ดุจรักดั่งผืนทราย

Ep1 รัฐดูไบ

บนโลกนี้หลายคนล้วนต่างมีความฝันและความพยายามอย่างมากที่จะเดินตามรอยฝันนั้นแต่บางครั้ง

คนเราก็ต้องมีล้มลงบ้างระหว่างทางเดินเพื่อจะเป็นบทเรียนให้ก้าวเดินผ่านพ้นมันไปแม้บางครั้งจะท้อ

แต่เราย่อมต้องปลอบตัวเองว่าอย่าถอยเพื่อจะทำฝันนั้นให้เป็นจริง  ชีวิตเด็กสาวในกลุ่มในติงเกลก็

เช่นกันพวกเธอต้องพยายามปรับเปลี่ยนตัวเองใหม่ให้ตัวเองดูมีค่าขึ้น

ร้านเดอะมูน สาขาดูไบ

"นี่พวกเรางานเสร็จหมดแล้วนะ"

ข้าวฟ่างเด็กสาววัยสิบเก้าปีที่เลือกออกมาใช้ชีวิตแบบมองดูโลกกว้างและทำสิ่งที่ตัวเองชอบ เธอมี

ความไฝ่ฝันที่อยากทำอาหารสำหรับคนอิสลามให้คนอิสลามทั่วโลกได้ทานแต่เป็นอาหารแบบไม่จำเจ

และรสชาติเยี่ยมมีน่าตาน่าทาน  ข้าวฟ่างได้รับเลือกจากหัวหน้าใหญ่ผู้หนุนหลังกลุ่มอยู่อย่างคุณปู่

ของพวกเธอข้าวฟ่างเริ่มทำอาหารตั้งแต่ม.3  และเริ่มเดินบนทางนี้อย่างถาวรมั่นคงตอนอายุ18ปีร้าน

เดอะมูนในทุกๆประเทศจะได้รางวัลมากมายหลายสำนักสื่อ  จนลูกค้าหลายรายยอมรับและติดใจใน

รสอาหารจนต้องเดินทางมาอีกหลายๆครั้งเพื่อทานอาหาร  และร้านเดอะมูนสาขาดังที่มีความสูงและ

ความกว้างมากทีุ่สุดแถมยังเป็นแหล่งส่งและรับเครื่องเทศจากทั่วโลก  เพื่อมาคัดแยกและปรุงอาหาร

นอกจากนั้นยังเป็นแหล่งค้าขายผลิตภัณฑ์จากเครื่องเทศและเนื้อสัตว์แช่แข็งอีกมากมายจากทั่วโลก

"ฟ่างแกจะกลับแล้วเหรอ"รานิเพื่อนสาวอิสลามสุดสวยพูดพรางเช็ดจานไปด้วย

"อือ"

"ฟ่างมีแขกด่วน"

"อะไร? แขกด่วนเหรอให้คนอื่นรับก็ได้"

"ชีคมา"

"หะ! บอกฉันทำไม?"ข้าวฟ่างสะพายกระเป๋าขึ้นบ่าก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อหมดสิ้นเชฟระดับสูงอย่างหัวหน้าสาขาและหัวหน้าสายเยี่ยงข้าวฟ่างทุกคนจึงหันมามองรอง

หัวหน้าสายอย่างรานิแทนอย่างมีความหมายว่างานนี้เป็นของเธอ

"จะบ้าเหรอฉันทำขนมนะไม่ใช่อาหาร"รานิปฏิเสธก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋า

"เดี๋ยวยัยรานิฉันมีตัวเลือก"

"ตัวเลือกอะไร?"รานิมองด้วยความสงสัย

"ทำอาหารเองหรือจะไปตามยัยฟ่างกลับมา"

"ไปตามยัยฟ่าง"รานิชี้มือไปยังประตูก่อนจะวิ่งออกไป

รานิเดินมาหยุดอยู่หน้าคอนโดหรูแบบสุดๆที่อาศัยอยู่ที่ข้าวฟ่างมีที่อาศัยดีแบบนี้  เพราะอาของข้าว

ฟ่างช่วยและเงินจากงานพิเศษส่วนตัวของข้าวฟ่างเอง  รานิเดินไล่ห้องต่างๆบนชั้นบนสุดของอพาร์ท

เม้นท์อย่างรีบร้อนก่อนจะหยุดเดินตรงหน้าห้องที่ข้าวฟ่างอาศัยอยู่

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก

"ใครคะ"ข้าวฟ่างแหงมประตูออกเล็กน้อย

"ฉันเองรานิ"

"เชิญ"ข้าวฟ่างเปิดประตูออกก่อนจะเชิญเพื่อนเข้ามาข้างในอย่างเซ็งๆ

"แกต้องตามฉันไปเดี๋ยวนี้"

"ไปไมอะ"ข้าวฟ่างที่นั้งบนโซฟาถามขึ้น

"ฟ่างแกไม่ไปใช่ไหม"

"ดูเรียมาถึงหรือยัง"

"ยัง ยัยนั้นมาทำไม"

"มาเพื่อต้อนรับแขกชั้นสูงไง"ข้าวฟ่างเดินไปเปิดตู้เย็นและหยิบน้ำมะนาวขึ้นดื่ม

"หมายความว่าไง?"

"ปู่เพิ่งบอกเมื่อกี้ ส่วยฉันคงต้องไปเข้าฐานและรองาน"

รานิกลับออกมาจากห้องหรูของข้าวฟ่างอย่างเซ็งๆและงงสุดๆ  ดูเรียนั้นเป็นเสมือนแม่ของพวกเธอ

การจะให้มาทำอาหารให้แขกทั่วไปนั้นอย่าฝันเพราะไม่มีใครรู้ว่าเธอจะเดินทางไปใหนหรือมาเมื่อไหร่

งานครั้งนี้นับว่าน่าตื่นเต้นที่สุดก็ว่าได้