หวานใจนายตัวร้าย

"ดูนั้นสิ มานั้นแล้ว คริๆ"
 
"ตายจริง มาซะแล้ว"
 
"อย่าไปจ้องยัยนั้นล่ะ เดี๋ยวก็โดนสาปเอาหรอก คริๆ"
 
"จะเป็นการรบกวนไหมค่ะ...ถ้าคุณช่วยเก็บปากของพวกคุณไว้พูกสิ่งพล่อยๆที่อื่นจะได้ไหมค่ะ"
 
"อ๊ะ...ข-ขอโทษนะค่ะ คุณเฟืองทราย"
 
"ขอบคุณค่ะ หวังว่ารอบหน้า ปากคุณคงจะมีฟันครบทุกซี่นะค่ะ"
 
ฉันยิ้มด้วยใบหน้าชวนเป็นมิตร(?)ก่อนกระตุกมุมปากอย่างเป็นปกติ พวกหล่อนๆยิ้มตอบก่อนวิ่งหนีไปอย่างไม่หันกลับมามอง มันก็สมควรที่พวกเธอจะวิ่งหนี ฉันชินกลับมันมากพอ พวกหล่อนก็แค่พวกว่างมากปากอยู่ไม่สุข จิกกัดคนอื่นไปทั่ว น่าจับมาถอนฟันทิ้งจริงๆฉันเดินต่อไป เสียงนินทาก็มีตลอดทางเดิน พวกเขาว่างมากหรือไง พวกเขาไม่มีสิ่งที่ต้องทำกันหรือไง พวกเขาเกิดมาทำอะไรบ้าง...นอกจากนินทาคนอื่นไปวันๆ
 
"พวกสาระแน"
 
"แหม อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะคุณเฟืองทราย"
 
"นายก็อยากโดนทักทายเหรอย่ะ ไมค์กี้"
 
"ใครจะไปกล้าลองดีกับเจ้าแม่ปากหมา...อุ๊บ...คนวาจาน่ารัก"
 
ฉันตวัดมือหวังตบกระบาลคนตรงหน้า...ไมค์กี้คือเพื่อนที่ตรงไปตรงมาและกวนประสานเก่งที่สุดถึงจะไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิตแต่ไมค์กี้ก็เหมือนข้อยกเว้นที่ฉันจำใจให้เข้ามาวุ่นวาย วันนี้ไมค์กี้ก็ยังคงวุ่นวาย....จัดได้ว่าไมค์กี้คือพวก เฟรนลี่(เสือก)มาก
 
"นับวันเธอปีกกล้าขาแข็งนะ นี้เก็บกดมาจากไหนกัน"
 
"นายมาเป็นฉันดูไหม"
 
"ขอปฎิเสธ...ดูจากการที่เธอเอ่ยวาจาน่ารักกับพวกนั้นได้ทุกวัน มันคง...ลำบากน่าดูนะ"
 
"เฮ้อ...ถ้าฉันเหมือนคนอื่นๆก็ดีนะ"
 
"เอาน่าเป็นเฟืองทรายผู้มีวาจาน่ารักแบบนี้ก็ดีนะ"
 
"ดีกับบรรพบุรุษนายนะสิ"
 
ฉันหันหน้าหนีก่อนเบ้ปากใส่กระจกหน้าต่างเพราะมันสะท้อนภาพที่ที่มองฉันอยู่นั้นก็ไม่พ้นใคร ไมค์กี้ผู้เฟรนลี่(เสือก)ของงห้องม.6/1 ชีวิตของฉันคงจะมีวันที่ปกติกับเขาเข้าสักวันล่ะนะ วันที่จะมีเพื่อน วันที่จะยิ้มไปด้วยกันกับเพื่อนได้อย่างมีความสุขให้สมกับชีวิตของวัยรุ่น ฉันที่ไม่ใช่ เฟืองทราย นอวย์ ฟอร์ดสัน ลูกสาวของผู้หญิงที่ถูกกล่าวหาว่าแต่งงานกับพ่อมด ฉันไม่มีพี่น้อง คุณพ่อของฉันมาจากดินแดนพ่อมดคุณแม่เองก็ใจดีมาก ท่านไม่ใส่ใจกับคำครหา
 
"เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ ใครมีอะไรจะถามไหม"
 
"ค่ะ"
 
"ว่าไง เฟืองทราย"
 
"อย่างรู้ว่า ทำไม...พวกปากไม่มีหูรูดถึงได้สาระแนกับชีวิตคนอื่นค่ะ"
 
ทุกคนในห้องนั่งเงียบก่อนที่คุณครูประจำชั้นและประจำวิชากฎหมายไทยจะพ่นลมหายใจออกจากปากอย่างเหนื่อยหน่าย
 
"เฮ้อ...เธอเนี่ยนะ เอาเป็นว่าเธอก็ควรชินๆนะ"
 
"Why I has must patient?"
 
"ฉันครูสอนกฎหมายนะ เฟืองทราย"
 
"Oh god!"
 
ฉันสบถก่อนเดินออกจากห้องเสียงนินทาก็ดังตามมา พวกน่ารังเกียจ นินทาคนอื่นอยู่ได้ ว่างกันขนาดนั้นเชียวเหรอ ฉันกัดฟันจนกรามนูนออกมาจนชัดฉันก้มหน้าเดินไปเรื่อยๆ รำคาญเสียงพวกเขาจนอย่างจะสบถคำหบายคายจนตัวสั่น พวกสาระแน ความเป็นจริงก็รู้กันดียังจะใส่สีตีไข่กันหน้าตาเฉย
 
ตุบ!
 
"ขอโทษที"
 
ฉันเงยหน้ามองคนที่ขอโทษแบบผ่านๆ เขาไม่แม้แต่จะก้มมอง ฉันลุกขึ้นก่อนคว้าแขนเขาอย่างรวดเร็วแล้ว
 
ผัวะ!
 
"You Should earnest With apology"
 
"Why"
 
"Rascally"
 
ฉันสบถก่อนสวนเข้าที่หน้าของเขาอีกหมัดเขาก็เป็นลูกครึ่งเหรอ ไม่เคยเห็นเขามาก่อน เขาสูงกว่าฉันไม่มาก เขาลูบมุมปากก่อนมองฉันด้วยดวงตาแปลกประหลาด สีของดวงตาเขาคือเทา ไม่เหมือนลูกครึ่งเลย ฉันถอยออกมาสองสามก้าวก่อนดูเชิงของเขา
 
"โห...สมแล้วที่ถูกลือว่าเป็นแม่มด"
 
"อย่ามาพูดความเท็จ"
 
"ฉันแรร์ ฮัล ไรเซล"
 
"ไม่อยากรู้จัก"
 
"อืม...ถ้างั้นฉันก็คง..."
 
เขาเดินสวนฉันไปแต่ก็แอบกระซิบกับฉันเบา
 
"I have get you likes me"
 
"..."
 
เขาเดินจากไปก่อนทิ้งให้ฉันยืนนิ่งค้างเป็นหุ่น......แกมัน
 
"Go to die"
 
เสียงของเธอดังก้องทั่วอาคารเรียน ฉันแอบกระตุกยิ้มก่อนเดินเรื่อยเปื่อยตามนิสัยของฉัน...ใช่ถ้าแกล้งให้เธอหัวหมุนฉันถนัดนักล่ะนะ
-----------------------------------------[Next]-------------------------------------