Curse moon คำสาปรัก มนต์จันทรา [Yaoi]
เขียนโดย gladiolus
วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.54 น.
แก้ไขเมื่อ 20 เมษายน พ.ศ. 2558 17.47 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) ตอนที่ 8 ห้ามใจ ( ไม่ให้รักเธอ)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่ 8 ห้ามใจ ( ไม่ให้รักเธอ )
“คุณซันปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลยนะ” ผมทั้งดิ้นทั้งแกะมือหนวดปลาหมึกของซันไปด้วย
“ จะปล่อยได้ไง นายอาบน้ำให้ฉันยังไม่เสร็จ” อยู่นานกว่านี้ฉันก็เสร็จแกน่ะสิ อันนี้ผมแค่คิดนะ ไม่กล้าพูดออกไปหรอก
“ผมถูหลังให้คุณเสร็จแล้ว ที่เหลือก็ทำเองสิ”
“หมายถึงให้ช่วยตัวเองนะหรอ” ซันหมายถึงช่วยตัวเองแบบไหนกันแน่ ละเนี่ย T^T
“O///O จะทำอะไรก็เรื่องของคุณสิ ไม่เกี่ยวกับผม…..” มือเหนียวหนึบเป็นหนวดปลาหมึกของซันเริ่มดึงมือผมให้ขยับตามจังหวะของเค้า ถูไปบริเวณแผงอกที่มีมัดกล้ามอันน่าขบกัดเล่น หน้าท้องที่ซิกแพกอย่างกับนายแบบ แล้วก็……..เฮ้ยๆมันจะต่ำไปแล้วนะ จะให้ถูไปถึงไหนเนี่ย ตายแล้วหน้ามันร้อนจนจะไหม้แล้วนะ แล้วในที่สุดก็มาถึงจุดที่…..เอ่อ…ไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว ซันใช้มืออีกข้างดึงฟองน้ำขัดตัวออกไป แล้วจะใช้อะไรถูล่ะทีนี้ ซันรั้งมือของผมให้สัมผัสกับตัวตนของเค้า ที่ตอนนี้มันตั้งตระห่านแบบไม่มีอะไรขวางกั้นเลย แล้วก็จับมือผมขยับรูดตัวตนของเค้าขึ้นลงช้าๆ
“ อ่าาา ” ซันส่งเสียงครางออกมาอย่างแสดงความต้องการ ปล่อยนะโว้ยยยย -////-
“ คุณซัน!!!” อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก ผมจะไม่ไหมแล้วนะ
พรวด----------- ( -.,- )
ไม่ไหวแล้ววววววววว เลือดกันเดาพุ่งพรวดอย่างกับเปิดก๊อก เลือดสีแดงไหลลงมาตามลำคอของผม นี่ผมไม่ได้คิดอะไรลามกเลยนะ ผมไม่ได้คิดดดดดดดดดด ซันเห็นหน้าของผมในกระจก เค้าลุกขึ้นจากอ่างด้วยความตกใจ
“เฮ้ย !!!…..นายเป็นอะไรน่ะ” ซันลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วหันมาทางผม ลองคิดดูนะผมนั่งอยู่ข้างอ่าง แล้วซันลุกขึ้นเต็มความสูงหันมาหาผม ไอ้ที่ตั้งอยู่มันก็หันมาชี้หน้าผมอ่ะดิ แล้วผมจะไปทนได้ยังไง พรวด!!!!!!!!!!!!!!!!! เลือดกันเดาพุ่งแรงกว่าเดิมอีก คราวนี้เลือดหมดตัวกันพอดี ซันรีบเข้ามาพยุงผมทันที
โอ้ย……..ออกไปห่างๆเลยนะ ตาลายแล้วววววว ดูท่าซันจะรู้ว่าผมยืนไม่ไหวแน่ๆ เค้าช้อนร่างของผมขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่เอ๊ะลืมอะไรรึเปล่า ซันยังเปลือยอยู่เลย ใครก็ได้ช่วยผมด้วย ผมไม่อยากตายคาอกผู้ชายยยยยยยยยยย
หอมไรอ่ะ น่ากินจังนี่ ผมตายแล้ว ผมก็ยังหิวได้หรอ……..
“ ตื่นได้แล้ว…เด็กลามก” เสียงนี้มันซันนี่หว่า ตายแล้วยังจะตามมารังควานกันอีกนะ
“อืม…..ไม่ตื่น งั้นปล้ำเลยแล้วกัน” อะไรนะ นี่มันไม่ใช่แล้ว
“เฮ้ย!! อั้ก!!” ผมตกใจที่ซันเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ สะดุ้งดีดตัวจนตกเตียง ก้นกระแทกพื้นเต็มๆ เจ็บอ่ะ T^T
“ฮ่าฮ่าๆ” ซันหัวเราะจนน้ำตาเล็ด คนบ้าขำอยู่ได้ แทนที่จะมาช่วยผมที่ตอนนี้จุกจนลุกไม่ขึ้นเลย ทั้งเจ็บ ทั้งอาย
“ คุณแกล้งผมอ่ะ...”
“อะไรฉันไปแกล้งอะไรนาย นายตกเตียงของนายเองนะ” ซันส่งยิ้มกวนๆมาให้ ผมอยากกระโดดงับหัวให้รู้แล้วรู้รอดไป
“แล้วจะนั่งอยู่อย่างนั้นอีกนานไหม” ซันเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วถามผม
“เรื่องของผม” ทำอวดเก่งไปงั้นแหละ ที่จริงมันจุกจนลุกไม่ได้เลยต่างหาก
“ลุกมากินข้าวได้แล้ว ฉันอุส่าห์เอาข้าวต้มมาให้” ซันย่อเข่าลง เพื่อที่จะคุยกับผม ได้สะดวกขึ้น
“ผมไม่…… โครกกกก O////O” กำลังจะบอกว่าไม่หิว แต่ท้องผมมันคำรามเลยอ่ะ น่าอาย อายจนไมรู้จะมุดหน้าไปทางไหน อยากหายเป็นธาตุอากาศซะตอนนี้เลย
“ฮ่าฮ่าๆ เสียงท้องนายมันฟ้องนะ ลุกขึ้นมาได้แล้ว” ซันเข้ามาจูงมือผมให้ลุกขึ้น แค่ก็ต้องชะงัก
“โอ้ย……” มันลุกไม่ขึ้นจริงๆ
“นายเป็นอะไร” ซันหันมาถามผม เค้าดูตกใจนิดๆนะ
“ จุก ” สั้นๆได้ใจความ
“หึหึ แล้วก็ไม่บอก” ซันอุ้มผมขึ้น แล้วก็ว่างผมลงที่เตียงอย่างเบามือ ดูเค้าไม่หนักเลยแฮะ
“เด็กดื้อ” ซันเอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ ทำไมมือของเค้าถึงได้อบอุ่นจัง
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ -////- ” ผมอายุ 22 แล้วนะจะบอกให้
“อย่างนายน่ะ เค้าเรียกว่าเด็ก” คราวนี้ซันเอามือมาดึงจมูกผม แล้วจับให้หน้าส่ายไปมา โอ้ยมันเหมือนคู่รักเข้าไปทุกทีแล้วนะ
“เด็กยังไง ?” ผมไม่เข้าใจ
“ฮึฮึฮึ ก็นะ แค่เริ่มก็เลือดสาดซะแล้ว” ซันก้มลงมากระซิบที่ข้างหู เรื่องหน้าอายแบบนั้นลืมมันไปบ้างก็ได้ไอ้บ้า >_<
“ใครบอกล่ะ….ก็มีตาลุงแถวนี้ ใช้งานผมหนักอย่างกับทาส ร่างกายปรับสภาพไม่ทันก็แค่นั้น” ผมเถียงซันไปพร้อมกับทำหน้าทะเล้นใส่ แบร่ๆ
“น้อยๆหน่อย ตาลุงที่ไหนกัน ฉันพึ่งจะ 26 เองนะ แรงยังดีอยู่เลย” ซันเถียงกลับมาบ้าง แถมยังเอาแขนทั้งสองข้างมาค่อมผมไว้อีก
“ คุณซัน…….ออกไปห่างๆหน่อยได้ไหม” ผมใช้มือทั้งสองข้างดันอกแกร่งเอาไว้ แต่ดูเหมือนไม่ค่อยจะได้ผลเท่าไร
“แต่ฉันอยากอยู่ใกล้ๆนาย”
สายตาของซันเหมือนจะจ้องลึกเข้ามาในห้วงความคิดของผม ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอจ้องตาเค้ากลับไป สายตาของเราสองคนประสานกันราวกับว่าไม่อยากให้ดวงตาคู่นี้หลบหายไปไหน ความรู้สึกแบบนี้ผมไม่เคยเป็นมาก่อน ซันโน้มหน้าลงมามอบจูบที่หอมหวานอ่อนโยนบดเบียดริมฝีปากของผมเบาๆ ผมไม่ได้ปฏิเสธซันเลยซักนิด มันรู้สึกดีจนผมเผลอจูบตอบเค้า ยอมเผยอปากน้อยๆให้ซันได้เข้าไปลิ้มลองความหวานทุกหยาดหยด ลิ้นของเค้าที่สัมผัส มันทำให้ผมแทบลืมหายใจ ซันสำรวจทุกซอกทุกมุม ก่อนที่จะยอมถอนจูบออกไปอย่างอ้อยอิ่ง หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุม ในห้องไม่มีใครพูดอะไรเลย
……โครกกกกกกกกกกก O////O
เสียงท้องผมร้อง ก็ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตอนกลางวันนี้นา
“ฮ่าฮ่าๆ มากินข้าวได้แล้ว” ซันยิ้ม ถึงจะเคยเห็นเค้ายิ้มกวนประสาทอยู่บ่อย ๆ แต่ผมไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่อบอุ่นแบบนี้เลยซักครั้ง เค้าดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกเลย ^////^
“จะมองอีกนานไหม” ผมเผลอมองจนเค้ารู้ตัวเลย โดนจับได้ก็อายสิครับ
“ผะผมไม่ได้มองคุณซะหน่อย” แก้ตัวน้ำขุ่นๆไปแล้วกัน ซันจองผมไม่วางตา จนผมต้องเป็นคนหลบตาเค้าซะเอง
“รีบกินข้าว แล้วก็นอนพักผ่อน พรุ่งนี้ฉันมีงานสำคัญให้นายทำ”
“งานอะไรครับ” ผมถามซันอย่างสงสัย
“เอาไว้บอกพรุ่งนี้”
ทำไมถึงไม่บอกตั้งแต่ตอนนี้เลยนะจะได้เตรียมตัวทัน แต่ก็ช่างมันเถอะผมก็อยากพักเหมือนกัน
คือนี้ซันบอกผมว่าจะนอนอีกห้อง เพราะต้องการให้ผมพักผ่อน แต่ผมกลับนอนไม่หลับ คิดเรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่แรกจนมาถึงตอนนี้ ยิ่งนึกถึงภาพคืนนั้น แล้วไหนจะเรื่องวันนี้อีก ผมกลัวใจตัวเองจริงๆ ผมจะห้ามมันได้ยังไงความรู้สึกแบบนี้น่ะ
ผมกลัวว่าซักวันนึงผมจะรักเค้า ………………หมดหัวใจ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ