Gamer&star ยัยดาราตัวป่วน กวนหัวใจนายเกมเมอร์

 ‘นาฬิกา’ เมื่อมีคนเอ่ยชื่อนี้ออกมา จะต้องไม่มีใครที่ไม่รู้จักเธอ เพราะเธอคือดาวเด่นแห่ง
วงการบันเทิงเธอเล่นได้ทุกบทบาทตั้งแต่คนใช้ยันนางเอก เธอผ่านละครมาหลายเรื่อง ผ่าน
ผู้กำกับมาหลายคน และได้รับรางวัลมาหลายแขนงและฉัน.. คือเธอคนนั้น!
 ‘นาฬิกา’ คือชื่อฉัน ไม่ใช่เครื่องมือบอกเวลาอย่างแน่นอน ฉันอายุ 19 ปี เรียนปี 1 คณะ
นิติศาสตร์ สาขาศิลปะการแสดง ณ มหาวิทยาลัยซิลเทลล่า ซึ่งเป็นมหาลัยวิทยาลัยชั้นเยี่ยม
ของเมืองไทยที่คงระดับความหรูหราอลังการงานสร้างเอาไว้ และแน่นอนว่าค่าเทอมก็คงไม่
ธรรมดา การที่เข้ามาเรียนที่นี้ได้นั้นอย่างแรกที่ต้องมีคือ
1. เงิน
2. หน้าตา
3. ความเฉลี่ยวฉลาดและไหวพริบ
หากขาดอย่างใดอย่างหนึ่งนั้นก็อย่าคิดเลยว่าจะได้เข้ามา!
 ฉัน ‘นาฬิกา’ ได้เข้ามายังวงการบันเทิงตั้งแต่ยังเด็กเพราะพ่อฉันเป็นผู้กำกับหนังชื่อดัง ส่วน
แม่ก็เป็นนักแสดงชั้นนำ เพราะเหตุนี้ทุกๆคนจึงบอกว่าฉันเป็นผลพลอยได้ แต่คนอย่างฉัน
เหรอจะแคร์! ก็ในเมื่อความฝันจริงๆของฉันไม่ได้อยากเป็นนักแสดงนี่นา แต่ฉันน่ะ!! อยาก
เป็นนักเกมเมอร์ต่างหากล่ะ!!!!
“นาฬิกา สายแล้วนะลูก”
“ค่า แม่ กำลังจะลงไปแล้วคะ!” ฉับขานรับคำแม่ก่อนจะรีบใส่ชุดยูนิฟอร์มของมหาวิทยาลัย
อย่างรวดเร็ว  
ใครจะรู้ล่ะว่าถึงฉันจะชื่อนาฬิกา แต่ดันไม่รู้เวลาอย่างสุดๆ เลยล่ะ!
หลังจากที่จัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว ฉันก็รีบวิ่งลงไปยังห้องครัวด้านล่างอย่างรวดเร็ว
และก็พบกับพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ตรงข้ามมีถ้วยโจ๊กหมูอยู่สองถ้วย ซึ่งหนึ่งในนั้นมันก็
คือของฉันอย่างแน่นอน!><
เร็วเท่าความคิดฉันรีบเข้าไปจับจองถ้วยที่มีหมูเยอะที่สุด
“ว้าวน่ากินจัง ><”
ไปหยิบช้อนดีกว่า อิอิ
ป๊อก!
“โอ๊ย เจ็บ”
อยู่ๆ ก็มีของแข็งมากระแทกหัวฉันอย่างรุนแรง
“หลบไป นั้นของฉัน”
‘เวลา’ พี่ชายฝาแฝดของฉัน ที่คลานออกมาก่อนฉันแค่ 2 นาที พูดขึ้นพลางยกช้อนสีเงินขึ้น
ขู่
สิ่งนี้สินะที่มากระแทกหัวฉันน่ะ - -*
“ไม่! ใครมาก่อนก็ได้ก่อนสิ” ฉันถียง และดึงช้อนจากมือของเวย์มาหมายจะตักเนื้อหมู
“เฮ้ย! นั้นช้อนฉันนะ” เวย์ตะโกนดังลั่นและโถมตัวเข้ามาจะแย่งช้อนจากฉันให้ได้
“นายเป็นผู้ชายก็เดินไปเอามาใหม่สิ!” ฉันชูช้อนในมือในสูงขึ้น แต่เหมือนเป็นการเปิดโอกาส
ให้เวย์แย่งได้ง่ายขึ้นฉันจึงเอาย้ายมือไปไว้ใต้โต๊ะแทน
“ของแบบนี้ผู้หญิงต้องทำให้ผู้ชายไม่ใช่รึไง!” เวย์พูดพลางล้วงมือเข้าไปใต้โต๊ะ
“นายไม่ใช่แฟนฉันซะหน่อย ทำไมต้องทำให้ด้วยล่ะ!”ฉันรีบย้ายช้อนมาไว้อีกมือนึง หลังจาก
เวย์จับแขนฉันไว้
“แต่ฉันเป็นพี่เธอนะ!”
“ห่างกันแค่ 2 นาทีอย่ามาทำเป็นโม้หน่อยเลย!”
“แต่ก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นพี่เธอนะ!”
"..." ฉันเงียบเพราะมันจริงอย่างเวย์ว่าอ่ะ TT
แต่แล้ว ฉันก็นึกแผนการอันชั่วร้ายได้ -_,- หึหึ
“ใช่! นายเป็นพี่ฉัน” ฉันพูดและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ใช่! ฉันเป็นพี่เธอเพราะงั้นส่งช้อนมาซะดีๆ” เวย์พูดอย่างเหนื่อยๆ และยื่นมือมาขอช้อน
ฉันลุกจากเก้าอี้อย่างช้าๆ และหันไปประจันหน้ากับเวย์ และทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่าฉันสูง
แค่อกของหมอนี่เอง ให้ตายเถอะ!
“รู้อะไรมั้ย?” ฉันแกว่งช้อนในมือเล่น “เป็นพี่น่ะ ต้องเสียสละให้น้อง!” ฉันพูดจบก็รีบคว้าถ้วย
โจ๊กออกไปจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เวย์ที่ทำหน้าเหวออยู่
“เฮ้ย! ยัยนาริ! พ่อดูดินาริมันเอาช้อนผมไปอ่ะ!!” เวย์หันหน้าไปฟ้องพ่อที่ทำหน้าเบื่อหน่าย
ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวปล่อยให้เวย์สดีดสดิ้งอยู่คนเดียว ทำให้ฉันที่ยืนหัวเราะ
อยู่นั้น เหมือนกับนางมารร้าย >[]<