Gamer&star ยัยดาราตัวป่วน กวนหัวใจนายเกมเมอร์

♪ ... ตื่นมาพบความจริง ว่าเธอทิ้งฉันไป

นานเท่าไร อยากจะพบเธออีก

อีกสักครั้งเธออยู่ที่ไหน ไกลสุดฟ้า

ไม่รู้ว่าเธอนั้นอยู่ไหน ฉันอยากรู้

 ว่าฉันจะมีทางพบเธอหรือไม่

ทั้งที่รู้ว่าเธอคงไม่กลับคืนมา... ♫

ใช่.. เธอไม่ทางกลับคืนมา..  

ผมนอนอยู่บนเตียงหนานุ่ม หูฟังที่เสียบกับโทรศัพท์ยังคงมีเสียงเพลงดังขึ้นมาเรื่อยๆ อย่างไม่หยุดหย่อน..

นานเท่าไรแล้วนะที่ผมอยู่ในสภาพแบบนี้.. เรียนไม่เป็นเรียน การงานก็แทบจะไม่ได้ทำเลย.. ก็คงตั้งแต่คนๆนั้นจากผมไปสินะ จากไปแบบไม่ร่ำลาเหมือนกับไม่อยากให้ผมรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันอาจจะใช่แต่ตอนนี้... ไม่!! ผมไม่อยากให้เขาจากไป..  

ผมหันไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาพนังซึ่งเข็มสั้นชี้ที่เลข 4 แล้ว 4โมงแล้วงั้นเหรอ? เร็วชะมัด!

ผมรีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเข้าห้องน้ำไป ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็ออกมาในสภาพท่องบนว่างเปล่า ส่วนท่องล่างนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว

แอ๊ด..

เสียงประตูเปิดออกผมหันไปดูผู้มาใหม่...

ซัน เพื่อนผมนั้นเอง 

"อาบน้ำจะไปไหน?" มันถาม 

"ออกไปข้างนอก แล้วนี้ทำงานเสร็จแล้วเหรอ?" ผมตอบและถามกลับในขณะที่ลื้อเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ รู้สึกว่าจะรกมากแล้วนะ สงสัยต้องหาเวลามาจัดเก็บบ้างแล้ว

"อื้อ.. กว่าจะออกมาได้เกือบตายเลย" มันว่าแล้วทิ้งตังลงบนที่นอน

"จัดหนักรึไงเลยออกมาไม่รอด" ผมว่าแล้วหัวเราะลั่นห้องจนมันมองตาขวาง  

"เออจัดหนัก!" มันยอมรับ "แต่มันอะจัดกู ไม่ใช่กูจัดมัน! โธ่เว้ย พูดแล้วขึ้น! -*-" มันว่าพลางลงไปดิ้นพล่านบนเตียงจนหมอนและผ้าห่มกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง

"เฮ้ยๆ พอกูขี้เกียจเก็บว่ะ" ผมว่าแล้วเอาผ้าขนหนูไปผึ่งตากที่ระเบียงห้อง

"ขี้เกียจก็ให้นาริมะ.. อะ เอ่อ กูขอโทษ พอดีลืม.."มันรีบขอโทษ ขอโผยผมทันทีที่ผมหน้าสลดลง

"เออไม่เป็นไร งั้นกูออกไปข้างนอกก่อนนะ" ผมบอกปัดแล้วรีบออกจากห้องทันที

ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างมีจุดหมายปลายทางนั้นก็คือ... ร้านกาแฟ

กริ๊งง

ผมผลักประตูกระจกบานใสที่มีกระดิ่งลูกเล็กๆติดอยู่เข้าไปในร้าน

"ว่าไงจ๊ะสุดหล่อ จะรับอะไรดีล่ะระหว่างนาฬิกากับกาแฟ" พี่เนสเจ้าของร้านคนสวยทักผมพร้อมแซว

"ขอกาแฟดีกว่าครับ เพราะผมยังหานาฬิกาเรือนใหม่ใส่ยังไม่ได้เลย" ผมตอบแล้วเดินไปนั่งยังที่ประจำซึ่งอยู่ติดกับกระจกบานใสที่มองเห็นข้างนอกชัดเจน

"แล้วเรือนเก่าไปไหนแล้วล่ะ" พี่เนสเอ่ยถามในขณะที่กำลังชงกาแฟให้อยู่

"... ผมก็ไม่ทราบครับ มัน.. หายไปอย่างไร้ร่องรอย เละเหมือนว่าผมคงจะไม่เจอมันอีกตลอดชีวิต"

ใช่.. ผมคงจะไม่เจอมันแล้วเพราะตอนมีผมดันไม่เก็บรักษาเอาไว้พอมันหายแล้วถึงมาตามหามันคงจะกลับมาหรอก

"หึ เลย์รู้มั้ย? ว่าพี่เชื่อมาตลอดนะ" พี่เนสเอากาแฟมาเสิร์ฟแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับผม "เชื่ออะไรเหรอครับ?" ผมถามแล้วยกกาแฟซดอึกใหญ่

"อะไรก็ตามที่มันหายไป.. ถ้ามันเป็นของเราสักวันมันก็จะมาหาเราเอง" พี่เนสพูดแล้วกุมมือผมเบาๆ

"นั้นน่ะสิครับ สักวันมันต้องมาหาเรา " ผมพึมพัมกับตัวเองเบาๆ

"พี่ไปต้อนรับลูกค้าก่อนนะ"

"ครับ"

พี่เนสยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แล้วเดินออกไปต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาในร้านทันที ทำให้ความเหงาเข้าครอบงำผมอีกครั้ง

ผมหยิบสายสมอลทอล์คที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาเสียบในหูทันทีก่อนจะเปิดเพลง..

♫ ... ไม่ว่าวันเวลา จะผ่านไปนานอีกสักเท่าไร

เธอยังเป็นคนดี คนเดียวในใจที่ฉันยังมี

เธอยังคงงดงาม ฉันยังคงรักเธอ

แม้รู้ ว่าเธอจะไม่มีทางกลับมา

ตื่นมามองดูนาฬิกา ยังเดินต่อไปเหมือนเก่า

และยังคงจะมีแต่เราที่เดินสวนนาฬิกา

เธอยังคงชัดเจน เวลาไม่ช่วยให้ลืมเหมือนใครบอกไว้  

ฉันรู้จากนี้มันไม่มีเธอต่อไป แต่ฉันยังรักเธอ... ♪

                                                             ... กลับมานะ ...

                                                                                                                                                                                                   ... นาฬิกาของผม ...