ลำนำพิภพมนตรา

  "เอนิลให้เจ้ามาบอกข้างั้นเหรอ"

  ร่างสูงที่ถูกปิดด้วยชุดคลุมสีดำ ทำให้ผู้ที่มาแจ้งข่าวตามที่นายตนได้สั่งมาไม่ได้ยลใบหน้าภายใต้หมวกคลุมสีดำว่าหน้าตาของคนผู้นี้เป็นเช่นไร เพราะเขาก็ไม่เคยได้เห็นสักที ถึงแม้ 'เอนิล' ผู้เป็นนายจะให้เขามาส่งข่าวสำคัญแก่บุคคลตรงหน้าที่ชื่อ 'เทียร์' สักครั้ง

  "ขอรับท่านเทียร์ ท่านเอนิลสั่งว่าพบคนที่ท่านต้องการตัวแล้วขอรับ ซ้ำยังบอกอีกว่าให้ท่านไปรับ 'นาง' มา"

  คำว่า 'นาง' ทำให้เขาชะงักไปนิด ก่อนที่ริมฝีปากเรียวได้รูปจะค่อยๆเจือไปด้วยรอยยิ้ม 

  'หึ...คนที่ข้าต้องการเป็นผู้หญิงเหรอเนี่ย งั้นตอนนี้เอนิลคงคลั่งตายแล้วล่ะมั้ง'

  ชายหนุ่มคิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะเขารู้นิสัย 'สหาย' คนนี้ดีว่าเอนิลเป็นพวกที่ไม่ชอบสตรีเพศสักเท่าไหร่ และยิ่งรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้ถูกเลือกด้วยล่ะก็...

  หมอนั่นต้องไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นแน่นอน...

  เพราะเขารู้จุดอ่อนของเอนิลดีว่า...เขาเกลียดผู้หญิง!

  โดยเฉพาะผู้หญิงที่เป็นผู้ถูกเลือก!!

  เพราะแผลเก่ามันฝังใจ...ต่อให้กาลเวลาเปลี่ยนไปแค่ไหน...เจ้าก็ยังลืม 'นาง' ไม่ได้ใช่มั้ย...เพื่อนข้า

  "และทำไมเอนิลไม่นำนางมาหาข้าเองล่ะ"

  คำถามนี้ทำให้ลูกน้องคนสนิทของเอนิลไม่กล้าตอบออกไป เพราะไม่รู้ว่าถ้าชายตรงหน้าเขาไม่พอใจกับคำตอบขึ้นมา เขาอาจจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้

  "เอ่อ..."

  "อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง ข้าถามเจ้าอยู่!!"

  "เอ่อ...คือท่านเอนิลบอกว่าไม่อยากพบหน้าท่านขอรับ"

  เมื่อได้ฟังลูกน้องของสหายพูดเช่นนี้ เห็นทีเขาคงต้องไปเยี่ยมให้สมกับการคิดถึงซะหน่อยมั้ง และแล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะพูดว่า...

  "พาข้าไปหาเอนิลที ข้ารู้สึกว่าข้าคิดถึงเขาจังเลย หึๆ"

  แต่ท่ามกลางรอยยิ้มนั้น กลับทำให้ลูกน้องของเอนิลถึงกับเหงื่อตก เพราะรู้ดีว่าการพบกันครั้งนี้มันต้องมีเรื่องวุ่นวายตามมาแน่นอน

  'ตายแล้ว...ท่านเอนิลลงโทษข้าตายแน่ๆ'

  นั่นเป็นเพียงความคิดของผู้เป็นลูกน้อง ที่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยให้ใครได้ยินได้ ประมาณว่าอยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ บอกให้เธอฟังไม่ได้สักคำ...

TBC.

บทนี้อาจจะน้อยยยยยยยยยย

ผู้(อยาก)แต่งทำได้เท่านี้ กระซิก ขอกำลังใจหน่อยนะ แค่นี้ก็พอ 

เม้นท์หน่อยนาจาาาาาาาาา T_T