"นี่ ง่วงหนาวหาวนอนขนาดนี้ จะขับรถไหวมั้ยเนี่ย"ต้นสนถามนิค ที่นั่งหาวอ้าปากกว้างในรถ

"ไหวสิ๊ ว่าแต่นายตื่นเต้นป่ะ ที่จะได้ไปงานวันพริม"นิคถาม มือก็จับพวงมาลัยขับรถไปตามเส้นทาง

"ตื่นเต้นดิ ไม่รู้ว่าฉันแต่งตัวสุภาพพอมั้ยเนี่ย เสื้อยืด กางเกงยีน"

"แบบนี้ต้องโดนคุณหนูคนอื่นๆ ในงานแขวะแน่นอน"

นิคพูดทีทำเอาต้นสนหน้าซีด นี่แหละเรื่องที่เขากังวล ต้นสนคงไม่อยากถูกหยามเหยียดว่าเป็น 'ไอ้เด็กบ้านนอก' แน่นอน เขานั่งเครียด สีหน้ากังวลชัดเจน นิคเห็นท่าไม่ดีรีบพูดขึ้น

"เดี๋ยวให้ยืมเสื้อคุมตัวโปรดล่ะกัน"นิคพูด

"เฮ้ย จะดีหรอ..."

"ดีสิ ทำไมอ่ะให้แฟนใส่เสื้อคุมตัวโปรด ไม่เห็นจะเป็นไรเลย"

"แฟน...ฉันบอกล่ะว่าฉันไม่ได้"

"ถ้ามีกลิ่นตัวนายติดเสื้อคุมฉันแบบนี้ มันก็ดีนะ"นิคพูดดักคอ

"หมายความว่าไงอ่ะ"ต้นสนทำหน้าเซ็ง ที่โดนเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น

"ก็ว่างๆ จะได้เอามาดมไง"นิคแอบขำ

"เฮ้ย...นายโรคจิตป่ะเนี่ยยยย ไอ้บ้า"ต้นสนเขยิบหนีนิค แต่ก็คงทำได้แค่เอาตัวชิดกับประตูรถเท่านั้น

"ฮ่าๆๆ ล้อเล่น ไม่ต้องกลัวหรอกน่า แค่กลิ่น ฉันไม่เกิดการอารมณ์เท่ากับสัมผัสหรอก"

"ทะลึ่งล่ะ ขับรถไปเลย"ต้นสนสีหน้าแดงก่ำ ด้วยความเขินอาย

รถของนิคขับเข้ามาจอดในบ้านของพริม เมื่อหาที่จอดได้เขาก็ดับเครื่อง และลงมาจากรถก่อนทร่จะเปิดประตูรถด้นหลังเพือหยิบของขวัญที่เตรียมมา

ในเวลาเดียวกันต้นสนยังนั่งตาค้าง อึ้งกับคฤหาสน์หลังโต ที่สวยงามราวกับพระราชวังในเทพนิยาย เขามารู้สคกตัวอีกทีก็ตอนที่นิคยื่นเสื้อคุมตัวโปรดให้เขา

"อ่ะ เสื้อใส่ซะจะได้ดูดี"นิคพูด

ต้นสนรับเสื้อคุม ก่อนที่จะกวาดสายตาวมองแขกในงาน ที่มีทั้งลูกเด็กเล็กแดงของคนมีเส้นมีสาย รวมทั้งลูกคุณหนูไฮโซมากมายที่แต่งตัวดูดี ราวบกับหลุดมาจากนิตยสารแฟชั่น ยืนพูดคุยหัวเราะคิกคักสนุกสนาน บ้างก็นั่งถ่ายรูปเล่นลงโซลเชี่ยล หนึ่งในกลุ่มนั้นมีพริมอยู่ด้วย ต้นสนหันมามองนิค

"ฉันไม่กล้าลงไปอ่ะ.. เอาตรงๆ มะ ฉันไม่เหมาะกับงานหรูๆ แบบนี้ด้วยซ้ำ.."ต้นสนบอก สีหน้ากังวลชัดเจน

นิคจึงต้องจับมือต้นสนเอาไว้ พร้อมกับมองหน้าต้นสน และพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นว่า

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็จะอบู่ข้างนายเอง ไม่ต้องกลัวนะ.."

คำพูดของนิคทำให้ต้นสนยิ้มออก เขามั่นใจมากขึ้น ก่อนที่เขาจะใส่เสื้อคุมตัวโปรดของนิค และลงจากรถตามนิคไปยังกลุ่มคุณหนูไฮโซ ที่กำลังนั่งพูดคุยในสวน ต้นสนเดินตามหลังนิคด้วยท่าทีลังเล

"มาแล้วครับพริม"นิคทักทายพริม ท่ามกลางเสียงเฮจากเพื่อนๆ 

 

"แหม วันเกิดปีนี้ไม่มีช่อดอกให้พริมหรอ"เกรซเพือนสนิทของขวัญอีกคนพูดแซว เพื่อนๆ พากันเฮ

"ไม่มีหรอก...อ่ะ พริมนี่ของขวัญครับ"นิคยื่นของขวัญให้พริม เธอรับของขวัญชิ้นนั้นด้วยความเต็มใจ

"ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวพริมจะเปิดดูเป็นชิ้นแรกเลย"พริมยิ้มให้นิค

"ว่าแต่ คนที่อยู่ข้างหลังนิคนี่ใครหรอ ไม่คุ้นเลย"เพื่อนของพริมพูดขึ้น ทุกคนหันไปมองที่ต้นสนรวมทั้งนิค

ต้นสนมองคนรอบข้าง ทั้งคนที่ไม่เคยเห็นหน้า และคนที่เคยเห็น อย่างขวัญ อาร์ท และนานา ก็มางานนี้ด้วยเช่นกัน ต้นสนเห็นทุกสายตาที่มองมา ราวกับแรงกดดันระดับสิบพุ่งเข้ามาหาตัวเขา

"โอ้ยยย นั่นน่ะหรอฉันรู้จักดี"ขวัญพูดขึ้น ทุกคนหันไปมองขวัญอย่างสนใจ

"เขาคือใครหรอ"เด็กหนุ่มคนนึงท่าทางเนิร์ดๆ ถามอย่างสนใจ

"ก็คือ ต้นสน เด็กบ้านนอก ที่คุณอาอรวีเก็บมาเลี้ยงน่ะสิ"ขวัญบอก

ทุกคนถึงกับตะลึง

"ใช่ แถมยังเป็นคู่เกย์กับนิคด้วยนะ"อาร์ทพูดเสริม ยิ่งทำให้ทุกคนสนใจ

"จริงหรอเนี่ย" "โห้ นิคจะมีคู่เกย์ทั้งทีก็เอาเด็กบ้านนอก" "น่ารังเกียจะชะมัด" หลากหลายคำนินทาเริ่มดังขึ้น นิคเห็นท่าไม่ดีจึงต้องรีบช่วย

"ไม่ใช่นะ ต้นสนไม่ใช่เด็กที่แม่ฉันเก็บมาเลี้ยง ต้นสนเป็นลูกเจ้าของรีสอร์ท ลินดารีสอร์ท"

แค่ได้ยินคำว่า 'ลูกเจ้าของรีสอร์ท' ทุกคนก็มองต้นสนเปลี่ยนไปทันที

"และเขาก็เป็นเพื่อนสนิทของฉันด้วย"นิคพูดต่อ

"แล้วก็เป็นคู่เกย์ด้วยใช่มั้ยจ๊ะ"นานาพูดบ้าง

ต้นสนจำหน้านานาได้ดี เขาจึงมองหน้านานาด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

"เธอนี่เอง... ที่ทำให้ฉันหลงในกรุงเทพ แทบจะหาทางกลับบ้านไม่ได้"

"อ้าว มาโทษเราได้ไงก็นายมัน...โง่เอง"

"พูดงี้เดะสวยหรอก"ต้นสนทำท่าจะเดินเข้าไปหาแต่นิคจับข้อมือห้ามไว้

"นี่ ที่นี่มีแค่ลูกผู้ดีนะ ถ้าจะมาใช้ความรุนแรงก็ออกไปเลย"อาร์ทบอก

"แล้วไงว่ะ นาย...ไม่สิคนหื่นๆ นิสัยเลวแบบเนี่ยเรียกนาย เพราะไป..."ต้นสนเงียบไปสักพัก และชี้หน้าอาร์ท"มึงก็ใช่ว่าจะดีไปกว่าใครหรอกนะ ไอ้หื่น ไอ้ลามก เมื่อวันก่อนมึงจะข่มขืนกูที่บ้านนิค"

ทุกคนตกใจ หันไปมองอาร์ม สายตาเหล่านั้นทำให้อาร์ทต้องหลบไปทางอื่น

"ส่วนเธอ"ต้นสนชี้หน้านานา"อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่เอาคืน ถ้าทำให้ฉันไม่พอใจอีก เดี๋ยวเราได้รู้กัน"ต้นสนสะบัดแขนนิคและเดินไปทางอื่น นิครีบเดินตามไป

ระหว่างนั้นเพื่อนๆ ของพริมยังคงอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้าทร่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่

"เอ่อ..ไม่ต้องตกใจๆๆ สนุกกันต่อดีกว่านะ"พริมส่งยิ้มให้ทุกคน บรรยากาศความครึกครื้นจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่อาร์ทที่สีหน้าโกรธต้นสน ขวัญกับนานาก็เช่นกัน แน่ล่ะสิคุณหรูแบบพวกเขาไม่เคยโดนคนชี้หน้าด่าวด้วยความหยาบคายแบบนี้มาก่อน และแน่นอนว่าตอนนี้ต้นสนคือศัตรูหมายเลขหนึ่งของพวกเขาไปเสียแล้ว ส่วนพริมได้แต่เป็นห่วงต้นสนกับนิค..

นิครีบเดินมาคว้าแขนต้นสน 

"ใจเย็นก่อนสิต้น นายก็ไม่น่าไปโวยวายใส่เพื่อนๆ ฉันแบบนั้นนะ"นิคพูด ต้นสนรีบสะบัดมือ และมองหน้านิค

"นายไม่เห็นสายตาที่พวกนั้นมองฉันหรอ นายไม่รู้หรอว่าพวกนั้นทำไรฉันบ้าง ฉันต้องหลงทาง โดนลวนลามก็เพราะเพื่อนๆ บ้าๆ ของนายนั่นแหละ ทำไม ห๊ะ ทำไมคนกรุงเทพถึงได้จิตใจแบ่ขนาดนี้ น้ำใจก็ไม่เคยมี แถมยังตัดสินคนกันที่เงิน ฉันเกลียด พอล่ะฉันจะขอแม่นายพาฉันกลับบ้าน"ต้นสนจะเดินแต่นิคจับแขนไว้

"ทำไมต้น ทำไมนายยอมอะไรง่ายๆ แบบนี้"นิคพูด ต้นสนถึงกับหยุดชะงัก

"ต้นสนที่ฉันรู้จัก ไม่ใช่แบบนี้ เขาห้าว ร่าเริง ขี้แกล้ง และเขาก็ไม่เคยยอมแพ้ใครง่ายๆ กับแค่โดนเหยียดหยาม มันทำให้นายท้อขนาดนี้เลยหรอ"นิคพูด

"ใช่!! นายไม่ใช่ฉันนายไม่รู้หรอก ว่ามันแย่แค่ไหนที่โดนคนดูถูกอ่ะ ต่อให้ฉันแต่งตัวดีแค่ไหน ทำตัวหรูขนาดไหน ยังไงพวกเพื่อนๆ นายก็มองว่าฉันเป็น ไอ้เด็กบ้านนอกอยู่ดีนั่นแหละ

"ฉันบอกแล้วไง ยังไงฉันก็อยู่ข้างนาย..."นิคจับมือต้นสน พร้อมกับปาดน้ำตาของต้นสนที่กำลังหลั่งไหลออกมาด้วยความเสียใจ "เข้มแข็งไว้นะต้น ทำให้คนเขารู้ ว่าคนบ้านๆ แบบนายก็มีดีไม่แพ้คนเมืองกรุง ฉันจะเป็นกำลังใจฝห้นาย และปกป้องนายเอง..."นิคยิ้มให้ต้นสนแบบอบอุ่น

ต้นสนพยายามทำให้ตัวเองสงบลง ก่อนที่จะพยายามฝืนยิ้มทั้งน้ำตา "ขอบคุณนะ..."

พริมแอบเห็นทั้งคู่ เธอก็ได้แต่มอง...บางทีนิคคงรักต้นสนมากจริงๆ คงถึงเวลาที่เธอต้องถอยแล้วสินะ