ลุ้นรักกับไอดอล

     'สถานีต่อไป หมอชิต'เสียงแจ้งเตือนบนรถไฟฟ้าดังขึ้น ทันทีที่รถไฟฟ้าจอด ประตูก็เปิดออกทันทีต้นสนรีบเดินออกมา ตามด้วยผู้คนอีกมากมาย ที่ผ่านกันเดินออก และผู้คนจากด้านนอกที่เดินเข้ามาในต้วรถไฟฟ้า เด็กหนุ่มเดินตามคนอื่นๆ จนเดินลงมาจากสถานีรถไฟได้ เขาได้แต่มองสิ่งรอบๆ ข้าง
ทั้งผู้คนที่เดินกันไปมา ต่างมีจุดมุ่งหมายที่ต่างกัน ไม่มีใครสนใจสิ่งใดๆ แม้กระทั่งขอทานที่นั่งร้องเพลงอยูาตรงทางขึ้นบันใด ต้นสนก้าวเท้าเดินไปตามทางเรื่อยๆ เพราะเขาไม่รู้จะไปทางไหนต่อ ตนเองก็เพิ่งเคยมาที่กรุงเทพครั้งแรกเสียด้วย แล้วใครจะยื่นมือมาช่วยเขาได้
ต่อให้ฉันต้องหลงทางไปมากขนาดไหน...ยังไงฉันก็จะต้องกลับหานายแน่นอน
ที่กองถ่ายทำโฆษณา หลังจากที่เลิกกองเสร็จ นิคก็เริ่มมองหาต้นสนไปรอบๆ โดยไม่มีท่าทีสนใจสิ่งรอบข้าง ไม่ว่าจะแฟนคลับ หรือทีมงาน กระทั่งผู้หญิงหน้าหมวยที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา ก็ไม่ได้มีท่าทีว่านิคจะสนใจแม้แต่นิด
"มองอะไรอยู่หรอคะนิค"ขวัญเอ่ยขึ้น ขณะที่นิคยังคงมองหาต้นสนอยู่
"เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไร"นิครีบเดินเข้าไปหาผู้จัดการสาว ที่หลายคนเรียกเธอว่า เจ๊ไก่ ที่กำลังนั่งกดมือถืออย่างสบายใจ
"นี่เจ๊ เพื่อนผมล่ะ อยู่ไหน"นิคเดินเข้ามาถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"เออ นั่นสิเมื่อกี้เจ๊ก็เห็นว่าน้องเขาไปกับผู้หญิงอีกคนนะ เห็นบอกว่าจะไปซื้ออะไรเนี่ยแหละ เจ๊ได้ยินำมาค่อยถนัด.."เจ๊หมีผู้จัดการสาวตอบ โดยที่ไม่ได้เงยหน้ามามองนิคเลยแม้แต่น้อย ทำให้นิคต้องแย่งมือถือของเธอออกมา 
"เจ๊ นี่เรื่องใหญ่นะไม่ใช่เล่นๆ"นิคขมวดคิ้วจนคิ้วชนกัน ผู้จัดการสาวรู้ทันทีว่าตอนนี้นิคกำลังเครียดหนัก
"ใจเย็นๆ เดี๋ยวเขาก็มา เชื่อสิ"ผู้จัดการสาวพยายามพูดให้นิคเย็นลง 
แต่นิคคงมานั่งใจเย็นไม่ได้หรอก
"เพื่อนผมไม่เคยเข้ากรุงเทพเลยนะ แล้วเจ๊ปล่อยเขาไปแบบนี้ได้ไง ผมย้ำแล้วใช่มั้ยว่าให้ดูแลเขาดีๆ"นิคตวาดใส่ทำให้แฟนคลับที่ยืนรออยู่ด้านนอกตกใจ บ้างก็แอบซุบซิบนินทา บางคนถึงกับยกกล้องขึ้นมาถ่าย เมื่อนิคเห็นแฟนคลับกำลังสนใจเขา นิคจึงพยายามข่มใจตัวเองให้เย็นลง
"เจ๊!! รีบตามหาตีวเพื่อนผมเดี๋ยวนี้เลย"นิครีบหยิบข้าวของเตรียมตัวจะไปจากกองถ่าย
"เดี๋ยวสิๆๆ เราจะไปได้ไง แฟนคลับมารอตั้งแต่เช้าแล้วนะ อยู่ให้เขาถ้ายรูปก่อนสินิค"เจ๊ไก่พูด
"แต่เพื่อนผมหายไปนะ จะให้ผมมาเทคแคร์แฟนคลับตอนนี้อ่ะหรอ"
"นิค จะยังไงก็ตามแฟนคลับต้องมาก่อน เพื่อนเธอน่ะเดะให้ตำรวจช่วยหาอีกแรงยังได้ แต่แฟนคลับสิถ้าเขาหายไป ชื่อเสียงเธอก็จะหายไปด้วยนะ เพื่อนเธอเขาไม่ได้ช่วยให้ชื่อเสียงเธอดี เหมือนแฟนคลับหรอกนะ และถ้าเธอเดินแฟนคลับไปแบบนี้ อาจจะมีกระแสแอนตี้ตามมาได้นะ ห่วงชื่อเสียงตัวเองก่อนสิ"เจ๊ไก่บ่นยาว
นิคได้แต่ทำใจ และสูดหายใจเข้าลึกๆ
ได้!! รีบทำให้เสร็จๆ จะได้รีบไปตามหาตัวต้นสนสักที
นิคเดินเข้าไปหาแฟนคลับ พร้อมกับยิ้มให้กับพวกเขาเหล่านั้น แฟนคลับมากมายกำลังถือ หยิบมือถือเตรียมจะถ่ายรูปนิคกันอย่างเต็มที ต่างพากันออเข้ามารุมนิค จนกลายเป็นจุดเด่นที่ลานพารากอน
ขวัญได้ยินทุกอย่างที่เจ๊หมีกับนิคคุย เธอรีบต่อสายหานานาทันที
"ฮัลโหล แกอยู่ไหนแล้ว ได้ๆๆ เดะจะรีบตามไป"ขวัญวางสาย เก็บข้าวของและรีบเดินออกจากกองทันที เพราะวินาทีนี้ใครๆ ก็สนแต่นิค เธออาศัยช่วงที่นิคกำลังโดนแฟนคลับรุมขอถ่ายรูป เดินหนีไปทันทีก่อนที่จะเป็นที่างเกตุ
ต้นสนยังคงเดินไปตามทางเรื่อย จนมาหยุดอยู่ตรงป้ายรถเมล์ป้ายนึงเขาได้แต่นั่งถอนหายใจ และมองรถที่ผ่านไปผ่านมาตามถนน ยิ่งทำให้เขาคิดหนักว่าจะทำไงถึงจะกลับไปหานิคได้
"เฮ้อ ชีวิตทำไมต้องมาตกระกำลำบากแบบนี้ด้วยเนี่ย แล้วจะกลับไปไอ้บ้านั่นยังไงเนี่ย"ต้นสนนั่งบ่นพึมพำ จนนึกถึงนานา ที่ให้เขาต้องมาหลงทาง"คอยดูเหอะ ฉันกลับไปได้เมื่อไร ยัยนั่นโดนดีแน่"
ต้นสนไม่กล้าไปไหน ได้แต่นั่งนิ่งๆ อยู่ที่ป้ายรถเมล์จนกว่าเขาจะคิดหาทางกลับไป.. แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไรความมืดก็ยิ่งเข้ามามากเท่านั้น ท้องฟ้าเริ่มไร้แสงสว่าง ร้านค้าทุกร้านเริ่มเปิดไฟ ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ หลายต่อหลายคน กำลังพากันมายืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ที่ต้นสนนั่งอยู่
เด็กหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ ดีจังเลยนะคนที่มีที่ไปเนี่ย...
ที่ร้านอาหารร้านนึงในสยาม เป็นร้านที่วัยรุ่นมากมายมักจะชอบมานั่งกินกัน เสียงพูดคุยมากมายดังลั่นร้าน บรรยากาศครึกครื้นเป็นที่สุด ขวัญเดินเข้ามาในและมาหยุดตรงที่โต๊ะที่นานานั่ง เธอนั่งลงบนโต๊ะเดียวกับนานา
"เป็นไงแก ฝีมือฉัน..ป่านนี้อ่ะนะไอ้เด็กบ้านนอกนั่นน่ะ คงหลงทาวไปไหนต่อไหนล่ะ"นานาพูดและยิ้มอย่างสะใจ
"แกทำได้ดีมาก แต่น่าเสียดายจะเข้าไปอ่อยนิคซะหน่อย ดันพลาด"ขวัญทำหน้ามุ่ย
"เอ้า ทำไมล่ะ ก็ไอ้บ้านนอกนั่นไม่อยู่เป็นก้างขวางคอล่ะนิ"นานาพูด
"ก็นิคสนใจแต่ไอ้บ้านั่นน่ะสิ ท่าทีกระวนกระวาย ดูเป็นห่วงมันมากด้วย"
"หรือว่า...เขาเป็นมากกว่าเพื่อนว่ะแก"
"บ้าหรอ อย่างนิคไม่มีทางเป็นเกย์หรอกฉันเชื่อ"
"ไม่แน่หรอกขวัญ แบบนี้ต้องพิสูจน์..."นานาบอกพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมา "แต่ว่าเราต้องมีตัวช่วยนะแก"
"ตัวช่วยอะไร? แกจะทำไรเนี่ย?"
"อย่าลืมสิว่านิคมียัยพริมเป็นแฟน ถ้าเราหาหลักฐานมาพิสูจน์ได้ว่านิคเป็นเกย์ รับรองว่ายัยพริมต้องเลิกกับนิคแน่นอน"นานาบอก
"แล้วถ้านิคเป็นจริงๆ ฉันก็อดไปด้วยน่ะสิ"ขวัญทำหน้าเสียดาย
"ถึงได้หาตัวช่วยไงย่ะ ฉันจะให้อาร์ทลองไปพิสูจน์ดูก่อน เดะอย่างอื่นฉันจะบอกอีกทีว่าเราต้องทำไรบ้าง"
ขวัญพยัคหน้า เห็นด้วยกับแผนการของนานา งานนี้สนุกแน่นอน
 
ยิ่งผ่านไปนาน ต้นสนยิ่งหมดหวัง เขาจึงเดินไปตามทางเรื่อยๆ แบบไม่มีจุดหมายปลายทาง การที่ต้องมาอยู่ตัวคนเดียวในกรุงเทพแบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับหมาที่ถูกเจ้าของทิ้งเลย ต้นสนเดินไปเดินมาก็ได้แต่ภาวนาให้มีคนมาช่วย เขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านนิคอยู่ไหน หมู่บ้านอะไร ตั้งอยู่ส่วนไหนในกรุงเทพ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวหนัก จนน้ำตาของเขาค่อยๆ ไหลออกมา
ฉันอยากกกลับบ้าน...ฉันอยากเจอนาย ฉันคิดถึงนาย..
ต้นสนยืนร้องไห้อยู่ข้างทาง แต่ไม่มีใครสนใจ มีแต่คนเดินมองเขาและผ่านไปเฉยๆ นอกซะจาก
"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ?"เสียงหวานๆ นั่นทำให้ต้นสนหันมามองต้นเสียง
บุคคลที่เห็นตรงหน้า คือเด็กผู้หญิงสาววัยรุ่น หน้าตาดี ยิ้มสวย ดูท่าทางใจดี แต่งตัวเรียบร้อย กำลังยิ้มให้กับเขา
"ให้เราช่วยอะไรมั้ย..."
"คือ เราหลงทางน่ะ... ไม่รู้จะไปทางไหนดี เรามาจากต่างจังหวัดไม่เคยเข้ากรุงเทพเลย"
"แล้วทำไมถึงหลงทางมาได้ล่ะ"
"คือ เรื่องมันเยอะอ่ะไม่อยากเล่า"
"แต่ถ้าไม่เล่า เราจะช่วยเธอได้ไงล่ะ... เอ๊ะ แต่เดี๋ยวนะ"เธอหยิบมือถือขุ้นมาพร้อมกับรูดหน้าจอไปมา
"เธอคือ เพื่อนของนิคใช่มั้ย!! ชื่อต้นสนหรือเปล่า"
"ห๊ะ เธอรู้!?"
"ใช่ๆๆ เราชื่อ พริม เป็นแฟนนิคเอง นิคเพิ่งส่งรูปนายเราดูเมื่อ 2 วันก่อนอ่ะ ถึงว่าล่ะหน้าคุ้นๆ"พริมพูด
พริมยื่นมือมาให้กับต้นสน พร้อมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"เราจะไปส่งนายเองนะ ไม่หลงแน่นอน"
พริมและต้นสนพากันเดินทางกลับไปที่บ้านนิค ในใจต้นสนได้แต่โล่งอก โชคช่วยหนือความบังเอิญกันแน่ แต่ก็ยังดี ไม่งั้นเขาคงต้องนอนข้างถนนแน่นอน ตลอดทางต้นสนเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้พริมฟัง ทำให้พริมไม่พอใจนานามากๆ รวมทั้งขวัญด้วย เธอรู้นิสัยของสองคนนี้ดี ว่าร้ายกาจมากขนาดไหน โชคยังดีที่ต้นสนมาเจอกับเธอเสียก่อน
เมื่อทั้งสองมาถึงบ้าน ต้นสนและพริมก็เดินก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ภาพที่เห็นคือ สมภพกับนิคกำลังหน้าเครียด กับอรวีที่กำลังยกหูโทรศัพท์โทรหาลินดา ซึ่งด้านลินดาเองก็เป็นห่วงลูกชายไม่น้อย
"ต้นสน !!"ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน อรวีตาโตด้วยความดีใจ
"ลินดาๆๆ ต้นสนกลับมาแล้ว"อรวียิ้มอย่างดีใจพร้อมกับกวักมือเรียกต้นสนให้เข้าไปหา
ต้นสนไม่รอช้าเดอนเข้าไปหาอรวีทันที เธอยังคงยกหูโทรศัพท์ไว้อยู่ และยังคงมีลินดาอยู่ในสาย
"หายไปไหนมา...พวกเราเป็นห่วงหนูมากเลยนะ.. อ่ะจ๊ะคุยกับแม่หนูก่อนนะ"อรวียื่นหูโทรศัพท์ให้ ต้นสนรีบรับ
ต้นสนยกหูโทรศัพท์ ก่อนที่เขาจะพูดออกมา "....แม่ นี่ต้นเองนะ"
"ต้นสน ต้นสนจริงๆ ด้วย หายไปไหนมาลูก พวกน้าวีเขาตาหาตัวเราอยู่ นี่ก็ว่า ถ้าเราไม่กลับมาต้องแจ้งตำรวจแล้วนะเนี่ย"ในขณะมี่ลินดากำลังบ่นไปเรื่อยๆ ทั้งห่วง และกังวล ต้นสนก็น้ำตาคลอออกมาช้าๆ
"แม่..."เสียงลูกชายพูดออกมาเบาๆ ลินดาถึงกับหยุดบ่น
"ต้นคิดถึงแม่นะ..."
เพียงแค่ประโยคเดียว ทำให้ลินดาน้ำตาไหลออกมา เพราะตั้งต้นสนเกิดมา เธอไม่เคยห่างจากลูกไปไกลขนาดนี้ลินดาปาดน้ำตา ก่อนที่จะพูดขึ้น
"แม่ก็คิดถึงลูกนะ... อยู่ที่นั่นลำบากมากมั้ยลูก"ลินดาพูด เพราะเพียงเวลาไม่กี่วันเธอก็กังวลเรื่องต้นสนมาก ยิ่งมารู้ต้นสนหายตัวไปก่อนหน้านี้ หัวใจเธอแทบสลาย
"ต้นโอเคแม่ แค่นี้เอง"
"แล้วทำไมถึงหายไป ทุกคนเขาเป็นห่วงนะลูก"
"มีคนหลอกต้นน่ะแม่ ต้นเองก็โง่ ที่วางใจคนแปลกหน้า แต่ตอนนี้ไม่ต้องห่วงต้นนะ ต้นโอเค"
"จ๊ะ... จำไว้นะต้น ลูกต้นต้องเข้มแข็ง และใช้สติให้มาก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม่ก็จะอยู่ข้างๆ ต้นเสมอนะ...แม่รักหนูนะลูก"
ต้นสนน้ำตาไหลออกมา เมื่อได้ยินคำพูดของลินดา "ต้นก็รักแม่ครับ..." ไม่นานต้นสนก็วางสายลินดาไป และเช็ดย้ำตา พร้อมกับหันมามองนิค ที่กำลังหน้าบึ้งใส่
"แล้วนี่ทำไมพริมกับต้นสนมาด้วยกันได้ล่ะ"สมภพถาม
"อ้อ พริมไปเจอต้นสนอยู่หน้าร้านเครื่องเขียนน่ะค่ะ โชคดีนะค่ะที่นิคส่งภาพต้นสนมาให้พริมก่อนหน้านี้ เลยจำได้ว่าต้นสนเป็นเพื่อนนิค อยู่บ้านนิคด้วยเลยพามาส่ง"พริมพูด
"ดีนะเนี่ยที่ผมเล่าเรื่องต้นให้พริมฟังหมดทุกอย่าง ความปากมากของผมนี่ก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ"นิคเดินเข้ามาโอบไหล่พริม
"ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวป้าขอตัวไปช่วยป้าจันทร์ทำครัวนะ ต้นสนกลับมาทั้งที ต้องฉลองหน่อย"อรวีพูดจบ ก็เดินที่ครัวทันที นานๆ ทีเธอจะเข้าครัวทั้งที ถ้าไม่มีเรื่องดีๆ เธอไม่ยอมลงมือทำเองแน่นอน
"พริมก็อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันสิครับ เดะผมโทรบอกแม่พริมให้"นิคพูด
"ไม่ต้องหรอกคะ เดี๋ยวพริมโทรบอกเอง นิคอ่ะไม่คิดจะไปคุยกับเพื่อนหน่อยหรอคะ"พริมพูด พร้อมหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์แม่
"ไม่เอาอ่ะ!! ผมคิดถึงพริมมากกว่า คนอื่นผมไม่สนหรอก"นิคลูบผมพริมอย่างเอ็นดู พริมยิ้มให้
 
ภาพที่ต้นสนเห็น คือนิคกำลังหวานกับพริมตามประสาคนเป็นแฟนกัน มันทำให้ต้นสนรู้สึกเจ็บลึกๆ อยู่ภายในใจ นี่นิคไม่คิดจะเป็นห่วงเขาเลย หรือไม่คืดจะสนใจเขาเลยหรือ..
ต้นสนเดินหนีไป เป็นจังหวะเดียวกับที่พริมขอตัวไปคุยโทรศัพท์พอดี นิครีบเดินตามต้นสนไป
"นี่นาย จะไปไหนอีกล่ะ"นิคร้องทัก จนต้นสนหยุดเดิน"ถ้าหายไปคราวนี้ ฉันไม่ตามหาแล้วนะ เหนื่อย"
"ไม่ต้องมายุ่ง... นายไปหาพริมเถอะ นายคิดถึงเขานิ"ต้นสนพูดด้วยน้ำเสียงสั่น นัยต์ตาเริ่มมีน้ำใสๆ คลอ
"ทำไม นายหึงหรอ ปากก็บอกว่าเกลียด ไม่ชอบ ที่แท้นายก็คิดกับฉันแบบ...แหนะ หรือว่าเป็น..."นิคพูด
"หุบปากไปเลย !! ในเมื่อนายมีแฟนอยู่แล้ว นายทำแบบนั้นกับฉันทำไม"ต้นสนหันมาตวาดใส่
"ทำ...ทำไร"นิคเลิกคิ้วสงสัย
"เรื่องจูบเมื่อคืนไง... นายจูบฉัน ถามจริงๆ จูบเมื่อคืนนายคิดอะไรหรือเปล่า"ต้นสนถาม
นิคนิ่งไปพักนึง ก่อนที่เขาจะให้คำตอบกับต้นสน..
"ไม่ได้คิด... เมื่อคือฉันแค่เผลอไป มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นแหละ"
"อะไรนะ..."
"นายก็น่าจะรู้นะ ว่าฉันรักพริมมากแค่ไหน อีกอย่างฉันไม่ใช่เกย์ ฉันไม่มีทางชอบผู้ชายด้วยกันหรอก"
ต้นสนเดินมาดึงคอเสื้อนิค 
"แล้วนายมาจูบฉันทำไม นายรู้ป่ะไอ้การกระทำที่ผ่านๆ มามันทำให้ฉันคิดไปไกลแค่ไหน มันมากจนทำให้ฉันเผลอใจ...ไปรักคนบ้าๆ แบบนายอ่ะ"ต้นสนตะคอกใส่ ทำให้นิคอึ้งไปพักใหญ่
"นายทำให้ฉันหลงรักนายทำไม นายไม่ได้คิดอะไรกับฉัน นายกอดฉัน นายจูบฉัน ทุกอย่างที่ผ่านมามันคทออะไรว่ะนิค"
"มันคืออะไรไม่สำคัญหรอกเว้ย ฉันก็แค่ทำเล่นๆ แกล้งนายเล่นๆ ไม่คิดว่านายจะคิดจริงจังแบบนี้..."นิคพูดจบ ต้นสนก็ปล่อยคอเสื้อนิค และมองหน้านิค
"ฉันไม่ใช่เกย์ ฉันชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบนาย ทุกอย่างก็แต่เล่นๆ ส่วนเรื่องจูบ..ฉันก็แค่เผลอ แต่จูบเมื่อคืนน่ะ ฉันไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ"นิคถอนหายใจเฮือกนึงและพูด "นายยังไงกับฉัน ไม่รู้หรอกนะ แต่ตัดใจเถอะ ฉันรักพริม และไม่มีทางรักนาย จำไว้!!"
"ไอ้เลว รู้แบบนี้ฉันไม่น่า หาทางกลับมาหานายเลย ไอ้ชั่ว"ต้นสนพูดจบ ก็ต่อยปากไปทีนึง ก่อนที่เขาจะวิ่งหนีนิคไป...
พริมเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เธอเองก็เห็นใจต้นสนเหมือนกัน 
แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า ลึกๆ แล้วนิคเองกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอยู่ต่างหาก เขาเองเผลอใจไปรักต้นสนตอนไหนไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ นิคต้องเลือกระหว่างพริมกับต้นสน นิคพยายามว่าสิ่งที่เขาพูดไปคิดถูกแล้วหรอ... เขาคิดถูกแล้วใช่มั้ยมี่ทำร้ายจิตใจของต้นสน คนที่เขากำลังตกหลุมรักอย่างหมดหัวใจแบบนี้
"นิคคะ..."พริมเดินเข้ามากอดนิค
"พริม.. เป็นไรหรอ"
"พริมถามจริงๆ นะ... นิคคิดอะไรกับต้นสนหรือเปล่า"พริมถาม
"คือ.. ผม..ผมว่าผมกำลังรักเขา...ตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเขา จนถึงวันนี้"นิคก้มหน้าพูด ก่อนจะสบตากับพริม"ผมขอโทษนะครับพริม ที่ผมไม่รักเดียวใจเดียว ปันใจไปรักคนอื่นแบบนี้ แถมยังเป็น.."
"ไม่เป็นไรหรอกคะ... ความรักน่ะ มันไม่ได้จำกัดไว้นะว่าเราต้องรักเพียงแค่คน คนเดียว พริมเองก็คงไม่มีความสุขหรอกคะ ที่ต้องอยู่กับคนรักที่ไม่มีความรักกับเรา.."
"ผมยังรักพริมนะครับ"
"รักพริมเพราะพริมเป็นผู้หญิงใช่มั้ยคะ... นิค เราสนิทกันนะคะพริมรู้ดี สายตาตอยที่นิคมองพริมกับที่มองต้นสนมันต่างกัน นิคมองต้นสนด้วยความรัก แต่กับพริมนิคมองเหมือนเพื่อนสนิทคนนึง.."
พริมพูด ทำให้นิคคิดในใจ เขาเองก็รู้สึกแบบนั้น
"พริมจะยังไม่ตัดสินใจอะไรนะคะ รอจนกว่านิคจะให้กับคำตอบกับหัวใจตัวเองได้ ว่านิครักต้นสนจริงๆ หรือเปล่า ถ้านิครักเขาจริงๆ คิดว่าเขาใช่จริงๆ พริมก็ยินดีนะที่จะถอย... สถานะเราก็จะเหลือแค่เพื่อนสนิท"พริมพูด
"พริม..."นิคสวมกอดพริม"ผมขอโทษนะ.. ที่ไม่ใช่แฟนที่ดีของพริม รักพริมคนเดียวไม่ได้"
"ไม่เป็นไรคะ พริมเข้าใจ"พริมดันนิคออก"นิค...ความรักมันไม่สำคัญที่เรื่องเพศหรอกนะ มันสำคัญที่ว่า คนสองคนรักกันด้วยความรู้สึก ที่รักกันอย่างจริงใจ จริงๆหรือเปล่า พริมว่านิคควรที่จะไปขอโทษต้นสนเขานะ..."
"ครับ.."นิคตอบกลับ ก่อนที่พริมจะยิ้มหวานให้และเดินไปอีกทาง นิคสูดหายใจเข้าลึกๆ และตัดสินใจ
ฉันจะลองถามใจตัวเองอีกครั้ง ว่าฉันรักนายจริงๆ หรือเปล่า หรือแค่รู้สึกดี
หวังว่านายจะเปิดโอกาสให้ฉันนะ ต้นสน...