เเผนลับ เเผนร้าย ขโมยหัวใจนายเพลย์บอย

ณ ชมรมละครเวที
"เอาล่ะทุกคน วันนี้เราจะให้ทำความรู้จักกันก่อนนะ^^"   จากนั้นทุกคนรวมทั้งฉันก็ออกไปรายงานตัวกันทีละคนๆจนครบ
"ครบทุกคนเเล้วใช่มั้ย" .  งั้นวันนี้พอเเค่นี้ก่อนเเล้วกัน"
"ค่าา/ครับบ" 
"ขอโทดที่มาสายครับ".      เสียงนี่มันนนนน!!!
"เอ้าา!ซันนึกว่าจะไม่มาซะอีกก เเนะนำตัวก่อนสิจ้ะ". 
"ผมศิวกร เนตรนาค ยินดีที่ได้รู้จักคับ"   
"รู้จักกันไว้นะจ้ะ"
น่าหมั่นไส้  เพราะยัยพิมคนเดียวเลยย  ฉันหันไปเเยกเขี้ยวใส่ยัยพิม ส่วนยัยนั่นก็ได้เเต่ยิ้มเเห้ง ๆ . ฉันจะโทดยัยพิมอย่างเดียวก็ไม่ถูก ความจริงเเล้วต้องโทษหัวใจของฉันต่างหากTT   
 ณ บ้านของเเพรรี่....
ที่บ้านของฉันอยู่กัน. 3 คน มีฉัน. น้องสาว(พลอย)เเล้วก็พ่อ. ส่วนเเม่ของฉันท่านเสียไปตั้งเเต่ฉันอายุ  3. ขวบเเล้วค่ะ ตอนนี้ร้านก๋วยเตี๋ยวของพ่อก็โดนเจ้าหนี้ยึด. พ่อเลยต้องทำงานหนักกว่าเดิม10 เท่าา เฮ้ออออ พ่อทำเพื่อฉันกับน้องมาตลอด.เลย (. .)
"พ่อค่ะ หนูว่าพ่อทำงานหนักมามากแล้วหนูจะลาออกจากรร. มาทำงานพาร์ทไทม์ค่ะ"
"ไม่ต้องหรอก . ลูกเรียนให้จบเเล้วจะได้ทำงานดีๆไม่ต้องมาลำบากเหมือนพ่อไง^^"
"เเต่พ่อค่ะ... หนูทนเห็นพ่ออกไปทำงานเเต่เช้ากลับมาเกือบเที่ยงคืนเเบบนี้ไม่ไหวเเล้วนะค่ะ"
"พ่อบอกให้เรียนก็เรียนไปสิยัยเเพร!!! ทำไมไม่เคยเชื่อฟังพ่อเลยนะ ที่พ่อทำไปก็เพราะรักลูกทั้ง2 คนมาก"
เเต่หนูก็รักพ่อเหมือนกันนี่ค่ะ.  วันนั้นเวลาประมาณทุ่มนึงฉันจึงออกจากบ้านไปที่สนามเด็กเล่น. ฉันชอบนั่งที่ชิงช้าาตัวนี้มากเพราะพ่อเคยบอกฉันว่าตอนที่เสียเเม่ไปหรือตอนที่พ่อมีเรื่องไม่สบายใจพ่อก็มักจะมานั่งที่ชิงช้าตัวนี้   พอฉันลองคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา
ฉันไม่เคยทำอะไรให้พ่อภูมิใจเลยเอาเเต่สร้างปัญหาการเรียนก็เเย่ ฮือออ
TT  ทำไมฉันทำตัวเเย่เเบบนี้นะ
"ยัยโง่ หนีออกจากบ้านมานั่งร้องไห้ น่าสงสารจิงๆเลยย5555"
"วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเถียงกับนายหรอกนะ!". ฉันรีบปาดน้ำตาเเต่ยิ่งปาดก็เหมือนยิ่งไหลมากขึ้นเรื่อยๆ.  
"เธอรู้มั้ยเวลาฉันมีเรื่องที่ไม่สบายใจฉันมักจะมองไปที่ดวงจันทร์เเล้วยิ้มกับมัน เเม่ฉันบอกว่าการยิ้มรับความเจ็บปวดจะทำให้เราลืมความเจ็บปวดนั้นไปได้ง่ายๆเลยล่ะ"
ดูไม่เหมือนซันที่ฉันเคยรู้จักเลยน้าาา... 
"ขอบคุณนะตอนนี้ฉันดีขึ้นเเล้ว"
"ดีขึ้นเเล้วก็รีบกลับบ้านซะเเถวนี้พวกโรคจิตมันเยอะ. อ่อ เเต่อย่างเธอคงไม่ตกเป็นเหยื่อหรอก ^^"
=*= ไม่กวนประสาทฉันสักวันจะตายมั้ย