ฉันรักแกว่ะ.... ยัยยุ่น

          พอเราอยู่กันนานขึ้นเราก็รู้จักกันมากขึ้นเริ่มสนิดสนมกันคุยเรื่องต่างๆแถมมิจจิจังก็เริ่มพูดภาษาไทยชัดขึ้นซะด้วยแต่ดูท่าว่ามิจจิจังจะเน้นหนักไปทางความรักมากกว่าฉันก็เคยถามอยู่ว่าทำไมถึงชอบคุยเรื่องความรักมิจจิจังก็ตอบว่า

 

“ก็ความรักหน่ะ มันไม่มีใครอธิบายได้ใช่ไหมละ ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงบางทีมันเกิดขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำพอรู้ตัวอีกทีก็รักไปซะแล้ว”

 

          ทำเอาซะฉันเขินเลยทีเดียว มิจจิจังเป็นผู้หญิงที่สวยสุดๆถ้าจะมีแฟนคลับก็คงไม่แปลกเพราะฉันก็โดนชวนเข้ากลุ่มนั้นเหมือนกันแต่มิจจิจังไม่ชอบให้ถ่ายรูปโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตมิจจิจังเลยเข้าไปพูดเตือนไว้ก่อนว่าถ้าอยากถ่ายรูปก็มาขอดีๆเพราะเธอไม่ชอบ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ค่อยมีใครกล้ามาขอถ่ายรูปเยอะขนาดนั้น ฉันเลยกลายเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้มิจจิจังไปโดยปริยาย

 

          แต่วันนี้ถ้าหากแฟนคลับของมิจจิจังจะมาถ่ายรูปก็คงยากซักหน่อยนึ่งเพราะว่าถ้าจะหาตัวก็ต้องรอให้มิจจิจังขึ้นมาบนเวทีซะก่อน ก็วันนี้เป็นวันจัดกิจกรรมครบรอบการก่อตั้งโรงเรียนมิจจิจังเลยลงแข่งประกวดร้องเพลงเลยไปเตรียมตัวก่อน

 

          เมื่อถึงเวลางานเริ่มทุกคนก็พากันรีบไปที่หอประชุมเพื่อชมผู้เข้าแข่งขันร้องเพลงกว่า 30 คนขึ้นไปประชันเสียงร้องกัน บางคนก็เสียงใสผิดกับหน้าตาทำให้อึ้งไปตามๆกันบางคนก็เสียงทรงพลังซะจนทำเอาขนลุกไปเลยความสนุกสนานผ่านไปเรื่อยๆ แต่สำหรับฉันมันหนวกหูมากๆและน่ารำคานกับเสียงกรี๊ดที่แสบแก้วหู

 

‘ยังไม่เห็นมิจจิจังขึ้นมาร้องเลยสงสัยจะได้ร้องคนสุดท้ายละมั้ง’ พอฉันนึกได้อย่างนั้นฉันก็เฝ้ารอดูคนแล้วคนเล่าที่ขึ้นมาร้องบนเวทีโดยที่ไม่ได้จดจ่ออยู่กับเพลงที่ทุกคนขึ้นมาร้องเลยซักนิดและในที่สุดการรอคอยของฉันก็มาถึง

 

…..-มาถึงผู้เข้าประกวดคนสุดท้ายแล้วนะคะ ขอเชิญพบกับนักเรียนแลกเปลี่ยนที่แสนน่ารักของเรา คุณฮามาโนะ มิจจิโกะ โดยเพลงที่มีชื่อว่า I love ค่าาา  -…..

 

          หลังจากพิธีกรประกาศจบมิจจิจังก็เดินออกมาจากข้างๆเวที มิจจิจังใส่ชุดกิโมโนสีขาวลายดอกไม้สีชมพูน่ารักๆ ผมก็มัดรวบขึ้นแล้วปักด้วยปิ่นปักผมสีทองทำให้ทุกคนที่เห็นมิจจิโกะพากันส่งเสียงเชียร์ดังสนั่นลั่นหอประชุม แต่ฉันกลับไม่ได้ยินอะไรเลย ประสาทรับรู้ทั้งหมดเหมือนถูกปิดกั้นด้วยรอยยิ้มที่มิจจิจังส่งมาให้ฉัน สอยยิ้มที่แสนจะสดใสปนไปด้วยความขี้เล่นนั่น... ทำให้ฉันเลิกมองเธอไม่ได้เลย

 

i Love you from my heart

i Love you forever with you

 

‘เสียงเพราะจัง....’ ฉันยื่นมองไปทางมิจจิจังอย่างไม่วางตารอบข้างฉันตัว ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงเธอ... ฮามาโนะ มิจจิโกะ

 

Ichinichi no hajimari to owari ni wa

Itsu mo soba ni anata ga iru sonna mainichi

Me wo samaseba attakai koohii irete matteru

Anata no hidari ude ni dakitsuita

 

พอมิจจิจังเริ่มร้องเพลงทุกคนก็ต่างพากันเคลิ้มไปกับเสียงหวานๆของมิจจิจัง

 

Aishiteru anata no koto hajimete no kimochi yo

Aishiteru zutto zutto kawaranai kimochi

 

          พอมิจจิจังร้องท่อนนี้ก็หันมามองฉันแล้วยิ้มแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ทำให้ฉันหน้าร้อนผ่าวและใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันเลยต้องกุมหน้าอกไว้อยู่นานจนได้ยินเสียงพิธีกรประกาศให้นักร้องทุกคนไปพักเที่ยงก่อนที่จะมาฟังผลการตัดสิน ฉันเลยจำเป็นต้องรีบไปด้านหลังเวทีเพื่อไปรับมิจจิจังไปกินข้าวด้วยกันแต่พอฉันไปถึงเธอก็โดนแฟนคลับหลายๆคนรุมถ่ายรูปภาพโดยที่เธอกำลังโพสท่าน่ารักๆให้ถ่าย

 

‘เฮ้อ~ ชอบจังนะเวลาโดนถ่ายรูปเนี่ย ทั้งๆที่ตัวเองบอกแท้ๆว่าไม่ชอบให้ถ่ายตอนทีเผลอ’ ฉันส่ายหน้าก่อนที่จะไปยืนรอใกล้ๆแต่มิจจิจังหันมาเห็นฉันก่อนเลยขอตัวไปกินข้าว

 

 

//ห้องพักในหอ

 

 

          พอฉันกินข้าวเสร็จฉันก็พามิจจิจังมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะหออยู่ข้างๆโรงเรียนอาจารย์เลยให้มาเปลี่ยนชุดได้ พอมิจจิจังมาถึงห้องก็ให้ช่วยถอดชุดกิโมโนให้ทำเอาฉันอดไม่ได้ที่จะจ้องมองต้นคอที่ขาวเนียนนั่นจนฉันเกือบโดนเธอจับได้ว่ากำลังลวนลามเธอทางสายตาอยู่

 

แกร๊ก!

 

“ฟู่ววว สบายตัวจังเลยย”

“งั้นเราขอไปอาบมั่งละกันเหนียวตัวไปหมดแล้วอากาศนี่ก็ร้อนซะจริง ร้อนซะจนไม่เกรงใจครีมกันแดดเลย”

“ทำไมถึงต้องเกรงใจครีมกันแดดละ?”

“ก็แดดแรงเกินจนการปกป้องนี่แทบเป็น 0 ถึงกับยกธงขาวเลยทีเดียว”

“ฮ่าๆๆ นั่นสิเนอะ”

“งั้นเราไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันเข้าไปอาบน้ำซักพักนึงแล้วค่อยใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นก่อนออกมาจากห้องน้ำ

 

          แต่พอฉันเดินออกมาจากห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยฉันก็ต้องตะลึงเพราะตอนนี้มิจจิจังกำลังใส่แค่เสื้อกล้ามบางๆตัวเดียวพร้อมยกขวดนมที่ซื้อมาก่อนหน้านี้กินอย่างสะใจ

 

“ฟุฮ๊าาา~ ดื่มนมหลังจากอาบน้ำเนี่ยสุดยอดที่สุดแล้ววว แซนจังจะเอาด้วยป่าว”

 

          ถึงมิจจิจังจะยื่นขวดนมอีกขวดมาให้ฉันก็เถอะแต่สายตาฉันดันไม่ได้โฟกัสไปที่นมในขวดหน่ะสิ เสื้อกล้ามบางๆที่ใส่ได้พอดีกับรูปร่างบางๆนั่นทำให้ฉันเห็นเสื้อชั้นในลายลูกไม้สีชมพูของมิจจิจังได้ชัดเจน

 

“แซนจัง...??”

“ห... หืม...?”

“หรือว่า.....” มิจจิจังก้มลงไปดูร่างกายของตัวเองแล้วหน้าแดงพร้อมกับปิดหน้าอกที่พอดีมือ... เอ้ยยย ไม่ใช่ละๆ

“ป... ปล่าวนะ ร.... เราไม่เห็นอะไรเลย”

“จริงๆนะ”

“อ.... อื้ม.... เราไม่รู้เลยว่ามันเป็นสีชมพู”

“แซนจังลามก! -/////////-”

“ข....ขอโทษ”

“ไปแต่งตัวได้แล้ว!! แซนจังคนบ้า!” พอมิจจิจังพูดจบก็รีบใส่ชุดนักเรียนแล้วหยิบสัมภาระก่อนออกจากห้องไป ปล่อยให้ฉันยืนเป็นหุ่นอยู่อย่างนั้นคนเดียว....

 

‘ถ้าฉันรักเธอ เธอจะรับรักฉันไหมนะ....’           

 

          ฉันยืนนิ่งอยู่นานกว่าจะรู้สึกตัวก็โดนโทรตาม ฉันเลยรีบแต่งตัวพร้อมเอาสัมภาระไปด้วยระหว่างทางที่ฉันวิ่งไปโรงเรียนฉันก็กลัวว่าจะไปไม่ทันตอนที่พิธีกรประกาศผลการแข่งขัน

 

“แฮ่กๆ..... น... น้อง.... แฮ่กๆ.... เขาประกาศผลถึงไหนกันแล้วอะ”

“ใกล้จะประกาศผลรางวัลที่ 1 2 3 แล้วค่ะ”

“อ๋อ ขอบใจนะ” พอฉันรู้อย่างนั้นฉันก็รีบเข้าไปในหอประชุม

 

.....-ผลประกาศรางวัลที่ 3 ได้แก่ หมายเลข18 นางสาวสุภาภรณ์ ค่าาาา-.....  ฉันโล่งใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินอย่างนั้น ฉันอยากให้มิจจิจังได้ที่ 1 จัง เหลืออีกแค่2 คนที่จะประกาศ มีมิจจิจังกับผู้ชายอีกคนนึ่งที่เป็นหนุ่มฮอตที่สุดในโรงเรียน

 

.....-ผลประกาศที่ 2.....ได้แก่~ -..... ประกาศเลยซิ!! ประกาศเลยยยย ฉันลุ้นแทบตายอยู่แล้วววว!!!

 

…..-หมายเลข 30 คุณฮามาโนะ มิจจิโกะ ค่าาา-..... แง๊~ ได้ที่ 2 อ่าาา

 

.....-และผู้ที่ชนะการประกวดร้องเพลงในปีนี้ได้แก่ หมายเลข 6 นายมงคล แก่นดี ค่าาา เชิญขึ้นมารับรางวัลได้เลยคะ-.....

 

          หลังจากที่ได้รับใบกระกาศและรางวัลการประกวดทางสภานักเรียนก็ปล่อยให้ทุกคนกลับบ้านได้ฉันเลยเดินไปรับมิจจิจังหลังเวทีอีกครั้งและก็เป็นเช่นเคยมีพวกแฟนคลับชุดใหม่มาขอถ่ายรูปแต่รอบนี้มิจจิจังปฏิเสธแล้วเดินมาหาฉัน

 

“พวกน้องๆเขาขอให้เราถ่ายรูปคู่กับแซนหน่ะ”

“หืม? ได้สิ”

“รุ่นพี่มิจจิโกะช่วยจับมือกับพี่แซนแล้วขยับเข้าไปไกล้ๆกันได้ไหมคะ”

“แบบนี้เหรอคะ?”

“อร๊ายยยยย น่ารักก เหมือนเจ้าชายกับเจ้าหญิงเลย”

 

แช๊ะๆๆๆ~ ทั้งเสียงกล้องและเสียงกรี๊ดกร๊าดของน้องๆพวกนี้เริ่มทำให้ฉันรำคานซักพักนึงมิจจิจังก็ให้เลิกถ่ายแล้วดึงฉันให้กลับห้องพัก

 

 

//ห้องพักในหอ

 

 

“เฮ้อ... ขอบใจนะมิจจิจัง เมื่อกี๊นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว” ฉันพลางถอนหายใจก่อนที่จะทิ้งตัวลงไปบนที่นอน

“อิอิ ก็แน่นอนสิคะ เรา........”

“หืม? เมื่อกี๊ได้พูดอะไรหรือปล่าว”

“ไม่มีอะไรค่ะ แซนจังจะนอนพักหรือปล่าว”

“เราไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้นหร่อก นี่ก็พึ่งบ่ายกว่าๆเอง”

“เราอยากกินไอติมอะพาไปกินหน่อยดิ”

“ได้ซิ” พอฉันได้ยินท่านหญิงกล่าวอย่างนั่นฉันเลยจัดแจงตัวเองให้อยู่ในชุดลำลองสบายๆ

 

 

//ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

 

 

“ฮ๊า อร่อยจังเลยเนอะ” ฉันพูดพร้อมกับลูบท้องเบาๆ

“อื้ม ไว้มากินไอติมที่นี่กันอีกเนอะ” “ไหนๆก็มาเดินเล่นในห้างกันแล้วไปเดินดูของดีกว่าเนอะ”

“จ้า”

 

          ฉันเดินเล่นกับมิจจิจังจนมาถึงร้านเดรปร้านโปรดฉันเลยชวนเธอไปซื้อด้วยกันแต่เธอบอกว่าจะรออยู่ใกล้ๆฉันเลยเดินไปซื้อเครปมากิน แต่พอฉันเดินกลับไปหามิจจิจัง ฉันก็เห็นเธอกำลังโดนผู้ชาย 2 คนมาทำท่าว่าจะหลอกล่อให้ไปด้วยกันฉันเลยรีบเดินไปหาทันที

 

“รอนานไหมคะ ที่รัก”

“อ.... เอ่อ... ไม่นานหร่อกคะ เราไปกันเถอะ” มิจจิจังมีทำหน้าเหวอนิดๆกับการที่ฉันเดินไปหาแล้วพูดแบบนั้น โชคดีที่เธอตามมุขทัน

“ชิ พวกตีฉิ่งอีกแล้วเหรอวะ” พอผู้ชายคนนึงพูดขึ้นก็พากันเดินหนี

“เฮ้อ... เกือบไปแล้ว”

“พวกเขาทำอะไรมิจจิจังไหม”

“ไม่หร่อกจ๊ะ เขาเดินมาชวนเราไปเที่ยว”

“ระวังด้วยนะเผื่อพวกนี้ไปทำมิดีมิร้ายเราไปช่วยไม่ทันนะ”

“จะระวังค่าา” มิจจิจังยิ้มแป้นให้ฉัน มันดูน่ารักเกินไปซะจนใจของฉันจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว

“ง.... งั้นเรากลับกันเถอะ”

“เราจับมือหน่อยได้ปล่าว”

“ได้สิ” ฉันยื่นมือไปให้มิจจิจังจับแล้วเดินกลับห้องพักด้วยกัน

 

‘ฉันอยากให้เธอเป็นแฟนของฉันจริงๆ ไม่ใช่แค่ละครที่แสดงเพื่อปกป้องแบบเมื่อกี๊’