Curse moon คำสาปรัก มนต์จันทรา [Yaoi]

 
 
ตอนที่  8  ห้ามใจ  ( ไม่ให้รักเธอ )
 
 
 
“คุณซันปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลยนะ”  ผมทั้งดิ้นทั้งแกะมือหนวดปลาหมึกของซันไปด้วย  
“ จะปล่อยได้ไง   นายอาบน้ำให้ฉันยังไม่เสร็จ”   อยู่นานกว่านี้ฉันก็เสร็จแกน่ะสิ  อันนี้ผมแค่คิดนะ   ไม่กล้าพูดออกไปหรอก
“ผมถูหลังให้คุณเสร็จแล้ว   ที่เหลือก็ทำเองสิ”
“หมายถึงให้ช่วยตัวเองนะหรอ”     ซันหมายถึงช่วยตัวเองแบบไหนกันแน่ ละเนี่ย  T^T 
 
“O///O  จะทำอะไรก็เรื่องของคุณสิ   ไม่เกี่ยวกับผม…..”  มือเหนียวหนึบเป็นหนวดปลาหมึกของซันเริ่มดึงมือผมให้ขยับตามจังหวะของเค้า    ถูไปบริเวณแผงอกที่มีมัดกล้ามอันน่าขบกัดเล่น   หน้าท้องที่ซิกแพกอย่างกับนายแบบ      แล้วก็……..เฮ้ยๆมันจะต่ำไปแล้วนะ   จะให้ถูไปถึงไหนเนี่ย   ตายแล้วหน้ามันร้อนจนจะไหม้แล้วนะ   แล้วในที่สุดก็มาถึงจุดที่…..เอ่อ…ไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว   ซันใช้มืออีกข้างดึงฟองน้ำขัดตัวออกไป   แล้วจะใช้อะไรถูล่ะทีนี้   ซันรั้งมือของผมให้สัมผัสกับตัวตนของเค้า   ที่ตอนนี้มันตั้งตระห่านแบบไม่มีอะไรขวางกั้นเลย    แล้วก็จับมือผมขยับรูดตัวตนของเค้าขึ้นลงช้าๆ  
 
“ อ่าาา ”  ซันส่งเสียงครางออกมาอย่างแสดงความต้องการ    ปล่อยนะโว้ยยยย -////- 
“ คุณซัน!!!”  อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก  ผมจะไม่ไหมแล้วนะ  
 
พรวด-----------      (  -.,-  )  
 
ไม่ไหวแล้ววววววววว   เลือดกันเดาพุ่งพรวดอย่างกับเปิดก๊อก  เลือดสีแดงไหลลงมาตามลำคอของผม  นี่ผมไม่ได้คิดอะไรลามกเลยนะ   ผมไม่ได้คิดดดดดดดดดด    ซันเห็นหน้าของผมในกระจก    เค้าลุกขึ้นจากอ่างด้วยความตกใจ 
 
“เฮ้ย !!!…..นายเป็นอะไรน่ะ”  ซันลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วหันมาทางผม   ลองคิดดูนะผมนั่งอยู่ข้างอ่าง   แล้วซันลุกขึ้นเต็มความสูงหันมาหาผม   ไอ้ที่ตั้งอยู่มันก็หันมาชี้หน้าผมอ่ะดิ   แล้วผมจะไปทนได้ยังไง    พรวด!!!!!!!!!!!!!!!!!    เลือดกันเดาพุ่งแรงกว่าเดิมอีก    คราวนี้เลือดหมดตัวกันพอดี    ซันรีบเข้ามาพยุงผมทันที  
 
โอ้ย……..ออกไปห่างๆเลยนะ   ตาลายแล้วววววว    ดูท่าซันจะรู้ว่าผมยืนไม่ไหวแน่ๆ   เค้าช้อนร่างของผมขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ   แต่เอ๊ะลืมอะไรรึเปล่า   ซันยังเปลือยอยู่เลย    ใครก็ได้ช่วยผมด้วย    ผมไม่อยากตายคาอกผู้ชายยยยยยยยยยย  
 
 
หอมไรอ่ะ   น่ากินจังนี่   ผมตายแล้ว   ผมก็ยังหิวได้หรอ…….. 
“ ตื่นได้แล้ว…เด็กลามก”   เสียงนี้มันซันนี่หว่า   ตายแล้วยังจะตามมารังควานกันอีกนะ
“อืม…..ไม่ตื่น    งั้นปล้ำเลยแล้วกัน”   อะไรนะ   นี่มันไม่ใช่แล้ว 
“เฮ้ย!!   อั้ก!!”   ผมตกใจที่ซันเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ   สะดุ้งดีดตัวจนตกเตียง  ก้นกระแทกพื้นเต็มๆ  เจ็บอ่ะ  T^T  
“ฮ่าฮ่าๆ”  ซันหัวเราะจนน้ำตาเล็ด   คนบ้าขำอยู่ได้   แทนที่จะมาช่วยผมที่ตอนนี้จุกจนลุกไม่ขึ้นเลย   ทั้งเจ็บ   ทั้งอาย
“ คุณแกล้งผมอ่ะ...”  
 
“อะไรฉันไปแกล้งอะไรนาย   นายตกเตียงของนายเองนะ”  ซันส่งยิ้มกวนๆมาให้     ผมอยากกระโดดงับหัวให้รู้แล้วรู้รอดไป  
“แล้วจะนั่งอยู่อย่างนั้นอีกนานไหม”    ซันเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วถามผม
“เรื่องของผม”   ทำอวดเก่งไปงั้นแหละ   ที่จริงมันจุกจนลุกไม่ได้เลยต่างหาก
“ลุกมากินข้าวได้แล้ว    ฉันอุส่าห์เอาข้าวต้มมาให้”    ซันย่อเข่าลง  เพื่อที่จะคุยกับผม ได้สะดวกขึ้น
 
“ผมไม่……  โครกกกก  O////O”    กำลังจะบอกว่าไม่หิว   แต่ท้องผมมันคำรามเลยอ่ะ    น่าอาย   อายจนไมรู้จะมุดหน้าไปทางไหน   อยากหายเป็นธาตุอากาศซะตอนนี้เลย
“ฮ่าฮ่าๆ   เสียงท้องนายมันฟ้องนะ   ลุกขึ้นมาได้แล้ว”    ซันเข้ามาจูงมือผมให้ลุกขึ้น  แค่ก็ต้องชะงัก
 
“โอ้ย……”    มันลุกไม่ขึ้นจริงๆ
“นายเป็นอะไร”  ซันหันมาถามผม  เค้าดูตกใจนิดๆนะ
“ จุก ”   สั้นๆได้ใจความ
“หึหึ   แล้วก็ไม่บอก”   ซันอุ้มผมขึ้น  แล้วก็ว่างผมลงที่เตียงอย่างเบามือ   ดูเค้าไม่หนักเลยแฮะ
“เด็กดื้อ”  ซันเอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ   ทำไมมือของเค้าถึงได้อบอุ่นจัง
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ   -////- ”   ผมอายุ 22  แล้วนะจะบอกให้
 
“อย่างนายน่ะ  เค้าเรียกว่าเด็ก”   คราวนี้ซันเอามือมาดึงจมูกผม  แล้วจับให้หน้าส่ายไปมา   โอ้ยมันเหมือนคู่รักเข้าไปทุกทีแล้วนะ
 
“เด็กยังไง ?”  ผมไม่เข้าใจ
“ฮึฮึฮึ   ก็นะ  แค่เริ่มก็เลือดสาดซะแล้ว”  ซันก้มลงมากระซิบที่ข้างหู  เรื่องหน้าอายแบบนั้นลืมมันไปบ้างก็ได้ไอ้บ้า >_<
 
“ใครบอกล่ะ….ก็มีตาลุงแถวนี้    ใช้งานผมหนักอย่างกับทาส  ร่างกายปรับสภาพไม่ทันก็แค่นั้น”  ผมเถียงซันไปพร้อมกับทำหน้าทะเล้นใส่  แบร่ๆ
 
“น้อยๆหน่อย  ตาลุงที่ไหนกัน  ฉันพึ่งจะ  26  เองนะ   แรงยังดีอยู่เลย”   ซันเถียงกลับมาบ้าง   แถมยังเอาแขนทั้งสองข้างมาค่อมผมไว้อีก 
 
“ คุณซัน…….ออกไปห่างๆหน่อยได้ไหม”    ผมใช้มือทั้งสองข้างดันอกแกร่งเอาไว้   แต่ดูเหมือนไม่ค่อยจะได้ผลเท่าไร
 
“แต่ฉันอยากอยู่ใกล้ๆนาย”
สายตาของซันเหมือนจะจ้องลึกเข้ามาในห้วงความคิดของผม   ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอจ้องตาเค้ากลับไป  สายตาของเราสองคนประสานกันราวกับว่าไม่อยากให้ดวงตาคู่นี้หลบหายไปไหน   ความรู้สึกแบบนี้ผมไม่เคยเป็นมาก่อน    ซันโน้มหน้าลงมามอบจูบที่หอมหวานอ่อนโยนบดเบียดริมฝีปากของผมเบาๆ    ผมไม่ได้ปฏิเสธซันเลยซักนิด   มันรู้สึกดีจนผมเผลอจูบตอบเค้า  ยอมเผยอปากน้อยๆให้ซันได้เข้าไปลิ้มลองความหวานทุกหยาดหยด  ลิ้นของเค้าที่สัมผัส   มันทำให้ผมแทบลืมหายใจ  ซันสำรวจทุกซอกทุกมุม  ก่อนที่จะยอมถอนจูบออกไปอย่างอ้อยอิ่ง    หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุม  ในห้องไม่มีใครพูดอะไรเลย    
 
……โครกกกกกกกกกกก  O////O
เสียงท้องผมร้อง    ก็ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตอนกลางวันนี้นา 
 
“ฮ่าฮ่าๆ  มากินข้าวได้แล้ว”   ซันยิ้ม   ถึงจะเคยเห็นเค้ายิ้มกวนประสาทอยู่บ่อย ๆ แต่ผมไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่อบอุ่นแบบนี้เลยซักครั้ง   เค้าดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกเลย ^////^
 
“จะมองอีกนานไหม”   ผมเผลอมองจนเค้ารู้ตัวเลย    โดนจับได้ก็อายสิครับ
“ผะผมไม่ได้มองคุณซะหน่อย”  แก้ตัวน้ำขุ่นๆไปแล้วกัน   ซันจองผมไม่วางตา   จนผมต้องเป็นคนหลบตาเค้าซะเอง  
 
“รีบกินข้าว    แล้วก็นอนพักผ่อน   พรุ่งนี้ฉันมีงานสำคัญให้นายทำ”
“งานอะไรครับ”  ผมถามซันอย่างสงสัย
“เอาไว้บอกพรุ่งนี้”
 
ทำไมถึงไม่บอกตั้งแต่ตอนนี้เลยนะจะได้เตรียมตัวทัน    แต่ก็ช่างมันเถอะผมก็อยากพักเหมือนกัน    
 
คือนี้ซันบอกผมว่าจะนอนอีกห้อง   เพราะต้องการให้ผมพักผ่อน   แต่ผมกลับนอนไม่หลับ   คิดเรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่แรกจนมาถึงตอนนี้    ยิ่งนึกถึงภาพคืนนั้น   แล้วไหนจะเรื่องวันนี้อีก    ผมกลัวใจตัวเองจริงๆ    ผมจะห้ามมันได้ยังไงความรู้สึกแบบนี้น่ะ   
ผมกลัวว่าซักวันนึงผมจะรักเค้า   ………………หมดหัวใจ