Sorry, I'm Taken.

(Gumball's Part)
สวัสดีครับ ผมชื่อกัมบอล
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในบาร์เสียงอึกทึก เสียงบีทเพลงดังๆกับน้ำสีสวยที่ผมเพิ่งกินเข้าไปทำเอาผมอยากกลับบ้านเต็มทน ปกติผมใช่คนประเภทนี้ซะที่ไหนล่ะ ผมคงไม่มีวันมาที่นี่หรอกนะถ้าเกิดว่า "ฟีโอน่า" เพื่อนผู้หญิงที่ผมสนิทไม่ขอให้มา
 
เห็นเธอบอกว่าเป็นปาร์ตี้วันเกิดของเพื่อนเธอที่เป็น..แวมไพร์?
ไอ้ตัวประหลาดน่าโง่ที่ไหนก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้จักด้วยซ้ำ
 
"เฮ้กัมบอล" เสียงฟีโอน่าดังขึ้น ทำเอาผมสะดุ้งน้อยๆก่อนจะหันไปมอง
 
"ห..หืม?"
 
"มัวแต่นั่งเหม่ออยู่ได้ ไปดูมาร์แชลลีเล่นดนตรีตรงโน้นดีกว่า มาเร็ว!" สิ้นเสียงเธอก็คว้าข้อมือผมแล้วเดินจ้ำๆไปยังเวที ผมเดินตามแรงไปงงๆก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงหน้าเวทีที่มีคนคนนึงเล่นเบสสีแดงเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆอยู่
 
"มาร์แชลลี!" เสียงใสของฟีโอน่าตะโกนหาเจ้าของชื่อพร้อมโบกมือไปมา มาร์แชลลีหันมามองก่อนจะส่งยิ้มให้น้อยๆจนมองเห็นเขี้ยวของเขา แล้วทำมือชาวร็อคแบบที่เขาชอบทำ เรียกเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มอีกครั้ง
 
ไอ้นี่มันหล่อตรงไหนฟะ? ผมคิดในใจพลางๆ แต่ผมจะไม่พูดหรอกนะ เดี๋ยวโดนพวกผู้หญิงฆ่าตายเอา ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพวกผู้หญิงชอบผู้ชายแบบนี้ ดูเลวๆกวนๆซกมกๆ ดูอย่างผมสิเนี่ยดูดีจะตาย อบขนมก็เป็นด้วยนะ(?)
 
คิดไปเรื่อยๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเวทีอีกครั้ง แล้วก็ต้องชะงัก ทำไมน่ะหรอ..
 
ก็ไอ้ร็อคนั่นมันมองผมอยู่อะเด้!!
แถมยิ้มด้วย ยิ้มหาไรวะ เดี๋ยวพ่อเตะเลือดกกปาก
 
"so c'mon c'mon move a little closer now, c'mon c'mon ain't no way you're walking out.." เสียงทุ้มดังก้องผ่านไมค์ สายตาคมกริบนั่นก็คอยจับจ้องมาที่ผม จนผมรู้สึกอึดอัดแล้วนะ จะมองทำไม วู้
 
"hey, I've been watching you all night. There's somethin' in your eyes to say c'mon c'mon and dance with me baby." เนื้อหาเพลงคือระ! คืออะร้ายยย ผมไม่รู้ ผมใสๆ ผมโลกสวย อย่ามายุ่งกับผมนะ! ไอ้ตัวประหลาดสัตว์เลือดเย็น!
 
เพลงๆนั้นจบไปพร้อมเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มจนผมต้องเอามือมาอุดหู พวกผู้หญิงนี่ไปเอาแรงมาจากไหนกันนะ
ผมค่อยๆเดินแหวกฝูงชนไปเพื่อออกจากบริเวณหน้าเวที
 
"เฮ้อ.." ผมถอนหายใจเนือยๆแล้วเดินไปตรงหน้าห้องน้ำของผับ เป็นทางแคบๆซึ่งไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ผมกอดอกแล้วเอนตัวพิงผนังสีขาวช้าๆ อยู่ในที่เสียงดังนานๆละปวดหัวชะมัด สนุกสู้ห้องแล็บก็ไม่ได้ แถมยังเจอคนแปลกหน้ามาจีบอีก..
 
"คิดถึงผมอยู่หรอ?"
 
"เฮ้ยยยยย!!" ผมสะดุ้งโหยงหลังติดกำแพง ไอ้บ้านี่มันคนเมื่อกี้นิ โผล่มาแบบนี้ตกใจนะเว้ย
 
"ฮ่าๆๆๆ" คนตรงหน้าขำกลิ้ง มือสีซีดกุมท้องเหมือนกับขำจนท้องแข็ง จะมากไปละแค่สะดุ้งเอง-_-
 
"มาร์..มาร์นี้? มานี่? มาม่า?"ผมคิดชื่อมันอยู่ครับ อะไรมาร์ๆนี่แหละ ได้ยินฟีโอน่าพูด
 
พลั่ก!
เสียงมันตบหัวผมเอง-.-
 
"โว้ยยย เจ็บนะเว้ย" ผมจับหลังกระบาลที่มันตบเข้ามาเต็มแรงพลางลูบไปมา มึนสิครับ
 
"มาร์แชลลีต่างหากครับกัมบอล" มันยิ้มมุมปาก ละมุนมากดิ เฮ้ยละมันรู้จักชื่อผม?
 
"ไปรู้ชื่อฉันมาจากไหน?" ผมจ้องหน้ามันอย่างสงสัย
 
"กับคนที่ฉันสนใจ เรื่องแค่นี้มันง่ายจะตาย" พูดพลางเอาศอกยันกำแพงที่ผมพิงไว้ มือเท้าคางท่าทีสบายๆ แต่ผมน่ะโคตรอึดอัดเลย มีคนมาจ้องหน้าแบบนี้ ละทางที่มันยืนก็เป็นทางออกด้วย อีกทางเป็นห้องน้ำละก็ทางตัน
 
"จะบ้าหรอวะ ถอยไปดิ้" ผมทำทีหงุดหงิดแล้วผลักมันให้ออกไปจากทางเดิน แต่มันไม่ง่ายหยั่งงั้นไง แรงโคตรเยอะเลย
 
"ไม่ได้บ้าครับ สนใจจริงๆ" หน่ะยิ้มละมุนอีกละ
 
ทำไมแม่งเสี่ยวแดกแบบนี้วะ ใครก็ได้มาช่วยผมที-_-
 
_____________________________________
talk :
มาแล้ววววตอนแรก
ไรต์ย้ายมาจาก dek d นะ แล้วก็รีไรต์ตอนท้ายๆหมดเลย
เพลงที่มาร์ร้องชื่อ c'mon c'mon ของ one direction นะคะ
ดีไม่ดียังไงเม้นกันด้วยน้าา ไรต์อยากรู้ๆ
"ฟิคมันไม่ใสนะ" 55555555
อยากให้ใครออกเม้นมาได้เลยยย
ขอบคุณที่ฟังไรต์กับกัมบอลบ่นนะ555555