ดุจรักดั่งผืนทราย

Ep1 รัฐดูไบ
บนโลกนี้หลายคนล้วนต่างมีความฝันและความพยายามอย่างมากที่จะเดินตามรอยฝันนั้นแต่บางครั้ง
คนเราก็ต้องมีล้มลงบ้างระหว่างทางเดินเพื่อจะเป็นบทเรียนให้ก้าวเดินผ่านพ้นมันไปแม้บางครั้งจะท้อ
แต่เราย่อมต้องปลอบตัวเองว่าอย่าถอยเพื่อจะทำฝันนั้นให้เป็นจริง  ชีวิตเด็กสาวในกลุ่มในติงเกลก็
เช่นกันพวกเธอต้องพยายามปรับเปลี่ยนตัวเองใหม่ให้ตัวเองดูมีค่าขึ้น
ร้านเดอะมูน สาขาดูไบ
 
"นี่พวกเรางานเสร็จหมดแล้วนะ"
 
ข้าวฟ่างเด็กสาววัยสิบเก้าปีที่เลือกออกมาใช้ชีวิตแบบมองดูโลกกว้างและทำสิ่งที่ตัวเองชอบ เธอมี
ความไฝ่ฝันที่อยากทำอาหารสำหรับคนอิสลามให้คนอิสลามทั่วโลกได้ทานแต่เป็นอาหารแบบไม่จำเจ
และรสชาติเยี่ยมมีน่าตาน่าทาน  ข้าวฟ่างได้รับเลือกจากหัวหน้าใหญ่ผู้หนุนหลังกลุ่มอยู่อย่างคุณปู่
ของพวกเธอข้าวฟ่างเริ่มทำอาหารตั้งแต่ม.3  และเริ่มเดินบนทางนี้อย่างถาวรมั่นคงตอนอายุ18ปีร้าน
เดอะมูนในทุกๆประเทศจะได้รางวัลมากมายหลายสำนักสื่อ  จนลูกค้าหลายรายยอมรับและติดใจใน
รสอาหารจนต้องเดินทางมาอีกหลายๆครั้งเพื่อทานอาหาร  และร้านเดอะมูนสาขาดังที่มีความสูงและ
ความกว้างมากทีุ่สุดแถมยังเป็นแหล่งส่งและรับเครื่องเทศจากทั่วโลก  เพื่อมาคัดแยกและปรุงอาหาร
นอกจากนั้นยังเป็นแหล่งค้าขายผลิตภัณฑ์จากเครื่องเทศและเนื้อสัตว์แช่แข็งอีกมากมายจากทั่วโลก
 
"ฟ่างแกจะกลับแล้วเหรอ"รานิเพื่อนสาวอิสลามสุดสวยพูดพรางเช็ดจานไปด้วย
 
"อือ"
 
"ฟ่างมีแขกด่วน"
 
"อะไร? แขกด่วนเหรอให้คนอื่นรับก็ได้"
 
"ชีคมา"
 
"หะ! บอกฉันทำไม?"ข้าวฟ่างสะพายกระเป๋าขึ้นบ่าก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่ใส่ใจ
เมื่อหมดสิ้นเชฟระดับสูงอย่างหัวหน้าสาขาและหัวหน้าสายเยี่ยงข้าวฟ่างทุกคนจึงหันมามองรอง
หัวหน้าสายอย่างรานิแทนอย่างมีความหมายว่างานนี้เป็นของเธอ
"จะบ้าเหรอฉันทำขนมนะไม่ใช่อาหาร"รานิปฏิเสธก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋า
 
"เดี๋ยวยัยรานิฉันมีตัวเลือก"
 
"ตัวเลือกอะไร?"รานิมองด้วยความสงสัย
 
"ทำอาหารเองหรือจะไปตามยัยฟ่างกลับมา"
 
"ไปตามยัยฟ่าง"รานิชี้มือไปยังประตูก่อนจะวิ่งออกไป
รานิเดินมาหยุดอยู่หน้าคอนโดหรูแบบสุดๆที่อาศัยอยู่ที่ข้าวฟ่างมีที่อาศัยดีแบบนี้  เพราะอาของข้าว
ฟ่างช่วยและเงินจากงานพิเศษส่วนตัวของข้าวฟ่างเอง  รานิเดินไล่ห้องต่างๆบนชั้นบนสุดของอพาร์ท
เม้นท์อย่างรีบร้อนก่อนจะหยุดเดินตรงหน้าห้องที่ข้าวฟ่างอาศัยอยู่
 
ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก
 
"ใครคะ"ข้าวฟ่างแหงมประตูออกเล็กน้อย
 
"ฉันเองรานิ"
 
"เชิญ"ข้าวฟ่างเปิดประตูออกก่อนจะเชิญเพื่อนเข้ามาข้างในอย่างเซ็งๆ
 
"แกต้องตามฉันไปเดี๋ยวนี้"
 
"ไปไมอะ"ข้าวฟ่างที่นั้งบนโซฟาถามขึ้น
 
"ฟ่างแกไม่ไปใช่ไหม"
 
"ดูเรียมาถึงหรือยัง"
 
"ยัง ยัยนั้นมาทำไม"
 
"มาเพื่อต้อนรับแขกชั้นสูงไง"ข้าวฟ่างเดินไปเปิดตู้เย็นและหยิบน้ำมะนาวขึ้นดื่ม
 
"หมายความว่าไง?"
 
"ปู่เพิ่งบอกเมื่อกี้ ส่วยฉันคงต้องไปเข้าฐานและรองาน"
 
รานิกลับออกมาจากห้องหรูของข้าวฟ่างอย่างเซ็งๆและงงสุดๆ  ดูเรียนั้นเป็นเสมือนแม่ของพวกเธอ
การจะให้มาทำอาหารให้แขกทั่วไปนั้นอย่าฝันเพราะไม่มีใครรู้ว่าเธอจะเดินทางไปใหนหรือมาเมื่อไหร่
งานครั้งนี้นับว่าน่าตื่นเต้นที่สุดก็ว่าได้