Crows Honey รักนี้ต้องจับกด YAOI

คณะกรรมการนิสิตไม่ได้มีเวลาว่างเหลือเฟือเหมือนพวกคณะกรรมการรักษาระเบียบหรอกนะครับ พวกเราต้องทำหน้าที่ดูแลนิสิตทุกคน ดูแลความเรียบร้อยของมหาลัย จัดการสอบของมหาลัย จัดการแข่งขันต่างๆจัดงานวัฒนธรรม แล้วก็จัดการความเรียบร้อยของนิสิตที่มีปัญหาต่างๆ

   "ฉันไปสืบมาว่ามีเด็กของทางเราไปตั้งกระทุ้ในบล็อคพันติ้สเกี่ยวกับวิธีการฆ่าตัวตายยังไงไม่ให้เจ็บปวด"รองพูดแล้วเปิดกระทู้ในพันติ้สให้ผมดู

"หืม?อย่างงั้นหรอ น่าสนใจจังนะครับท่านรอง"

ผมมองไอ้งูหัวหงอกที่เป็นเลขานุการ จะว่าไปมันก็น่าสนใจจริงๆนะแหละ แต่อยากรู้จังว่าทำไมเธอถึงอยากฆ่าตัวตายกันนะ?

"ว่าไงโครวนายสนใจรับงานนี้มั้ย"

"มีอะไรกันหรอครับ?''

ปองที่โดนบังคับเป็นเบ๋หมุนไม้ปัดขนไก่ในมือแล้วเอียงคอมองจอโน้ตบุ้คของรองอย่างสนใจ

 จะว่าไปงานนี้ก็น่าสนุกดีเหมือนกันนะ ไหนๆเด็กคนนั้นก็อยากตายแล้วเราก็ควรทำให้เธอตายจริงๆสินะ หึๆน่าสนใจจริงๆ

"ฉันตัดสินใจจะรับงานนี้ฉันจะแฝงตัวไปคุยกับเด็กคนนั้นเอง"

--------------------------------------------------------------------------------

  ชีวิตประจำวันได้ปรากฏรอยร้าวขึ้นและมีเด็กสาวคนนั้นได้สังเกตรอยร้าวนั้น และแท้จริงแล้วเธอควรจะตายไปเมื่อสองวันก่อน

เด็กสาวเกิดในครอบครัวธรรมดาเป็นปีศาจสุนัขที่แสนจะธรรมดาเธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและไร้กังวลในทุกๆวันแต่แล้ววันนึงตอนที่เรียนอยู่มหาลัยก็มีจดหมายแนบรูปถ่ายส่งมาถึงที่บ้านเธอ โดยไร้ลางบอกเหตุใดๆ

---------------------------------------------------------------------------------

"ในซองนั้นมีอะไรอย่างงั้นหรอคุณอินุงามิ?"

ผมใช้เวลาสองวันในการตีสนิทกับเธอในบล็อคจนเธอไว้ใจผมและยอมคุยแชทเดี่ยวกับผม เธอยอมบอกชื่อจริงเธอกับผม ส่วนผมใช้นามแฝงว่าเดมอน

'ดูเหมือนคุณพ่อจะแอบไปมีเมียน้อยคะในรูปถ่ายเป็นคุณพ่อโอบเอวผู้หญิงคนนั้นเข้าโรงแรมม่านรูดคะ และก็มีจดหมายแนบมาว่า เรื่องแบบนี้ทนได้หรอ?'

"พ่อเธอทำความผิดเหมือนกันแต่เขาคนนั้นก็ผิดเหมือนกันนะครับ"

'ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีเลยเก็บซองจดหมายนั้นไว้ที่ห้องคะ หลังจากนั้นฉันก็คิดว่าเรื่องต่างๆในครอบครัวเรามันน่าขยะแขยงเหลือเกิน'

"เจ็บปวดมากสินะครับ?"ผมยิ้มมุมปากแล้วหยิบชาร้อนที่ไอ้หมาบ้าเอามาเสริฟดื่มเข้าไป

'ฉันทนมาได้อาทิตย์นึงก่อนจะตัดสินใจเอาจดหมายนั่นหย่อนลงตู้ไปรษณีย์อีกครั้ง'

"ผมเองก็มีเรื่องที่ไม่สามารถบอกใครได้เหมือนกันแหละครับ"

'ถ้าฉันหายตัวไปจากโลกนี้คงจะดีสินะคะ'

หึ!ติดกับแล้ววะ ผมยิ้มบางๆก่อนจะเอาสคิ้ปที่รองประธานกับไอ้งูหัวเผือกนั่นช่วยกันคิดมาพิมพ์ลงแชท ถึงมันจะน้ำเน่าหน่อยก็เถอะ

"ผมเองก็มีความรู้สึกคล้ายๆกันนะครับแต่เรื่องของผมอาจจะร้ายแรงน้อยกว่าคุณ แฟนที่ผมคบอยู่เธอไปมีความสัมพันธ์ชู้สาวกับพ่อของผม"

'แย่จริงๆ'

"แต่คนที่ไม่น่าให้อภัยที่สุดคือแม่ของผมเธอบอกว่าอย่าโวยวายเรื่องนี้ไปเพราะมันเป็นเรื่องน่าอับอาย แม่ไม่ได้บอกเลยว่าตัวเองรู้สึกยังไง ผมว่าแม่อาจจะคิดถึงเรื่องอนาคตของผมมากกว่า''

'ฉันว่าไม่ใช่หรอกคะ เธอนะคิดถึงแต่เรื่องของตัวเองต่างหาก!'

หึๆฮ่าๆยัยนั่นหลอกง่ายชะมัด เรื่องแค่นี้ก็โดนหลอกได้ง่ายดายเลยสนุกจริงๆ

''คุณอินุงามิครับ...เราสองคนหายตัวไปจากโลกด้วยกันมั้ยครับ ถ้าผมได้ตายไปพร้อมกับคุณพวกเขาคงรู้สึกตัวแน่ๆว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคืออะไร''

'....คะ เจอกันที่ไหนคะ'

"พรุ่งนี้ตอนเย็นเจอกันที่ลานน้ำพุกลางเมืองนะครับ"

ผมพิมตัดบทก่อนจะปิดโน้ตบุ้คและหันมาคุยอย่างจริงจังกับพวกปีศาจนี่

"ไอ้หมาบ้าแกต้องรับบทเป็นเดมอนยืนรอเด็กนั่นอยู่กลางเมือง ส่วนนายไอ้งูหัวหงอกรับบทเป็นตัวร้ายกับไอ้หมานี่ ส่วนรองก็รับบทเป็นอัศวินไปช่วยยัยนั่น และฉัน ก็จะโผล่ในตอนสุดท้ายเอง''

--------------------------------------------------------------------------------

เมื่อลองคิดย้อนกลับไปมันช่างโง่เขลาที่เด็กสาวได้ออกจากบ้านไปพร้อมความมุ่งมั่นแบบนั้นเพราะอยากรู้ว่าคนๆนั้นหน้าตาเป็นยังไง เพราะรู้สึกว่าคำพูดของเดมอนมันผลักดันเธอเหลือเกิน แม้ว่านี่อาจจะเป็นการหลอกลวงแต่เธอก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

''คุณอินุงามิหรือเปล่าครับ?''

"คุณคือคุณเดมอนสินะคะ?"

"ใช่แล้ว"

แวบแรกที่เธอได้เห็นเขาเธอไม่คิดว่าจะใช่เขาแน่ๆแต่เธอก็ได้ตามเขาไปเพราะคิดว่าถ้าเธอหนีคงให้อภัยตัวเองไม่ได้แน่ๆและเธอก็เดินตามเขาไปในซอยมืดๆที่มีรถยนต์จอดอยู่

''สวัดดีครับ''

"สวัดดีคะ"

เธอโค้งตัวให้เด็กหนุ่มหัวขาวที่ใส่ผ้าปิดปากสีดำและทันใดนั้นเธอก็ถูกเดมอนตัวปลอมกับเด็กหนุ่มหัวขาวเอาเทปกาวปิดปากและพันแขนเธอและลากตัวเธอขึ้นบนรถ แต่ในวินาทีก่อนที่เธอจะหมดสติด้วยความกลัวเธอคิดว่านี่คงเป็นโชคชะตา เธอกำลังจะหายตัวไปจากโลกใบนี้โดยไม่มีใครรู้ได้เลย

ปังงง!!

อยู่ดีๆก็มีลูกปืนจากไหนไม่รู้ยิงเข้าที่กระจกหน้ารถและที่ล้อรถยนต์จนรถเสียการทรงตัวและจอดลง

เด็กสาวปรือตามองคนที่มาช่วยแกะเทปกาวให้เธอ เขาคนนั้นใส่ชุดฮู้ดยาวสีน้ำเงินผมยาวสีสวยและใส่หน้ากากสีดำปิดหน้าตัวเองไว้

''มีคนส่งฉันมาให้ช่วยพาเธอไปที่แห่งหนึ่ง''

"คะ"

และเขาคนนั้นก็พาเธอมาที่ตึกๆนึงและบอกว่าเขาคนนั้นรออยู่บนดาดฟ้าเธอพยักหน้าและเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าอย่างไม่ลังเลสักนิด เพราะเธอคิดว่าคงไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

--------------------------------------------------------------------------------

"กำลังรออยู่เลย...คุณอินุงามิ"

ผมกระชับผ้าปิดปากสีดำแน่นก่อนจะเดินออกจากซอกตึกเพื่อไปหาเธอ

''อ้ะ!ใช่คุณเดมอนจริงๆหรอคะ''เธอทำหน้ากังวลและมองหน้าผมอย่างลังเล

"ครับ เดมอนที่อยากหายตัวไปจากโลกนี้พร้อมกับคุณไงละครับ"

"อ้ะ ยะยินดีที่ได้รู้จักคะหรือว่าคนที่ส่งคนมาช่วยฉันคือคุณเดมอนกันคะ"

"ผมเองละครับ"

"ขอบคุณมากนะคะ"เธอโค้งหัวให้ผม

"ลำบากแย่เลยนะครับ"ผมยิ้มมุมปาก

"คะ แต่ว่าทำไมคุณถึงรู้ละคะว่าฉันถูกทำร้าย?"

"ก็คนที่สั่งให้พวกนั้นลักพาตัวคุณไปก็คือผมไงละ และคนที่สั่งให้ไปช่วยคุณก้คือผมอีก"

"หมายความว่ายังไงคะ"

สีหน้าหวาดกลัวแบบนั้นแหละ ทำหน้าหวาดกลัวยิ่งกว่านั้นอีกสิ!!

"คุณที่รู้สึกอยากจะตายแต่กลัวการที่ถูกลักพาตัว จริงๆแล้วคุณกลัวอะไรกันแน่ จริงๆผมแค่อยากเห็นสีหน้าหวาดกลัวของคุณเฉยๆ"

"ทะทำไมกัน?"

"ทำไมนะหรอ...ก็เวลาได้เห็นสีหน้าอันหวาดกลัวของคนอื่นมันสนุกนะสิ มานี่!"

ผมคว้าเเขนเธอและพาเธอมายืนอยู่บนขอบตึกที่สูงละลิ่วไร้การป้องกัน

"ตรงนี้เคยมีคนโดดลงไปจำนวนไม่น้อยเชียวละ ดูรอยเลือดพวกนั้นสิยังสดๆอยู่เลยละ"

"อึ้ก!''

"ผมจะพูดตรงๆเลยนะถึงพ่อเธอจะมีชู้หรือไม่มีชู้พ่อเธอก็ไม่รักเธอกับแม่อยู่ดีเพราะถูกบังคับให้แต่งงานยังไงละ ไม่ว่าจะเป็นมุขฝืดตอนกินข้าวหรืออาหารที่เค็มเกินไปขงแม่เธอ...ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก"

"ฮึ้ย!"

เด็กสาวเจ็บใจในสิ่งที่เขาพูดเธอคว้ามือจะตบหน้าเขาแต่เขาหลบได้ทันและส่วนตัวเธอนั้นได้ลื่นละผลัดตกลงไปจากขอบตึกและดิ่งลงไปอย่าเร็ว

  เธอคิดในใจว่านี่คงดีแล้วละที่ได้หายไปจากโลกอันเน่าแฟะนี้ซักที แต่ทันใดนั้นก็มีคนคว้ามือเธอไว้ เธอได้แต่คิดว่าผู้ชายใจร้ายคนนี้ช่างมีปีกสีดำที่สวยเหลือเกิน....และเธอก็อยากกลับบ้านแล้ว

"ทะ ทำไมถึงช่วยฉันละคะ"

"เพราะเธอไม่คิดที่อยากจะฆ่าตัวตายตั้งแต่แรกแล้วนะสิ น่าเบื่อชะมัด"

ผมวางตัวเธอให้ยืนลงบนพื้นพร้อมกับถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

"รีบกลับไปหาพ่อแม่เธอดีกว่านะ...ถึงพวกท่านจะไม่เข้าใจเธอแต่เขาก็รักเธอนะ...แล้วก็ถ้าเธออยากตายจริงๆฉันแนะนำให้กินไซยาไนซ์ไม่ก็เอาคัทเตอร์ตัดเส้นเลือดแดงตรงคอรอบเดียว"

 ----ผมยืนกอดอกมองเธอที่โค้งให้และวิ่งออกไป แค่นี้ก็หมดปัญหาแล้วสินะหวังว่าครอบครัวเธอจะไปได้ดีนะ แต่เสียดายนิดหน่อยที่ผมรั้งตัวเธอไว้ แต่ก็เอาเถอะแค่นี้ก้สนุกมากแล้วละ-----