Sorry, I'm Taken.
เขียนโดย 
ROSETA
วันที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.38 น.
แก้ไขเมื่อ 25 เมษายน พ.ศ. 2558 23.11 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) - CHAPTER2 -
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ออกไปจากทางเดินนนน" ผมโวยวายแล้วผลักมันแรงๆ
"ไม่" สั้นๆง่ายๆได้ใจความสุดๆครับ-_-
พลั่ก!
"โอ้ย!" มันร้องลั่น จะไม่ร้องได้ไงอะ ผมเหยียบตีนแม่งเต็มแรงเลยไง สมน้ำหน้าาา
พอมันเผลอเท่านั้นแหละ ผมวิ่งขาดใจเลยครับ แต่วิ่งไปได้ถึงทางออกแม่งก็คว้าแขนผมไว้ทัน
"กล้ามากเลยนะ หึ" เห้ยชิบหายละ ผมว่าผมทำมันโมโหแล้วอะ มันแสยะยิ้มแล้วกอดรัดผมไว้แน่น
"ปล่อยเว้ย!" ผมดิ้นขลุกขลิกอย่างไม่ยอม แล้วผมก็เหลือบไปเห็นแก้วไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะไม่ไกลจากมือเท่าไหร่
ละมือก็ไวไงครับ คว้าแก้วนั่นมาแล้วฟาดเข้าที่แขนมันที่กอดผมอยู่ ผมรู้สึกได้ว่าผมฟาดแม่งแรงมาก คือแก้วแตกอะ
"เชี่ย!" มันสบถออกมาอย่างห้ามไม่ได้ มันปล่อยผมเลือดที่แขนเริ่มไหลลงมาตามมือ
"มาร์แชลลี!" เสียงของฟีโอน่าดังมาแต่ไกลพร้อมเจ้าตัวที่วิ่งฝ่าฝูงชนเข้ามาหา
"ฟีโอน่า" ไอ้บ้านั่นทำเป็นสำออยครับ ไม่ต้องเลยๆๆๆๆ
ผมยังไม่ทันจะอ้าปาก ฟีโอน่าก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
"กัมบอลทำมาร์แชลลีทำไมละ?" เสียงติดโมโหนิดๆ
"เดี๋ยวสิ ฟังก่อน.."
"ไม่ต้องอะกัมบอล พามาร์แชลลีไปรักษาเดี๋ยวนี้เลยนะ" เพื่อนสาวใจร้อนของผมออกคำสั่งเด็ดขาด ไม่อยากเถียงละครับ เพราะถ้าเถียงยาวแน่ๆ-_-
"ละจะไปรักษาที่ไหนละ หมอไอศกรีมเค้าลาพักร้อนนะ" ผมบ่นกระปอดกระแปด
"นายก็ปรุงยาเป็นไม่ใช่รึไง" ดูนางเด่ะ เท้าเอวกระดิกตีน โอ้ยยยปวดหัวคร้าบบบบ
"เออๆก็ได้วุ้ย" ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ต้องรักษาไอ้จิตไม่ปกตินี่จริงๆใช่มั้ยวะ
"หึหึ" เสียงทุ้มขำพรืดเบาๆ ทำเอาผมของขึ้นครับ
"อะไรอีกห้ะไอ่โรคจิต!"
"หยุดเลยนะ! เอามาร์แชลลีไปรักษาได้แล้ว เลือดไหลไม่หยุดเลยเห็นมั้ย"
ผมถอนหายใจพรืดยาว กรอกลูกตาไปมาก่อนจะคว้าข้อมืออีกข้างของมาร์แชลลีมาจับแล้วนำทางมันไปที่ทางออกหลังผับ ผมรู้ตัวหน่าว่าเมื่อกี้ผมทำตัวเหวี่ยงใส่ฟีโอน่า เอาเถอะขอโทษละกัน
พอออกมาด้านนอก เสียงเพลงและบีทหนักๆค่อยๆเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มกับลมเอื่อยๆทำผมรู้สึกดีกว่าในนั้นเยอะเลย แต่ไอความรู้สึกดีนั่นแหละทำให้ผมลืมไอตัวประหลาดข้างๆไป
"แฮ่"
"เฮ้ย!!" ผมสะดุ้งเฮือก เป็นบ้าอะไรมาแฮ่ข้างๆหู เดี๋ยวพ่อซัดหน้าหงายเลย
"เป็นอะไร หลอกจับมือเนี่ย ชอบรึไง?" มันยิ้มล้อเลียนและขำเบาๆ โอ้ยยยอยากจะแปลงร่างเป็นซุปเปอร์ไซย่าแล้วปล่อยพลังคลื่นเต่าใส่
ผมรีบสะบัดปล่อยมือมันออก แต่มันไม่จบแค่นั้น มือสีซีดที่ผมเพิ่งปล่อยมันกลับมาคว้าตัวผมไปกอดไหล่ไว้ ผมหันควับไปมองหน้ามันด้วยความโมโห
"อะไรของนายห้ะ" ผมพยายามดึงมือมันออก แต่มันไม่ออกไง! มือกาวรึไงวะเหนียวชิบหาย
"ขี้วีนแบบนี้เสป็คเลยวะครับ" มันก้มนิดๆลงมามองหน้าผม มุมปากยิ้มอย่างพอใจ มือหนากระชับไหล่เบาๆ เห้ยเมื่อกี้แม่งว่าไงนะ???
"อ้ากกกกก ไปไกลๆฉันเลยนะไอ้โรคจิต!" ผมวิ่งหนีมันสุดชีวิตไปทางปราสาทของผม ไอ้นี่ก็หัวเราะหึๆพร้อมเหาะตามมา แอ้กกแม่งเป็นแวมไพร์นี่หว่า ขี้โกงๆๆๆๆ
ผมวิ่งหนีมันมาจนถึงปราสาทนั่นแหละ ไม่รู้เอาพลังมาจากไหน? ก็คนมันกลัวนี่หว่า โดนคนโรคจิตมาจีบ แถมเป็นผู้ชายด้วย!
ผมวิ่งเข้าห้องนอนแล้วปิดล็อคทันที พร้อมหันหลังพิงประตู เข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น ก็วิ่งมาตั้งไกลนิครับ
"แฮ่ก..แฮ่ก..เหนื่อยชิบหายเลย ไอ้บ้านั่นคงไม่.."
"ไอ้บ้าไหนครับที่รัก"
"..."
"..."
"แอ้กกกกก!!!" เวรแล้วววว มันอยู่บนเตียงผม นอนตะแคงเอาแขนท้าวหัวสบายใจเฉิบอีกต่างหาก
"ข..เข้ามาได้ไงห้ะ!"
"หน้าต่าง" พูดพลางชี้ด้วยท่าทีสบายๆ
"เสียมารยาท" ผมบ่นกระปอดกระแปดอยู่คนเดียว จนลืมไปเลยว่ามันมาเพราะอะไร
"บ่นอยู่ได้ จะทำแผลได้รึยังครับ กูเจ็บ" ผมหันควับไปมองหน้าต้นเสียง แม่งพูดดีๆไม่ได้หรอวะ เอาซะไม่อยากทำให้เลย-_-
"ถ่อย" ผมพูดพลางเดินออกไปหยิบกล่องยา คนอะไรทำตัวน่าโมโหชะมัด
"ว่าใครวะ" มันลุกขึ้นนั่ง เสียงติดหงุดหงิดเล็กน้อย
"ใครอยากรับก็รับไปสิ" ผมตอบเสียงเย็นพลางกั้นหัวเราะ อ้ากกกสะใจ สมน้ำหน้าาา
ผมเดินกลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือ มองร่างสูงที่โมโหกระฟัดกระเฟียดที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงผมอย่างถือวิสาสะพร้อมยิ้มมุมปากให้เล็กน้อย
"ไหนอาการเป็นยังไงบอกหมอซิ ฮ่าๆๆ"
"เจ็บจะตายห่าอยู่แล้วครับหมอ แต่ถ้าได้หอมแก้มหมอคงจะดีขึ้นนะ" สิ้นเสียงแม่งก็ยื่นหน้าเข้ามาเอาจมูกกดลงที่แก้มของผมทันที ทำเอาผมไม่ทันตั้งตัว อ้ากกกกกก โดนลวนลามมมม กูจะฟ้องศาลโลก
"ไอ้บ้ามาร์แชลลี!!" ตอนนี้สถานการณ์แม่งกลับตาลปัตรครับ จากที่ผมอารมณ์ดีกลายเป็นหงุดหงิดโคตรๆ มีมันนั่งยิ้มแฉ่งอยู่คนเดียว
"หอมวะ อีกข้างได้ปะ" มันยื่นหน้าเข้ามาอีกครั้ง
"ไอ้โรคจิต"
ป้าป!
เสียงอะไรล่ะ
เสียงผมโยนม้วนผ้าก็อตใส่หัวมันเองครับ แฮ่ สะใจ
"โอ้ย.." มันลูบหัวป้อยๆ ผมหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์ออกมา
"เอาแขนมาดิ้"
เอ้าครั้งนี้มาแปลก ยื่นให้ง่ายๆเลยครับคุณ ผมเดาใจมันไม่ออกจริงๆนะ-_-
"แสบบบ" เสียงทุ้มร้องเหมือนเด็กๆพลางสะบัดแขนไปมาตอนที่ผมเช็ดแผลให้
"นิ่งๆเด้ ไม่พอใจก็เอาไปทำเองเลย ชิ" ผมวางสำลีตรงหน้ามันแล้วกอดอก กูงอนแล้วนะเว้ย
"โหยยยขี้งอนวะ" มันหยิกแก้มผมเล่น ส่งสายตายิ้มล้อกวนๆมาให้ เดี๋ยวเถอะมึง-.-
สงสัยคืนนี้คงไม่ได้นอนหรอกครับ อยู่เถียงกับมันนี่แหละ-_-
_______________
talk : 1 2 ซั่ม ขอโทษค่าาาาาาาาา
ฮืออออขอโทษมากแบบหายไปเป็นปี โอ้ยทูลหัวบ่าวขอโต้ดดดด
พอดีมาเรียนต่อ ประเทศไรไม่บอกอิอิ ละเรียนหนักเว่อร์อะ ไม่มีเวลาทำไรเลย
จะพยายามมาเรื่อยๆนะ นี่ไม่ได้เขียนนาน ภาษาอาจจะไม่ค่อยเสนาะหู แงะ
เออตอนนี้กัมบอลดูตกมันเนอะ5555555555555
ไปล้าาา เดี๋ยวตอนสามมาจ้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
