หวานใจนายตัวร้าย

"ดูอารมณ์ดีแบบสุดๆเลยนะ เฟือง"

 

"แกคิดว่าฉันอารมณ์ดีจริงเหรอ"

 

"ฮา เอานะ ถ้าอารมณ์ดีแบบนี้วันนี้ไปเล่นเกมส์กันป่ะ ฉันเลี้ยง"

 

"..."

 

ไมค์กี้ยิ้มอย่างคาดหวัง เพราะอะไรฉันไม่สนหรอกขอแค่ฉันไม่เสียตังที่เป็นค่ารถกลับบ้านก็ถือว่าโอเคสุดๆแล้ว ฉันพยักหน้าหงึกๆก่อนคว้าแก้วน้ำของไมค์กี้ดูดหมดภายในรวดเดียวก่อนส่งคืนในสภาพที่มีเพียงหยดน้ำและน้ำแข็งเท่านั้น

 

"เอ่อ ถามอย่างสิ"

 

"อะไรเหรอ ไม่น่าเชื่อคนฉลาดแบบแกมาถามฉัน"

 

"นายรู้จักคนที่ชื่อ แรร์ ฮัล ไรเซล หรือเปล่า"

 

ฉันเอ่ยถามก่อนตักข้าวเข้าปากอย่างมูมม่ามเหมือนอดข้าวมาแล้วสามวัน ไมค์กี่นั่งเวยหน้านึกอยู่นานก่อนมองฉันด้วยสายตาโกรธ เขาทุบโต๊ะดังลั่นจนข้าวของฉันกระเด็นออกจากจานไปตั้งสองเม็ด

 

"แกไปเจอมันมาเหรอ"

 

"เปล่า พอดีมันเดินชนฉันเท่านั้นเอง"

 

"อย่าไปยุ่งกับมันมากนักล่ะ"

 

"นายตอบมาก่อนว่ามันเป็นใคร มาว่าฉันเป็นแม่มด ปากแบบนั้นน่าจะเลาะฟันกับลิ้นมาล้างทำความสะอาดบ้าง"

 

"แรร์เป็น"

 

"เป็นอะไร"

 

ไมค์กี้อ้ำอึ้งอยู่นานก่อนที่มือหนาของ....

 

"ว่าไง แม่มด"

 

"แม่มดบ้าน Dad แกนะสิ"

 

"พูดจาไม่เพราะ"

 

"แรร์ แกหยุดซะทีเถอะ เขาอายุมากกว่าแกนะ"

 

"นายรู้จักมันเหรอ"

 

"เธอลืมนามสกุลฉันจริงดิ เฟือง...กูเคืองนะโว๊ย"

 

นามสกุล ฮัล ไรเซล...นาม-สกุล...ฉันค้างในท่าชี้หน้าแรร์อยู่พักใหญ่ก่อนอ้างปากค้าง ไอ้หมอนี้มันเป็นพี่น้องกับไมค์กี้เหรอ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย!

 

"ฉันเคืองจริงนะโว๊ย เฟือง"

 

"เรื่องของแกนะ  หมอนี้น้องแกเหรอ"

 

"ช่ายๆ ฉันเป็นน้องของ ไมค์กี้ ฮัล ไรเซล"

 

"ทำไมฉันไม่เคยเห็นมันว่ะ ไมค์กี้"

 

ฉันเขย่าไมค์กี้อย่างงุนงงก่อนเพิ่มแรงเขย่าจนตัวเองหมดแรงซะเอง ไมค์กี้ใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้นวดเข้าที่ขมับก่อนมองแรร์แล้วลากไปไกล ฉันเองก็ไม่รู้เพราะอะไรแต่ก็แอบตามไปห่างๆ

 

"มึงจะทำอะไร แรร์"

 

"อ้าว...พี่ก็น่าจะรู้นะ เข้าไปทักทายไง"

 

"กูไม่ตลกกับการกระทำของมึงนะ แรร์...ถ้ามึงเอาแต่เล่นสนุก ทั้งชีวิตมึงก็ได้แค่สนุกล่ะว่ะ"

 

"เฮอะ...นี้แกจะว่าฉัน ไม่ควรไปยุ่งกับแม่นั้นเหรอ"

 

"แล้วมึงคิดว่ากูจะยอมอยู่เฉยๆให้มึงวุ่นวายเฟืองเหรอ"

 

พวกเขาเถียงกันเรื่องอะไร แต่ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ฉันแอบชะโงนหน้าไปดูเพราะอาจจะได้ยินอะไรมากกว่านี้แน่

 

"เอาน่ากูแค่ปั่นหัวเล่น มึงจะได้เข้าไปเป็นฮีโร่ไง จีบมาตั้งแต่เข้าเรียน จนป่านนี้มึงก็แดกแห้ว"

 

"กูพยายามด้วยตัวกูเองได้ อย่าเสือก"

 

"กูจะดูความพยายามของมึงแล้วกัน ระวังหมามันคาบไปแดกอีกนะ ไมค์"

 

"เฟืองไม่ใช่คนที่มึงจะยุ่งด้วย"

 

พวกเขาทะเลาะกัน เพราะฉัน?? ไม่แน่ใจว่ามันเพราะเรื่องอะไรแต่เหมือนจะเป็นเรื่องของฉันแน่ๆ ฉันรีบออกจากตรงนั้นก่อนเข้าห้องเรียนก่อนไมค์กี้ ฉันเงียบตลอดเวลาแม้ว่าไมค์กี้จะพยายยามยั่วให้ฉันง้างปากก็ตาม พวกเขาหน้าไม่เหมือนกันเลย ผิวก็คนละสี ผมก็ด้วย สีของนัยน์ตาพวกเขาต่างกันมาก ไมค์กี้มีผิวขาวแต่แรร์ผิวแทน ไมค์กี้สีตาเป็นฟ้า แรร์เป็นเทา ผมพวกเขาใกล้เคียงกันแต่ก็เห็นได้ชัดว่าคนล่ะสี..สรุปพวกเขาพี่น้องกันจริงเหรอ 

 

"เฮ เฟือง แกจะไไปไหน เลยร้านเกมส์แล้วนะ"

 

"วันนี้ขอเบี้ยวนะ เราไม่มีอารมณ์เล่น"

 

"วันนี้ฉันอุตสาเลี้ยงเลยนะ เอานะแค่ชั่วโมงเดียวก็ได้"

 

"ไม่เอา ปะป๋าไลน์มาเร่งให้กลับบ้าน"

 

ฉันอ้างส่งเดชก่อนชิ้งวิ่งหนี เมื่อเห็นว่าพ้นแล้วฉันจึงเดินอ้อยอิ่งไปตามทาง เพราะว่าวันนี้เดินจากโรงเรียนมาร้านเกมส์ก็ปาไปตั้งกิโลเดินไปอีกกิโลก็ถึงบ้านฉันแล้ว เพราะฉะนั้นเดินเพื่อสุขภาพแล้วกัน ขณะที่กำลังเหม่อไปเรื่อยๆ ฉันก็เห็นผู้ชายที่เป็นคู่กรณีของตัวเองกำลังเดินตามกลุ่มผู้ชายที่ใส่เครื่องแบบนักเรียนช่างหายเข้าไปหลังเสาสะพานข้ามแม่น้ำ

 

"มีเรื่องเหรอ เองเถอะ เรื่องของเขา"

 

ฉันเดินต่อไปฉันจำเป็นต้องข้ามสะพานนี้ซึ่งมันเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่รู้ไม่ชี้กับการต่อยตีกันใต้สะพาน เอาว่ะ สาระแนชะโงนหน้าไปดูซักสิบวิมันไม่เสียหายอะไรหรอก

 

"ว่ายังไง มีใครจะลองอีกไม"

 

"ไอ้ขี้เถ้าเอ้ย มึง...ตาย"

 

ผู้ชายหน้าตาพอหาแฟนได้ตะโกนลั่นก่อนวิ่งเข้าใส่ ถ้าไปเป็นนักฆ่าคงโดนยิงตายก่อนฆ่าเขาอีกล่ะมั้งประกาศซะลั่นเชียว...แล้วแนะนอนการแหวกหญ้าให้งูตื่นมันอันตราย หมัดของแรร์ส่วนเข้าที่หน้าของมันอย่างแรงก่อนที่มันจะร่วงลงไปนอนกองกับพื้นเหมือนจะดั้งหักด้วยแหละ ฉันมองดูจนลืมมองนาฬิกา แสงไฟข้างทางสว่างวาบที่ละดวงเรียงไปเหมือนคลื่นเวฟ แสงไฟที่สะท้อนกับใบมีดเ็นเงาวาว อาวุธเหรอ เกินไปแล้ว!

 

"หยุดนะ"

 

ทุกอย่างหยุดชะงัก ทุกสายตาเงยมองฉันก่อนที่แรร์จะกระตุกยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน

 

"คุณแม่มด"

 

"ไอ้ผ้าโพกหัวม่วงมีคัดเตอร์..."

 

"แม่มด..."

 

ทุกคนเริ่มทวนสิ่งที่เหมือนข่าวลือกันอย่างตึงเครียด พวกเด็กอาชีวะค่อยๆกรู่ถอยไปที่ละคนก่อนที่จะไม่เหลือแม้แต่คนเดียว นี้ฉัน...ทำอะไร ฉันยังไม่ได้ขู่อะไรเลยนะปะป๋า มัมม้า พวกเขามองหนูเป็นตัวอะไรไปแล้วค่ะเนี่ย ฉันรู้สึกว่าแม้แต่สายลมยังไม่ช่วยให้ฉันหายเงิบกับปฎิกิริยาขอพวกเขาได้เลย

 

"นี้แม่มดสาปแช่งพวกเขาในใจอยู่เหรอ เก่งสมชื่อ"

 

"นายนั้นแหละ...ปิศาจ...ปากพล่อยเหมือนพี่นายจริงๆ เผลอจะหนักกว่าด้วยซ้ำ"

 

"แต๊งกิ้วนะ แม่มด"

 

"เป็นไปได้ช่วยเรียก ฟอร์ดสัน"

 

"นามสกุลเหรอ"

 

"ชื่อจริง"

 

เธอน่าจะเปลี่ยนฉายาเป็นนางฟ้าปากเสียนะ"

 

"นายอยากปากแตกเหรอ"

 

"ถ้าเธอไม่รีบกลับบ้าน...ฉันรับรองว่าเธอต้องโดนคุณพ่อดุแน่ๆ"

 

"เรื่องของฉัน"

 

เขายิ้มก่อนคว้ากระเป๋าขึ้นฟาดบ่าแล้วเดินขึ้นมาที่สะพานแล้วคว้าแขนฉันเพียงแค่เขาออกแรงเพียงนิดฉันก็เซ(เพราะไม่ได้ตั้งตัว) ฉันเงยหน้าหมายจะแขวะมันซักช๊อตแต่เขาก็หมุนหัวฉันให้มองทางตามเดิม

 

"ขอบคุณนะ แม่มด"

 

ฉันรู้สึกว่าคำพูดของเขาดูใส่ใจกับมันมาก เขาดูขี้เล่นไปหน่อยแต่ถ้าจะใส่ใจก็ทำมันได้นี้นะ...เดี๋ยว.....ฉันหมุนอัตโนมัติก่อนแหกปากด้วยความรู้สึกว่า เขามันไม่มีสามันสำนึกจริงๆ

 

"ไม่ใช่แม่มดโว๊ย!!!"

-----------------------------------------------------------[Next]---------------------