ลุ้นรักกับไอดอล

    รถเบนซ์คันหรูสามคัน ขับเข้ามาจอดในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง ที่ถูกสร้างไว้ข้างทาง คนขับรถเบนซ์ ที่ขับตามรถของสมภพมาสองคัน จอดรถไว้พร้อมกับลงจากรถ ไปเข้าห้องน้ำ ในขณะที่ภายสนรถที่สมภพรวมทั้งและภรรยานั่งด้วยอยู่นั้น ยังคงมีเด็กหนุ่มอีกคนหลับอยู่ในรถ เขานอนหลับระหว่างทางมาได้พักนึงแล้ว

"นี่นาย.. ตื่นก่อน"นิคพยายามสะกิดต้นสนให้ตื่นขึ้น

เมื่อเด็กหนุ่มถูกสะกิด เขาก็เริ่มรู้สึกตัว และค่อย ๆ ลืมตาขึ้นพรางมองไปนอกกระจก พร้อมกับเลิกคิ้วสูง

"ปั๊มน้ำมัน...หรอ"ต้นสนพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย 

"ใช่ นายจะลงไปเข้าห้องน้ำ หรือซื้ออะไรมั้ย"นิคถามพร้อมกับปลดล็อคประตูรถ เตรียมเปิดประตูลงจากรถ

ต้นสนเห็นนิคกำลังจะเปิดประตูลง เขาพยัคหน้าตอบ นิคจึงเปิดประตูรถออกทันที ต้นสนรีบลงจากรถตามนิคติด ๆ ในขณะที่อรวีเองก็ลงจากรถเช่นกัน

"ทำธุระให้เสร็จนะลูก เดี๋ยวพ่อเขาจะยิงยาวเข้ากรุงเทพเลย"อรวีพูดไป พร้อมกับปอดประตู และเดินไปที่ห้องน้ำหญิง

ส่วนเด็กหนุ่มทั้งสอง ก็ปิดประตูรถ และตรงไปที่มินิมาร์ททันที 

เมื่อเดินเข้ามาในมินิมาร์ท ต้นสนก็เดินก้าวเท้ามาที่แผนกขนม พรางหยิบจับถุงขนมไปเรื่อย ๆ จะซื้อแหล่ไม่ซื้อแหล่ นิคที่อยู่ข้าง ๆ ยืนกอดอกมองเด็กหนุ่มหน้าเขา เขาได้แต่คิดวนในหัว

นี่หรอเด็กผู้ชายตัวแสบ ที่ชอบหาเรื่องแกล้งเขาตลอดเวลา บัดนี้ได้กลายเป็นเสือสิ้นลาย ประหนึ่งลูกแมวตัวน้อย ๆ ที่รออ้อมกอดอันแสนอบอุ่นจากเขาให้เข้าไปสวมกอด ต้นสนดูนิ่ง และซึมเศร้า ไม่เหมือนกับตอนที่อยู่มนรีสอร์ทแม้แต่นิด 

ในขณะที่ต้นสนหยิบถุงขนมไปมา นิคก็จับที่มือเขา ทำให้ต้นสนชะงักและหันมามองนิค

"เป็นไรหรือเปล่า"นิคถาม แต่ต้นสนไม่ตอบ กลับก้มหน้าและเงียบใส่

"ตอบฉันสิ ว่านายเป็นไร ทำไมไม่ตอบล่ะ.."นิคพยายามคาดคั้นให้ต้นสนตอบ แต่ไม่ได้ตอบใด ๆ กลับมา นอกจาก..ใบหน้าต้นสนที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา นัยต์ตาของเด็กมีน้ำใส ๆ คลออยู่ในเบ้าตา 

เมื่อนิคเห็นเช่นนั้นเขาก็ปล่อยมือของต้นสนออก ปล่อยให้เต้นสนเดินหนีจากเขาไปหน้าตาเฉย..

รู้ตัวอีกที ต้นสนก็เดินออกจากมินิมาร์ทไปเสียแล้ว นิคได้ถอนหายใจ และพยายามทำใจ

เพราะเป็นที่แน่นอนว่า ไม่มีใครรับได้หรอก ที่ต้องจากบบ้านเกิดของตัวเองมากระทันหัน ต้นสนผูกพันธ์กับทุกคนในรีสอร์ท รวมทั้งเพื่อน ๆ ของเขา และคุณย่า กับแม่ของเขาด้วย ต้นสนได้แต่คิดถึง แม้ว่าการเข้ามาอยู่ในกรุงเทพนั้น จะได้มาอยู่กับอรวีที่เป็นเพื่อนสนิทกับแม่ของเขา แต่นั้นไม่ได้ทำให้ต้นสนรู้สึกดีขึ้นเลย

ต้นสนเดินขึ้นรถ นั่งเงียบ...โดยมีสมภพและอรวีคอยจับตามอง

ในเวลาไม่นานนิคก็ขึ้นรถตามมา พร้อมกับถุงขนม สาม สี่ ถุงในมือเขา นิคคว้าขนมมาถึง และยื่นให้ต้นสน

"กินด้วยกันมะ..."

"ห๊ะ !! ย้ายไปอยู่ในกรุงเทพหรอ"ธีร์พูดออกมาด้วยสีหน้าตกใจ เมื่อทราบข่าวจากหนูดี สาสน้อยผมหน้าม้า ถักเปียสองข้าง ที่กำลังยืนทำหน้าเศร้า ที่รู้ว่าต้นสนได้ไปจากที่รีสอร์ทอย่างกะทันหัน ธีร์เองก็เช่นกัน เขาตกใจไม่น้อยเมื่อทราบข่าวจากปากของหนูดี

"หนูดีคิดถึงต้นจัง..."หนูเดินมานั่งข้าง ๆ ธีร์ พร้อมกับถอนหายใจยา

"ฉันก็คิดถึงมัน ทำไมมันไปไวแบบนี้ล่ะเนี่ย ยังไม่ทันจะลากันเลย..."ธีร์พูด

"แล้วต้นจะกลับมาเมื่อไรเนี่ย...เฮ้อออ"หนูดีนั่งถอนหายใจ

ธีร์เห็นว่าสาวข้าง ๆ เขากำลังกลุ้มใจหนัก จึงกุมมือของหนูดีเอาไว้แน่น จนหนูดีต้องหันมามองธีร์ ที่กำบังยิ้มหวานให้กับเธอ 

"ไม่ต้องคิดมากหรอก ไอ้ต้นมันเก่ง มันฉลาด มันไม่เป็นไรหรอกน่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว"

ธีร์พูดจบหนูดีก็เอนตัว และซบไหล่ธีร์

"ถ้ากลับมาเร็ว ๆ ก็ดีน่ะสิ..."หนูดีพูดจบ ธีร์ก็โอบไหล่หนู พรางลูบหัวเธอ ท่ากลางบรรยากาศอันแสนอบอุ่น ใต้ต้นไม้ ที่ทั้งคู่นั่งอยู่บนแคร่ และแสงแดดอ่อน ที่ส่องผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้และกิ่งก้าน ส่องกระทบกับพื้น ปรากฎเป็นเหงา และสายลมที่พัดโชยมาอ่อน ๆ ในช่วงเวลาที่ฟ้าเปิด

อีกด้าน รถเบนซ์คันหรูสามคันขับตามกัน เข้ามามนกรุงเทพมหานคร เมืองหลวงของไทย ที่มีความศิวิลัยพอสมควร สมภพขับมาถึงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ที่ตั้งอยู่กลางวงเวียนใหญ่ โดดเด่น เป็นสง่า ที่ส่องกระทบกับแสงอาทิตย์ในช่วงบ่ายแล้ว ยิ่งชวนให้น่ามอง ไหนจะมีรถไฟฟ้ากับลางรถไฟ ที่ทอดยาวไปไกล จนต้นสนมองหาจุดสิ้นสุดจองมันแทบไม่ได้

อีกทั้งยังมีจอขนาดใหญ่ ที่กำลังฉายโฆษณา เคลื่อนไปมาบนหน้าจอใหญ่ ที่ตั้งใกล้ ๆ กับอนุสาวรีย์ ถึงอยู่ในโทนทัศน์มันอาจจะดูไม่น่ามอง และไม่น่าสนใจ แต่พอโฆษณาในโทรทัศน์ที่ต้นสนเห็นทุกวัน อยู่ในหน้าจอใหญ่ ๆ กลางเมืองกรุงแบบนี้ มันช่างดูน่าสนใจกว่า ต้นสนตกตะลึงกับความศิวิลัยของกรุงเทพมหานคร

เขาสังเกตุเห็นผู้คนมากมาย ที่เดินอยู่ริมฟุตบาท ต่างคน ต่างไป ต่างไม่สนใจซึ่งกันและกัน บ้างมาเป็นครู่ บ้างมาคนเดียว บ้างมากับกลุ่มเพื่อนฝูง พร้อมกับแผงร้านค้า ที่ตั้งไม่ใกล้ไม่ไกลกับทางขึ้นรถไฟฟ้าอีกด้วย

แต่ถึงมันจะเต็มด้วยความวุ่นวาย ทั้งคนในเมืองที่เดินไป เดินมาบนริมฟุตบาท และรถราที่อัดแน่น ทั้งสองจ้างทาง แต่มันก็ยังคงมีสิ่งที่ต้นไม่อยากเห็นเสียเท่าไร นั่นคือขอทาน ที่นั่งหิวโส ยกมือไหว้ และร้องขอตังค์จากผู้คน แต่น้อยคนนักที่จะหันมาสนใจ ต้นสนเห็นดังนั้น ก็ได้แต่แน่นิ่งไป

"เป็นไงกรุงเทพ ชอบมั้ย"นิคเหล่สายตามาที่ต้นสน พร้อมกับถาม เพื่อเปิดบทสนทนา หลังที่ภายในรถเงียบมาหลายชั่วโมง

"ก็ดี...วุ่นวายดี"ต้นสนตอบ พร้อมกับมองไปที่นอกกระจก

การจราจรในเมืองกรุง ติดขัดนานกว่าที่ต้นสนคิด กว่ารถของสมภพจะขับมาถึงบ้านได้ เล่นเอาฟ้าเกือบมืด

เมื่อรถของสมภพขับนำรถอีกสองคันมาถึงที่บ้าน ต้นสนถึงกับสะดุ้ง และชะโงกหน้าออกมาดูอย่างสนใจ ภาพที่เขาเห็นคือ ประตูบานใหญ่ กำลังเปิดออกพร้อมกันทั้งสองบาน เผยให้เห็นตัวบ้านที่ใหญ่ตัว หรูหรา ราวกับพระราชวังในหนัง ในละครเลยทีเดียว ต้นสนมองออกไปนอกกระจกรถ เขาเห็นสวนหน้าบ้านที่กว้างขวาง ราวกับสนามเด็กเล่น มันใหญ่พอที่จะปลูกต้นไม้ได้เป็นพัน ๆ ต้น

สวนหน้าบ้านของนิค เต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด กลางสวนถูกวางด้วยน้ำพุ ที่ตรงกลางน้ำพุมีรูปปั้นนางฟ้ายืนด้วยท่วงท่าที่สวยงาม สะดุดตาจนน่ามอง

เมือรถของสมภพจอด นิคและอรวีก็พากันลงจากรถ ต้นสนรีบตามไปทันที รถอีกสองคันจอดอยู่ด้านหลัง คนใช้พากันเดินไปที่รถสองคันหลัง และยกกระเป๋าเดินทางออกมาจากตัวรถ

ต้นสนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ "นี่หรอบ้านนาย...ใหญ่มาก"

"แน่นอน เข้าไปข้างในกัน"นิคจับมือต้นสน ลากเข้าไปในบ้าน

ทำให้ต้นสนตาโต ตกตะลึงมากกว่าเดิม ต้นสนกำลังจะย้ำเข้าไป แต่นิคคว้ามือเขาไว้

"ถอดรองเท้าก่อน และใส่นี่แทน"นิคหยิบรองเท้าใส่ในบ้านให้ต้นสน

เด็กทำหน้าตาสงสัย "ต้องใส่ด้วยหรอ.."

"ใส่ดิ แม่บ้านจะทำไม่ต้องถูพื้นบ้านบ่อย ๆ"นิควางรองเท้าให้ต้นสน เด็กหนุ่มไม่รอช้า รีบถอดรองเท้า และสวมรองเท้าอีกคู่ที่ใส่ภายในบ้าน 

ต้นสนเดินก้าวเท้าเข้ามาในบ้านนิค ที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม และหรูหรา บิ่งได้เห็นบันที่ทอดยาวไปข้างบนพร้อมกับแยกเป็นสองทางแล้ว ต้นสนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

สำหรับเขาแล้ว มันราวกับอยู่ในโลกแห่งความฝันสุดแฟนตาซีก็ว่าได้

"เอ้า กลับมากันแล้วหรอค่ะ คุณหนู"เสียงสาวใช้คนนึง ดังขึ้นมา ต้นสนหันไปมองก็พบกับสาวใช้ผมบ๊อบสั้น วิ่งเข้ามานั่งคุกเข่าข้าง ๆ นิค

"พอดีว่ารีบกลับอ่ะครับ มีงานด่วน"

"นี่ลูกศร เดี๋ยวจัดห้องให้คุณหนูต้นด้วยนะ"อรวีเดินเข้ามา และบอกกับสาวใช้

"คุณหนูต้น.."ลูกศรหันไปมองต้นสนที่ยืนข้าง ๆ นิค โดยเด็กหนุ่มยิ้มให้แบบเป็นมิตร

"นี่คือลูกชายเพื่อนฉันเอง เขาจะเข้ามาอยู่ที่นี่ ยังไงก็ฝากดูแลด้วยนะ"อรวีพูด

สาวใช้พยัคหน้า และยิ้มกว้างอย่างเต็มใจ

"แม่ครับ ให้เขานอนกับผมก็ได้"นิคพูดขึ้นมา ทำเอาต้นสนสะดุ้ง

"เฮ้ย ทำไมอ่ะ"ต้นสนเลิกคิ้วสูง มองมาที่นิค แต่นิคยิ้มให้ต้นสนและหันมาหาแม่ของเขา

"ที่แม่พาเขามาที่นี่ เพื่ออยากให้เขาอยู่กับผมนิครับ ถ้างั้นก็ให้เขานอนกับผมเลยสิ.."นิคมองมาที่ต้นสน"เราจะได้ปรับความเข้าใจกัน.."

ต้นสนไม่ตอบโต้ แต่ส่งสายตาตอกกลับแบบไม่พอใจ

"ก็ได้"อรวีรีบตอบ ต้นสนหันไปมองอรวี...นี่เขาต้องนอนห้องเดียวนิคทุกวันจริงหรือ

"เดี๋ยวให้ลุงหมายเอาของ ของต้นสนไปไว้บนห้องด้วยนะ ฉันจะไปพักผ่อน"อรวีบอก พร้อมกับจับบ่าของต้นสน"หนูต้นจ๊ะ คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของหนูนะลูก ไม่มีไรต้องกลัว ขาดเหลืออะไร ก็บอกได้นะ"

นิครีบโอบไหล่ต้นสน "ไม่ต้องห่วงครับแม่ เดี๋ยวผมดูแลเขาเอง"นิคยิ้มหวานให้แม่ของเขา

ก่อนที่อรวีจะเดินจากไป พร้อมกับสมภพ ทั้งสองพากันไปนั่งพักที่ริมสระน้ำของบ้าน

ส่วนนิคกับต้นสนยังคงยืนอยู่ที่เดิม

"ไป ไปห้องของเรากัน"นิคพาต้นสนขึ้นไปชั้นสองของบ้าน โดยมีลุงหมายและคนใช้หนุ่มอีกคน แบกกระเป๋าตามมาติด ๆ 

เมื่อมาถึงห้อง ลุงหมายและคนใช้หนุ่มก็เข้ามาวางกระเป๋า และออกไปจากห้องทันที นิคและต้นสนเดินเข้ามาในห้อง โดยมีนิคเป็นฝ่ายปิดประตู

"ทำไมต้องฉันนอนห้องเดียวกับนายด้วย.."ต้นสนถาม และยืนกอดอกอยู่ตรงหน้านิค

"ทำไมล่ะ เมื่อคืนเรายังนอนด้วยกันอยู่เลย ที่รีสอร์ท"นิคยิ้มมุมปากเล็ก ๆ 

"นั่นเพราะนายบังคับฉันต่างหากล่ะ"ต้นสนรีบตอบกลับ

"แล้วตอนอยู่ที่ปั๊ม นายเป็นไร..."นิคถามเสร็จ ต้นสนถึงกับนิ่งไป

นิคเห็นท่าไม่ดี เลยเดินเข้าหาต้นสน

"นายคิดถึงบ้านหรอ.."นิคถาม แต่ต้นสนเงียบใส่"จริง ๆ ฉันก็ไม่โอเคนะ ที่ต้องให้นายมาอยู่ด้วย ฉันรู้นะว่านายกังวล และอยากกลับบ้านไว ๆ"

"นายจะมาเข้าใจอะไร นายไม่ได้จากบ้านมาแบบกะทันหันแบบฉันนิ..."ต้นสนพูด น้ำตาของเด็กหนุ่มก็เริ่มคลออยู่ในตา "ฉันอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่เด็ก อยู่ ๆ ก็ต้องจากที่นั่นมาอยู่ในเมืองกรุง กับใครก็ไม่รู้.. ถึงแม่นายจะเป็นเพื่อนซี้ดับแม่ฉัน แต่ฉันก็ไม่โอเคหรอกนะ..."

นิคนิ่งเงียบและตั้งใจฟังต้นสน

"อีกอย่าง...ถ้าแฟนคลับนายรู้ว่าฉันเข้ามาอยู่กับนาย แบบนี้พวกเขาจะพอใจหรอ ฉันเครียดอ่ะ อยู่กับใครไม่อยู่ต้องมาอยู่กับคนดังแบบนายเนี่ย"ต้นสนพูด ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

นิคกุมมือของต้นสนไว้สองข้าง และมองมาที่ต้นสนด้วยสายตาที่อบอุ่น..

"ไม่ต้องคิดมากนะ ฉันสัญญา ตลอดเวลาที่นายอยู่ที่นี่ นายจะต้องมีความสุข แน่นอน.."นิคพูดจบ ก็สบตากับต้นสนทันที

ดวงตาของทั้งคู่สบตา จ้องมองกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้สายตาอันน่าหลงไหลของนิค ทำให้ต้นสนใจสั่นผิดปกติ ต้นสนเริ่มใจสั่นหวิว ๆ ข้างใน ยิ่งได้สัมผัสกับมืออุ่น ๆ ของนิคแล้ว และสายที่อันแสนอบอุ่นของนิคแล้ว มันทำให้ต้นสนเริ่มรู้สึกได้ว่า ตอนนี้เขากำลัง...ตกหลุมรักชายหนุ่มตรงหน้านั่นเอง

ไม่นะต้น เราเป็นผู้ชาย...เราจะรักเขาไม่ได้.. ต้นสนพยายามข่มใจของตัวเองอยู่ภายในใจ