ลำนำพิภพมนตรา

  ผู้ชายเย็นชาตรงหน้าฉันชื่อเอนิล!

  เขาหันมามองหน้าฉันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองดอกนาร์ซีซัสที่ถูกประดับตกแต่งไว้ในแจกัน ก่อนที่เขาจะขยับปากยกยิ้มขึ้นมา

  "เจ้าน่ะหรือ! คนที่เทียร์ต้องการ หึ! ช่างน่าขันสิ้นดี"

  ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาต้องการสื่อความหมายว่าอะไร แต่ที่ฉันไม่เข้าใจคือ 'ทำไมฉันต้องมาอยู่ที่นี่!!'

  "เจ้าคงจะตกใจมากสินะ ที่มาอยู่ที่นี่"

  เอนิลพูด ก่อนที่เขาจะละสายตาจากแจกันมามองที่ฉัน. ด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกและความเย็นชาของเขา ทำให้ฉันขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

  "คะ...ค่ะ"

  "หึ!  เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง"

  เอนิลพูดก่อนจะละสายตาจากฉันไปมองดอกนาร์ซีซัสที่อยู่แจกันเหมือนเดิม  ฉันมองลักษณะของเขาอย่างละเอียด ความจริงแล้วเขาก็จัดเป็นผู้ชายที่สูงพอสมควร จากการคาดคะเนของฉัน เขาน่าจะสูงไม่น่าจะต่ำกว่า 180 เซนติเมตร ผิวของเขาไม่ค่อยขาวซีด แต่ออกไปทางผิวสีขาวอมชมพูมากกว่า และที่ดึงดูดสายตาของฉันมากที่สุด ก็น่าจะเป็นรอยสักรูปดอกกุหลาบที่ปรากฏอยู่บนหลังฝ่ามือของเขา 

  "จ้องรอยสักของข้าทำไม"

  เอนิลหันมาถามฉันก่อนที่ฉันจะตอบบ่ายเบี่ยงออกไป ขืนฉันตอบไปตามจริง มีหวังเขาต้องหาว่าฉันเป็นพวกชอบสำรวจร่างกายคนอื่นแน่เลย

   "ฉันไม่ได้มองรอยสักคุณนะ! ฉันมองดอกนาร์ซีซัสต่างหาก!!"

  เอนิลมองฉันอย่างไม่ค่อยเชื่อ ก่อนที่เขาจะถามคำถามที่ฉันไม่คิดว่าคนที่เย็นชาอย่างเขาจะถามฉัน

  "เจ้าชื่ออะไร?"

  เขาสนใจชื่อเสียงเรียงนามของฉันด้วยเหรอ?

  "อควอ...ฉันชื่ออควอ"

  "หึ!!" 

  ดูเหมือนเขาจะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อฉัน

  "ชื่ออควอรึ!...น่าสนใจดี"

  เขาหันมามองฉัน ก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน  แล้วกระซิบที่ข้างหูฉันว่า...

  "หลับไปซะ!"

  ให้ตายสิ! คำพูดของเขาคล้ายกับสั่งฉันได้ สติของฉันเริ่มหายไป ก่อนที่ฉันจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย นอกเสียจากคำพูดของเขาที่พูดกับฉันก่อนฉันจะหลับว่า...

  "อควอ...สายน้ำแห่งความหวัง สงสัยฉันคงต้อนรับการมาของเธออย่างพิเศษซะแล้วมั้ง"

  แล้วฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย...

  'โปรดติดตามตอนต่อไป - - - >'