พี่ครับๆ...สนใจบริจาค(หัวใจ)ไหมครับ?

สวัสดีครับผมนาย บริรักษ์ รัตนโสภาสกุล เรียกสั้นๆว่า คิวครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้างดังครับรอเพื่อนตัวดีผมอยู่ แม่งมาช้าชิบหายเดินวนสักรอบดีไหมว่ะ..

ว่าแล้วก็พาสังขารตัวเองเดินรอบๆห้างดูโน่นดูนี้ไปพลางๆสลับกับยกนาฬิกาขึ้นมา
อยู่ๆไอ้เด็กที่ไหนไม่รู้ดันมาสะกิดไหล่ผม ผมหัดไปมองมัน มันส่งยิ้มให้ก่อนพูดว่า..
"พี่ครับๆ...สนใจบริจาคตังค์เพื่อพัฒนาวัดป่ะ"จริงๆอยากให้น่ะน้อง แต่พี่มีอยู่แค่ยี่สิบว่าแล้วก็แกล้งทำเมิน
"พี่ครับได้ยินผมพูดป่ะ..พี่ๆๆ"พูดไม่พอเขย่าผมไปมา
"พี่ๆหูหนวกเหรอ?...พี่!หันมาหน่อยดิครับไม่งั้นผมถีบน่ะพี่!!"อ่าวมึงเป็นใครริอาจจะมาถีบกู กูหยิ่งไม่พูดหรอก..เปลี่ยนใจดีกว่า กลัวแม่งถีบกูปลิว
"อะไรครับ?"
"เอ่อ..พะ..พี่บริจาคตังค์ไปพัฒนาวัดหน่อยดิ"เปลี่ยนใจไม่พูดได้ม่ะ?
"ไม่"ผม
"น่ะพี่น่ะ...ทำบุญทำทานไงพี่"มัน
"งั้นมึงตอบคำถามกูหน่อย...แล้วกูจะให้"ผม
"ว่ามาเลยพี่!"มัน
"วัดอะไร?"ผมถามมันพลางจ้องตา ถ้ามันโกหกผมผมก็ไม่ให้ตังค์มัน แต่ถ้ามันไม่ได้โกหกผมก็จะรีบชิ่งหนีไป
"อะ..เอ่อวัดที่ห่างจากนี้ไป500เมตรที่มันอยู่ใกล้ๆกับสนามบาสอะ"
"....นั้นมันวะ"
"ผมตอบถูกใช่ป่ะ!มาเอาตังค์มา"ผมยังพูดไม่จบมันก็ตัดบทพร้อมแบมือรอตังค์เรียบร้อย
"อืมมึงตอบถูกแต่.."
"งั้นพี่ก็เอาตังค์มาดิ"ว่าพลางกระดิกมือที่แบรอตังค์เรียบร้อย แหม่..ก่อนเอาตังค์เอาตีนกูไปก่อนม่ะ?"
"มึงตอบถูก..แต่มึง"
"พี่ก็เอาตังค์มาดิหรือว่าไม่มีโด่ววว.."
ผลัก!!
"ไอ้สัสฟังกูให้จบก่อน!!"ผมเหลืออดถีบมันสะกลางห้างเลย ผมไม่อายหรอกหน้าผมหนาอยู่แล้ว
"โอ้ยๆๆ..พี่ถีบผมทำไมเนี้ย"มันว่าพลางพยุงตัวลุกขึ้นยืน
"ฟังกูบ้าง!!..มึงถูกก็จริงแต่วัดนั้นมันร้างเว้ย!มึงจะเอาตังค์ไปซ่อมแซมวัดเหรอสัส! แล้วจะเอาพระตนไหนมาอยู่หรือมึงจะบวชเป็นพระไปเลยห่ะ!?"แฮ่กๆๆเหนื่อยชิบหายเลยตู ดูเหมือนมันจะตกใจหน่อยๆน่ะครับ