หวานใจนายตัวร้าย

"ดูนั้นสิ มานั้นแล้ว คริๆ"

"ตายจริง มาซะแล้ว"

"อย่าไปจ้องยัยนั้นล่ะ เดี๋ยวก็โดนสาปเอาหรอก คริๆ"

"จะเป็นการรบกวนไหมค่ะ...ถ้าคุณช่วยเก็บปากของพวกคุณไว้พูกสิ่งพล่อยๆที่อื่นจะได้ไหมค่ะ"

"อ๊ะ...ข-ขอโทษนะค่ะ คุณเฟืองทราย"

"ขอบคุณค่ะ หวังว่ารอบหน้า ปากคุณคงจะมีฟันครบทุกซี่นะค่ะ"

ฉันยิ้มด้วยใบหน้าชวนเป็นมิตร(?)ก่อนกระตุกมุมปากอย่างเป็นปกติ พวกหล่อนๆยิ้มตอบก่อนวิ่งหนีไปอย่างไม่หันกลับมามอง มันก็สมควรที่พวกเธอจะวิ่งหนี ฉันชินกลับมันมากพอ พวกหล่อนก็แค่พวกว่างมากปากอยู่ไม่สุข จิกกัดคนอื่นไปทั่ว น่าจับมาถอนฟันทิ้งจริงๆฉันเดินต่อไป เสียงนินทาก็มีตลอดทางเดิน พวกเขาว่างมากหรือไง พวกเขาไม่มีสิ่งที่ต้องทำกันหรือไง พวกเขาเกิดมาทำอะไรบ้าง...นอกจากนินทาคนอื่นไปวันๆ

"พวกสาระแน"

"แหม อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะคุณเฟืองทราย"

"นายก็อยากโดนทักทายเหรอย่ะ ไมค์กี้"

"ใครจะไปกล้าลองดีกับเจ้าแม่ปากหมา...อุ๊บ...คนวาจาน่ารัก"

ฉันตวัดมือหวังตบกระบาลคนตรงหน้า...ไมค์กี้คือเพื่อนที่ตรงไปตรงมาและกวนประสานเก่งที่สุดถึงจะไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิตแต่ไมค์กี้ก็เหมือนข้อยกเว้นที่ฉันจำใจให้เข้ามาวุ่นวาย วันนี้ไมค์กี้ก็ยังคงวุ่นวาย....จัดได้ว่าไมค์กี้คือพวก เฟรนลี่(เสือก)มาก

"นับวันเธอปีกกล้าขาแข็งนะ นี้เก็บกดมาจากไหนกัน"

"นายมาเป็นฉันดูไหม"

"ขอปฎิเสธ...ดูจากการที่เธอเอ่ยวาจาน่ารักกับพวกนั้นได้ทุกวัน มันคง...ลำบากน่าดูนะ"

"เฮ้อ...ถ้าฉันเหมือนคนอื่นๆก็ดีนะ"

"เอาน่าเป็นเฟืองทรายผู้มีวาจาน่ารักแบบนี้ก็ดีนะ"

"ดีกับบรรพบุรุษนายนะสิ"

ฉันหันหน้าหนีก่อนเบ้ปากใส่กระจกหน้าต่างเพราะมันสะท้อนภาพที่ที่มองฉันอยู่นั้นก็ไม่พ้นใคร ไมค์กี้ผู้เฟรนลี่(เสือก)ของงห้องม.6/1 ชีวิตของฉันคงจะมีวันที่ปกติกับเขาเข้าสักวันล่ะนะ วันที่จะมีเพื่อน วันที่จะยิ้มไปด้วยกันกับเพื่อนได้อย่างมีความสุขให้สมกับชีวิตของวัยรุ่น ฉันที่ไม่ใช่ เฟืองทราย นอวย์ ฟอร์ดสัน ลูกสาวของผู้หญิงที่ถูกกล่าวหาว่าแต่งงานกับพ่อมด ฉันไม่มีพี่น้อง คุณพ่อของฉันมาจากดินแดนพ่อมดคุณแม่เองก็ใจดีมาก ท่านไม่ใส่ใจกับคำครหา

"เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ ใครมีอะไรจะถามไหม"

"ค่ะ"

"ว่าไง เฟืองทราย"

"อย่างรู้ว่า ทำไม...พวกปากไม่มีหูรูดถึงได้สาระแนกับชีวิตคนอื่นค่ะ"

ทุกคนในห้องนั่งเงียบก่อนที่คุณครูประจำชั้นและประจำวิชากฎหมายไทยจะพ่นลมหายใจออกจากปากอย่างเหนื่อยหน่าย

"เฮ้อ...เธอเนี่ยนะ เอาเป็นว่าเธอก็ควรชินๆนะ"

"Why I has must patient?"

"ฉันครูสอนกฎหมายนะ เฟืองทราย"

"Oh god!"

ฉันสบถก่อนเดินออกจากห้องเสียงนินทาก็ดังตามมา พวกน่ารังเกียจ นินทาคนอื่นอยู่ได้ ว่างกันขนาดนั้นเชียวเหรอ ฉันกัดฟันจนกรามนูนออกมาจนชัดฉันก้มหน้าเดินไปเรื่อยๆ รำคาญเสียงพวกเขาจนอย่างจะสบถคำหบายคายจนตัวสั่น พวกสาระแน ความเป็นจริงก็รู้กันดียังจะใส่สีตีไข่กันหน้าตาเฉย

ตุบ!

"ขอโทษที"

ฉันเงยหน้ามองคนที่ขอโทษแบบผ่านๆ เขาไม่แม้แต่จะก้มมอง ฉันลุกขึ้นก่อนคว้าแขนเขาอย่างรวดเร็วแล้ว

ผัวะ!

"You Should earnest With apology"

"Why"

"Rascally"

ฉันสบถก่อนสวนเข้าที่หน้าของเขาอีกหมัดเขาก็เป็นลูกครึ่งเหรอ ไม่เคยเห็นเขามาก่อน เขาสูงกว่าฉันไม่มาก เขาลูบมุมปากก่อนมองฉันด้วยดวงตาแปลกประหลาด สีของดวงตาเขาคือเทา ไม่เหมือนลูกครึ่งเลย ฉันถอยออกมาสองสามก้าวก่อนดูเชิงของเขา

"โห...สมแล้วที่ถูกลือว่าเป็นแม่มด"

"อย่ามาพูดความเท็จ"

"ฉันแรร์ ฮัล ไรเซล"

"ไม่อยากรู้จัก"

"อืม...ถ้างั้นฉันก็คง..."

เขาเดินสวนฉันไปแต่ก็แอบกระซิบกับฉันเบา

"I have get you likes me"

"..."

เขาเดินจากไปก่อนทิ้งให้ฉันยืนนิ่งค้างเป็นหุ่น......แกมัน

"Go to die"

เสียงของเธอดังก้องทั่วอาคารเรียน ฉันแอบกระตุกยิ้มก่อนเดินเรื่อยเปื่อยตามนิสัยของฉัน...ใช่ถ้าแกล้งให้เธอหัวหมุนฉันถนัดนักล่ะนะ

-----------------------------------------[Next]-------------------------------------