Curse moon คำสาปรัก มนต์จันทรา [Yaoi]

ตอนที่  21  ทวงหัวใจคืน 2

>

 

>

 

“ไหนเจ็บตรงไหน   ขอผมดูหน่อย”   แปลกดีนะแค่คำพูดไม่กี่คำ   เรียกน้ำตาของผมออกมาได้ง่ายๆ  

“ตรงเนี่ยค่ะ   ตรงนี้ด้วย  ” 

 

 

“ต่อไปต้องเดินระวังให้มากๆนะดีดี๊   ผมเป็นห่วง”  น้ำเสียงที่เรียกชื่อเธอคนนั้น ‘อ่อนโยน’    เจ็บจัง  ตรงหน้าอกมันเจ็บเหมือนตอนโดนมีดบาด  

 

 

“ส่วนคุณ   ช่วยเดินให้มันระวังกว่านี้หน่อยนะ    เดี๋ยวคนรักของผมเค้าจะเจ็บอีก”

 

กึก

 

คนรักของผม

 

คนรัก

 

 

ของซัน

 

อึก     สุดท้ายไม่ก็เเค่เซ็กส์    กับผมเป็นเเค่ความใคร่ไม่ใช่ความรัก

 

“ข   ขอโทษค่ะ   ฉันไม่ได้ตั้งใจ”    ผมขอโทษทั้งที่ไม่หันกลับไปมองสองคนนั้นเลย อยากเดินออกไปจากตรงนี้      แต่แรงจะก้าวขาไม่รู้มันหายไปไหนหมด

 

 

“ดีดี๊    เจ็บมากเลยค่ะ   เดินจะไม่ไหวอยู่แล้ว   คืนนี้ซันช่วยดูแลดีดี๊ทั้งคืนได้ไหมคะ”

“ได้สิครับ  ที่รักของผม”       ตอนนี้ซัน     เป็นที่รักของคนอื่นไปแล้ว……..

 

      ผม รู้สึกชาไปทั้งตัวส่วนที่มีความรู้สึกอยู่ก็คือหัวใจ  ตอนนี้มันเจ็บ  เจ็บมากจริงๆเหมือนโดนกรีดตรงแผลเดิมซ้ำๆ เจ็บเหมือนกับเป็นแผลทางร่างกายแค่ไม่มีบาดแผลให้เห็นเท่านั้นเอง   ผมอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้วยอมฝืนใจเดินออกมาให้ไกลจากพวกเค้าจะดีกว่า    ในที่สุดผมก็เดินมาถึงสะว่ายน้ำที่ไม่ค่อยมีคนผ่านมา    ผมทรุดตัวลงไปกองกับขอบสระไร้ซึ่งเรียวแรงจะเดินต่อ   อาการเจ็บเมื่อกี้ดีขึ้นกว่าตอนอยู่ในงาน   แต่ว่าน้ำตากลับไหลออกมาแทน

 

“มันก็ถูกแล้วนี่   มันควรจะเป็นแบบนี้แต่แรกแล้วไม่ใช่รึไง   แกเดินออกมาจากชีวิตเค้า     แล้วมาร้องไห้ทำซากอะไร”    ผมถอนหายใจออกมาแรงก่อนจะกวาดสายตามองหาคนที่น่าจะเป็นคนส่งการ์ดมาให้ผม   แต่บริเวณนี้แทบจะไม่มีใครอยู่เลย

 

 

“เฮ้อ…….ชั่งแมร่งแล้ว”     ผมมองลงไปในสระก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูงบ้านี่ๆออก   ข้อเท้าผมมันเริ่มมีรอยแดงช้ำๆให้เห็นแล้ว    ไม่ถูโฉลกกับส้นสูงเลยจริงๆ  

ผมค่อยๆจุ่มเท้าลงไปสัมผัสกับความเย็นของน้ำในสระ   มันช่วยผ่อนคลายได้ไม่น้อย    และสุดท้ายผมก็หอบชายกระโปรงนั่งแช่เท้าเล่นอยู่ในสระ   นั่งคิดเรื่องบ้าบอที่เกิดขึ้นในชีวิตไปเรื่อย    อาการปวดหน่วงๆตรงหน้าอกค่อยๆทวีความเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง   ผมยกมือมาทาบที่ตรงหัวใจ   แปลกจริงๆผมร่างกายแข็งแรงจะตาย   แต่ตอนนั้นตอนที่ซันบอกว่าเค้ารักคนอื่น   มันเจ็บหัวใจเหมือนจะตายเลย    ถ้าอยู่ใกล้ซันนานกว่านี้ผมอาจจะตายจริงๆก็ได้

 

“โดนหลอกแล้วมั้งเรา    ไม่เห็นจะมีใครอยู่เลย”   ผมว่างานนี้คงต้องกลับบ้านมือเปล่าแน่ๆ   ไม่ได้เบาะแสอะไรเลยซักอย่าง   มาเสียเที่ยวจริง   ไม่สิ   ไม่ได้เสียเที่ยวอย่างน้อยก็ยังได้รู้ว่าซันยังสบายดี   แค่นี้ก็เกินพอแล้ว  ……… 

 

“เฮ้ย!”

 

ตู้ม!ซ่า!

 

 

ร่างกายของผมเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ    จากแรงผลักปริศนา ใครกัน!  ผมพยายามพลิกตัวกลับไปมองแต่สายตาที่พร่ามัวอยู่ตอนนี้มันไม่เอื้ออำนวยเอาซะเลย   แรงที่มีอยู่แค่น้อยนิดไม่พอที่จะพยุงตัวให้ลอยตัวอยู่ได้    ไหนจะชุดราตรีเปียกน้ำยิ่งสร้างความลำบากให้ผมเพิ่มขึ้นไปอีก    อากาศที่เหลืออยู่ก็น้อยเหลือเกิน    ผมสำลักน้ำเข้าไปมากจนแสบไปทั่วทั้งคอ  

 

“ชะ… ช่วยด้วย!”   ผมพยามยามตะโกนออกมาสุดเสียงแล้ว   แต่มันชั่งเบาเหลือเกิน     เบาเกินกว่าที่ใครจะได้ยิน    แขนที่ใช้กวักน้ำหมดแรงลงไปแล้ว   ลมหายใจเฮือกสุดท้ายขาดหายไปพร้อมกับสติที่ดับวูบลงไปเช่นกัน……….  ร่างจมดิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ  

 

ตู้ม!  ซ่าา!!!

 

 

“ไอ้เคย์!     อย่าพึ่งตายนะ”

 

 

 

 

50%

 

  

ซัน

 

>

 

>

 

          นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ยังยืนอยู่ที่เดิม    ร่างบางเดินจากไปโดยไม่หันหน้ามามองผมเลยซักนิด    ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอกันที่นี่   ตลอดหลายวันที่ผ่านมาผมตามหาเคย์แทบพลิกแผ่นดิน   วันที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเคย์   ผมเหมือนคนเป็นบ้า   เป็นเพียงร่างไร้หัวใจ    เค้าหายไปพร้อมกับหัวใจของผมหลายวันมานี้ผมจมอยู่กับคำถามมากมายว่าทำไม่เคย์ถึงทิ้งผมไป    เค้ามีความสุขใช่ไหมกับการปั่นหัวผมเล่น   

 

 

‘ผมรักคุณ”   ผมจะตายเพราะคำคำนี้    เจ็บทุกครั้งที่มันดังสะท้อนอยู่ในหัว    ยิ่งได้เจอกันวันนี้   เห็นแค่ข้างหลังผมก็จำได้   ถึงแม้จะอยู่ในชุดผู้หญิงแต่ร่างกายนั้นผมจำได้ทุกสัดส่วน   ไม่มีตรงไหนที่ผมไม่เคยเห็นและไม่เคยสัมผัส   เคย์อยู่ห่างจากผมแค่นี้ผมยิ่งอยากจะกระชากเข้ามากอดให้แหลกคาอก   ‘คิดถึง’  ในใจผมมันอยากจะรั้งเอาไว้   แต่เคย์คงไม่คิดเหมือนผม  เพราะถ้าเค้ารักผมเค้าคงไม่ทิ้งผมไป

 

 

 

“ไหนเจ็บตรงไหน   ขอผมดูหน่อย”   คนที่ผมหมายถึงคือเคย์   อยากจะเข้าไปหาดูว่าคนตัวเล็กเจ็บตรงไหนบ้าง     อยู่ใกล้แค่นี้แต่เหมือนไกลเหลือเกิน

 

“ตรงเนี่ยค่ะ   ตรงนี้ด้วย  ” 

 

 

“ต่อไปต้องเดินระวังให้มากๆนะดีดี๊   ผมเป็นห่วง”  น้ำเสียงที่เรียกชื่อเธอคนนั้น ‘อ่อนโยน’    แต่ผมห่วงอีกคนจนแทบบ้า   อยากให้เคย์หันมามองหน้าผม    เค้าจะรู้รึเปล่าว่าผมทรมานแค่ไหนความคิดถึงมันฆ่าคนได้

 

“ส่วนคุณ   ช่วยเดินให้มันระวังกว่านี้หน่อยนะ    เดี๋ยวคนรักของผมเค้าจะเจ็บอีก”

 

         ผมอยากจะรู้  ถ้าผมเลือกที่จะรักคนอื่น    เคย์จะเเคร์ผมรึเปล่า       แต่เปล่าเลย  เค้าเลือกที่จะเดินจากไปอย่างง่ายดาย   ผมกำลังหวังบ้าอะไรอยู่   หวังว่าเคย์จะหึงหวังว่าเค้าจะเจ็บเหมือนอย่างที่ผมเจ็บ     

 

ทุกอย่างที่ฉันทำไปมันไม่ได้มีค่ากับนายเลยใช่ไหมเคย์    

 

 

 

 

         เคย์เดินจากไปแล้วแต่ผมยังยืนอยู่อย่างนั้น    อยากดึงเข้ามากอดแต่กลับไม่กล้ากลัวว่าเค้าจะหนีผมไปอีก

“ซันคะเข้าไปสวัสดีท่าน  รัฐมนตรีก่อนเถอะค่ะ”   นี่ก็อีกเรื่องผมโดนดีดี๊ลากมางานบ้าๆนี่    ทั้งๆที่กำลังคลั่งกับเรื่องที่เคย์หายไป    แต่เพราะงานนี้มันจำเป็นต่อการสานพันธมิตรทางธุรกิจผมถึงต้องมา     ทั้งที่ใจจริงอยากจะไปตามเมียใจจะขาด

 

 

 

“อืม”    งานหรูหราที่คนส่วนมากก็แค่ใส่หน้ากากเข้าหากัน    มันเป็นเรื่องที่แสนจะน่าเบื่อ   ดีดี๊เองก็เกาะแขนเกาะไม่ห่าง    ผมแทบจะปลีกตัวออกมาไม่ได้   

 

          เสียงเอะอะตรงสระว่ายน้ำดึงความสนใจของคนในงานไปไม่น้อย    แต่สิ่งที่ผมกังวลคือเคย์ยืนอยู่แถวนั้น    หัวใจผมมันบีบแน่นแปลก ๆ    เต้นไม่เป็นจังหวะเอาซะเลย   หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับที่รักของผมนะ!!

 

 

“เคย์!    ตื่นสิวะ!   ไอ้เคย์!!!!”    แต่ดูเหมือนสิ่งที่ผมกลัวมันจะไม่ผิด   ขาของผมออกวิ่งไปทันทีที่ได้ยินชื่อชื่อนี้

 

  “เคย์ !!  อย่าเป็นอะไรนะ   เคย์!!”  ผมทรุดตัวลงข้างๆร่างบาง   ที่ตอนนี้ริมฝีปากที่เป็นสีชมพูอวบอิ่ม    บัดนี้กลับซีดเผือกจนหน้าตกใจ

 

“นี่คุณเป็นใคร?”     ผมไม่สนใครทั้งนั้น   สิ่งที่ต้องทำคือช่วยชีวิตเคย์    ผมจับเคย์เปิดปาก  ทำการฝายปอดสลับกับบั๊มหัวใจ     นาทีนี้ขอแค่เคย์รอดผมไม่ขออะไรอีกแล้ว    พระเจ้าขอร้องล่ะให้เค้าแลกชีวิตกับผมถ้าแลกได้ผมยินดีจะเจ็บแทนเค้า   

 

 

และชีวิตผมเหมือนได้รับอากาศหายใจอีกครั้ง    เมื่อเคย์สำลักน้ำออกมา   การมีชีวิตอยู่ของเคย์เหมือนเป็นการต่อลมหายใจให้ผม

 

 

“เคย์   ที่รักของซัน”    ผมคว้าร่างที่แสนบอบบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด    น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่อายใคร   ผมทนไม่ได้ถ้าหากต้องเสียเคย์ไป   วันนี้ผมรู้แล้วว่าชีวิตผมขาดคนคนนี้ไม่ได้จริงๆ

 

 

“ซ…..ซัน   อึก   ซันจริงๆด้วย   ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”   มือน้อยๆทาบอยู่บนใบหน้าของผม    น้ำตาคนตัวเล็กกำลังไหลมาเป็นสาย     แต่มันชั่งเลือนรางเหลือเกินเมื่อสติของเคย์กำลังจะดับวูบลงอีกครั้ง    ผมอุ้มเคย์ขึ้นแนบอกเพื่อพาเค้าไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด

“เดฟ    ไปโรงพยาบาลเร็ว!!!”    ผมยังกอดเคย์อยู่อย่างนั้น     จะไม่ปล่อยให้หายไปไหนอีกแล้ว

 

 

 

 

 

100%

ครบเเว้ววววววว     เห้อ!!   อย่าพึ่งด่าซนเลยน๊าาาาาา

คนที่เจ็บจริงๆแล้วน่าจะเป็นซันมากว่านะ   โดนเมียทิ้งอ่ะ   T_T   ถือเป็นการเอาคืนเเอบประชดหน่อยๆ

ส่วนเคย์เจ็บกันคนล่ะเเบบ      ตอนหน้าจัดมาม่าดีไหมหว่าาาาา

 

 

รอน้าาาาาาา