ลุ้นรักกับไอดอล

     ในเวลาต่อมา ต้นสนถูกธีร์คู่หู คู่ซี้ของเขาเดินตามติดทุกฝีก้าว ไม่ยอมคาดสายตาจากต้นสนเลยอม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าจะเดินจะกิน หรือจะนั่ง ธีร์ก็ต้องตามต้นสนไปทุกที จนเด็กหนุ่มเริ่มรำคาญมาก ๆ ขึ้นเรื่อย ๆ

"ปั๊ดโธ่เอ๊ย ไอ้ธีร์จะตามไรนักหนาว่ะ ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่แกล้งไอ้เน็ตไอดอลนั่นแล้ว เลิกตามได้แล้ว"เด็กหนุ่มเริ่มโวยวาย ทำหน้าบึ้งตึงใส่เพื่อนซี้ของเขา

"น้าลินให้ฉันมาทำหน้าที่ดูแลอก ฉันก็ต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดดิ อีกอย่างนะเว้ยที่บอกว่าไม่แกล้งเขาแล้วเนี่ย... เชื่อได้หรอว่ะ"ธีร์พูด

"เฮ้ย ก็บอกแกล้งแล้วไง ฉันเคยโกหกแกหรอว่ะ"ต้นสนถาม

"บ่อยเลยแหละ"ธีร์พูดจบ ต้นสนทำหน้าหงอยใส่"ก็แกมันเจ้าเล่ห์ เดะก็ต้องหาวิธีไรสักอย่างแน่ ๆ แหละ ฉันมั่นใจ"

"โหยยยย ไอ้ธีร์ ไอ้เพื่อนปลวก เออ อยากตามก็ตามให้ตลอดล่ะกัน วุ๊ !!"ต้นสนเร่งฝีเท้า พยายามเดินหนีธีร์ แต่ธีร์ก็เดินตามทัน ต้นสนจึงได้แต่แสดงอาการไม่พอใจ

"เฮ้ย !!"ต้นสนร้อง

"เป็นไรว่ะ"ธีร์ทำหน้าสงสัย

"คือ ปวดฉี่ว่ะ"ต้นสนมองธีร์ "จะตามไปมะ..."

"ไม่ว่ะ ไม่อยากเห็นหนอนทรายตอนนี้ เดะคืนนี้นอนไม่หลับ"ธีร์กอดอกยืนเชิดหน้า

ต้นสนได้โอกาสเลยเดินไปเข้าห้องน้ำ พร้อมกับปิดประตูล็อกกลอน

"โดนตามแบบนี้ทั้งวัน ต้องบ้าตายแน่ ๆ"เด็กหนุ่มรีบกดมือถือโทรหานายเจ๋ง และทันทีที่นายเจ๋งกดรับสาย

"เฮ้ย พี่เจ๋งช่วยไรต้นหน่อยดิ"

เวลาผ่านไปนานพอสมควร ธีร์ยืนรอต้นสนจนเมื่อยขา เขาจึงเดินมานั่งรอแถว ๆ หน้าห้องน้ำ แต่ก็ไร้วี่แววเด็กหนุ่มจะออกมา ธีร์จึงตัดสินเดินไปเคาะประตูห้องน้ำที่ต้นสนเข้า

"ไอ้ต้น ทำไมนานจังว่ะเนี่ย"ธีร์เคาะประตู พร้อมกับถามต้นสนที่อยู่ในห้องน้ำ

"เอ่อ... พอดีว่าท้องเสียว่ะ ถ่ายหนักอยู่ เอ่อ.."เด็กหนุ่มพยายามเป่าปากทำเสียงพายลม ธีร์ได้ยินดังนั้นจึงจำต้องต้องรอต่อไป ในขณะที่ต้นสนเองก็รอจังหวะหนี

"คุณธีร์ครับ คือว่า...ผมมีไรจะถามหน่อยครับ"นายเจ๋งวิ่งเข้ามาหาธีร์

"ถามไรหรอพี่..."ธีร์ทำหน้าสงสัย

"เอ่อ...เมฆ เมฆก้อนนั้นรูปอะไรครับ พี่พยายามมองเท่าไร ก็ดูไม่ออก"นายเจ๋งชี้ไปที่ท้องฟ้า 

ธีร์หันไปมองตาม นั้นเป็นจังหวะที่ต้นสนแอบหนีไปพอดี 

"ผมว่ารูปหมีมั้ง นี่พี่สงสัยเรื่องแค่นั้หรอเนี่ย..."ธีร์หันมาถามนายเจ๋ง

"ครับ แหม...ก็พี่อยากรู้ไงครับว่ามีคนจินตนาการเหมือนพี่มั้ย"นายเจ๋งพูด

"โห่ พี่ก็...ผมกำลังเฝ้าไอ้ต้นมันอยู่..."ธีร์นึกขึ้นมาได้"ไอ้ต้น !!"ธีร์มองกลับมาที่ห้องน้ำ เห็นประตูห้องน้ำเปิดทิ้งอยู่ เขารู้ทันทีว่าเพื่อนของเขาหนีไปแล้ว 

"หนีไปตอนไหนว่ะเนี่ย..."ธีร์ทำหน้าเครียด

ระหว่างนั้นต้นสนกลับเดินตัวปลิว สบายใจ หลังจากที่เพิ่งหนีจากเพื่อนซี้มาได้ เขาร้องเพลง เดินเล่นสบายใจ ก่อนที่จะนึกอะไรสนุก ๆ ขึ้นมาได้อีกครั้ง

"หึๆๆ คราวนี้แหละนายเน็ตไอดอล ฉันจะเอาให้นายกลัว จนไม่อยากที่นี่เลย ฮ่าๆๆๆ"ต้นสนพูด

 

ตกดึกคืนนั้นเอง ต้นสนถูกเรียกให้ไปพบลินดาที่ห้องนอนของเธอ ลินดานั่งรอลูกชายอยู่บนเตียง เมื่อต้นสนมาถึงห้องเขาก็มายืนข้าง ๆ แม่ของตน

"แม่เรียกต้นมาทำไมครับเนี่ย..."ต้นสนทำหน้าสงสัย

"ก็เราน่ะสิ ไปแกล้งเขาอีกแล้วใช่มั้ย ลูกนี่ยังไงนะ ชอบแกล้งคนอยู่เรื่อย"ลินดาถาม

"ก็ต้นไม่ชอบหน้าหมอนั่น แถมมันยังลวนลามต้นอีกนะแม่"ต้นสนบอก

"เราเป็นผู้ชาย ถูกผู้ชายด้วยดันลวนลามไม่เสียหายหรอก แต่แม่ล่ะไม่เข้าใจว่าจะไปแกล้งเขาทำไมล่ะลูก ไหนสัญญาว่าจะทำแล้วไง"ลินดาพูด

"งั้นต้นขอถอนคำพูดครับแม่ บอกเลยว่าต้นจะไม่มีวันจบศึกครั้งนี้ง่าย ๆ แน่"ต้นสนกอดอก

"ต้นสน..."ลินดาจ้องลูกชายของเธอ

"หาวววว ต้นง่วงล่ะขอตัวไปนอนก่อนนะแม่ ฝันดีครับ"ต้นสนรีบออกจากห้องนอนของอลินดาไป

"เฮ้อออ... แบบนี้มีหวังอรวีกับครอบครัวไม่เป็นสุขแน่ ๆ ต้องทำไรสักอย่างแล้ว"ลินดาพูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องไป

เมื่อลินดามาถึงห้องพักของอรวี เธอก็ได้พูดคุยกับอรวี ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด สมภพเองก็นั่งฟังและคอยให้คำปรึกษาอยู่ด้วย

"ฉันก็ไม่รู้ จะทำไงกับเจ้าลูกชายตัวแสบแล้วเหมือนกัน นับวันยิ่งดื้อขึ้นทุกวัน"ลินดาบอก พร้อมกับถอนหายใจยาว

"เอาน่าลินดา เด็กไม่ได้เจอกันหลายปี เพิ่งมาเจอกันตอนนี้อาตจะยังไม่ชินกันก็ได้ เขาก็ต้องมีทะเลาะกันบ้างเป็นธรรมดา"อรวีพูด

"แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ มีหวังพวกเธอก็จะพลอยเดือดร้อนไปด้วยน่ะสิ ถึงลูกจะหาเรื่องแกล้งลูกชายเธอก็ตามเหอะ"

"เอางี้มั้ย.. เราลองใช้วิธีเดียวกับที่ครูเพ็ญเคยทำกับเราสองคนดีมั้ย"อรวีเสนอแนะ

"ก็ดีเหมือนกัน..."ลินดายิ้ม

"วิธีอะไรหรอคุณ"สมภพถาม

"ก็วิธีที่จะทำให้เด็กสองคนนั้นสนิทกัน เป็นเพื่อนกันได้ง่าย ๆ ไงค่ะ"อรวีบอก

ลินดาและอรวีเล่าให้สมภพฟังถึงวรีกรรมสมัยเรียน ต้องสองคนต่างไม่เคยชอบหน้ากัน เข้ากันไม่เคยได้ เจอกันทีไรเป็นต้องทะเลาะกันตลอด จนในที่สุดครูเพ็ญที่เป็นครูประจำชั้นทนไม่ได้ที่ต้องเห็นนักเรียนทะเลาะกัน จึงนำเด็กหญิงทั้งสองขังไว้ในห้องน้ำ ของโรงเรียน

"ครูเพ็ญ ทำแบบนี้ไม่เกินไปหรอ"ครูฝ่ายปกครองคนนึงถามขึ้น ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของเด็กหญิงทั้งสองคนในห้องน้ำ ที่ดังระงมไปทั่วห้อง

"ไม่เกินไปหรอกค่ะ"ครูเพ็ญบอก "ครูจะไม่เปิด จนกว่าเธอสองคนจะปรับความเข้าใจกันได้ ไม่งั้นไม่ต้องกลับบ้าน"

ผ่านไปถึงเย็น การที่นำเด็กหญิงสองคนมาขังในห้องเดียวกัน ย่อมเป็นเรื่องปกติ เมื่อเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ เด็กหญิงทั้งสองต่างฝ่ายต่างโทษกันเอง

"ที่เราต้องมาโดนขังแบบนี้เพราะเธอนั่นแหละ"อรวีพูด

"เพราะเธอนั่นแหละอร เธออ่ะชอบมาหาเรื่องเรา"ลินดาตอกกลับ

ทั้งสองมีปากเสียงกันอยู่นาน เด็กนักเรียนหญิงที่แววะมาเข้าห้องน้ำ ต่างก็ได้ยินเสียงของทั้งครูทะเลาะกัน แต่ไม่สามารถทำไรได้ เพราะครูเพ็ญและครูฝ่ายปกครอง กำชับและสั่งห้ามให้ใครเปิดจนกว่าทั้งคู่จะเข้าใจกัน

ผ่านไปจนถึงช่งตอนเย็นนักเรียนบางส่วนเริ่มกลับบ้าน และแยกย้าย ครูเพ็ญเดินมาที่ห้องน้ำหญิง และยืนรออยู่หน้าห้อง

"ฉันขอโทษนะลินดา.. ฉันไม่น่าไปหาเรื่องเธอเลย"อรวีพูด

"ฉันเองก็ผิดเองแหละ ที่ไม่ใจเย็น เราดีกันนะ..."ลินดากอดอรวี

และไม่นานครูเพ็ญก็เปิดประตูออก

"ถ้าวันนั้น ครูเพ็ญไม่จับเราสองคนไปจังในห้องน้ำให้เราปรับความเข้าใจกันสองคน ป่านนี้เราคงเป็นคู่แค้นกันแน่ ๆ เลยล่ะค่ะ"อรวีบอกกับสมภพ

"ใช่ค่ะ ครูเพ็ญสอนพวกเราว่า เมื่อคนเราทะเลาะกัน ต้องรู้การแก้ปัญหาด้วยการหันมาพูดกันตรง ๆ ด้วยเหตุผล แบบตัวต่อตัว ถ้าต่างฝ่ายต่างเข้าใจซึ่งกันและกัน ก็จะทำให้เราได้รู้จักเขาคนนั้นมากขึ้น และทำให้เรารู้จักกับคำว่า ขอโทษ และให้อภัยมากยิ่งขึ้น"ลินดาพูดเสริม

"งั้นแปลว่าคุณสองคนจะให้นิคกับหนูต้นสน อยู่ด้วยกันงั้นหรอ"สมภพ

ก่อนที่ลินดาและอรวีจะหันมามองกัน และตอบพร้อมกัน

"ใช่ค่ะ"

 

ในเวลาเดียวกันต้นสนเดินมาที่ห้องของนิค พร้อมกับเคาะประตูเรียกนิคให้ออกมาต้อนรับ แต่เมื่อนิคเห็นต้นสนเขาก็ถึงกับถอนหายใจ พร้อมกับปิดประตูใส่ แต่ต้นสนเอามือยันประตูไว้

"หนิ นายจะรีบปิดทำไม ห๊ะ"ต้นสนถาม

"คราวนี้จะมาหาเรื่องไรอีกล่ะ ห๊ะ นายนี่อยู่นิ่ง ๆ ไม่เป็นเลยนะ"นิคพูด

"ไม่ได้มาหาเรื่อง แต่มีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง ขอเข้าไปข้างในได้มะ"ต้นสนถาม

นิคยอมเปิดประตูให้ต้นสนเข้ามา 

"นี่นาย รู้ไรมั้ยว่าที่นี่เนี่ยมีเรื่องลึกลับด้วยนะ..."ต้นสนพูดขึ้น

"จะมาเล่าเรื่องผีไรตอนนี้เนี่ย ไม่อยากฟังๆๆ"นิคพยายามเอามือปิดหู แต่ต้นสนจับข้อมือนิคไว

"ไม่ได้ ต้องฟังดิ เพราะเรื่องผีที่ว่าน่ะ มันเกิดขึ้นที่ห้องนี้เลยนะ"ต้นสนบอก 

"ที่นี่เคยมีลูกต้ามาเช่า เป็นลูกค้าไฮโซรายใหญ่ เธอมาเช่าห้องนี้ตัวคนเดียว... แล้ววันนึงเธอก็ทะเลาะกับสามีทางโทรศัพท์ ตอนนั้นเธอเสียใจมาก เลยฆ่าตัวตายที่ห้องนี้ไงล่ะ"ต้นสนเล่า นิคกวาดวายตามองไปรอบ ๆ ห้อง"หลังจากนั้นนะ ลูกค้าที่มาเช่าห้องนี้ ก็จะได้ยินเรื่องประหลาด ๆ ตามมามากมาย นายเองก็ระวังล่ะกัน อาจจะมีพลังงานบางอย่างซ่อนอยู่...ก็ เป็น ได้..."

"น่ากลัวจังอ่ะ"นิคพยายามมองรอบ ๆ ห้อง และชี้นิ้วไปที่ระเบียงห้อง"เฮ้ย !! มีผู้หญิงยืนอยู่หลังนายตรงระเบียง"

"ห๊ะ เห้ยยยยยย ไม่เอาๆๆๆ"ต้นสนพุ่งเข้าไปกอดนิคแน่ พร้อมกับหลับตาปี๋"ไม่เอากลัวๆๆๆ ฉันพูดเล่นนิดเดียวเองนะ ฮืออออ ผีจ๋าอย่ามาหลอกต้นเลยนะครับ"ต้นสนพยายามยกมือไหว้

"โอ๋ๆๆ ไม่ต้องกลัวนะครับ โอ๋ๆๆๆๆ"นิคลูบหัวต้วสน และเมื่อเด็กหนุ่มได้สติ ก็พยายามจะผละออก แต่นิคกลับกอดแน่นไม่ยอมปล่อยต้นสนให้หลุดไปง่าย ๆ

"เฮ้ย ปล่อยนะเว้ย ไอ้บ้า"ต้นสนพยายามดิ้น

"นายคงว่างมากเลยสินะ ถึงได้มาเล่าเรื่องผี คิดว่าฉันจะกลัวจนหลอน และเก็บไปนอนฝันแบบเด็กหรอ ห๊ะ แผนนายรอบนี้ห่วยมากเลยนะ"นิคพูด

"ไอ้บ้าเอ้ย ปล่อยฉัน"ต้นสนพยายามดิ้นสุดแรง จนทั้งคู่ลมไปนอนบนเตียง

นิคเป็นฝ่ายคร่อมตัวต้นสนไว้ ตาของทั้งคู่ก็เผลอมาสบตากันทันที ดวงตาของนิคทไให้ต้นสนเกิดอาการใจสั่นแปลก ๆ พร้อมกับใบหน้าหล่อ ๆ ของนิคที่อยู่ใกล้กับใบหน้าของต้นสน ทำให้ต้นสนใจสั่น จนเขินหน้าแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ 

"ทำไมหน้าแดงจังอ่ะ"นิคถาม

"ใครหน้าแดง บ้าหรอ ลุกไปเลยนะ"ต้นสนบอก

"ไม่ลุก"

"อ้าวเฮ้ย ไอ้บ้าลุกไป บอกให้ลุกก็ดิ้"

"นายนี่มันจริง ๆ เลยนะแกล้งฉันอยู่ได้ แบบนี้ต้องเอาคืน.."นิคพูด

"เอ้ยยยยย ไม่เอาเว้ย ปล่อย"ต้นสนผลักออก และรีบเดินไปที่ประตู แต่นิคคว้าแขนไว้ทัน

"จะไปไหนล่ะ มานี่"นิคลากต้นสนไปติดกับกำแพง

"โอเคๆๆ ฉันยอมแล้วๆๆๆ ปล่อยฉันไปเหอะนะ นะๆๆ"ต้นสนพยายามอ้อนวอน

"ไม่มีทาง คืนนี้ นายต้องนอนกับฉันในห้องนี้ เข้าใจมั้ย"

"เฮ้ยยย ไม่เอาหรอก ไม่นอนๆๆ"

"ต้องนอน นายไม่มีสิทธิเถียงไรทั้งนั้น"นิคลากต้นสนมาที่เตียง

"ก็ได้ว่ะ แต่ถ้าเช้าแล้วต้องปล่อยให้ฉันไปนะ เข้าใจมะ"

นิคไม่ตอบ แต่ยักไหล่ พร้อมกับเดินไปปิด และล้มตัวนอนลงบนเตียง ต้นสนถอนหายใจพร้อมกับนอนลงบนเตียงเดียวกันกับนิค

เช้าวันต่อมา ต้นสนตื่นขึ้นมา ก็พบว่านิคกำลังจัดเก็บข้าวของใส่กระเป๋าอยู่ เขามองมาที่นิคด้วยความสงสัย

"เฮ้ย เก็บของทำไมเนี่ย..."ต้นสนถาม

"เอ้า ตื่นแล้วหรอ พอดีแม่บอกว่าจะเชคเอ้าท์อ่ะ ฉันมีคิวงานถ่ายโฆษณาพรุ่งนี้ เสียดายจังมาพักได้ไม่กี่วันเอง"

"ก็ดีแล้ววว นายจะได้ไป ๆ สักที...เอ่อ หมายถึง จะได้ไปทำหน้าที่ของนายน่ะ"

"และทำไรอยู่ไปอาบน้ำ แต่งตัว เก็บของ จะได้รีบไป"นิคพูด

"ห๊ะ นายหมายความไง.."ต้นสนทำหน้าสงสัย

"ไปอยู่กับนิค !!!"ต้นสนพูดเสียงดังเมื่อได้ยินลินดาบอก "แม่ จะบ้าหรอจะให้ต้นไปอยู่กับลูกค้าอ่ะ ไม่เอ๊า"ต้นสนนั่งข้าง ๆ ลินดา แต่ลินดากลับส่งยิ้มให้

"เอาน่าลูก จะได้ไปหาประสบการณ์ที่กรุงเทพบ้าง ไหน ๆ เราก็ปิดเทอมทันที จะได้ไปเปิดหู เปิดตาบ้างไง"ลินดาบอก

"ไม่ไป ยังไงๆๆ ต้นก็ไม่ไป"

"ไปเหอะลูก นี่แม่ถามจริง ๆ เราอยู่แต่ในรีสอร์ทไม่เบื่อหรอไง ไม่รู้แหละ ลูกต้องไปกับเพื่อนแม่ เดี๋ยวเปิดเทอมเขสก็กลับมาแล้ว"ลินดาบอก

"แต่แม่..."

"ไปอาบน้ำ แม่จัดเก็บข้าวของให้เราเสร็จล่ะ เร็ว ๆ ล่ะเดี๋ยวเขารอนาน"ลินดาลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋าของร้นสนไปวางแถว ๆ หน้ารีสอร์ทที่อรวียืนอยู่

"อะไรกันว่ะเนี่ย... ทำไมต้องไปอยู่กับไอ้บ้านั่นด้วย... แม่นะแม่คิดได้ไง"ต้นสนบ่นพึมพำ

แต่ถึงไม่อยากไป แต่สุดท้ายต้นสนก็ไม่สามารถขัดขืนได้อยู่ดี ต้นสนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินมาที่รถนิค ที่นายเจ๋งกำลังแบกกระเป๋าเก็บอยู่

"พี่เจ๋ง..."

"ครับ คุณต้น"

"ต้นฝากดูแลแม่ กับย่าด้วยนะ กว่าต้นจะกลับมาก็นานอยู่อ่ะ"

"ไม่ต้องห่วงครัวคุณต้น ผมจัดการเอง คุณต้นไปอยู่ที่นู่นก็ให้สนุกนะครับ"

"ขึ้นรถสินาย สายแล้วเดี๋ยวรถติด"นิคลงจากรถมาตามต้นสน

"รู้แล้วน่าาา"ต้นสนรีบเดินขึ้นรถไป

จากนั้นไม่นาน รถของครอบครัว ก็ขับออกจากรีสอร์ทไป ตามด้วยรถเบนซ์คันหรู ขับตามอีกสองคัน ต้นสนได้แต่มองรีสอร์ทที่ค่อย ๆ ไกลห่างออกไป นับจากวินาทีนี้ต่อไป เขาคงคิดถึงรีสอร์ทนี้มาก ๆ แน่นอน นิคที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต้นสนก็สามารถรับรู้ได้ทันทีว่าต้นสนเองก็คงเศร้าอยู่ไม่น้อย ที่ต้องจากบ้านกระทันหันแบบนี้..