ยัยคุณหนูเย็นชาXคุณชายมาดนิ่ง

   ฉันเดินกลับมาห้องก่อน เพราะบารอนต้องไปช่วยงานอาจารย์ ฉันพยายามควบตัวเอง อย่าวู่วาม
มิโกะอาจมีเหตุผลอื่นก็ได้ที่ทำแบบนี้ 
"อ้าววว หายไหนมา โดดเรียนหรอ " มิโกะทำหน้าสงสัย
"อื้ม " ฉันตอบสั้นๆ มิโกะมองหน้าแล้วหลบสายตาต่ำลง
"เป็นอะไรหรือเปล่า " ฉันหยิบหนังสือขึ้นมา
"เป็นสิ " ฉันยิ้มที่มุมปากบางๆ มิโกะชงักเล็กน้อย
"อ่าาา ฉันไม่กวนชิเบลล์ดีกว่า " ฉันจับไหล่มิโกะแล้วจ้องด้วยสายตาคาดคั้น
"ขอคุยอะไรหน่อยสิ " มิโกะทำสีหน้ากังวลเห็นได้ชัด 
"ได้สิ " เธอยิ้มบางๆ ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินไปห้องน้ำกับมิโกะ
"....." บรรยาศที่เงียบและหนักอึ้ง มิโกะเองก็เงียบมาตลอดทาง
"กล่องนั้นหน่ะ เธอเป็นคนเอามาใส่ในล็อกเกอร์ฉันงั้นหรอ" มิโกะกระตุกยิ้มอย่างเลือดเย็น
"อ่าา รู้แล้วสิน้ะ" มิโกะยิ้มออกมาอย่างไมาสะถบสท้านสะนิด
"ทำเพื่ออะไร " ฉันทำสีเย็นชา มิโกะค่อยๆเดินหาฉันแล้วจับผมฉันเล่นไปมา
"เกียดไงล่ะ " ฉันชงักเล็กน้อย
"....." มิโกะดึงผมฉันอย่างไม่ลังเล ไม่ใชมิโกะคนนั้นอีกแล้ว!
"ฉันเป็นลูกสาวของ อิล เอง พ่อที่ฉันไก้ไปสังฆ่าเธอเมื่อสองปี "  ฉันนิ่งอึ้งกับคำพูดมิโกะ  จะเกียดก็ไม่
แปลเพราะพ่อฉันเอาเรื่อง ตำรวจเลยจับพ่อมิโกะไป และพ่อมิโกก็ตอมใจตายที่สุด
"พ่อเธอทำสิ่งผิดกฎหมายด้วยนี้ " ฉันพูดแล้วมองหน้ามิโกะ เธออกแรงดึงผมฉันแรงขึ้น
"แต่แกพรากพ่อฉันไป !! "มิโกะแผดเสี่ยงใส่ฉัน ตอนนี้เธอเหมือนมารชัดๆ
"พ่อเธอทำผิดเอง  " มิโกะผลักฉันไปชนกับกำแพงอย่างแรง
"อ..โอ้ย ! "มิโกะเหยียดยิ้มอย่างสะใจ
"ฉันเป็นคนสั่งเกลวไปเองแหละ " มิโกะงั้นหรอ !! 
"พอใจรึยัง" มิโกะจับหัวฉันกดไว้ เจ็บ ! ตอนนี้ฉันเสียเปรียบสะเอง
"ไม่  เอาชีวิตเธอมาแลกสิ !! "สีหน้าเกียดชังแบบนั้น ฉันยิ้มบางๆ
พรวดดด ~ ฉันหยิบมีดพกมาจากข้างหลัง มิโกะถอยออกจากฉัน
"หึ ! พกมีดมาแบบนี้ไม่ดีน่ะ " มิโกะเดินเข้ามาอย่างกลัวมีดที่ชี้หน้าเธอ
"ย๊าห ์ !! " มิโกะเตะมือฉันทำให้มีดหล่นจากมือฉัน มิโกะตัวใหญ่กว่าจังจับฉันกดลงกับพื้น
"มิโกะ ! " มิโกะมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ขอร้องฉันสิ ! กราบเท้าฉันสิ ! " มิโกะยืนขึ้นแล้วเอาเท้าเหยียบหัวฉันไว้
"มากเกินไปแล้ว !! "ฉันจับขามิโกะ แต่ดูเหมือนเธอจะสะบัดอย่างง่ายดาย
"อย่ามาจับฉัน" ฉันมองมิโกะ ไม่เชื่อว่าเธอจะมีนิสัยที่เลวร้ายแบบนี้
"ตายไปสะ ตายอย่างเงียบๆ " มิโกะเอื้อมไปหยิบมีดแล้วเอาปลายมีดมาจี้ที่คอฉัน
"หยุด !!  " มิโกะชงักแล้วดึงฉันไปอยู่ในอ้อมกอดมิโกะ
" ถอยไปบารอน ! " มีดยังคงจ่อที่คอฉัน
"อยากมีจุดจบแบบพ่อเธอหรอ " บารอนรู้อยู่แล้วงั้นหรอ
"ฉันไม่สน !! " มิโกะเหมือนคนบ้าที่ตะโกนอยู่คนเดียว
"วางมีดลง ฉันจะไม่เอาเรื่อง " ฉันมองหน้ามิโกะ ลังเลสิน่ะ
"มิโกะ "  ฉันกอดมิโกะ เธอตกใจก่อนจะยืนร้องไห้
"ฮึกกก ! ทำแบบนี้ทำไม " ฉันยังคงกอดมิโกะ เธอแค่ขาดความรักที่แท้จริงต่างหาก
"เพื่อนกันนี้ " มิโกะทิ้งมีดลงแล้วกอดตอบฉัน แล้วปล่อยโฮออกมา คนเรามักมีปมอยู่ในใจ
"เอาไงชิเบลล์ " บารอนเดินเข้ามาหา
"ช่างเถอะ ฉันไม่เอาเรื่อง" มิโกะมองหน้าฉัน แล้วทำสีหน้าเสียใจที่ทำไป
"ขอโทษน้ะ " ฉันยิ้มบางๆ
"เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นี้ " มิโกะกอดฉันแล้วร้องไห้งอแง เหมือนเด็กๆ คนเรามักผิดพลาดได้เสมอ
สับสน วุ่นวาย แต่ถ้าเราผ่านจุดนี้มาได้  ก็เหมือนก้าวผ่านสิ่งร้ายๆออกมา