Gamer&star ยัยดาราตัวป่วน กวนหัวใจนายเกมเมอร์
เขียนโดย 
มุขแป๊ก
วันที่ 24 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.26 น.
แก้ไขเมื่อ 24 เมษายน พ.ศ. 2558 20.38 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) นาฬิกา.. ของผม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ♪ ... ตื่นมาพบความจริง ว่าเธอทิ้งฉันไป
นานเท่าไร อยากจะพบเธออีก
อีกสักครั้งเธออยู่ที่ไหน ไกลสุดฟ้า
ไม่รู้ว่าเธอนั้นอยู่ไหน ฉันอยากรู้
ว่าฉันจะมีทางพบเธอหรือไม่
ทั้งที่รู้ว่าเธอคงไม่กลับคืนมา... ♫
ใช่.. เธอไม่ทางกลับคืนมา..
ผมนอนอยู่บนเตียงหนานุ่ม หูฟังที่เสียบกับโทรศัพท์ยังคงมีเสียงเพลงดังขึ้นมาเรื่อยๆ อย่างไม่หยุดหย่อน..
นานเท่าไรแล้วนะที่ผมอยู่ในสภาพแบบนี้.. เรียนไม่เป็นเรียน การงานก็แทบจะไม่ได้ทำเลย.. ก็คงตั้งแต่คนๆนั้นจากผมไปสินะ จากไปแบบไม่ร่ำลาเหมือนกับไม่อยากให้ผมรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันอาจจะใช่แต่ตอนนี้... ไม่!! ผมไม่อยากให้เขาจากไป..
ผมหันไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาพนังซึ่งเข็มสั้นชี้ที่เลข 4 แล้ว 4โมงแล้วงั้นเหรอ? เร็วชะมัด!
ผมรีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเข้าห้องน้ำไป ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็ออกมาในสภาพท่องบนว่างเปล่า ส่วนท่องล่างนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว
แอ๊ด..
เสียงประตูเปิดออกผมหันไปดูผู้มาใหม่...
ซัน เพื่อนผมนั้นเอง
"อาบน้ำจะไปไหน?" มันถาม
"ออกไปข้างนอก แล้วนี้ทำงานเสร็จแล้วเหรอ?" ผมตอบและถามกลับในขณะที่ลื้อเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ รู้สึกว่าจะรกมากแล้วนะ สงสัยต้องหาเวลามาจัดเก็บบ้างแล้ว
"อื้อ.. กว่าจะออกมาได้เกือบตายเลย" มันว่าแล้วทิ้งตังลงบนที่นอน
"จัดหนักรึไงเลยออกมาไม่รอด" ผมว่าแล้วหัวเราะลั่นห้องจนมันมองตาขวาง
"เออจัดหนัก!" มันยอมรับ "แต่มันอะจัดกู ไม่ใช่กูจัดมัน! โธ่เว้ย พูดแล้วขึ้น! -*-" มันว่าพลางลงไปดิ้นพล่านบนเตียงจนหมอนและผ้าห่มกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง
"เฮ้ยๆ พอกูขี้เกียจเก็บว่ะ" ผมว่าแล้วเอาผ้าขนหนูไปผึ่งตากที่ระเบียงห้อง
"ขี้เกียจก็ให้นาริมะ.. อะ เอ่อ กูขอโทษ พอดีลืม.."มันรีบขอโทษ ขอโผยผมทันทีที่ผมหน้าสลดลง
"เออไม่เป็นไร งั้นกูออกไปข้างนอกก่อนนะ" ผมบอกปัดแล้วรีบออกจากห้องทันที
ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างมีจุดหมายปลายทางนั้นก็คือ... ร้านกาแฟ
กริ๊งง
ผมผลักประตูกระจกบานใสที่มีกระดิ่งลูกเล็กๆติดอยู่เข้าไปในร้าน
"ว่าไงจ๊ะสุดหล่อ จะรับอะไรดีล่ะระหว่างนาฬิกากับกาแฟ" พี่เนสเจ้าของร้านคนสวยทักผมพร้อมแซว
"ขอกาแฟดีกว่าครับ เพราะผมยังหานาฬิกาเรือนใหม่ใส่ยังไม่ได้เลย" ผมตอบแล้วเดินไปนั่งยังที่ประจำซึ่งอยู่ติดกับกระจกบานใสที่มองเห็นข้างนอกชัดเจน
"แล้วเรือนเก่าไปไหนแล้วล่ะ" พี่เนสเอ่ยถามในขณะที่กำลังชงกาแฟให้อยู่
"... ผมก็ไม่ทราบครับ มัน.. หายไปอย่างไร้ร่องรอย เละเหมือนว่าผมคงจะไม่เจอมันอีกตลอดชีวิต"
ใช่.. ผมคงจะไม่เจอมันแล้วเพราะตอนมีผมดันไม่เก็บรักษาเอาไว้พอมันหายแล้วถึงมาตามหามันคงจะกลับมาหรอก
"หึ เลย์รู้มั้ย? ว่าพี่เชื่อมาตลอดนะ" พี่เนสเอากาแฟมาเสิร์ฟแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับผม "เชื่ออะไรเหรอครับ?" ผมถามแล้วยกกาแฟซดอึกใหญ่
"อะไรก็ตามที่มันหายไป.. ถ้ามันเป็นของเราสักวันมันก็จะมาหาเราเอง" พี่เนสพูดแล้วกุมมือผมเบาๆ
"นั้นน่ะสิครับ สักวันมันต้องมาหาเรา " ผมพึมพัมกับตัวเองเบาๆ
"พี่ไปต้อนรับลูกค้าก่อนนะ"
"ครับ"
พี่เนสยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แล้วเดินออกไปต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาในร้านทันที ทำให้ความเหงาเข้าครอบงำผมอีกครั้ง
ผมหยิบสายสมอลทอล์คที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาเสียบในหูทันทีก่อนจะเปิดเพลง..
♫ ... ไม่ว่าวันเวลา จะผ่านไปนานอีกสักเท่าไร
เธอยังเป็นคนดี คนเดียวในใจที่ฉันยังมี
เธอยังคงงดงาม ฉันยังคงรักเธอ
แม้รู้ ว่าเธอจะไม่มีทางกลับมา
ตื่นมามองดูนาฬิกา ยังเดินต่อไปเหมือนเก่า
และยังคงจะมีแต่เราที่เดินสวนนาฬิกา
เธอยังคงชัดเจน เวลาไม่ช่วยให้ลืมเหมือนใครบอกไว้
ฉันรู้จากนี้มันไม่มีเธอต่อไป แต่ฉันยังรักเธอ... ♪
... กลับมานะ ...
... นาฬิกาของผม ...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
